The Elder Scrolls V: Skyrim (2011)

Onlangs tekende ik bij een onderdeel van een neuropsychologisch onderzoek een abstract figuur na. Dat figuur bestond uit driehoekjes, vierkantjes, rechthoekjes en enkele spaarzame uitsteeksels. Het geheel deed me nog het meest denken aan een eenvoudig huisje dat ontworpen was door een krankzinnige wiskundige.

“Wat een verschrikkelijk spel,” merkte mijn vrouw op toen ik in Dragonsreach met de kasteeltovenaar praatte. Enigszins ontdaan door die opmerking vroeg ik haar wat er dan zo verschrikkelijk aan dit spel is. Zij antwoordde haar gebruikelijke argument: “Waar zijn de tijden gebleven dat je een besnorde loodgieter van links naar rechts moest laten lopen om een prinses uit een kasteel te redden?” Daar valt iets voor te zeggen, maar feit is dat het ongelooflijk is wat Bethesda met Skyrim heeft gepresteerd.

The Elder Scrolls V: Skyrim is een mijlpaal, een monumentaal meesterwerk dat een onvoorstelbare vakmanschap laat zien. Zelfs de bugs en glitches, waar Bethesda’s serie berucht om is en die in de eerste maanden vooral de PlayStation 3-versie teisterden, kunnen niet verhullen dat er achter al die foutjes een indrukwekkende en fascinerende basis ligt. In het debat over de vraag of games onder kunst geschaard zou kunnen worden, mag zonder enige twijfel Skyrim naar voren geschoven worden als ultiem bewijs dat computerspelletjes wel degelijk serieus genomen kunnen worden.

Skyrim’s torenhoge productiewaarden spatten van het scherm. Bethesda is erin geslaagd om het beste van de gamewereld te verenigen in een overweldigende game. Op het gebied van graphics en ontwerp heb ik zelden zo’n mooie game gezien. Er is geen enkele game die zo’n samenhangend geheel vormt en tegelijkertijd zo afwisselend kan zijn. Van de met sneeuw bekleedde bergen en dorpjes in het noorden krijg je spontaan de behoefte om een dikke winterjas en handschoenen aan te trekken; in de moerassen wil je meteen laarzen aantrekken, op de enorme open vlakte in het centrum van de provincie wil je je kraag opzetten voor de wind en de herfstige kleuren die hun intrede doen naarmate je meer naar het zuiden trekt zorgen voor een kalme en rustgevende ambiance waarin je beter je jas weer uit kunt doen. De landschappen blijven steevast indruk op je maken, en de bergachtige gebieden hebben diepte- en hoogteverschillen tot in het extreme. De ontwerpers van Bethesda zijn tot het uiterste gegaan om een zo’n mooi mogelijke wereld te maken en slagen daar met glans in, zonder toe te geven aan spectaculaire special effects en overmatig kleurrijke toeters en bellen.

Skyrim slaagt erin om de speler mee te slepen op een manier die maar weinig games bereiken. De aankomst in Riverwood voelt betrouwbaar, knus en gezellig aan; de eerste avonturen rondom Whiterun vormen al een game op zich. En vervolgens krijgt Skyrim het voor elkaar om een totaal andere wereld voor te schotelen als je in het uiterste noorden, rond Winterhold, komt. De vertrouwde omgeving van Whiterun wordt dan in perspectief gezet met de ontwikkelingen en problemen die in de noordelijke gebieden spelen. Het is een vreemde wereld en je wilt je er zo goed mogelijk staande houden. Want daar ben je geen held. Nog niet in ieder geval.

Skyrim is toegankelijker dan zijn voorganger en dat blijkt vooral uit het feit dat je de menu’s heel snel door hebt. Maar daar blijft het wel bij, want Skyrim is niet voor iedereen. De wereld kan simpelweg te overweldigend zijn. Er is enorm veel te doen. De grotten, mijnen en ruïnes variëren in grootte en zijn in grote getalen over de wereld verspreid. Overal valt wat te halen en je kan het allemaal verkopen. Er zijn veel boeken te vinden waar je urenlang in kunt lezen. Verhalen en achtergrondinformatie maken de wereld nog geloofwaardiger dan ‘ie al was. Duizelingwekkend veel (miscellaneous) quests, tientallen NPC’s met unieke persoonlijkheden en je kan je op allerlei vakgebieden bekwamen, van houthakker tot enchanter.

