Veel fans van de eerdere delen binnen het Gothic-verhaal reageerden nogal verontwaardigd na het spelen van de demo van Arcania. Ze meenden dat veel van de traditionele Gothic gameplay verloren was gegaan. Ikzelf kan ook zeker tot de Gothicfans worden gerekend. Met name Gothic 2 vind ik een fantastisch spel, juist vanwege het eigenzinnige karakter ervan. Daarom besloot ik na het spelen van de Arcania demo, eerst het spel zelf nog even af te wachten, voordat ik met eventuele kritiek op de proppen zou komen.

En ik moet de Gothic fanatici gelijk geven. Arcania heeft weinig van doen met Gothic 1, 2 of 3. Naast wat bekende monsters en tegenstanders en een handje vol terugkerende karakters uit de eerdere delen, is Arcania een totaal ander concept i.v.m. de Gothic-reeks.

Laat ik voorop stellen: het is op zichzelf een zeer vermakelijk en vloeiend verlopend spel. De gameplay is soepel en overzichtelijk, het vechtsysteem is leuk uitgewerkt en de graphics zijn prima in orde. Het verhaal is wel wat aan de dunne kant en weinig vernieuwend. Maar je wil het spel wel blijven spelen om te kijken waar het je zal brengen. Sommige delen van het verloop zijn bijna saai en langdradig te noemen, maar als je jezelf daar doorheen weet te vechten, kom je vanzelf leuke en spannende 'hoofdstukken' tegen.

Het grootste verschil met de eerdere Gothic delen, is het gebrek aan gevoel van vrijheid. Arcania is veel meer lineair en sturend. Dat is nu juist waar de fans níet op zaten te wachten. Ik kan me herinneren dat ik tijdens het spelen van Gothic 2 hele nachten besteedde om alleen maar rond te dwalen in die wereld en te verkennen en ontdekken. Dat is bij Arcania 'out of the question'. Zeker naar het einde toe blijft alleen nog maar de main quest over en is er nog maar één weg om te kiezen. In het begin zijn er nog wel een hoop side quests, maar die lijken vaak erg op elkaar. Ook zijn er grote stukken gebied op de kaart waar je simpelweg niet kunt komen, is er een stad die je in de verte ziet liggen, maar waarvan de poorten gesloten blijven en kom je na verloop van tijd in een andere steden terecht waar alleen wat zombies en ander dood tuig rond wanen.

Ondanks alle punten van kritiek was het een erg leuke ervaring om dit spel (soepel als het is) uit te spelen en werd ik vaak getrakteerd op erg mooie beelden. Maar nogmaals: helaas heeft het weinig van doen met eerdere Gothic-delen. Arcania moet daar ook maar niet mee vergeleken worden.

Erg leuke ervaring was het weer; het spelen van deel twee van The Black Mirror. De ontwikkelaars hebben hun best gedaan om er een afwisselend en hier en daar verrassend geheel van te maken en dat is goed gelukt.

Wel vond ik de het verschil in moeilijkheidsgraad bij de verschillende puzzels/mini-games wel erg groot. Van belachelijk eenvoudig tot haast onmogelijk vergezocht. Toch gaf het iedere keer weer een goed gevoel wanneer je weer verder kon na het oplossen van een puzzel.

De sfeer in het spel is bijzonder geslaagd. Daar zorgen de verschillende locaties opgebouwd in Engelse stijl wel voor. De graphics zijn voor een point-n-click adventure goed te noemen, de gekozen kleuren, gebouwen en objecten zijn succesvol op elkaar afgestemd. Ook de soundtrack, sound effects en het afwisselende weer zorgen absoluut voor een erg aangename spelbeleving.

Het spel haalt het echter niet bij het eerste deel. Het scheelt echter, wat mij betreft, niet heel erg veel. Ten opzichte van deel één miste ik een aantal extra non-player characters; je komt wat te weinig mensen tegen bij het doorlopen van het verhaal. Verder vond ik het verhaal wat aan de korte kant en had er wel wat meer horror in de game verwerkt mogen worden.

Wellicht dat de wat korte duur van het spel duidt op een deel drie. Eigenlijk nog veel te vroeg om daar nu al over te speculeren, maar ik kan het alleen maar hopen. Mijns inziens ontstijgt ook deel twee van The Black Mirror de meeste andere point-n-click adventures uit het horrorgenre met gemak. Niet zo goed als deel één, maar het komt een heel eind in de buurt.

