menu

Dark Souls (2011)

Alternatieve titel: Dark Souls: Remastered

mijn stem
4,39 (85)
85 stemmen

Nintendo Switch / PC / PlayStation 3 / PlayStation 4 / Xbox 360 / Xbox One
Action / RPG
single player / online

Ontwikkeld door From
Uitgegeven door Bandai Namco en From

Lang geleden heersten meedogenloze draken over de hele wereld, totdat een coalitie van vier wezens een eeuwenoude Vlam ontdekken. Met deze Vlam verschaffen ze zichzelf ongekende krachten, waarmee drie van hen de draken bestrijden en verslaan. Hiermee wordt de Age of Fire ingeluid. Nu, een lange tijd later, dreigt die Vlam uit te doven. Tegelijkertijd lijdt de mensheid aan een mysterieuze ondode vloek. Als zo’n vervloekte ondode ontwaak je in een cel, waarna je ontsnapt en reist naar het grote Lordran: de plek waar lang geleden de draken zijn verslagen.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=9IbPrk-yuts

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van Squall Lionheart
5,0
Squall Lionheart (moderator)
Blurg, wel best een crappy port... Niet erg keyboard friendly en anti-muis, onhandige menus en standaard Xbox buttons in beeld, die zich niet aanpassen aan je controlscheme. De resolutie is gelocked op 1024x720 30fps waardoor de game erg blurry uitziet, alsof je 'n ps2 game aan't stretchen bent (wel 23 minuten na release al 'n mod voor verschenen die dit verhelpt, alleen zijn dan de ingame messages niet meer te lezen). Ook kan je alleen via games for Windows LIVE saven, dus zonder ingelogd te zijn geen mogelijkheid tot saven. Controls voelen minder zwaar en wat losser (helemaal met muis-camera control), waardoor de precieze feel van de console versies, wat verdwijnt en de game een stuk 'wiebelliger' aanvoelt. Ook af en toe ruzie met het lock-systeem, dat soms, mid-attack, vastlocked op een enemy verderop.

Jammer, want los van de port problemen was ik erg aan't genieten, de Asylum Demon neer gekregen bij m'n 3de try en zat er ondanks de issues toch al lekker in. Sfeertje is erg vet, voornamelijk door het vette level design en detail, dat het echt tot 'n plek met history en sfeer maakt.

Gameplay is oldschool skill en voelt wel af en toe wat glitchy, door de 'omwegen' en exploits die nodig zijn om sommige vijanden te killen, maar daardoor wel meer de feel van zelf tactiek vinden. Moeilijkheid best hoog, maar als je voorzichtig speelt idd goed te doen. Ook is de penalty voor doodgaan best mild door bonfires en retrieval, heb al vaak m'n verloren souls toch nog snel terug kunnen slurpen. Eigenlijk dezelfde stengths (en weaknesses) als From's King's Field serie, waar ik de 1ste keer ook werd gekilled door de 1ste vijand en veel voorzichtig retreat en backstab tactiekjes nodig waren om een vijand neer te krijgen (erg benieuwd wat de Souls-fans van die serie vinden). De sfeer en het verhaal sluiten weer erg dicht aan bij King's Field spin-off Shadow Tower, hoewel je wel merkt dat er ietsje bigger budget was this time 'round. Ook doet de game me denken aan Enclave, qua stijl en gameplay, die ook al (hoewel in mindere maten) die arcade-achtige difficulty had.

