menu

Hier kun je zien welke berichten Hadouken als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

L.A. Noire (2011)

4,0
De laatste GTA heb ik niet al te lang gespeeld en L.A. Noire speelt zich wederom in een open wereld af. Toch wisten Team Bondi en Rockstar me nieuwsgierig te maken. Deze game mag je niet met GTA vergelijken. Hier mag je namelijk de detective gaan spelen. Moorden onderzoeken en verdachten achtervolgen, ondervragen en als het even kan in elkaar slaan. Wie wilt dat nou niet?

In L.A. Noire heb je Cole Phelps onder de knoppen, een beginnend agent die zich langzaam omhoog dient te werken. We zijn in het jaar 1947 en Cole komt net uit de oorlog waar hij tegen de Jappen streed. In de laagste divisies van het departement valt hij al snel op door zijn ambitie en oog voor detail. De game kent een vrij diep verhaal die door middel van vermakelijke cutscenes en kranten die je doorheen de game vindt wordt verteld. Dat verhaal bestaat uit verschillende takken en samen komen in een spetterend eind. De film-noir sfeer is goed voelbaar, zeker wanneer je de game in zwart wit speelt. Ook de muziek brengt je helemaal in de jaren '40.
Op het bureau krijg je een case van je baas - 21 in totaal die gemiddeld zo'n 50 min. duren - en dan ga je samen met je partner op weg. Je kunt je partner naar de bestemming laten rijden, maar natuurlijk kun je ook zelf het stuur in de klauwen vatten. Wat dan al snel opvalt is dat de wereld lang niet zo boeiend is als die in een GTA. Er is zeer weinig interactie en even een potje bowlen of je pistool trekken om burgers neer te knallen is er niet bij. Burgers kunnen zelfs niet dood. Ook al rij je ze met 90 mph omver, ze staan gewoon weer op! Natuurlijk ben je een goede cop, maar ik vind het een vreemde keuze dat de mensen niet eens blijven liggen. Een groot voordeel van een agent zijn is dat je elke auto in de stad kunt vorderen. Ook kun je naar hartenlust door rood rijden of andere politiewagens aan de kant beuken!

Maar waar het hele spel omdraait zijn natuurlijk de cases, veelal moordzaken. Wanneer je bent aangekomen krijg je kort wat informatie - voor zover mogelijk - over tijd en verdachte. Tijd voor Phelps om de detective uit te hangen! Zo kun je het lichaam van het slachtoffer onderzoeken op clues, een papiertje in de binnenzak bijvoorbeeld met een naam van een aanverwant persoon. Met een beetje geluk vind je in de directe omgeving ook nog wat clues die je op weg kunnen helpen. Er is de mogelijkheid om extra hulp in te schakelen in het optiemenu tijdens het zoeken, maar een echte detective heeft dit niet nodig natuurlijk. Maar ook al speel je zonder hulp, toch hoef je zelf niet zo hard na te denken als dat ik vooraf had verwacht. Je wordt voortdurend naar de juiste locatie gestuurd door het spel. Als je een nummer moet bellen, staat er opeens een dikke vette telefoon op je radar vermeld. Dus als je niet weet waarvoor je moet bellen, ga er maar gewoon heen! Soms rij je in de auto en krijg je opeens een tip van de politieradio en bij een bepaalde case moest ik een aantal locaties zoeken. Zoek je echter te lang, dan trekt je partner ongevraagd zijn bek los om te zeggen waar je wel moet zijn. Tja... zo voel ik me niet echt een speurneus. De voldoening bij het oplossen van bepaalde zaken is dan vaak ook niet erg groot, helaas.

Wanneer je een verdachte confronteert kan deze op de vlucht slaan, te voet of in de auto. In het begin is het best spectaculair, maar later kwam ik tot de conclusie dat het allemaal best gescript is. Maar als je de verdachte te pakken hebt kun je hem vragen stellen en daar komt de grote troef van L.A. Noire aan het licht. Maar liefst 36 camera's zijn er nodig geweest om de gezichten van de acteurs realistisch op het scherm te toveren. Op die manier wordt ieder trekje perfect vertaald en is het aan jouw om te beslissen of de verdachte de waarheid vertelt of liegt dat ie barst. Wanneer je denkt dat hij of zij liegt en je hebt er bewijs van kun je je notitieboekje er op naslaan en het bewijs tonen. Dat zal de stakker leren en meer informatie komt vrij. De eerste paar uur stond ik af en toe echt even versteld hoe ongelofelijk echt de gezichtsanimaties zijn. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het er heel soms niet natuurlijk uitziet, maar de motion scanning is 99% van de tijd accuraat. Kanttekening daarbij is dat de rest van de game er meteen minder gedetailleerd door uit ziet.