Zeer sterk spel. De spanning zit er goed in, en houdt onveranderd aan tot aan het einde. Daarnaast is het 'bewegen' m.b.v. de Unreal engine erg goed uitgewerkt; heerlijk soepel. De upgrades, de gadgets en allerlei bizarre verzinsels die je her en der tegenkomt, het klopt allemaal.

Er zijn weinig slechte aspecten op te noemen, misschien dat het 'blincken' naar bepaalde plekken niet altijd even duidelijk is. Buiten dat alle lof voor Dishonored, het spel staat als een huis.

Spel een tijdje geleden gespeeld. Al met al een hele positieve ervaring. De horror-elementen zijn, hoe kan het ook anders, erg cliché. Maar een liefhebber van het aloude draculaverhaal verwacht niet anders, de bekende knoflookbanden, houten staken, doodskisten en natuurlijk het vele bloedvergieten horen er nou eenmaal bij.

De game-elementen van dit typische point & click adventure zijn niet minder cliché te noemen. Maar ook dit is zeker niet storend, integendeel: het speelt des te beter weg allemaal. De puzzels zijn uitdagend, vergen concentratie en af en toe wat logisch denkvermogen. De verhaallijn, die wordt uitgestippeld via conversaties en het bezoeken van verschillende (waaronder verrassende) locaties is er niet één om de rest van je leven te koesteren. Maar de graphics, details en klassieke stijl maken de locaties zeer de moeite waard. En in de gesproken en geschreven teksten, is ook een hoop puzzelgehalte verwerkt.

Voor gamers die van het traditionele Dracula sfeertje houden, met de door maanlicht beschenen begraafplaatsen en de door kaarslicht verlichte kasteelmuren en die een 'point&click' nog steeds kunnen waarderen, is dit zeker een aanrader. Doet trouwens erg denken aan The Black Mirror, al was dat spel wat mij betreft nog wel een paar slagen beter.

Dit adventure krijgt van mij 3,0 sterren.

Mijn ervaringen met Far Cry zijn erg goed. Niet alleen het verhaal dat je doorloopt en alles wat je daarbij meemaakt zijn erg de moeite waard. Ook de omgeving, de geluidseffecten, de wapens, het 'intelligente' gedrag van de tegenstanders, de details, de verschillende locaties, de cutscenes, de afwerking, de verrassende elementen, de tactische mogelijkheden, de diversiteit qua gameplay, enz. ... ... Zeer mooi en sterk bedacht allemaal.

Ergens kan ik wel begrijpen dat het voor veel mensen een domper is wanneer de mutanten hun intrede in het spel doen. Het is even omschakelen voor wat betreft de manier waarop je wordt aangevallen en de manier waarop je de tegenstand uitschakeld. Ik vind dat het toch zeker meer dan de moeite waard is om verder te spelen. Vrij snel al zal je wennen aan de nieuwe situatie en dan blijkt het spel alleen maar nog beter te zijn geworden.

Je hebt nu twee verschillende soorten vijanden die ook nog eens een onderlinge strijd aan het uitvechten zijn. Hierdoor ontstaan er strategische situaties die voor mij geheel nieuw waren. Er is bijvoorbeeld een passage in het spel aanwezig waarbij je jezelf dwars door een groot slagveld moet verplaatsen om bij het volgende checkpoint te komen. Overal om je heen vliegen de granaten, raketten en kogels je om de oren terwijl je kruipend door de bosjes ongemerkt verder probeerd te raken.. En dan ineens, uit het niets staat er een twee en halve meter hoge mutant voor je neus.. Uhm.., we've got a slight problem... Dat soort ervaringen, dat vind ik dus vet.

Voor mij was dit typisch zo'n spel waarbij je overuren draait omdat je zo snel mogelijk naar het 'eindgevecht' toe wilt werken. Je wil weten hoe het verhaal zal eindigen. En wanneer je dat eindgevecht dan eindelijk hebt gewonnen en je vol euforie naar de aftiteling van het spel aan het kijken bent, dan weet je dat je het spelletje al gelijk aan het missen bent...