Begon op 3,5*, maar na de taurus demon genekt te hebben, al op 4*, rewards voelen wel groots en denk uiteindelijk zeker op 4,5* uit te komen. Positieve kritieken ben ik het tot nu toe dus wel mee eens, maar kan de negatieve reacties ook begrijpen, het balanceert een beetje tussen geniaal en ouderwets slecht. Dit combat-systeem in een ander type game had een stuk meer kritiek gekregen. Als ik de game vergelijk met een van z'n ps1/2 voorgangers, is er eigenlijk niet zoveel veranderd, maar hebben ze de perfecte mix weten te ontdekken tussen de juiste tweaking van een mediocre combat-system en hoge moeilijkheid, die samen met de vreemde mix tussen trial en error, geduld/skill, grinden en exploration, een heel eigen soort leipe gameplay opleveren. Het vette een-grote-location leveldesign komt zo nog beter tot zijn recht. Met elke death word je steeds iets beter en uiteindelijk ken je de level en zijn enemies van buiten, en worden het systematische runs, pijltje om dat skelet te lokken, block-kill om dat hoekje, sideroll in dat steegje... Maar daardoor wordt je weer overmoedig en die ene keer attack rossen ipv blocken/parryen beloond wordt met de dood, wat idd meer aanvoelt als eigen schuld, dan unfair en werkt daarom lekker verslavend. Het grimmige coole enemy design en minimale maar mysterieus intrigerende verhaal helpt ook mee.

Maar had hem stuk liever op de consoles gegamed, de PC versie met res-patch (en xbox gamepad) goed te doen, maar toch voelt 'ie lichtjes butchered...

avatar van 3bdelilah
4,5
Hah hah hah hah ...... {ongemakkelijke NPC lach}

En jawel hoor, na vijf keer proberen is Dark Souls dan eindelijk geklikt met mij. Na het destijds vier keer op de PlayStation 3 te hebben geprobeerd, ben ik nu eindelijk tot het bitterende einde gegaan. Ik haakte destijds vroegtijdig af, te wijten aan andere spellen die de voorkeur kregen en het feit dat ik ervan overtuigd was dat Dark Souls alleen gehyped was door de moeilijkheidsgraad. Maar nu weet ik natuurlijk beter. Ondanks dat ik het nog steeds niet even perfect en feilloos vond, is het toch een uitstekende ervaring gebleken met enkele heel sterke pluspunten, waarvan de heerlijk sfeervolle wereld en het zelf verkennen de grootste zijn.

Ik ben alleen nog steeds van mening dat het soms expres kunstmatig frustrerend wordt gemaakt. Ik bedoel, de eerste keer dat je tegenover een baas staat (dus niet even op YouTube kijken of op een latere speelbeurt), is de kans groot dat je doodgaat. Dat is een feit. Soms duurt het maar een keer of twee voordat je hem dan te pakken hebt, en soms ben je uren bezig. Hoe dan ook, waar ik heen wil is de hele rit die je telkens moet maken als je het laat afweten tijdens zo'n baasgevecht. Nou begrijp ik de initiële reden erachter wel, zo voorkom je dat mensen een sprintje trekken naar de Fog Gate. Maar ik denk dat ik wel bewezen heb dat ik die monsters vóór het baasgevecht kan hebben, en het telkens opnieuw bevechten van deze gasten is niet alleen frustrerend, maar ook repetitief en 't haalt je uit je focus. En laat je die focus nou net nodig hebben bij die baasgevechten.

Hoe dan ook, zal wel aan mij liggen, haha. In het kort:

+ Een heerlijk sfeervolle, vrijwel eenzame en uiterst vijandige wereld.
+ Lordran voelt aan als één geheel door het samenkomende level design.
+ Het vinden van een nieuwe Bonfire na een lange zoektocht is onbeschrijfelijk.
+ Op verkennen gebaseerde gameplay werkt fantastisch. Op een globale beschrijving na krijg je geen fuck te horen waar je naartoe moet, laat staan hoe je er komt. Zoals ’t hoort.
+ Vanwege de constante dreiging loop je heel de tijd als een bangerd met je schild paraat. Die voorzichtigheid maakt 't allemaal nog spannender.
+ Een (qua gevoel) redelijk misplaatst en daardoor juist intens eindgevecht.

- Toch soms "wat oneerlijke" momentjes, zoals bijvoorbeeld de Mimic monsters waar ik de eerste keer meteen een instant-death kreeg zonder enige vorm van waarschuwing.
- Smough en Ornstein waren in mijn eentje echt niet te doen. Is mij pas gelukt met behulp van Summoning, en toen was 't weer relatief makkelijk.
- Sommige bazen zijn de middeleeuwse varianten van bullet sponges.
- PC port is absolute schijt zonder de DSfix mod. Met de mod is het 9 van de 10 keer wel stabiel, in elk geval soepeler dan de PS3 versie.

