Dark Souls (2011)

Ondertussen bezig om die platinum te halen! DS 3 vond ik te veel werk, maar DS 1 is pas echt ploeteren!

Nog 2 trofeeën en dan heb ik hem!

Remaster Remaster! wie gaat hem (weer) halen?
Ik had deel 1 al op de X-box 360 maar natuurlijk ik heb hem nooit uitgespeeld..
Maar ik weet hoe geweldig dit deel is, en 40 euro valt toch mee voor een 2de ronde (portable) ploeteren

Nee bedankt. Dit wordt onder het kopje 'overbodige remaster' geplaatst. Al helemaal de Switch versie, die er zowat uitziet als een last gen game. De Xbox One of PS4 remaster kom ik wel een keer tegen onder Xbox Live als gratis game of in een sale voor 5 of 10 euro of iets dergelijks. Tot die tijd doet het origineel het nog prima. Die je overigens ook nog overal voor een paar euro vind.

Dark Souls als gratis game? volgens mij gebeurd dat niet zo snel..
En je vind het er niet goed uit zien op de Switch Sinner.... heb je het nu over die beta test versie?. Uiteindelijk kan het er toch veel beter uit zien niet dat ik die beta versie gespeeld heb trouwens.

Edit: over het grafische zou je wel eens gelijk kunnen hebben...

Does Dark Souls Remastered Play GOOD On Nintendo Switch? - BETA Review - YouTube

Ik zeg niet 'niet goed'. Ik zeg dat de verschillen tussen de vorige generatie en de huidige remaster maar erg mager zijn. Zeker van wat ik op de Switch heb mogen spelen - weliswaar enkel op groot scherm even bij een vriend gespeeld en niet in handheld mode maar het bied mij te weinig om weer geld aan te spenderen. (mocht ik een Switch hebben - maar ook op de Xbox One boeit het mij dus helemaal niets).

En gratis? Ik heb zowel 2 als 3 in Humble Bundles voor de PC gehad. Voor de PC weliswaar (een tientje, met een zestal andere games erbij) maar dat is zo bijna zo goed als voor niets. Vroeg of laat duikt alles wel eens een keertje op bij PS+ of Xbox Gold. Al helemaal als we weer in een nieuwe generatie consoles zitten.

Het voordeel van de remaster is de verhoogde framerate: 60 fps. Aangezien ik het spel al tweemaal heb uitgespeeld, hoef ik het niet zo nodig nog eens te kopen.

Nee fans van het eerste uur die halen dit niet zo snel, maar het blijft heel gaaf om Dark Souls op een Switch te kunnen spellen... en ik ben minder geneigd om hem op een Ps4 of X-box One opnieuw te halen.
De beleving is echt anders.

Dark Souls Remastered - Review - Dark Souls Remastered Nintendo Switch Review - nl.ign.com

Grafisch ziet het er prima uit alleen moet je het op de Switch doen met 30fps...
Maar soepel loopt het zeker..
Ik haal hem voor de 2de keer het is gewoon zo´n bazen spel..

Ik dacht een eindbazen spel!

Ben jij wat een Dark souls fan centurion81?

Nee echt totaal niet! Ik vind de sfeer tof ogen maar het concept en de moeilijkheidsgraad voor het soort spel spreken me niet aan. ?

Gave nieuwe avatar trouwens!?

Maakt het trouwens veel uit of je voor een bandiet kiest of voor een ridder...?
Want de ridder lijkt me toch in het voordeel, om dat het schild groter is en het zwaard langer uitsteekt om makkelijker op veiliger afstand je vijand te raken. kortom zit er een groot verschil in welk karakter je kiest...

Denk dat beide schilden 100 procent damage reduction dus grootte van de schild maakt niet uit. Ridder is eigenlijk wel het ideale startpersonage als je nieuw bent. Na een aantal uren maakt het niet meer uit maar voor de eerste uurtjes wel ideaal. Och ja Bandit is ook wel baas.

Vandaag dan toch de remaster aangeschaft voor de ps4
Het kriebelde al langer,ik kan niet wachten te beginnen.
Op de xbox360 al 2 keer uitgespeeld maar dit is mijn favoriete spel ooit,dus kon niet uitblijven.
Ik heb wel verontrustende geruchten gehoord over meer heldere graphics...
Als dit betekent dat donkere levels minder donker zijn,dan zou ik dat zwaar teleurstellend vinden.
Maar daar ga ik niet van uit,dit gaat gewoon weer super vet worden
Ik ga het in ieder geval voor jullie uitvinden en post hier binnenkort wel een kleine review