Heerlijk spel dit! Ruim drie jaar-en-een-half jaar na de release ontdekt en met heel erg veel plezier uitgespeeld. Als laatste compliment: als dit spel nu pas op de markt zou zijn gekomen, dan zou het in geen enkel opzicht achterhaald lijken. Alleen al vanwege die schitterende graphics.

Wat mij betreft 4,5 sterren waard.

De vele problemen die dit spel na de officiële release heeft gekend hebben mij er niet van kunnen weerhouden Gothic 3 steeds maar weer een nieuwe kans te geven. De crashes en bugs waren teleurstellend, soms frustrerend en heel soms reden genoeg om dit spel de rug toe te keren om pas na een paar maanden van toenemende heimwee met frisse moed in het hoofd toch maar weer op te starten.

En terecht. Want Gothic 3 is een geweldig spel. Of beter: een overweldigend spel. De grootte en diversiteit van de wereld waar je je als speler begeeft, de manier waarop het verhaal is uitgewerkt, het aantal verschillende wezens en personages dat je onderweg tegenkomt, of het aantal keren dat je met verbazing naar het zoveelste prachtige uitzicht staat te kijken... Het is haast te mooi om waar te zijn.

En dat was het na de release dus ook. Piranha Bytes werd een onmogelijk haalbare deadline gesteld met als gevolg dat de in mijn ogen verreweg beste game tot op heden flink op zijn gat ging. Gelukkig was er een grote schare aan fans die dankzij het succes van de eerste twee delen weigerde het spel zomaar links te laten liggen. Een deel van deze fans wist zelfs zogenaamde community patches in elkaar te zetten; met als gevolg dat Gothic 3 inmiddels eindelijk op een fatsoenlijke manier kan laten zien hoe groots het wel niet is.

Natuurlijk is het ook een kwestie van smaak. De 'harde' graphics, de felle belichtingscontrasten, de voice acting, het karakter van de quests.. Het moet je allemaal maar liggen. Maar, ben je een RPGfan en spreekt de wereld die Gothic 3 heet je aan, dan is dit een spel waar je echt helemaal in opgaat.

Ikzelf ben nog lang niet klaar met het uitspelen van Gothic 3. En dat terwijl ik er toch al minstens 50 uur in heb gestoken. Het blijft verrassend, boeiend en indrukwekkend. Ik heb het geluk dat mijn systeem het spel inmiddels foutloos kan weergeven. Eindelijk beloning voor het geduld dat ik heb moeten opbrengen. Voor mij is er dan ook slechts één groot nadeel aan Gothic 3: de oorspronkelijke releasedatum.

Dit najaar komt er een add-on, Forsaken Gods geheten. Schijnt in opzet te zijn bedoeld om als brug te fungeren tussen Gothic 3 en Gothic 4. Deel vier staat op zijn beurt gepland voor 2009... Dan weet ik in ieder geval waar ik de komende maanden/jaren veel tijd aan ga besteden.

Net zoals ik tijdens het spelen van deel twee ervaarde, heeft Gothic 3 als grote meerwaarde dat je compleet wordt opgezogen in een 'andere' , computergegenereerde wereld. Een kenmerk dat voor echte RPGliefhebbers nogal belangrijk is, lijkt me. En juist dat kenmerk is in Gothic 3 bijna perfect gerealiseerd.

Dude...? Wtf, het hoofdverhaal biedt een kleine dertig uur (!) aan effectieve speeltijd. Dat is, zeker vandaag de dag, een enorme hoeveelheid aan gedirigeerde gameplay. Dat je daarna inderdaad pas op zo'n 30% zit van het 'voltooien' van het complete spel, inclusief alle extra mogelijkheden, wil alleen maar zeggen dat het spel als geheel gigantisch is.

Ikzelf heb me opperbest vermaakt met Just Cause 2. De missies waren in sommige opzichten repetitief De missies waarbij je co-op een militaire basis ging innemen, maar niet op een hinderlijke manier. Daarnaast werd er een zeer grote hoeveelheid missies aangeboden van uiteenlopende aard. Meer dan genoeg variatie en voorzien van de nodige sensatie en spanning. Daarnaast doorliep je ook nog eens via een aantal hoofdmissies een bovenliggend verhaal. Dat verhaal was, op z'n zachtst gezegd, niet erg diepzinnig. Maar wat maakt dat uit? Wie zit er bij een game als deze te wachten op een complex, breed uitgesponnen drama? Ik niet. Voor mij was het gegeven te moeten vechten tegen een door een foute dictator aangestuurd leger meer dan afdoende om een hoop lol te beleven.