Een game in een open wereld kan natuurlijk niet gepaard gaan zonder enkele vuurgevechten. Niet alle verdachten geven zich snel over en dus zul je je gun moeten trekken. Het is duidelijk dat de focus van de game op het speuren ligt want Cole en zijn partners hebben maar een handjevol wapens en na een paar keer afgaan kun je gewoon kiezen om de action sequences te skippen. Daarbij kun je een hoge of lage auto-aim ( of helemaal uit natuurlijk) instellen waardoor de uitdaging helemaal zoek is. Met andere woorden, de game is erg vergevingsgezind. Je zult ook nooit veel opnieuw hoeven doen omdat hij op veel punten automatisch saved.

Wanneer je genoeg bewijs hebt tegen een verdachte sla je hem in de boeien en is je case gesloten. Wat is er nog zo al te doen als je het verhaal hebt uitgespeeld? Niet zo gek veel. Er zijn veertig zij-cases te doen die best wel leuk zijn, ook al stelt het allemaal niet zoveel voor. Achtervolg hem, schiet haar neer etc. Je kunt film reels ( hidden packages) verzamelen of landmarks opspeuren. Door deze dingen (en o.a. clues verzamelen) krijg je experience points die je weer recht geven op nieuwe outfits. De stad is best groot, maar de vraag is of dat goed is voor een stad waarin verder weinig te beleven valt. L.A. Noire kent verder ook wat gebruikelijke free roaming bugs. Zo rijden auto's soms op elkaars dak of zie je een onbekend voorwerp opeens midden op straat liggen. Cole kan over muurtjes en heggen springen maar lang niet over allemaal. Bankjes en prullenbakken kunnen kapot, maar af en toe zit er dan een houten paaltje tussen die totaal niet mee beweegt. Ik heb ook al eens gehad dat ik niet in een auto kon gaan zitten, simpelweg omdat ie de auto niet leek te herkennen. Kleine bugs allemaal die niet veel van invloed zijn op de totale spelervaring, maar die ik toch even genoemd wilde hebben.

Ik ben dus positief over L.A. Noire, maar er is ruimte voor verbetering. Het speuren en ondervragen wordt na een bepaalde tijd behoorlijk repetitief en het actiegedeelte is wel erg makkelijk en had best uitdagender mogen zijn. De stad had wat leuker mogen zijn, laat me op zijn minst m'n gun trekken wanneer ik wil. Echter, speurneus spelen was nog nooit zo leuk en het ondervragen met de nieuwe motion scan techniek is baanbrekend te noemen. Ik ben benieuwd wanneer andere genres er gebruik van gaan maken.

Left 4 Dead (2008)

4,0
Hoewel ik bijna alleen maar positieve geluiden hoorde over deze game heb ik hem een tijdje vermijd. Horror in games spreekt mij niet aan dus ik verwachtte er niet zoveel plezier in te beleven als de rest. Wat zat ik fout...

Het begon eigenlijk met het feit dat een vriend dit ook online speelde en de co-op schijnt briljant te zijn. Toen maar even de demo gespeeld en niet veel later de full version binnengehaald. Eerste punt wat opvalt is dat de game lekker soepel draait, niet te zwaar is, maar er wél goed uit ziet. De zombies vind ik nog best gedetailleerd en in combinatie met al het geweld zijn de graphics soms nog best spectaculair. Mooie lichteffecten en een heerlijke gore zooi doorheen de campagnes. Liters bloed en ingewanden, love it. De game straalt een leuke jaren '80 sfeer uit met af en toe zwart-witbeelden, filmposters en een zenuwslopende soundtrack.

De game kent helaas geen verhaal. Wel bestaat de game uit vier campagnes die elk vijf hoofdstukken kent. Per campagne heb je denk ik een uurtje nodig, al heb ik er eerlijk gezegd pas twee van begin tot eind uitgespeeld. Nu is dit niet zo boeiend normaal, maar gelukkig is de game te spelen met vier man online! En dat is de kracht van het spel.