Dark Souls de ultieme Review
Het heeft een tijdje geduurd ik heb mijn tijd genomen maar ben er weer helemaal ingedoken.
En de game heeft wederom bewezen waarom het mijn ultieme nummer 1 game is.
Om gelijk even terug te komen op mijn eerdere angst voor lichtere graphics,dat is gelukkig niet het geval.
Deze Remaster heeft wel wat heldere beelden maar het doet nergens afbreuk aan de sfeer
Het blijft dus gewoon de brute badd ass game die het al was
Meest perfecte wereld design en routes,tofste eindbazen,beste flow,bakken met sfeer.
En niet te vergeten de meest verslavende en genoeg doening gevende gameplay.
Uiteindelijk is deze Remaster dus gewoon een dikke upgrade met alle dlc.
Dit is wat mij betreft dus nog altijd de beste game ooit,all praise the sun

Ook het vuur is mooi in deze remaster De insecten in Blighttown lichten goed op en het rode oog van Kalameet is indrukwekkend.

Heb alweer veel uren in de remaster zitten, gewoon omdat ik Dark Souls erg gaaf vind en het leuk vind om builds/characters te maken met een beetje PvP. Een beetje, want ik vind de remaster toch wel erg karig. Ik heb hem op pc en het verschil met DSFix is gewoon miniem (de 60 FPS is dan wel beter hier, zonder bugs als bijv. die ladder glicht en fall glitches bij sommige bazen die je hard raken als Gaping Dragon of Manus). Ik zie wel verschil, maar het is gewoon matig. Ook qua bugs, backstab chains etc (ja dat backstab chainen hoef je niet te doen, maar dat het er nog in de volle 100% in zit is ook niet echt behoorlijk) is het nog steeds belachelijk. Die bug bij de Hellkite Drake toen ik op die brug hem wilde afmaken dat ie halverwege zijn health opeens naar de zijkant de afgrond ik pleurde. Makkelijk souls verdienen zo, maar echt saai. Ook bepaalde lichteffecten zijn erg raar, in New Londo Ruins heb je die blauwe fakkels. Blijkbaar reikt dat blauwe effect regelmatig het hele speel door. Ik kom dat blauwe effect op de meest rare plekken tegen terwijl ik eigenlijk ver buiten bereik ervan hoor te zijn. Undead Parish, Demon Ruins. Wel vind ik die warpable bonfire bij Vamos erg fijn en de mutiple consumable souls/items. Maakt alles een stuk sneller en efficiënter.

Deze remaster is meer voor mensen die hem op de console (PS3 of Xbox360) hadden en nooit de Prepare to Die Edition hadden met DSFix. Het vervelende van zo'n remaster is dat Dark Souls nu geen echte overhaul meer krijgt wat het wel verdiende (in BloodBorne engine of Unreal4, hoewel laatste te mooi om waar te zijn is).

Er zijn al talloze videos hierover gemaakt alweer, maar dit neemt voor mij het plezier van DS1 nog niet weg. Ik had alleen meer vooruitgang gewild op het Remaster gebied. Een beetje jammer van Durante ook die toentertijd in zijn vrije tijd gratis de PC versie heeft lopen fixen en dat nu lekker wordt genegeerd zo lijkt.

* In het algemeen: wel een voordeel is op Steam, dat je per games een community pagina hebt waar je in de discussie sectie topics kan aanmaken. Coop met pw kan hier handig zijn als je vrienden offline zijn en je toch coop wilt of matches wilt doen enz.

Het eerste spel uit From's Soulsborne catalogus dat ik ooit heb gespeeld en eentje die me het concept gamen leerde herwaarderen. Na de PS2 en de komst van de nieuwe generatie consoles, heb ik vooral veel Skyrim gespeeld op mijn (soort van) gaming laptop en verder was het vooral met lichte jaloezie kijken naar wat andere mensen met meer budget wel konden spelen. Dark Souls had ik in de tussentijd al zoveel over gehoord, dat ik toen ik uiteindelijk tweedehands een PS3 aanschafte (met deze game), meteen Dark Souls als eerste probeerde. Ik had een paar introductie let's plays op Youtube gezien en was zodoende in de veronderstelling dat ik wel voorbereid zou zijn, maar nadat ik al verschrikkelijk veel moeite had om voorbij de draak op de brug te komen legde ik de controller gefrustreerd neer.