Bij dit spel staan de beweeglijkheid van het hoofdfiguur en het veroorzaken van zoveel mogelijk chaos centraal. En die twee dingen zijn, wat mij betreft, zeer goed uitgewerkt. Eén grote stuntfilm waar je in terecht komt. Deel 1 was al erg vermakelijk, deel twee gaat dat nog eens flink te boven.

The lost crown mag met nadruk als adventure worden betiteld. Het is werkelijk een zeer bijzonder avontuur wat dit spel te bieden heeft. Jonathan Boakes heeft de game bijna volledig in zijn eentje in elkaar gezet en dat op zich mag al een flinke prestatie worden genoemd. En dat het dan ook nog eens om een uitzonderlijk geslaagd project gaat, verdient alle lof wat mij betreft.

Het is een spel met een gebruiksaanwijzing. Boakes heeft dit spel overduidelijk met allerlei beperkingen op het gebied van grafische mogelijkheden gebouwd. Maar heeft binnen die beperkingen iets geweldigs kunnen neerzetten. Juist het licht amateuristische karakter van de graphics, de animaties, de voice-acting en de special effects dragen alleen maar bij aan een zeer indrukwekkende en hier en daar intense gameplay. Als je eenmaal gewend bent aan de originele en eigenzinnige setting, wacht een grootse, sfeervolle speurtocht waarbij vele locaties worden bezocht en vele geheimen en mysteries worden ontcijferd.

The lost crown heeft mij in tal van opzichten verbaasd doen staan. Niet alleen was het heerlijk om het hele verhaal beetje bij beetje te achterhalen, maar ook de originele stijl en inventieve invulling ervan hebben grote indruk op me gemaakt. Eindelijk weer eens een spel dat in zo'n grote mate boven andere games uitsteekt, dat het eigenlijk een genre op zich vormt.

Het enige wat ik als duidelijke minpunten kan noemen, zijn de trage werking van de meeste animaties en het niet kunnen wegklikken van stukken tekst tijdens gesprekken. Met het einde van het spel heeft Boates de alles overtreffende trap willen inzetten en slaat daarmee misschien de plank ietwat mis. Maar het vormt zeker geen anti-climax, integendeel.

Over het geheel gezien is The lost crown een briljante game. En zonder meer, zoals anderen hier ook al beweren, een must voor adventure-liefhebbers. Zo griezelig intens als dit spelletje zich af en toe weet te openbaren, echt fantastisch.

Rage heb ik in een kleine 15 uur uitgespeeld. Zoals de meeste reviews al aangeven is het een spel met twee gezichten. Sommige aspecten zijn erg goed uitgewerkt, terwijl andere eigenschappen van het spel ernstig te wensen over laten.

Zo is het schieten (en de wapens die je daarbij gebruikt) een groot pluspunt. Het kunnen opwaarderen van de munitie is een vondst; het maakt het spelen van Rage een heel stuk leuker. De manier waarop je vuurgevechten uitvecht is extra leuk vanwege de goed doordachte werking van de A.I.. Vooral de manier waarop je tegenstanders dekking blijven zoeken, vaak ook om een betere plek te vinden om je te beschieten, zorgen voor een stukje meer uitdaging en spanning. Verder zijn de graphics prima verzorgd; de meeste locaties zien er indrukwekkend en stijlvol ontworpen uit. Ook de toevoeging van het kunnen racen, om zodoende opwaarderingen voor je voertuig te kunnen verdienen, is prima bedacht. Zorgt voor een stukje afwisseling en het racen op zich is erg leuk en competitief om te doen.

Aan de andere kant zijn er ook grote nadelen te constateren. Dat de verhaallijn die je doorloopt niet erg origineel is, maakt niet zoveel uit. Een spel als dit speel je niet vanwege de eventuele diepgang van het verhaal. Maar dat diezelfde verhaallijn een zeer merkwaardig, onsamenhangend verloop heeft, is op z'n minst jammer. Er worden tal van grote verwachtingen geschept waar uiteindelijk niet aan wordt voldaan. De manier waarop de spanningsboog toe- of juist afneemt, schiet van hot naar her en getuigt niet van een kloppende indeling. Zo prijs je het ene moment Rage de hemel in vanwege heerlijk uitgewerkte en verrassende missies en zoek je een half uur later Windows maar weer op vanwege frustrerende en vervelende gameplay. Voor mij was de grootste domper het belachelijk abrupte einde. Ik zal niets verklappen, maar iedereen die de studio van ID een warm hart toedraagt vanwege Quake 2, had veel meer van het slotstuk (Final Showdown) verwacht.