Waar je in CS altijd geflamed en geteamkilled wordt is de felle onderlinge strijd hier volledig verdwenen. Je kan namelijk alleen overleven door samen te werken en dan laten de CS-fanaten het wel uit hun hoofd om te liggen kloten. Hier komen de spelers daadwerkelijk voor elkaar op, althans zo ervaar ik het. Je moet andere healen, je kan ze beschermen of redden. Als een hechte groep ren, spring en strompel je door de dichtbevolkte levels heen. Een bos, een verlaten vliegveld, riool en nog meer.

Helaas kent de game misschien wat weinig diversiteit in wapens. Ik gebruik altijd het machinegeweer en pak hier en daar nog wel eens een molotov of pijpbom op. Wat overigens erg tof is! De sniper heb ik nog nooit gebruikt zien worden en de shotgun vond ik niet zo fijn wegens het vele laden. Want soms komen er letterlijk honderden zombies op je af rennen. Rennen ja, gelukkig zijn het niet zulke slome zandzakken als in de gemiddelde zombieflick.

Naast de campagnes heb je ook nog Versus en Survival. In Versus kun je een Infected zijn! Je bent wel gigantisch in het nadeel aangezien je vrijwel geen health hebt, maar het is wel dikke fun om als evil Infected een maat te grazen te nemen. In Survival, het woord zegt het al, gaat er een timer lopen en moet je zo lang mogelijk hordes en hordes zombies zien te overleven. Best pittig. Daarnaast zijn er ook nog verschillende achievements te verdienen.

Een heel erg leuke game dus, die misschien na een tijdje wat eentonig kan worden. Er mogen wel wat meer maps komen of misschien nog een nieuwe mode. Ook is een zoekoptie van servers handig. Je hebt namelijk geen serverlijst, hij zoekt automatisch. Dan kan je wel vrienden uitnodigen maar vaak zit de server dan al vol voordat je je maat uitgenodigd hebt. Voor de rest, aanradertje!

LEGO Batman (2008)

Alternatieve titel: LEGO Batman: The Videogame

3,5
Ik had best genoten van LEGO Indiana Jones en tijdens het spelen van Batman: Arkham Asylum leek mij het wel leuk om ook met de vleermuis in LEGO-vorm te spelen. Vandaar dat ik deze maar heb aangeschaft voor een goed prijsje.

De game bevat zoals gewoonlijk niet echt een verhaal. Alle goede- en slechteriken zijn op een hoop gegooid en hiermee ga jij het avontuur aan. Het zijn avontuurtjes die los op zichzelf staan. De sfeer is in elk geval zeker aanwezig. De personages ( zo'n zestig in totaal gok ik) zijn allemaal leuk uit LEGO blokjes gecreëerd, evenals de omgevingen en voertuigen.

Er zijn zo'n dertig missies te spelen die erg uitnodigen voor een replay. Ieder level zit namelijk vol met geheimen en speciale voorwerpen die niet altijd meteen te pakken zijn. Zo begin je met Batman en Robin. Je kunt switchen tussen de twee maar leuker is het om de game in 2-player mode te spelen. Ieder heeft maximaal vier speciale krachten, maar deze zijn niet altijd beschikbaar. Wanneer je een level voltooid speel je characters vrij en met hun kan je het level opnieuw doen en met behulp van hun specifieke speciale krachten de geheimen verzamelen.

De levels zijn vrij gevarieerd. Zo zul je in de tuinen van Poison Ivy rondbanjeren of door een ijslevel van Mr. Freeze. Ook bevat iedere episode een vlieg-, rij-, of vaarmissie. Leuk voor de variatie. De game zit zoals gezegd boordevol extra's. Zo kan je in de Batcave ook nog kijken naar Batfeitjes of upgrades kopen.

Helaas is de besturing wat gebrekkig. Vaak lijk je meer te glijden in plaats van te lopen. Ook is er af en toe moeilijk diepte te zien waardoor je meer dan je lief is de afgrond in flikkert. Nu kun je niet dood, maar je verliest wel muntjes waarmee je upgrades kan kopen. Best frustrerend. Ook was een splitscreen handig geweest in 2P-mode. Nu kun je je maat ongewild de afgrond 'intrekken'. Verder zijn de cutscenes vaak wat kinderachtig, maar goed het is LEGO...