De pluspunten overrompelen zo’n beetje de minpunten, dus op dit moment staat 4* waarschijnlijk wel vast. Ik ben meteen doorgegaan met NG+ en ik ben benieuwd of ik nog 't een en ander gemist heb in mijn eerste speelbeurt. Op basis daarvan dan misschien een halfje omhoog.

avatar van Maarten0402
5,0
Dark Souls: Er is zoveel over te vertellen. Behalve het spel zelf wat ik al fenomenaal vind. Begin ik bij iets totaal anders... inspiratie.

Voordat ik Demon's Souls kende kende ik de manga Berserk en voor Berserk natuurlijk "Hellraiser". Gebaseerd op gebaseerd. Maar de overeenkomsten van Dark Souls met Berserk gaan erg ver. Ik heb zo lang een tof Berserk spel gespeeld maar al die games waren het net niet. Dark Souls is het antwoord op Berserk. Als je een grimmige bizarre RPG met een extreme learning curve wilt: Dark Souls!. Ik vind het zelfs beter, want het doet zijn eigen ding. Het haalt inspiratie maar zoveel eigen karakter!. Dark Souls is een game in lange tijd waar ik honderden uren in kan steken en het me nog niet verveeld! Een game zoals het moet!!!

avatar van thoyouknow1980
5,0
Dark Souls de ultieme Review
Het heeft een tijdje geduurd ik heb mijn tijd genomen maar ben er weer helemaal ingedoken.
En de game heeft wederom bewezen waarom het mijn ultieme nummer 1 game is.
Om gelijk even terug te komen op mijn eerdere angst voor lichtere graphics,dat is gelukkig niet het geval.
Deze Remaster heeft wel wat heldere beelden maar het doet nergens afbreuk aan de sfeer
Het blijft dus gewoon de brute badd ass game die het al was
Meest perfecte wereld design en routes,tofste eindbazen,beste flow,bakken met sfeer.
En niet te vergeten de meest verslavende en genoeg doening gevende gameplay.
Uiteindelijk is deze Remaster dus gewoon een dikke upgrade met alle dlc.
Dit is wat mij betreft dus nog altijd de beste game ooit,all praise the sun

avatar van lennert
5,0
Het eerste spel uit From's Soulsborne catalogus dat ik ooit heb gespeeld en eentje die me het concept gamen leerde herwaarderen. Na de PS2 en de komst van de nieuwe generatie consoles, heb ik vooral veel Skyrim gespeeld op mijn (soort van) gaming laptop en verder was het vooral met lichte jaloezie kijken naar wat andere mensen met meer budget wel konden spelen. Dark Souls had ik in de tussentijd al zoveel over gehoord, dat ik toen ik uiteindelijk tweedehands een PS3 aanschafte (met deze game), meteen Dark Souls als eerste probeerde. Ik had een paar introductie let's plays op Youtube gezien en was zodoende in de veronderstelling dat ik wel voorbereid zou zijn, maar nadat ik al verschrikkelijk veel moeite had om voorbij de draak op de brug te komen legde ik de controller gefrustreerd neer.

Dit gevoel had ik bij gamen nog niet eerder meegemaakt. Complete verslagenheid en gevoelens van mislukking gingen door me heen, waardoor ik gefrustreerd ben gestopt. Maanden gingen voorbij waarbij ik nog steeds wel over het spel nadacht en in de tussentijd makkelijkere spellen als Bioshock 2 en Tomb Raider op pikte, omdat ik daar meer van kon genieten. Maar het bleef knagen dat ik had opgegeven. Ik keek wat meer filmpjes op internet, sprak met wat vrienden die het spel wel de baas waren geworden en begon uiteindelijk opnieuw, dit keer met iets meer aandacht aan het soort character dat ik wilde spelen in plaats van de random keuze. Ik veranderde mijn starting gift naar de sleutel en zette het spel opnieuw aan met de gedachte 'wat je ook doet, blijf bewegen en op je hoede'. Met de sleutel merkte ik dat ik andere routes door het spel kon lopen. Ik ontdekte hoe je hulp kon summonen als je humanity had geconsumeerd en leerde langzaamaan welke tactieken het beste werkten op de vijanden die me voorheen meer moeite gaven.