Ondanks de nadelen is Rage zeker geen mislukt project te noemen. Het hoofdelement van het spel, het schieten, is geweldig uitgewerkt en de wapens blijven heerlijk om te gebruiken. De hoofdlocaties zijn prachtig ontworpen, je loopt er graag rond, op zoek naar nieuwe missies of om jezelf voor te bereiden op missies. En, zoals gezegd, het racen vormt een prima toevoeging.

Het hele spel ademt een sterk Mad Max sfeertje uit. Een dorre, post-apocalyptische omgeving waar techniek en kogels bepalen wie overleeft en wie niet. Een prima gekozen thema om een grootse survivaltocht, want dat is Rage, op te baseren.

Met Risen hebben de mensen van Piranha Bytes dit keer op kosten van Deep Silver wederom een erg sterke rpg neer weten te zetten. De kleurrijke wereld van Risen is levendig, sfeervol en voorzien van tal van prachtige uitzichten. De verschillende personages die je tegenkomt, hebben vaak een eigen karakter. Hetgeen ook van invloed is op de quests die je oplost en de keuzes die je maakt in het spel. Die keuzes zorgen er op hun beurt weer voor dat je het spel via verschillende paden kan doorlopen.

Het verhaal is opgedeeld in vier verschillende hoofdstukken. Daarbij valt op dat de eerste twee hoofdstukken voornamelijk zijn bedoeld om jezelf op verschillende gebieden te ontwikkelen. Zo kan je verschillende vecht technieken leren en verbeteren. Maar ook kan je met behaalde learning points andere disciplines aanleren, zoals het kunnen kraken van sloten, of het zelf kunnen brouwen van healthpotions. De manier waarop en waaraan je die learning points besteedt, bepaald in hoge mate hoe je het spel zal gaan uitspelen.

Door het oplossen van quests en het doden van monsters, krijg je experience points als beloning. Bij een bepaald aantal behaalde experience points, groei je een level hoger. Bij het behalen van een hoger level, krijg je learning points. Klassiek systeem voor een rpg dus.

De quests zelf zijn zeer uiteenlopend. De side quests zijn er in grote getale aanwezig. Soms is enig puzzelwerk vereist, vaak ook wat speurwerk. Ook bij de side quests is de ontknoping vaak verrassender dan verwacht. Bij sommige, wat grotere side quests zijn leuke vertakkingen van het verhaal ingebouwd. Ook hierbij zijn bepaalde keuzes die je maakt doorslaggevend voor hoe je de rest van de verhaallijn zal voltooien.

Maar het draait natuurlijk om de main quest, die is opgedeeld in een aantal onderdelen. Ook bij het oplossen van ieder onderdeel van die main quest, word je beloond. En wel op zo'n manier dat het past bij het verhaal en bij de keuzes die je eerder hebt gemaakt. De mensen van Piranha Bytes hebben de hoofdlijn van het verhaal, die zich via de main quest voltrekt, op een ingenieuze wijze in elkaar gezet en vermengd met alle side quests. Ondanks het feit dat de wereld van Risen qua oppervlakte beperkt is, weet men die ruimte perfect te benutten en kom je als speler pas op bepaalde plekken wanneer de tijd daar rijp voor is. Zonder dat dit als een belemmering aanvoelt, integendeel. Risen blijft in eerste instantie een free roaming rpg. Maar er is een lineair aspect in verwerkt en dat zorgt ervoor dat het verhaal tempo houdt en niet gaat vervelen. Als je eenmaal in het verhaal zit, wil je het ook echt helemaal ondergaan.

De eerste twee hoofdstukken kan men zien als het gedeelte waarin jij als speler bekend wordt gemaakt met de wereld en met de mogelijkheden om jezelf te ontwikkelen en een bepaald pad te kiezen. Beetje bij beetje kom je er achter wat er aan de hand is op het eiland en wat er van je verwacht wordt.