Leuke game verder met wat minpuntjes waardoor je soms toch wat gefrustreerd raakt.

LEGO Batman 2: DC Super Heroes (2012)

3,0
Op sommige punten een verbetering ten opzichte van de vorige LEGO Batman, maar overall toch wat saaier. En er blijven zwakke punten in zitten.

De stemmen die ze erin hebben gedaan zijn duizendmaal beter dan het gebrabbel uit zijn voorgangers. De humor is ook best geinig, dat zeker bij kinderen in de smaak zal vallen. Je kunt nu een open wereld (Gotham City) verkennen dat uiteraard volledig is opgebouwd uit Lego, maar ons (speelde hem coöp) kon het niet zo bekoren.

Ik wil gewoon direct een missie kunnen starten in plaats van een wereld te moeten doorkruizen waar de auto's niet lekker rijden, poppetjes in elkaar slaan snel gaat vervelen en het vliegen helemaal voor geen klote werkt. Vooral dat laatste is enorm frustrerend. En wanneer je krachten zijn afgenomen, mis je het vliegen weer om zo snel mogelijk van A naar B te komen. Waar je voorheen de afgrond in werd getrokken door het scherm wanneer je partner te ver weg liep, wordt het beeld nu gesplitst. Een goede verbetering al is het lang niet perfect. Wanneer je ergens op wilt richten en je partner rent rondjes op zijn eigen splitscreen, dan beweegt jouw scherm net zo hard. Argh!

Daarnaast ben ik eigenlijk niet zo'n fan van superhelden, uitzonderingen daargelaten. Al die DC personages deden me dus niks en wilde eigenlijk zoveel mogelijk spelen met Batman en die in het rood gehulde lapzwans. Verhaaltje is vrij kort en daarna kan je alles oneindig herspelen met vrijgespeelde personages om nieuwe items en hidden secrets te vinden. Waar dat bij de vorige Batman op een of andere manier nog leuk was, ging het hier vrijwel meteen vervelen. Heeft ook met mijn persoonlijke smaak te maken natuurlijk. Geen slecht spel, maar te makkelijk, kinderachtig en technisch soms zwak. Als je een liefhebber bent kun je hier wel tientallen uren in kwijt.

Leisure Suit Larry: Box Office Bust (2009)

1,0
Veel te veel geld voor deze verouderde game.

Ik heb hem ongeveer een uurtje op PC gespeeld en normaal geef ik dan nog geen cijfer, maar wel als vanaf het begin al blijkt dat de game kut is. Het voelt gewoon erg afgeraffeld allemaal.

De graphics kunnen in deze tijd echt niet meer. We leven in een tijdperk waar de grafische pracht veelal van ons scherm spat en dan krijg je deze meuk voorgeschoteld. Het cartoony uiterlijk is oke, maar alle voorwerpen hebben van die lelijke kartelrandjes. Verder kent de omgeving niet veel detail en nogal weinig interactie.

De controls zijn een andere doorn in het oog. De actieknoppen zijn bijvoorbeeld Enter, Alt, Ctrl, Spatie, Backspace etc. Volledig achterhaald. Gelukkig is het aan te passen. Ik heb de game ook nog geprobeerd met een joypad maar dan loopt het gewoon echt niet. Je loopt gewoon de verkeerde kant uit! Daarbij helpt de camera ook al niet, zo irritant zie je ze zelden. Blijft vaak hangen, draait onnodig om Larry heen en flipt 'm bij vlagen compleet de pan uit.

Wat blijft er over? Voor mij niet veel, want ik ben sowieso niet zo'n Larry-fan. Voor de echte fans zit er wel weer wat foute humor in. Verder simpele opdrachtjes en minigames. Wat mij betreft had deze game niet gemaakt te hoeven worden.

Limbo (2010)

4,0
Twee weken geleden alweer uitgespeeld, maar toch maar even een stukje schrijven nog. Limbo is een reden waarom ik van Indiegames houd en waarom ik het PSN altijd goed in de gaten houd. Af en toe komt er namelijk een klein pareltje voorbij waarbij je niet als een malle op de triggerknop hoef te hengsten of voor een highscore hoeft te gaan.