Dit gevoel had ik bij gamen nog niet eerder meegemaakt. Complete verslagenheid en gevoelens van mislukking gingen door me heen, waardoor ik gefrustreerd ben gestopt. Maanden gingen voorbij waarbij ik nog steeds wel over het spel nadacht en in de tussentijd makkelijkere spellen als Bioshock 2 en Tomb Raider op pikte, omdat ik daar meer van kon genieten. Maar het bleef knagen dat ik had opgegeven. Ik keek wat meer filmpjes op internet, sprak met wat vrienden die het spel wel de baas waren geworden en begon uiteindelijk opnieuw, dit keer met iets meer aandacht aan het soort character dat ik wilde spelen in plaats van de random keuze. Ik veranderde mijn starting gift naar de sleutel en zette het spel opnieuw aan met de gedachte 'wat je ook doet, blijf bewegen en op je hoede'. Met de sleutel merkte ik dat ik andere routes door het spel kon lopen. Ik ontdekte hoe je hulp kon summonen als je humanity had geconsumeerd en leerde langzaamaan welke tactieken het beste werkten op de vijanden die me voorheen meer moeite gaven.

Het middenstuk met Ornstein en Smough dreef me bijna tot waanzin. De boogschutters die je tocht door Anor Londo bijna onmogelijk maakten, gevolgd door een van de moeilijkste boss fights die ik ooit had ervaren lieten me weer overdenken waarom ik dit allemaal deed. Uiteindelijk was het vooral de wil om niet op te geven die me door liet gaan. Ik wisselde mijn wapen in voor het wapen dat je krijgt met Quelaagh's soul en vocht me binnen een keer door O&S heen om vervolgens een enorme euforie te ervaren toen ik vernam dat ik vanaf nu kon teleporteren tussen werelden. Het spel bleef hierna uitdagend, maar werd nergens meer zo moeilijk als voorheen het geval was. Hierop leerde ik genieten van de level designs en kwam de sfeer meer op me over dan voorheen het geval was.

De werelden voelen desolaat en wanhopig aan, maar zelfs met de afwezigheid van gezond menselijk verstand, lijkt alles te functioneren. De monsters zijn niet per se kwaadaardig naar jou toe, ze volgen bepaalde instincten en zijn meer onverschillig over jouw welzijn. Grootse kastelen gemaakt voor grootse goden, maar de goden zijn hun verstand al lang verloren en kruipen met gereduceerde intelligentie rond terwijl ze vasthouden aan hun laatste stukje menselijkheid. Het intrigeert allemaal enorm en leerde mijn waardering voor dark fantasy enorm groeien.

Dark Souls heeft bepaalde momenten waarop de wereld oneerlijk lijkt. Helemaal levels als de Tomb of Giants, met zijn duisternis en verschrikkelijke skeletons (in welke souls game voelen deze vijanden überhaupt wel 'eerlijk' aan?) geven bij een ongeoefend speler redenen om het spel af te sluiten en nooit meer opnieuw aan te zetten. Je zou toch echt een van de meest intrigerende spellen ooit missen als je het doet. Het verhaal openbaart zich door het lezen van items en te luisteren naar alles wat de NPC's te zeggen hebben (en Youtube filmpjes van Vaatvidiyaa kijken), maar levert daarmee heel veel fantastische lore op. Door Blight Town lopen en de boss daar te verslaan, voelt extra waardevol als je de achtergrond kent. Hetzelfde geldt voor gevechten tegen Seethe en uiteindelijk Gwyn en het uiteindelijke besef dat welke keuze je ook maakt aan het einde van het spel, geen enkel einde zal de wereld 'beter' maken. Het is inherent zinloos, maar als metafoor voor het leven intrigeert het. Misschien dat Nietzsches Ewige Wiederkehr eveneens van toepassing is, aangezien mijn eerste reactie op het uitspelen was om meteen door te gaan naar New Game+, alsof dit ineens wel meer waarde aan het einde zou geven.

Dark Souls heeft een wereld met omgevingen die vloeiend in elkaar over gaan, verbeterde combat ten opzichte van voorganger Demon's Souls, fantastische creature/boss designs en een bijna nihilistische sfeer die me uiteindelijk dermate gegrepen heeft, dat ik nu niet meer te redden ben en bijna ieder ander spel aan de standaard van deze reeks aan het houden ben. Binnen de onverschilligheid van de wereld zitten echter momenten van euforische glorie (het moment dat het me eindelijk gelukt was om Solaire in leven te houden en ik samen met hem Gwyn te lijf kon gaan, om zo een ineens verdomd simpel eindgevecht alsnog met goed gemoed af te sluiten) en oprecht verdriet (Siegmeyer's tragische dood door de hand van zijn eigen dochter nadat hij alsnog hollow is geworden), dat het spel zoveel meer is voor me dan moeilijk. Niet mijn favoriet uit de reeks (Bloodborne heeft die koppositie), maar alsnog bijna perfect en een van de beste game-ervaringen ooit.

