menu

Hier kun je zien welke berichten Hadouken als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Castle Crashers (2008)

Alternatieve titel: Castle Crashers Remastered

4,0
Nog zo'n heerlijke PSN game die je alleen, en dan ook uitsluitend alleen, in coöp speelt. Het bewijs dat ouderwetse 2D beat 'em ups nog steeds grandioos werken. En als het dan ook nog zoveel plezier uitstraalt als deze Castle Crashers ben ik een gelukkig man. Of eigenlijk, WIJ.

Het verhaal draait om vijf prinsesjes die je moet redden. Ik ben al vergeten door wie en waarom ze zijn ontvoerd maar dat boeit echt geen reet natuurlijk. Het geldt slechts als startsignaal om te hakken, schoppen en moorden. Je beweegt je door klassieke 2D omgevingen waarin diverse badguys je opwachten om je een kopje kleiner te maken. In de eerste levels stuur je ze nog linea recta naar de slachtbank maar uiteraard wordt het later lastiger.

Niet alleen is de wereld enorm kleurrijk, er zitten ook veel leuke verwijzingen in met als uitschieter de Terminator parodie. Echt heerlijk gelachen. En dan niet alleen, de game zit echt boordevol humor en random onzin. Uit de kluiten gewassen eindbazen die allemaal iets ludieks hebben bijvoorbeeld. De gameplay werkt soepel waarbij er ruimte is voor close combat maar je ook kunt schieten met pijl en boog. Daarnaast zijn er nog diverse magic attacks en kun je levelen, items consumeren en andere wapens kopen. Veel diversiteit dus.

Op papier dan vooral. Want wanneer je de game eenmaal hebt doorlopen zul je ongeveer level 25 zijn terwijl het hoogst haalbare level 99 is. En jezelf nog ruim 65 levels omhoog werken in dezelfde omgevingen op dezelfde vijanden is toch iets teveel van het goede. Er komt wel een extra hard mode vrij maar er wordt aangeraden die pas op level 60 te betreden.

Dan kun je daarna altijd nog in de Arena mode je vrienden te lijf gaan of in de Volleyball mode een potje ballen. Al is dat niet altijd even fijn, omdat de bewegingen van de 2D bal niet altijd goed in te schatten zijn. Er is met veel liefde aan gewerkt in elk geval. Geniaal einde ook. More please!

Cat Lady, The (2012)

4,5
"Warning! Game contains scenes of vilence and gore, sexual content and strong language and is only suitable for players of 18 years and over"

Tegenwoordig heeft iedereen lak aan deze waarschuwingen, maar dit is zo'n beetje de eerste keer dat ik het tegenkom voorafgaand aan een adventuregame en dat krikte de verwachting toch iets omhoog. Is het dan werkelijk zo'n geflipte game? Aangezien jullie het cijfer toch al hebben gezien kan ik het vast zeggen; Ja, het is een geflipte game. The Cat Lady, een titel die klinkt als een horrorfilm en een titel die nieuwsgierigheid opwekt. Gelukkig is Harvester een kei in het vertellen van een goed, spannend verhaal.

Susan Ashworth is een alleenstaande vrouw die lijdt aan depressiviteit. Het begint lekker, want ze neemt een pilletje of wat teveel en pleegt daarmee zelfmoord. Eindelijk verlost van de wereld waarin ze alleen staat en de rest haar ziet als een gestoord kattenmens. Echter, in het hiernamaals komt ze een soort duivel tegen die haar terug wilt sturen naar de levende wereld. Ondanks dat ze eigenlijk dood wilt blijven moet ze hiervoor vijf parasieten (lees: grootste tuig op Aarde) straffen. Ze heeft geen keus en belandt een paar minuten later weer in de levende wereld, beginnend aan haar quest...

Zodra je de controle over Susan krijgt heb je al snel het gevoel in de jaren '90 te zijn belandt. Het spel is in 2D, je kunt via de pijltjes alleen naar links en rechts lopen en grafisch lijkt het op het eerste gezicht een game van vijftien jaar oud. De game is voor 90% in zwart-wit met hier en daar een fel kleurtje en het bloed kleurt uiteraard ten alle tijden rood. Nu geld voor mij nog altijd 'gameplay over graphics' maar al snel ging ik de graphics erg waarderen. Dit is zo'n gevalletje waarin werelden en vooral personages vele malen creepier worden neergezet omdát ze simpele graphics hebben. Hier kan geen HD tegen op. Je wordt echt ondergedompeld in de verstikkende, depressieve sfeer. Zeker wanneer je in het hiernamaals loopt of wordt doodgegooid met epilepsie opwekkende flitsen. De game speelt bij vlagen als een nachtmerrie, en dan heb ik het niet over de controls. Dit is kunst.

The Cat Lady schuwt inderdaad geen ultraviolence. Soms zat ik echt ietwat geschokt te genieten van wat er nu weer op het scherm werd getoverd. Brute moorden, mensonterende taferelen en vooral gestoorde personages die je in films nog niet zo creepy ziet. Wederom, dat komt ook door de graphics. Het gaat gelukkig niet alleen om het geweld, maar het verhaal wat uit de doeken wordt gedaan is diepgaand, boeiend en houd je voortdurend op het puntje van je stoel. Daarbij maakt Susan een enorme characterontwikkeling mee en is zowel haar achtergrondverhaal als die van Mitzi erg goed. Voice-casting en soundtrack is ook uitmuntend.

De doorgewinterde adventuregamer zal echter geen voldoening halen uit de puzzels. Aangezien je alleen naar rechts en links kan lopen zul je geen voorwerpen missen. Je kunt ze uiteraard wel onderzoeken, gebruiken of soms combineren. Maar de puzzels wijzen zich allemaal vanzelf. De meeste tijd ben je dan ook kwijt met het aanklikken van dialoogopties en luisteren naar een erg spannend verhaal, het proeven van de depressieve sfeer en het genieten van de personages en het geweld. Er zijn zelfs meerdere eindes mogelijk, al komen ze uiteindelijk allemaal op hetzelfde neer zo te zien.

