Desert Storm Command wist op een uitstekende manier dit specifieke luchtoffensief van de Golfoorlog, met de vele raketlanceringen per dag, na te bootsen in de vorm van een game. Grafisch zag het er vrij indrukwekkend uit en de hele ervaring werd nog eens extra versterkt door goede geluidseffecten en muziek. De gameplay is simplistisch, maar effectief; klik zo snel en gericht mogelijk met de muis om raketten af te vuren of om sluipschutters in gebouwen om te leggen. Prima dos game.

Net bovengemiddelde racer.

Nu kan ik binnen dit genre de overgrote meerderheid die niet de overzichtelijke cups en de basis van het racen presenteert, slechts per soort zeer beperkt echt waarderen. Rare, na een 3-tal geweldige platformers voor de Snes, maakt zowel bij Diddy Kong racing als Donkey Kong 64 voor dit systeem soortgelijke fouten; een saaie open-wereld, geen vloeiloze game-ervaring en meer.

Zonde, want Diddy Kong racing is in elke vorm van daadwerkelijk racen zeer goed, zelfs het beste wat ze ooit binnen dit genre hebben ontwikkeld, maar het avontuurlijke element is ongeïnspireerd.

Een game die op de vele systemen geweldig ander was. Heb er meerdere geprobeerd en zoals wel vaker was de Snes versie de beste, ondanks dat die van de Sega met nog meer zorg en medewerking van Disney tekenaars was gemaakt. Ik prijs ook de muziek die prachtig is geadapteerd van de score die Alan Menken schreef voor de film. Erg goede platform game. 4 sterren

Geen idee, maar misschien herken hier iets.

Deze eerst Toy Story game was een bijzonder leuke platformer die uitermate goed aansluit op de film. De graphics ware van hoge kwaliteit naar de Snes standaard en de game was meer als een platformer; je kon als een Micro Machine met die afstand bestuurbare wagen rijden en op andere stukken speelgoed. In Pizza Planet was die grijpmachine vrij frusterend, wat overigens niet de enige echte uitdaging van het spel was. 4 sterren

Grafisch bereikte deze het maximale wat men voor de Snes doen. Echter dat het spel er ook moeite mee had bleek wel uit de ontploffende vaten die haperend op gang kwamen. De enige die met gemak kwaliteit ala Mario World leverde, iets wat echter bij de verdere uit de serie toch wat minder van toepassing is. 5 sterren

Hoe briljant het concept van Tetris ook was, er waren betere varianten zoals Puzzel Bobble en ook de Puyo Puyo reeks. Ontwikkelaar Compile was slim genoeg om de game ook in een meer aansprekende vorm te gieten, getuigen Dr. Robotniks's Mean Machine en het daarop volgende Kirby's Ghost Trap. Hierna gingen de delen weer onder de noemer Puyo Puyo verder.

De gameplay is behoorlijk verslavend. Het vereist een behoorlijk goed inzicht en een hoop vlot gepuzzel om verder te kunnen komen. Behoorlijk uitdagend, want de game kent ook een hoge moeilijkheidsgraad. Zelfs op het beginners niveau is het flink zwoegen. Soms kan het gaan voor de makkelijke combinatie ineens compleet geblokkeerd worden door de tegenstander die door verschillende combinaties jouw opscheept met bergen onbruikbare, grijze stenen. Zo kan het voorkomen dat de spelers ineens word overladen door rijen grijze stenen die haast het hele scherm vullen. Vooral in een hoger level, waarin alles sneller gaat, is dat praktisch al een doodvonnis. Merkwaardig was een enkele maal toen de computer tegenstander te snel prijs gaf in een level 8. Dat terwijl en een keer of 40 was getracht deze te verslaan en bij deze nieuwe poging heel rustig aan mijn zijden wat gestapeld werd. Maar dat was een zeldzaamheid die ik nog altijd niet begrijp. Na vele uren op elke niveau te hebben geprobeerd is het mij nog nimmer gelukt het uit te spelen. Misschien dat de game wel te moeilijk is.

Duck Hunt heeft dan wel de status van een klassieker, maar de grondredenen zijn mij onduidelijk. Niet alleen is deze zeer beperkt speelbaar, ook werkt de zapper niet echt accuraat. 'Je had niks anders' te doen is, leuk met vrienden etc'' waren/zijn nog steeds van die cliches. Bij definitie van een klassieker speelt nostalgie een rol, de tijd waarin het ontwikkelt is, maar ook de kwaliteit. Toen speelde het al niet fijn, nu uiteraard nog steeds niet, en terwijl ook ik nostalgische herinneringen heb aan Duck Hunt.

Wellicht heb ik meer genoten van hele vele goedkope systemen die dit nadeden, of bijvoorbeeld zo'n Scope voor de Snes, met hoewel beperkt, twee echt goed uitgewerkte games.

Na het overweldigende Duke Nukem 3D was daar ineens een 3rd person shooter voor de Psx. Natuurlijk kon deze nooit zo goed zijn als zijn voorganger, maar de ontwikkelaars hebben er toch nog wat moois van gemaakt. Het tijdreizen naar verscheidene werelden zorgt voror voldoende variatie en de humor is nog steeds aan wezig. Voor N64 ontwikkelde men Zero Hour, die dezelfde opzet had als Time To Kill, maar qua plot toch wat verschilde.