Je start de game en ontwaakt onmiddellijk als klein jochie op de grond in het bos. Waarom? Geen idee. Dus je besluit een paar passen voorwaarts te zetten op zoek naar antwoorden en gaat vervolgens op gruwelijke wijze dood. Of dat je nou geplet werd door een enorm rotsblok of gespietst werd door een handvol speren weet ik niet meer. Daarvoor ga je teveel dood in dit spel. De grafische stijl in Limbo is subliem. Zwart, grijs, grauw, duister, mysterieus en onheilspellend zijn de woorden die voortdurend door je hoofd zullen spoken.

Doordat je in een vaak volledig zwarte omgeving loopt zul je niet altijd de tientallen vallen op tijd herkennen waardoor je rap het loodje legt. Geen nood, binnen enkele seconden wordt je weer enkele meters teruggezet. Echter zullen de puzzels verderop in het spel steeds lastiger - en genialer - worden waarbij niet alleen inzicht is vereist, maar ook een goede timing.

Maar wat het spel zo goed maakt is de sfeer waarin je tot over je oren wordt ondergedompeld. Er is geen muziek, de minimale achtergrond geluiden volstaan. Je speelt met een anoniem ventje in een dreigende wereld maar toch krijg je steeds meer sympathie voor hem. Je kent hem niet, maar wilt graag weten waarom hij hier is en hoe het af gaat lopen. Je wilt hem niet vaker dood laten gaan dan nodig, want je voelt steeds meer met hem mee.

Totdat je het einde hebt bereikt. Je weet niet precies wat je ermee aan moet. Het laat ruimte voor eigen interpretatie, en wanneer je dan verschillende theorieën op het internet doorspit zul je toch even lichtelijk geraakt achterblijven, en willen naar meer...

Linger in Shadows (2008)

3,0
De reacties zijn gemengd over dit spel, wat net als flOwer eigenlijk helemaal geen spel is. Het kost slechts anderhalf biertje ( lees: 3 euro) dus waarom ook niet...

Wat kan je verwachten? De game bestaat slechts uit één scene van ruim 6,5 minuten. Er is absoluut geen logica in te vinden. Zo zie je een vliegende hond, een dolgedraaide robot en iets dat lijkt op een zwerm wespen. Als je de trailer hebt bekeken heb je eigenlijk alles al wel gezien. Op ieder willekeurig moment kun je de scene stopzetten, vooruit spoelen of een foto maken van het fragment. Dat laatste weet ik het nut niet van, aangezien ik het niet heb gebruikt en wel alle trophies al heb.

De game is wel heel erg makkelijk. Vermoedelijk is de gemiddelde gamer er in een half uurtje mee klaar en dan heb je ook al je trophies gehaald. Als je namelijk langzaam door de scene heen gaat, licht er soms een knop op op je scherm die je dan moet indrukken. Soms is het draaien of schudden met je controller. De game zegt dus precies wat je moet doen. Een kind kan de was doen. Visueel is het wel erg mooi en het einde van de scene vond ik zelfs - mede door de dreigende soundtrack - best spectaculair.

Eigenlijk is het dus een interactieve film. Nu is Linger of Shadows vernieuwend, maar helaas niet lang boeiend. Potentie heeft het zeker. Als er een versie komt van minimaal een uur, met meer trophies en vooral moeilijkere puzzels en een boeiend verhaal dan zal ik het de volgende keer wederom kopen. Maar voor slechts € 3 kan je dit experiment best even proberen.

Lollipop Chainsaw (2012)

3,5
Lollipop Chainsaw is alweer een uniek en gestoord werkje van Suda51, het brein achter eveneens aparte spellen als Killer 7 en No More Heroes. Na te hebben gestreden met een schizofrene huurmoordenaar en eh... nog een huurmoordenaar is er dit keer een cheerleader met een kettingzaag! Juliet is sexy en extreem blij en met deze instelling gaat ze honderden zombies te lijf.

Zij en haar familie zijn namelijk Zombie Hunters. Het lot wil dat een geplaagde opper-emo de poorten naar de Rotten World heeft weten te openen om zo onder leiding van vijf zombieleiders de wereld te vernietigen. Dit moet Juliet met behulp van het hoofd van haar vriendje die notabene aan haar riem hangt (!) voorkomen. Het klinkt als een slechte B-film, en dat is wat de hele game ook uitstraalt. Een hele hoop crazyness bij elkaar. Uiteraard spoort geen enkel familielid - of ook maar íemand in de game - ook maar een beetje. De introducties - ook van diverse zombies en eindbazen - zijn dan ook genieten geblazen, heerlijk cheesy.