Overweldigend, dus. En zoals zo vaak met dit soort games begon ik ook met Skyrim vanuit een idealistisch oogpunt. Mezelf voorgenomen om geen fast travel te gebruiken. Beginnen bij het begin, in dit geval Riverwood, en dan langzaam maar zeker de omgeving verkennen, iedere locatie die ik tegenkom meteen verkennen en uitpluizen. Maar dat liet ik los. Want op een gegeven moment wint nieuwsgierigheid het van geduld. En dat groeide uiteindelijk uit tot speelsessies waarin ik me vooral opgejaagd voelde. Want als trage gamer heb ik na ruim 70 uur pas level 31 bereikt, en ook nog even het charmante Falkreath ontdekt. Opmerkelijk dat ik me ruim zeventig uur niet heb verveeld en tóch nog nieuwe dingen ontdek. Fantastisch dat ik na 65 uur nog steeds ademloos een berg beklim terwijl donkere wolken voor een enorme maan schuiven.

En uiteindelijk moest ik terugdenken aan die tekening die ik moest natekenen. Ik begon met een driehoekje, tekende daar vervolgens weer een driehoekje aan, en uiteindelijk vormden alle driehoekjes die ik had getekend het eenvoudige abstracte huisje. Wat bleek? Het was veel beter om met een groot vierkant te beginnen en vanuit dat idee alle rechthoekjes en driehoekjes erin tekenen. De manier waarop ik die tekening natekende was een van de meest bepalende dingen van de diagnose die werd gesteld. En het verklaarde ook direct waarom Skyrim me zo overweldigde. Het grote geheel kan ik onmogelijk bevatten, en ik maak het mezelf moeilijk door klein te beginnen en vervolgens onzeker verder te gaan. Dat maakte van Skyrim ook een erg vermoeiende game voor mij, omdat er uiteindelijk teveel prikkels zijn die ik allemaal exact wil interpreteren. Tijd voor een wat rechtlijnige game dus, om vervolgens weer de draad in Skyrim op te pakken. En alleen al het feit dat ik er nú genoeg van heb, maar wel wéét dat ik weer verder ga, zegt al veel over hoe goed ik deze game vind.

Ok, uitgespeeld. Net als Oblivion in precies 100 uur.

Het waren me de 100 uurtjes wel, wat een avontuur. Een enorm logistiek avontuur voor de programmeurs, dat ook. Zo groot, dat het regelmatig ontaarde in zeer vervelende bugs (360). Bethesda staat erom bekend, maar in deze game maakten ze het wel erg bont. Zo heb ik regelmatig voor een deur gestaan met m'n Claw en de juiste code en ging ie gewoon niet open (en dan weer die hele dungeon teruglopen).
Ook bij een missie (vlakbij Dawnstar) freezede het spel wel 20 x, dus die missie ook niet afgemaakt. En op het laatst vlakbij Solitude liep ik ineens 10 meter boven het water en viel ineens door een brug heen. Ok, de vraag is natuurlijk of je dit een game met zoveel content en gameplay kwalijk kan nemen.

Ik vind van wel. Voor mij heeft het op bepaalde momenten echt parten gespeeld. Kijk, een rondvliegende grasspriet, of een in de lucht lopende beer vind ik geen punt. Ook de pop-up is een logisch gevolg bij de meeste free-roaming games. Maar haperende missies (mocht nog blij zijn dat het geen hoofdmissies waren) vind ik toch wel een tegenvaller.

Verder, tja geweldige game met legendarische momenten. Dat maakt veel goed. Maar niet de volle 5* sterren van mij. Onder andere vanwege de bugs, maar nog een reden vind ik de gemakzuchtige missies zo nu en dan. Lijkt wel alsof er ongeveer 50 missies tussen zitten van categorie 'ik ben iets kwijt(-geraakt), wil jij het voor me zoeken?'. Zelfs in de hoofdmissie werd het een kwestie van bergje op, bergje af. Ja zo kan ik een spel ook wel ellenlang rekken.

Zit dus te twijfelen tussen een 4 en 4,5. Ach laat ik eens gek doen, ik geef een 4,5 voorlopig. Met name door de onvergetelijke momenten en uitzichten, het prachtige ontwerp van de steden (vooral Markath, Riften en Solitude) en de toffe personages.

Skyrim staat hier als hooggewaardeerde game (: goed om te zien!

Ik vind het (+ alle dlc's bij elkaar geïnstalleerd) wel echt een ziek groot spel. Het doet me wel een beetje denken aan Final Fantasy doordat ik maar door blijf spelen en steeds maar meer gebiedenen dorpen wil klaren en leegplunderen.

Tijdrovend, maar het waard om de tijd voor te nemen in mijn ogen. Hoewel ik het levelen wel kan waarderen, vind ik het om sommige redenen toch makkelijker gaan dan ik in de eerste instantie vermoedde. Het blijft een flinke opgave uiteraard hah!

Je spullen opslaan en uitstallen blijkt een lichte verzamelwoede aan te wakkeren. De huizenbouw creëert wel een leuke extra (het is geen sims natuurlijk). De beperking van de onveranderlijke indeling maakt het voor een kritisch oog misschien minder gaaf dan verwacht.