In 2016 heb ik dit spel voor het eerst gespeeld. Het speelt heel anders dan de meeste games, wat behoorlijk wennen is. Vrijwel niks wordt je uitgelegd, dus je mag alles zelf uitzoeken. Daarnaast is het qua gameplay ook wat logger dan de meeste games, waardoor combat niet gewoon button mashen is maar vaak toch echt even nadenken vergt. Dat dit een zogenaamd moeilijke game zou zijn, vind ik wel wat overtrokken; het heeft een ander ritme dan andere games, maar als je dat eenmaal gewend bent is het voor het grootste deel echt niet zo lastig meer. Je moet gewoon wat geduld hebben.

Tot je bij Ornstein en Smough komt, dan. Hier heb ik uren op stuk gezeten, kreeg het maar niet voor elkaar. Het lukte gewoon niet om beide opponenten te vermijden én ook nog ‘ns damage te doen. Tot ik uiteindelijk met een cheese strat het haalde: dung pies gooien en vervolgens blijven rennen tot ie dood ging.. Dat was niet heel erg vermakelijk, eigenlijk.

Toen daarna ook nog ‘ns het slechtste deel van het spel kwam, haakte ik af. De Demon Ruins en Lost Izalith zijn gewoon enorm slecht (en schijnbaar onaf). Lelijke, lege omgeving, monsters die je al eerder bent tegengekomen die ook nog ‘ns enorm ongeïnspireerd gepositioneerd zijn, het lijkt wel met copy paste gedaan te zijn. Om vervolgens af te sluiten met één van de slechtste ‘puzzle’ bosses die ik ook gespeeld heb. Maar bij die boss kwam ik niet eens tijdens m’n eerste playthrough, want in dit stuk was ik in 2016 afgehaakt en heb het spel vier jaar lang links laten liggen.

En dit jaar heb ik de game wel met 100% van de achievements uitgespeeld. Mijn geheugen is normaliter echt enorm belabberd, maar ik wist van de eerste paar levels nog exact waar de skeletten me op stonden te wachten en wat de strategieën waren om ze zonder al te veel problemen uit de weg te ruimen. Dat is dan ook wel de een van de tofste dingen van de game; het leren omgaan met de omgeving en de tegenstanders. Zo kwamen we al snel weer bij Ornstein en Smough terecht. Dit keer gingen die bazen me ook een stuk beter af, wellicht dat de mage die ik nu speelde gewoon sterker is daartegen.

De post-Anor Londo levels waren nog steeds behoorlijk matig, maar dit keer er wel doorheen gekomen. De DLC levels en bazen waren dan wel weer heel erg sterk.

In het algemeen geldt dat de ‘schaal’ van de wereld zo tof is; grootse omgevingen, imposante architectuur en gigantische bergen en kliffen. De vele sluiproutes tussen de levels maakt het ook altijd een feest om door de wereld te bewegen.

Zoals ik al eerder zei, legt deze game vrijwel niks uit. Sommige van de systemen zijn nogal obscuur, evenals een aantal van de attributen van de speler, weggestopt in diepliggende tooltips en een vrij matige user interface. Ook de lore is grotendeels weggestopt in alle menuutjes bij de wapens en potions en andere dingen die je allemaal meezeult; vind ik persoonlijk een zwak punt, maar veel mensen schijnen dit wel tof te vinden, wellicht onder het motto: als je er meer moeite voor moet doen, dan is het des te leuker als het de moeite waard blijkt te zijn geweest. Bij de lore en levelling stoort me dat, bij de combat en de level design ben ik het daar zeker mee eens.

Al met al een uitstekende game natuurlijk, maar niet zonder wat missers. Dark Souls 2 is al gekocht, eens kijken of we daar in 2021 aan toe komen.

4,5/5

Poging gestart om deze platinum te krijgen. Is toch wel erg hard werken. Zit nu op 82%.

Zo, dat wordt ploeteren ja. Ben niet jaloers op je .

It's official: Dark Souls is de Ultimate Game of All Time!

Met opgeheven schild door catacomben dwalend,
immer beducht voor wat ons bevattingsvermogen te boven gaat.
Naamloos gefluister in verstikkende wouden,
bedwelmende dampen in verloren gewaande moerassen.
Onder ons pantser balt zich een vuist die een zeldzame zonnestraal binnenlaat.
Schimmen van lotgenoten als stille getuigen.
Hier ontluiken wij, tegen alle verwachtingen in.

Verzengend vuur vertelt het verhaal van teloorgang en wederopstanding.
Iedere nieuwe stap openbaart een inherente verbondenheid.
Dood en verderf als sluier, met een innerlijke vlam om de duisternis op afstand houden.

Uitgehold?

Niet vandaag.

Niet.

Vandaag.