Het derde en het vierde hoofdstuk zijn inderdaad, zoals BoordAppel al aangaf, meer lineair van aard. het gaat dan steeds meer alleen nog maar om de main quest draaien. Wat mij betreft juist een goede zaak. Het spel spitst zich steeds meer toe op het grote einde en daarvoor is zoveel te doen dat het wat mij betreft een goede zaak is dat er twee hele hoofdstukken aan zijn gewijd. Vooral hoofdstuk drie vond ik erg spannend, verrassend en heerlijk om te spelen. Bij het spelen van hoofdstuk vier heb je al je opgebouwde ervaring en ontwikkelde technieken nodig om het spel uit te spelen. Al met al heeft men het hele verloop van het spel op een zeer logische, samenhangende manier invulling gegeven.

De vijf sterren die ik Risen eerder had gegeven, houden echter niet volledig stand. Het was nét iets te dun om te kunnen tippen aan rpg's als Gothic 2 en The Witcher. Maar toch, het spel is op een uiterst goed verzorgde manier in elkaar gezet. De omgeving, het klimaatsysteem (met zo nu en dan een stevige storm), de specifieke aard van een aantal npc's en zeker ook de muziek en geluidseffecten dragen allen bij aan een prachtig sfeertje. Ook een aantal verrassende wendingen in het verhaal zorgen voor veel beleving.

En dat is waar de mensen van Piranha Bytes nou zo goed in zijn; om een spel neer te zetten waar je helemaal in op kan gaan. Een erg levendige wereld waar je een tijd lang vertoeft, jezelf ontwikkeld en werkt naar een langverwachte climax.

Als laatste nog een niet onbelangrijk detail: na het uitspelen van Risen wordt via een voice-over van het 'spelerskarakter' zelf aangegeven dat het niet bij dit ene deel zal blijven.

Erg leuk deel weer in de S.T.A.L.K.E.R. reeks. Alleen, zoals SubzeroX ook al aangeeft, wat aan de korte kant naar mijn mening. Ik had het idee ongeveer op de helft van de game te zitten bij het bereiken van de eindmissie en die missie voelde ook niet bepaald aan als een waardige afsluiting van de drie delen.

Het spel zit qua verhaal en gameplay goed in elkaar. Het heeft me geen moment verveeld. De spanning zit er hier en daar goed in en ook de co-op missies vormen een welkome extra. Call of Pripyat komt dan wel over als een volwaardige add-on in plaats van een stand alone deel drie van de serie, het is in ieder geval de moeite waard ook dit deel te spelen wanneer je de eerdere delen kon waarderen.

Het duurde even voordat ik echt 'in' dit spel zat. Meer dan een jaar zelfs. Toen het spel net uit was, heb ik het gekocht omdat de opzet van deze shooter me wel aansprak. Al die desolate grauwigheid, een post-apocalyptische wereld vol met radio-actieve instabiliteiten en gemuteerde wezens; leek erg interessant te zijn allemaal. Ook het rpg-element zag ik als toegevoegde waarde.

In het begin viel het spel me eigenlijk wat tegen. De gameplay, met name de animaties van de modellen (waaronder de speler zelf) kwam wat lomp en amateuristisch over. Ook de vele lappen aan tekst die je tijdens je speurtocht met verschillende 'personen' uitwisselde gingen tegen het speelplezier in.

De omgeving sprak me daarentegen wel meteen aan. De kleurstelling, de half vervallen gebouwen, de begroeiing de verroeste metalen voorwerpen en machines, dat gaf alles tezamen een erg sfeervolle indruk. Een omgeving die was gemaakt om in te overleven. In eerste instantie stuitte ik op een missie waarbij ik samen met wat andere stalkers een groep tegenstanders moest uitschakelen. Het feit dat ik met brakke wapens en een beperkte hoeveelheid munitie steeds maar weer game over werd geknald zorgde ervoor dat ik afhaakte en het spel een jaar links heb laten liggen.

Maar goed, origineel gekocht voor een dikke 40 euro, dus toch maar weer eens proberen tussen wat andere spellen in. Gelukkig raakte ik met frisse moed snel verder in het spel. Nu bleek ineens dat het verhaal dat je doorloopt veel diverser en uitgebreider is dan je in eerste instantie zou vermoeden. Dit is echt zo'n spel waarbij je voorbij een bepaald punt moet geraken om in het spel te worden opgenomen. Als je er eenmaal in zit, blijkt het een fantastische game te zijn. Letterlijk fantastisch ook, want de makers bewijzen over veel fantasie en verbeeldingsvermogen te beschikken met het smanestellen van dit boeiende overlevingsverhaal vol onverwachtheden en fascinerende effecten.