Een ander groot pluspunt is het gigantische contrast tussen extreme vrolijkheid en bittere ernst. Al moet je dat laatste met een korreltje zout nemen. Natuurlijk is het niet leuk als je je klasgenootje voor je neus opgevreten ziet worden, maar het is met zoveel komedie en overdrevenheid op je scherm getoverd dat je met een grote glimlach zit. Zo ben je het ene moment een battle in je voordeel aan het beslissen, zo word je het volgende moment gebeld door je moeder - op je ingebouwde telefoon in je kettingzaag (!) - om te vragen of je een pak melk mee kan nemen onderweg naar huis. Aangezien de kettingzaag je primary weapon is vliegt het bloed rijkelijk in het rond. Maar wanneer je een special move gebruikt zullen de dode lichamen kleurrijk uit elkaar spatten, inclusief regenboog. Zo heeft de game een behoorlijke dosis girlpower, maar zodanig gedoseerd dat ook stoere mannen het lachend spelen. Kanttekening is dat de graphics an sich niet heel hoogstaand zijn. Cutscenes hebben soms lelijke randen om characters heen en animaties, zoals rijdende bussen, zijn enorm houterig.

Tot zover alle lof over de grafische stijl, want de gameplay blijft toch het belangrijkst. En daar wringt het een beetje. Aanvankelijk dans je probleemloos door het beeld en ben je nog zo aan het genieten van de knotsgekke situaties dat je niet merkt dat je eigenlijk constant hetzelfde aan het doen bent. Je kunt veel combo's leren, maar ik vermoed dat je er niet heel veel zult gebruiken. Het is simpelweg een beetje knopjes rammen, ontwijken, omdraaien en weer knopjes rammen. Langzaam maar zeker loopt je powerbalkje vol waarmee je iedereen in je buurt in één zwaai onthoofd, erg cool. Ook is er de special attack waarbij je het hoofd van vriendje Nick als wapen kunt gebruiken. Je kettingzaag krijgt ook automatische upgrades waaronder een canon. Jup, helaas zitten er ook schietonderdelen in de game, iets waar ik niet erg over te spreken ben. Aim is traag en log en wie wil er nu schieten in een game waar je met je kettingzaag heerlijk kunt koppensnellen? Tussen het lopen en de gevechten door zijn er soms nog wat minigames en QTE te doen.

Het allerleukste onderdeel zijn toch wel de eindbazen. Het zijn er (maar) zes in totaal en allemaal hebben ze hun eigen unieke aanvalsmethoden. Deze zijn geen van allen moeilijk te doorgronden waardoor je nooit echt wordt uitgedaagd (niveau Normal) maar wederom is de presentatie meer dan geslaagd. Design is supertof en ze zijn niet te beroerd om wat zwart-komische verwensingen naar je hoofd te smijten. Eindbaas Zed doet het zelfs letterlijk. "You think that hurts me? I just jizzed a little!" Sta ook niet gek te kijken als een dikzak verkondigd dat ie hemorrhoids heeft of dat een zombie-fireman je vader wilt neuken.

Dit alles bij elkaar duurt zo'n zes kleine uurtjes. Dan is de singleplayer voorbij en kun je alles nog een herspelen. Grasshopper heeft er in elk geval voor gezorgd dat er dan nog wat te halen valt want er is dan nog steeds een shitload aan verborgen lollies, artwork, kostuums en muziek te unlocken. Uiteraard kun je ook je scores upgraden en zo meestrijden in de wereldwijde rankings. Normaal gesproken zou ik zes uurtjes kort vinden, maar toen was ik het eigenlijk al een beetje zat. Misschien na vijf uur al een klein beetje zelfs. Geen slecht woord over de aankleding, dat is meer dan geslaagd, maar de gameplay wordt na een tijdje helaas wat eentonig, ondanks dat er best een verscheidenheid aan afwisseling is. Op een gegeven moment is de impact gewoon een beetje verloren en geeft het niet meer zo'n kick om zombies te slachten, zeker niet als de camera in vooral het kathedraal level soms behoorlijk loopt te irriteren.