Het middenstuk met Ornstein en Smough dreef me bijna tot waanzin. De boogschutters die je tocht door Anor Londo bijna onmogelijk maakten, gevolgd door een van de moeilijkste boss fights die ik ooit had ervaren lieten me weer overdenken waarom ik dit allemaal deed. Uiteindelijk was het vooral de wil om niet op te geven die me door liet gaan. Ik wisselde mijn wapen in voor het wapen dat je krijgt met Quelaagh's soul en vocht me binnen een keer door O&S heen om vervolgens een enorme euforie te ervaren toen ik vernam dat ik vanaf nu kon teleporteren tussen werelden. Het spel bleef hierna uitdagend, maar werd nergens meer zo moeilijk als voorheen het geval was. Hierop leerde ik genieten van de level designs en kwam de sfeer meer op me over dan voorheen het geval was.

De werelden voelen desolaat en wanhopig aan, maar zelfs met de afwezigheid van gezond menselijk verstand, lijkt alles te functioneren. De monsters zijn niet per se kwaadaardig naar jou toe, ze volgen bepaalde instincten en zijn meer onverschillig over jouw welzijn. Grootse kastelen gemaakt voor grootse goden, maar de goden zijn hun verstand al lang verloren en kruipen met gereduceerde intelligentie rond terwijl ze vasthouden aan hun laatste stukje menselijkheid. Het intrigeert allemaal enorm en leerde mijn waardering voor dark fantasy enorm groeien.

Dark Souls heeft bepaalde momenten waarop de wereld oneerlijk lijkt. Helemaal levels als de Tomb of Giants, met zijn duisternis en verschrikkelijke skeletons (in welke souls game voelen deze vijanden überhaupt wel 'eerlijk' aan?) geven bij een ongeoefend speler redenen om het spel af te sluiten en nooit meer opnieuw aan te zetten. Je zou toch echt een van de meest intrigerende spellen ooit missen als je het doet. Het verhaal openbaart zich door het lezen van items en te luisteren naar alles wat de NPC's te zeggen hebben (en Youtube filmpjes van Vaatvidiyaa kijken), maar levert daarmee heel veel fantastische lore op. Door Blight Town lopen en de boss daar te verslaan, voelt extra waardevol als je de achtergrond kent. Hetzelfde geldt voor gevechten tegen Seethe en uiteindelijk Gwyn en het uiteindelijke besef dat welke keuze je ook maakt aan het einde van het spel, geen enkel einde zal de wereld 'beter' maken. Het is inherent zinloos, maar als metafoor voor het leven intrigeert het. Misschien dat Nietzsches Ewige Wiederkehr eveneens van toepassing is, aangezien mijn eerste reactie op het uitspelen was om meteen door te gaan naar New Game+, alsof dit ineens wel meer waarde aan het einde zou geven.

Dark Souls heeft een wereld met omgevingen die vloeiend in elkaar over gaan, verbeterde combat ten opzichte van voorganger Demon's Souls, fantastische creature/boss designs en een bijna nihilistische sfeer die me uiteindelijk dermate gegrepen heeft, dat ik nu niet meer te redden ben en bijna ieder ander spel aan de standaard van deze reeks aan het houden ben. Binnen de onverschilligheid van de wereld zitten echter momenten van euforische glorie (het moment dat het me eindelijk gelukt was om Solaire in leven te houden en ik samen met hem Gwyn te lijf kon gaan, om zo een ineens verdomd simpel eindgevecht alsnog met goed gemoed af te sluiten) en oprecht verdriet (Siegmeyer's tragische dood door de hand van zijn eigen dochter nadat hij alsnog hollow is geworden), dat het spel zoveel meer is voor me dan moeilijk. Niet mijn favoriet uit de reeks (Bloodborne heeft die koppositie), maar alsnog bijna perfect en een van de beste game-ervaringen ooit.

