Matig.
De spelwereld is inderdaad erg bijzonder, met alle kleurrijke, geometrische eilandjes die zichzelf genereren. En de sfeer is ook niet onaardig. Post-rock is mijn ding niet, maar veel zie je dat soort muziek niet in games, dus het was (met uitzondering van de zeurmuziek bij de credits die ook in het spel een paar keer opduikt) wel een vermakelijke afwisseling. Maar daar houden de goede punten wel bij op.
Mijn grootste teleurstelling was de gameplay. Die gaat namelijk al enorm snel repetitief aanvoelen. Het vechten vond ik saai: het is weinig gevarieerd, ziet er onspectaculair uit, heeft een vrij laag tempo en is behoorlijk onprecies. Aan het einde wordt het weer even vermakelijk (want meer over the top), maar dat zijn slechts pleisters op een onbevredigend vechtsysteem. De RPG-elementen zijn weinig interessant. De verteller liet me onbewogen: zijn stem sprak me niet aan (te schor) en zijn teksten zijn zelden echt boeiend. Het spel voelt soms wel érg lineair aan (je loopt letterlijk langs een pad waar je niet van kunt afwijken). En het plot is wel aardig, maar het grootste deel van het spel ben je simpele fetch-quests aan het doen.
Bastion eindigt wel behoorlijk bevredigend (de laatste levels zijn de leukste) - de keuze aan het einde, waarvoor je de relevante informatie simpelweg niet hebt, daargelaten - maar het grootste deel van het spel wist mijn aandacht wel vast te houden, maar maakte verder weinig indruk. De sfeer en het plot zijn aardig, maar de gameplay is ondermaats. Meer dan 3* kan ik aan Bastion dus niet kwijt.