Knotsgekke game dus met een unieke stijl die niet iedereen zal aanspreken. Degene die het wel waarderen zullen ook genieten. Ook de cast is meer dan leuk met een sympathieke Juliet en wrede bosses die gezamenlijk zorgen voor een extreem oversekste achtbaanrit. De oppervlakkige gameplay weet alleen niet heel erg lang te boeien, maar gelukkig wel zo lang om het einde te halen. Als budgetgame niet twijfelen, maar zeker halen.

Lost Crown: A Ghost-Hunting Adventure, The (2008)

5,0
Net uitgespeeld en het is toch wel een klein meesterwerkje. De sfeer is echt enorm goed. Vooral door zwart-wit beelden met soms wat ingekleurde details plus de creepy soundtrack.

In het begin is het allemaal wat kaal. Ik vond Nigel eigenlijk niet eens zo'n boeiend character. Toen hij voor het eerst ging praten had ik het ook even niet meer. De voice-acting was waardeloos, maar naderhand wende het wel. Ik had gemengde gevoelens en neigde soms naar stoppen, maar ik raad iedereen aan om even door de eerste 2-3 hoofdstukken heen te bijten. Dat heb ik ook gedaan en ik ben nu weer een leuke ervaring rijker.

Wat deze game onderscheidt ten opzichte van andere adventures is dat je hier zelf mag ghosthunten. Je krijgt op den duur gadgets waarmee je geesten kan opsporen. Dit kan door middel van film, geluid, foto's en het opvangen van geluidsgolven. Vanzelfsprekend is dat ghosthunten vaak enorm spannend. Ik ben me een paar keer dan ook flink rotgeschrokken. Bij vlagen enorm creepy! En weer die soundtrack, die echt bijdraagt aan de onheilspellende sfeer.

De locaties zijn ook stuk voor stuk sfeervol. Wat te denken van ghosthunten op een kerkhof, een oude kerk, een crypte of grotten? Memorabele scenes onder andere op de toiletten van het museum met het meisje. Het 'Ja of Nee' gebeuren vond ik erg tof, communiceren met de geesten. Of de geesten spotten via je Environmeter. Ook het portret van de Agers zal ik niet snel vergeten. Bezorgde me iedere keer weer rillingen. Er is voldoende interactie, mede door het gebruik van gadgets, en de puzzles vond ik soms een beetje lastig, maar op zich zijn ze wel te doen.

Nadelen vond ik dat er geen skip-knop was voor de zinnen of gesprekken. Ook zat er een enorme bug in. Als je de walktie talkie gebruikt terwijl je de scene bij The Old Net House al voorbij bent - je gebruikt hem dus op een andere locatie - dan volgt het gesprek opnieuw en transporteer je weer vanzelf naar het oude huis terug, terwijl je daar dus allang bent geweest.

Dan het verhaal en einde. Ik was van plan om er nog een halfje bovenop te gooien, en dat kan nog gebeuren maar voor nu laat ik het bij vier sterren. Dit komt vooral door het einde. Het verhaal door het spel heen was best goed te volgen, maar het einde - en daardoor eigenlijk ook de rest van de game en zijn honderden details en clues die erin verwerkt zitten - wekt enorm veel vragen op. En persoonlijk ben ik niet zo van het doorspeculeren na een einde van een film of game. Tenzij er natuurlijk sequels opvolgen, wat volgens kenners bijna zeker is. Als jullie niks te doen hebben kun je hier een interessante discussie lezen over het hoe en wat.

Al met al een enorm sfeervolle, duistere, spannende, creepy game! Heeft me echt laten verrassen. Een kleine ophoging zit er vast nog wel een keertje in.

Lost Horizon (2010)

3,5
Lost Horizon is een beetje het minder knappe broertje van Broken Sword. Fenton Paddock zou zomaar het verloren broertje van George Stobbart kunnen zijn, maar dan met wat minder humor en charme. De Britse ex-soldaat die bovendien als oorlogsmisdadiger wordt gezien wordt verzocht om naar Tibet te gaan om een verloren expeditie op te sporen. Dit leidt Paddock naar de Nazi's, die van plan zijn een bovennatuurlijke oorlog te voeren met behulp van Shambhala. Jawel, het mythische rijk dat ook al onderwerp was in Uncharted 2.

