Return to Castle Wolfenstein (2001)

Yep, de single-player is zalig! Lekker chaotisch en knallen maar op alles wat beweegt.

Eigenlijk is de verhaallijn werkelijk subliem! Verdient een pak hoger gemiddelde!

En hier hebben we dus te maken met de beste teambased shooter allertijden.

Geen gezeik geen bullshit, gewoon perfecte gameplay en vooral teamplay.

De game bestaat uit perfect gebalanceerde wapens, maps en modes.

Ik nodig jullie uit gewoon even een filmpje te kijken van een van de betere oldskool wolfenstein clans en je te verbazen over de extreme hoeveelheid vaardigheid, samenspel, tactiek en inzicht die bij een wolfenstein match komt kijken. Nee deze game is niet voor de huidige generatie watjes gamers, maar als je de tijd neemt om m op te pakken ontdek je wat voor een pareltje dit eigenlijk is en hoe doodzonde het is dat call of duty en consorten deze game dood hebben gemaakt.

Bij deze een dikke 5 sterren en een filmpje van de op papier beste WCG game ever: [Rtcw/ Wolfenstein Frag Movie] - Infernsus The Movie - video.google.com

Erg sfeervolle en spannende shooter, de graphics zijn goed (zeker voor die tijd) en er is verder spannende sfeermuziek. De game dompelt je helemaal onder in de creepy wereld van Castle Wolfenstein, waardoor de game toch een soort van verslavend werkt. Sounddesign is helaas niet helemaal top en de A.I. tegenstanders zijn toch ietwat te 'dom' te noemen. Verder erg fijne shooter, vooral de multiplayer is cool.

Andijvie van de clan "FDNL" is het hier helemaal mee eens ... totally !!! xD

Dit blijft toch wel een fantastische World War II shooter. Telkens ik deze game speel komen er nostalgische gevoelens naar boven. Als klein mannetje weet ik nog goed dat ik het zo stoer vond om slechte Duitsers neer te knallen en mezelf ook een echte topsoldaat vond... tot ik in die grafruimtes terecht kwam en mijn grote neef het spel overnam omdat ik te veel schrik had... ach de tijden

Wolfenstein is eigenlijk een vreemde eend in de bijt als je het vergelijkt met series als Medal Of Honor en Call Of Duty. In dit verhaal speel je grotendeels alleen. Eén Amerikaanse held die het opneemt tegen groepen nazi's komt het realisme niet echt te boven. Dus niet al te veel gebruik maken van coveren, schieten en flanken.
Dit realisme daalt al helemaal als er zombies, nazi-vrouwen , monsters en experimenten de gang voorbij lopen. Dat maakt dat in Return To Castle Wolfenstein een soort fantasy/horrorsfeertje heerst. Als je dit niet leuk vindt, ga dan maar terug naar de andere World War shooters.

De game ziet er nog steeds geweldig uit naar mijn mening. Wapens, vijanden en vooral de manier hoe de poppetjes neergaan is best realistisch. De tussenfilmpjes zijn wat minder, maar vooral saai. Dat is ook één van de nadelen aan dit spel. Het verhaal gaat verder aan de hand van filmpjes met twee mannen die wat zitten praten op het bureau of in een gesprekskamer. Ze vertellen wat jij hebt gedaan en wat jij nog moet gaan doen. De andere tussenfilmpjes zijn helemaal niet nuttig. Zo zie je een gesprek met twee Duitsers die schrik hebben van de zombies die komen, ruzie tussen een dikke vrouw en een professor omdat ze niet overeen komen etc...