Stalker Clear sky is veel meer dan een met rpg-aspecten aangeklede shooter. Het is een wrang en meedogenloos wereldje op zich waar iedere stap die je zet je laatste kan zijn. Allerlei samenwerkingen, nachtelijke missies, spannende locaties, bizarre omstandigheden, erg veel details en een prachtig uitgewerkte omgeving zorgen ervoor dat je jezelf, ondanks de meest uiteenlopende gevaren, thuis gaat voelen in dit spel.

Vergeet niet even de patches te installeren voordat je ermee begint. En gun het spel even de tijd zichzelf te bewijzen, het is de moeite waard! Absoluut de meest originele shooter die ik tot nu toe heb gespeeld.

Scratches kwam ik bij toeval tegen in een budgetbak. Ik had nog nooit gehoord van dit spel. Op de 1 of andere manier heeft de afbeelding op de voorkant van de hoes me overgehaald het spel te kopen. Kostprijs: 2 hele euro's...

Niet lang daarna raakte ik verwikkeld in de duistere en tegelijkertijd prachtige sfeer die deze game de speler biedt. Een hele aparte belevenis. Het verhaal slokt je op, alsof je een goed boek aan het lezen bent...

Ik denk vaker terug aan dit 'integere' horror adventure dan aan grote, alom besroken uitgaves als Crysis of BioShock. Waarom? Omdat het in al zijn eenvoud een geniaal spel is. Een geweldig avontuur...

Erg leuke game dit. Het duurt alleen even voordat je de controls goed onder de knie hebt en het spel daardoor zijn waarde kan laten zien. Kan me voorstellen dat veel mensen afknappen op de eerste indrukken die het spel geeft; lastige controls dus en karige graphics in vergelijking met andere voetbal-games.

Wanneer je het spel goed beheerst blijkt het echter veel meer te bieden dan het in eerste instantie doet vermoeden. Het voetballen zelf is leuk uitgewerkt, met een hoop opties voor de manier waarop je de bal rondspeelt en de manier waarop je doelpunten tracht te scoren. Ook kan je flink aan je elftal sleutelen hetgeen zorgt voor een stukje tactische diepgang. Daarnaast geven de verschillende cut scenes het nog een ludiek tintje.

Een nadeel van dit spel is dat wanneer je het eenmaal echt goed kan spelen, de uitdaging laag komt te liggen en je vrijwel iedere wedstrijd wint, ongeacht de sterkte van de (computer)tegenstander. Kan me herinneren dat dat ook al het geval was bij de Sensible Soccer games uit de jaren negentig (the good old days ) Het is een erg verslavend spelletje, je blijft het zo nu en dan opstarten. Less is more.

@KKOPPI (wat dat ook moge betekenen):

Het is grafisch juist wél goed uitgewerkt. Men heeft rekening moeten houden met de inmiddels achterhaalde hardware van de consoles, vandaar dat men op het gebied van textures en resolutie concessies heeft moeten doen. Je merkt aan alles dat de ontwikkelaar zeer veel tijd en moeite heeft gestoken in het omlaag schalen van een groot aantal textures en het juist omhoog schalen, of maximaliseren van andere textures en skins. Als je ziet hoeveel verschillende textures er wel niet zijn, is het toch een flinke klus om zoiets goed uit te balanceren.

Ook door alle zeer indrukwekkende special effects, models (zoals verschillende eindbazen) en omgevingen, vond ik het juist een flinke openbaring om dit spel uit te spelen. De wapens en bijhorende upgrades zijn in deze shooter ook dik in orde. En het speciale wapen de TMD (dat gaandeweg het spel ook steeds meer wordt opgewaardeerd), vormde nog wel het klapstuk van Singularity.

Er zijn zeker overeenkomsten met Bioshock, grote overeenkomsten zelfs. Maar juist die overeenkomsten zijn beter uitgewerkt bij Singularity als je het mij vraagt. De game speelt ook wat vlotter en soepeler weg. Al met al een old school shooter met vele clichés die wel stuk voor stuk prachtig zijn bedacht en uitgewerkt.