Fenton is het type met een grote bek maar een klein hartje, hetzelfde dus als negen van de tien andere mannelijke, adventureprotagonisten. Het is meer regel dan uitzondering dat je in een adventure schatrijke locaties aandoet en dat is hier niet anders. Zo moet je vechten voor je leven in Hongkong, trotseer je de sneeuw in het Himalaya-gebergte en bezweer je kamelen in Marokko. Het ontbreekt ook niet aan geheime grotten, ondergrondse complexen en puzzels uit de Oudheid. Stuk voor stuk locaties die mooi zijn afgewerkt maar geen originaliteitsprijs verdienen. Ik hoop dat het genre eens een keer een flinke stap vooruitzicht in grafisch opzicht want het kan nu eigenlijk niet meer. We zitten in een tijd dat je iedere zweetdruppel op het voorhoofd van een strontvlieg kunt tellen en dan krijg je een game voorgeschoteld waarin de bewegingen houterig zijn en de cutscenes er uit zien als een kinderpoppenkast. Jammer ook van de censuur, geen bloed en geen hakenkruizen. Ziet er toch een beetje lullig uit als een complete muur behangen is met arenden en normale kruizen. De voice-acting was wel van redelijk niveau, maar het verhaal wist me niet echt te overtuigen door bovenstaande redenen.

Nog een reden daarvoor zijn de vele inwisselbare personages. Fenton kon er wel mee door, maar zelfs zijn sidekick Kim was onder de maat. De vijand is een manwijf en van Paddock's vrienden weet ik de naam niet eens meer. Het was ook nogal ijskoud toen Kim verongelukte. Bam! Volgend hoofdstuk, zonder vragen of emoties. Er zit ook wat weinig humor in de game, ik miste soms wat plezier in de uitstraling.

Wat speelbaarheid betreft blijft de game trouw aan de roots, of eigenlijk is het versimpeld. Onderaan heb je je inventory waarin je spullen kunt examinen of combineren en je hebt slechts je twee muisknoppen tot je beschikking om onderzoek te doen. Dus geen aparte opties om te praten, op te pakken, of te openen, de game kiest de juiste optie in de juiste situatie automatisch. En als het je te moeilijk wordt, wat ik me niet kan voorstellen, kun je met een druk op de knop alle klikbare voorwerpen in beeld laten tonen. Het feit dat dingen die met elkaar gecombineerd kunnen worden ook op een oogopslag te zien zijn was de aanleiding dat ik vaak maar dingen aan het proberen was zonder dat ik een idee had waarvoor ik het moest gaan gebruiken. Dit allemaal is gewoon allemaal wat te makkelijk gemaakt, er is te weinig uitdaging.

De game is echter niet slecht. Lost Horizon voelt uiteindelijk wel als een afgewerkt product. De game springt alleen in geen enkel aspect boven de rest uit. Het verhaal is aardig, maar was overtuigender geweest met betere personages, lipsync en motion capturing. De locaties stralen sfeer uit, maar ik verwacht in deze tijden veel meer. De puzzels hadden wat moeilijker gemogen, maar voor een doorsnee gamer is het misschien wel goed zo. Ik heb me best vermaakt dus, maar ik hoop dat Animation Arts in de toekomst nog wat gaat sleutelen.

Lumino City (2014)

4,0
Prachtige game die opvalt door zijn kleurrijke graphics en schattige stijl. Lumino City is een betoverend stadje waarbij het geniale leveldesign meteen in het oog springt. Enorm oog voor detail, zelfs wanneer je items gebruikt wordt elke beweging in beeld gebracht. Het is echt een feest om een puzzel op te lossen en door te gaan naar een nieuw deel van de city. De mensen zijn vriendelijk en het spel heeft een heerlijke soundtrack.

De puzzels worden nooit écht heel moeilijk al moet je af en toe wel goed nadenken. Het is ook geen adventure zoals een Monkey Island waarbij je items kunt inspecteren of combineren, dat hoef je hier nauwelijks te doen. Er is ook geen hud, alleen een cursor. Er komt ook geen tekst te staan bij interactieve voorwerpen dus moet je opletten dat je niet iets overslaat. Maar pixelhunten is er gelukkig niet bij.

Lumino City is echt met liefde gemaakt en doet veel denken aan bijvoorbeeld Botanicula of Machinarium. Meer van dit graag.