De muziek is , alhoewel het eentonig is, leuk. De wapens en Duitsers klinken soms wat dof, maar het stoort helemaal niet. Wat wel ongelooflijk is, is de gameplay. Return To Castle Wolfenstein is toch wel één van die games die ik twee keer op een jaar nog eens speel. Ik blijf het maar terugspelen en dat wil toch wel zeggen. Het is een verslavend spel en alhoewel de hoofdzaak steeds dezelfde is (speler gaat van A naar B , zoekt terwijl een wat documenten en knalt slechteriken af) zit er variatie in de vijanden, omgevingen, wapens en in de soort gameplay. Zoals al gezegd verschillen vijanden van ordinaire soldaten, paratroopers, vrouwelijke soldaten naar zombies en half robot/half vlees achtige experimenten. Het spel laat je wat mooie omgevingen zien zoals het kasteel zelf, dorpjes, graftomben, grotten, bossen, sneeuwlandschappen, laboratoria. Ook de wapens variëren van een handpistool tot een stille sten gun naar een ongelooflijk coole sniper (silenced met nightvision !), vlammenwerpers, elektriciteitswapens, miniguns, bazooka's en nog veel meer.En tot slot zit er nu en dan eens een stealth missie in en die zijn heel leuk. Mijn favoriete missie in heel het spel is de stealth missie waar je in een dorpje belangrijke generalen moet afknallen zonder dat het alarm wordt aangezet. Het blijft machtig om eerst dan die generaal neer te steken of dood te schieten met een silencer om in de kamer daarboven zijn vrouw in lingerie te ontdekken en een geheime kamer te vinden door een schakelaar achter een Hitlerportret om te slaan... jaja, ook geheime kamers zijn er in elke missie te vinden en sommige zijn al wat moeilijker te vinden dan andere.

Return To Castle Wolfenstein blijft een klassieker en ik was er meteen verliefd op. Als je niet houdt van het paranormale in oorlogspelletjes blijf er dan best bij weg. Als je wel eens houdt van enge taferelen dan is dit spel de moeite waard. Als je dan net als ik vrede kunt sluiten met het feit dat het enkel solomissies zijn dan is dit spel helemaal de bom.

4,5*

Toen ik een paar maanden terug aan dit spel begon wist ik vrij weinig van Wolfenstein, want 3D had ik heel vroeger ook maar sporadisch gespeeld. Wel had ik vele jaren terug, toen dit nog nieuw was, bij een vriend thuis het eerste level gezien. Het nazi's beschieten beviel me meteen wel eigenlijk. Het occulte element beviel me wat minder, omdat de zombies erg taai waren en ik vond het ook niet echt een originele wending in het verhaal. Misschien was het dat destijds wel, dat kan natuurlijk. De boss battles interesseerden me niet en sommige stealth missies waren wat moeizaam, maar over het algemeen was Return to Castle Wolfenstein een alleraardigste oldschool FPS. Wel jammer dat de vijanden wat kleurloos zijn en de wapens zijn ook voornamelijk realistisch, en ik hou wel van wat fantasie op dat gebied. Het tesla kanon (of zoiets) is heel leuk verzonnen, maar die krijg je pas op het einde waardoor je er weinig plezier van hebt. Toch vermoed ik dat dit de leukste game in de Wolfenstein serie is, aangezien The New Order, welke ik zeker nog wel wil spelen, een moderne FPS is... en dat brengt een nare gedachte bij me op (Duke Nukem Forever... *snif*).

Mijlenver van elkaar verwijderd. Laat me je gerust stellen. The New Order is een verrassend degelijke old-school aandoende FPS. Wat mij betreft zelfs een van de meest aangename shooters van de laatste jaren.

Woorden die mijn hart doen verwarmen! Ik krijg er al meteen meer zin in

Absoluut.. The New Order is een goede game!

Voor een game uit 2001 is het verassend vloeiend. Je glijdt als het ware snel door de game heen, een beetje zoals Doom. Wat niet gek is aangezien die 2 franchises dicht tegen elkaar aan liggen. Ik ben begonnen bij dit deel omdat de 3 delen daarvoor mij te oud zijn. Wolfenstein 3D had nog wel gekund, maar gezien het doolhof aan enigszins hetzelfde uitziende omgevingen heb ik die toch maar geskipped.

Return to Castle Wolfenstein is een pittige game. Een stuk pittiger dan wat ik normaal speel en dat beviel mij best wel. Tot aan de laatste 2 levels, toen was het echt veels te veel bullet spongen en met name die elektrische monsters zijn een doorn in het oog. (Ik heb een klein beetje gecheat her en der).

Het hele nazi horror/fantasy is best cool en dat hield de boel wel vers, al vond ik de normale ww2 shooter levels wel de leukste.