Dit is echt een pareltje en zeker een van de beste (horror)adventures die ik ooit heb gespeeld. Gaat dat spelen! Dat verdient deze game.

Ceville (2009)

4,0
Ik ben hier een tijdje geleden al mee begonnen, maar na het eerste hoofdstuk was hij een beetje van de radar verdwenen. Waarschijnlijk omdat ik gewoon even vastzat. Ben gisteren opnieuw begonnen en heb hem net voltooid. Een adventure zoals een adventure moet zijn.

Het verhaal is puur evil gegoten in een vrolijk jasje. Zo is de game erg kleurrijk en is de muziek heel vrolijk, maar goed. De game draait om Ceville, de heerser van het rijk Faeryanis. Hij heeft alleen kwaad in de zin en op een dag wordt hij van de troon gestoten door een paar rebellen en hun leider. Natuurlijk steekt hij hier een stokje voor. Hierbij wordt hij geholpen door Lilly, Ambrosius en Gwendolyn die op zijn tijd ook speelbare characters worden.

Het duurde een aantal minuten voordat ik het stijltje waardeerde, maar daarna ging ik er al snel van houden. Dit is wat ik het liefste heb, cartoonesk. Want het probleem met realistische adventures is dat het grafisch vaak erg tegenvalt en in tekenfilmachtige werelden is het makkelijk meer fantasie en humor toe te voegen. Want van humor zit de game boordevol. Af en toe flauw, maar veel vaker nog zeer gevat. Woordgrapjes, slapstick en verwijzingen naar films en games passeren de revue. Natuurlijk werkt dit niet als de characters geen charisma hebben. Dat hebben ze gelukkig wel. Zo deed Ceville mij enorm denken aan Iznogoud die ik ken uit de tekenfilms. Zelfs het verhaal komt ietwat overeen. Kwaadaardig en sadistisch zijn zijn kenmerken. Op weg van het avontuur krijgt hij wat tegengas van het kleine meisje Lilly, die overigens groter is dan ukkie Ceville. Niet meer dan eens wijst ze Ceville erop dat het slecht is wat hij doet, wat haar soms erg aandoenlijk maakt. Dit komt ook door de goede voice-acting van haar en de gehele cast. Zo zijn er ook nog een handvol zijpersonages die geen van allen uit de toon vallen. Het is één vrolijke bende.

De puzzels bevatten hoofdzakelijk items combineren. In enkele situaties kan je met twee (of drie) characters tegelijk spelen wat de puzzels iets ingewikkelder maakt. Ondanks dat steken sommige situaties erg goed in elkaar, de puzzels met de eetlift bijvoorbeeld. Dan nog even wat zeiken. De game sloot op bepaalde momenten opeens af, maar een patch verhielp dat gelukkig. Verder (ondanks de patch) zijn er nog wat kleine foutjes zoals animaties die zich niet op de goede plek afspelen of voice-acting die niet helemaal klopt. Persoonlijk vond ik de game af en toe ook best pittig. Maar dit zijn allemaal kleine minpuntjes. Ik deed trouwens maar acht uurtjes over de game. Maar alles wijst erop dat er een vervolg komt.

Verder is de game ook lekker snel. Je kunt dialoog, cutscenes en ingame-filmpjes allemaal skippen met een druk op de muisknop. Bespaart enorm veel tijd. De game compenseert dit weer met absurd lange laadtijden. Hier krijg je mee te maken wanneer je de game opstart, maar ook als je reist tussen verschillende gebieden. Die laadtijden zijn een pain in the ass.

Deze game schaart zich mooi tussen de cartoony subtoppers als Broken Sword en So Blonde.

Child of Light (2014)

4,0
Child of Light is inderdaad een erg mooi sprookje. Ik moest er wel even inkomen want het verhaal is eigenlijk te zweverig naar mijn smaak en dat rijmen is echt niet cool. Echter, de pastel-achtige wereld en de sublieme soundtrack deden de rijmpjes al snel teniet. Met zoveel liefde gemaakt.

Battle-systeem is ook erg goed voor een casual RPG-liefhebber als ik. Diepgaand genoeg voor mij persoonlijk met een stuk of negen characters met ieder hun eigen skill tree. Ook kun je door oculli te craften nog een extra power aan je wapens toekennen. 100% uitgespeeld in een uurtje of vijftien, zeer mee vermaakt.

CounterSpy (2014)

3,5
Nu gratis op PSN voor Plusleden. Best een geinig spelletje wat vlot wegspeelt. Het is de bedoeling om 25 plannen te stelen voordat er een kernraket wordt afgevuurd. Hoe vaker de bewaking versterking roept hoe sneller die kans is. Je moet dus stealthy te werk gaan, of ze heel snel afknallen.

Counterspy heeft grafisch een aparte, eigen stijl wat mij beviel. Het combineren van 2D naar 3D werkt bijna vlekkeloos en geeft wat extra variatie. Je kunt wapens en upgrades kopen van je gevonden blueprints en geld die je vervolgens voor iedere missie kunt kiezen.

Het grote minpunt is alleen dat ik het na een uurtje of 2-3 wel een beetje gezien had. Vooraf aan de game staat er dat de levels randomized zijn en dat iedere spelervaring anders is. In werkelijkheid komt het er op neer dat er pakweg 25 kamers zijn, en die gewoon in een andere volgorde worden geplaatst. Maar op een gegeven moment ken je de omgevingen wel en begint het repetitief te worden.