avatar van Finidi
4,5
In 2016 heb ik dit spel voor het eerst gespeeld. Het speelt heel anders dan de meeste games, wat behoorlijk wennen is. Vrijwel niks wordt je uitgelegd, dus je mag alles zelf uitzoeken. Daarnaast is het qua gameplay ook wat logger dan de meeste games, waardoor combat niet gewoon button mashen is maar vaak toch echt even nadenken vergt. Dat dit een zogenaamd moeilijke game zou zijn, vind ik wel wat overtrokken; het heeft een ander ritme dan andere games, maar als je dat eenmaal gewend bent is het voor het grootste deel echt niet zo lastig meer. Je moet gewoon wat geduld hebben.

Tot je bij Ornstein en Smough komt, dan. Hier heb ik uren op stuk gezeten, kreeg het maar niet voor elkaar. Het lukte gewoon niet om beide opponenten te vermijden én ook nog ‘ns damage te doen. Tot ik uiteindelijk met een cheese strat het haalde: dung pies gooien en vervolgens blijven rennen tot ie dood ging.. Dat was niet heel erg vermakelijk, eigenlijk.

Toen daarna ook nog ‘ns het slechtste deel van het spel kwam, haakte ik af. De Demon Ruins en Lost Izalith zijn gewoon enorm slecht (en schijnbaar onaf). Lelijke, lege omgeving, monsters die je al eerder bent tegengekomen die ook nog ‘ns enorm ongeïnspireerd gepositioneerd zijn, het lijkt wel met copy paste gedaan te zijn. Om vervolgens af te sluiten met één van de slechtste ‘puzzle’ bosses die ik ook gespeeld heb. Maar bij die boss kwam ik niet eens tijdens m’n eerste playthrough, want in dit stuk was ik in 2016 afgehaakt en heb het spel vier jaar lang links laten liggen.

En dit jaar heb ik de game wel met 100% van de achievements uitgespeeld. Mijn geheugen is normaliter echt enorm belabberd, maar ik wist van de eerste paar levels nog exact waar de skeletten me op stonden te wachten en wat de strategieën waren om ze zonder al te veel problemen uit de weg te ruimen. Dat is dan ook wel de een van de tofste dingen van de game; het leren omgaan met de omgeving en de tegenstanders. Zo kwamen we al snel weer bij Ornstein en Smough terecht. Dit keer gingen die bazen me ook een stuk beter af, wellicht dat de mage die ik nu speelde gewoon sterker is daartegen.

De post-Anor Londo levels waren nog steeds behoorlijk matig, maar dit keer er wel doorheen gekomen. De DLC levels en bazen waren dan wel weer heel erg sterk.

In het algemeen geldt dat de ‘schaal’ van de wereld zo tof is; grootse omgevingen, imposante architectuur en gigantische bergen en kliffen. De vele sluiproutes tussen de levels maakt het ook altijd een feest om door de wereld te bewegen.

Zoals ik al eerder zei, legt deze game vrijwel niks uit. Sommige van de systemen zijn nogal obscuur, evenals een aantal van de attributen van de speler, weggestopt in diepliggende tooltips en een vrij matige user interface. Ook de lore is grotendeels weggestopt in alle menuutjes bij de wapens en potions en andere dingen die je allemaal meezeult; vind ik persoonlijk een zwak punt, maar veel mensen schijnen dit wel tof te vinden, wellicht onder het motto: als je er meer moeite voor moet doen, dan is het des te leuker als het de moeite waard blijkt te zijn geweest. Bij de lore en levelling stoort me dat, bij de combat en de level design ben ik het daar zeker mee eens.

Al met al een uitstekende game natuurlijk, maar niet zonder wat missers. Dark Souls 2 is al gekocht, eens kijken of we daar in 2021 aan toe komen.

4,5/5

Gast
geplaatst: vandaag om 10:59 uur

geplaatst: vandaag om 10:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.