Vind het een rijke veelzijdigheid aan quests. Ik speel het heel graag. Het is alleen geen spel om even tussendoor te spelen. De tijd die ik af en toe neem voor de quests is asociaal, gezien ik elk hoekje moet verkennen van mezelf

Hoewel er wel een aantal van dezelfde sferen hangen, blijft het spannend de gebieden uit te spelen omdat je niet altijd weet wat je gaat vinden en welke vijanden je kan verslaan.

Ik was vanaf het begin helemaal hooked!
Ik wist niet dat dit spel zo goed was, en verbaasde me over de klasse. Door de grootte speel ik het met liefde door

Naar mijn mening een van de betere spellen van deze generatie.

Mijn dank is groot, Bethesda!



Ps: beginlied is awesome. Je voelt je een echte baas ermee. Al helemaal als je het gaat meezingen

De afgelopen maanden wederom geobsedeerd door de prachtige wereld van Skyrim, ditmaal voor het eerst op PC op zeer stabiele 60fps en aardig wat visuele, lore friendly en immersive mods. En je zou denken dat de ervaring mede daardoor nog beter zou moeten zijn dan de PS3 versie, die ik dus al 5* gaf. Maar gek genoeg heb ik besloten om er nu een halve ster af te halen, ik zat wellicht te denken aan een hele ster.

De grote gevarieerde wereld is eigenlijk, nja, best dood. En dat bedoel ik niet op het gebied van sfeer en het ontdekkingsgevoel, want die is heerlijk onder begeleiding van Jeremy Soule's uitstekende muziek, maar op het gebied van dynamiek en de wijze waarop je de wereld om je heen schept. Op wat oppervlakkige en nietszeggende commentaar van de bewakers na is er nauwelijks tot geen feedback te horen of te zien in de wereld. Kijk bijvoorbeeld naar de laatste missie van de Dark Brotherhood waarin ik de Emperor heb vermoord. Het land zou in absolute shock moeten verkeren, helemaal in rep en roer, maar vrijwel niemand die het erover heeft. En om het erger te maken, tijdens de eed die je afzweert bij de Imperials zweer je in de naam van de keizer. Toegegeven, als je de eerdergenoemde Dark Brotherhood missie tegen die tijd al gedaan hebt, hebben ze de naam van Titus Mede II eruit gehaald. Niettemin een erg luie "oplossing". En daar heb ik nog meer voorbeelden van, waaronder de leden van de verschillende guilds/groeperingen die je nog steeds als een klein kind behandelen ondanks dat je inmiddels hun leider en het meest gevierde lid bent. Maar misschien ben ik daar te streng in, of heb ik onrealistische eisen. Skyrim is tenslotte alweer bijna 5 jaar oud.

Wel een duidelijk minpunt vind ik het dialoogsysteem dat eigenlijk ronduit bagger is. Je kunt het gesprek nauwelijks sturen en de enige echte keuze die je vaak krijgt is aan het einde van een dialoog, waarbij je dan simpelweg kunt kiezen om een quest te accepteren of te weigeren. Het komt zelfs vaak voor dat je maar één dialoogoptie hebt, puur en alleen om het gesprek voort te zetten, wat heeft dan eigenlijk voor zin? En ten slotte natuurlijk de minpunten uit mijn eerdere reacties, zoals de zeer magere melee combat en zelfs op de PC ben je niet veilig voor technische problemen. Gelukkig geen frame-rate problemen, maar wel frequente random crashes/CTDs en wederom veel van Bethesda's typerende bugs en glitches. Sterker nog, als ik dit allemaal teruglees zou het eigenlijk niet heel onrealistisch zijn als ik er volledige ster afhaal en eindig op 4*.

Anyway, long story short, want anders blijf ik kletsen, Skyrim is verre van een perfect spel en kent behoorlijk wat tekortkomingen. Maar daar staat dan wel weer tegenover dat wat Skyrim goed doet, Bethesda dat dan ook heel goed doet. Vooral het ontdekkingsgevoel en de sfeer is fantastisch en om die reden lijkt 4,5* mij nog wel mogelijk (technisch gezien 4,25* maar we ronden het af).

Na zo'n 135 uur en eindelijk de platina trofee gehaald te hebben, lijkt het mij wel eens tijd voor een review. Ik kan hier heel duidelijk over zijn; Skyrim is het beste spel dat ik tot nu toe gespeeld heb. En hoewel The witcher III heel kort in de buurt komt en eigenlijk op vele vlakken objectief zelfs beter is dan skyrim, is de algemene feel en ervaring bij skyrim onovertroffen. Voor iedereen die twijfelde of de remasterde ps4 versie goed was; jazeker! De graphics zijn prachtig (ik heb ooit eens een stuk op de ps3 gezien, en het is echt een hele verbetering tov de originele versie), de laadtijden zijn kort, en de drie dlc's zitten zelfs gratis in het spel, dus voor wie die nog niet gespeeld heeft kan dat een reden temeer zijn om toch deze ps4 versie in huis te halen.

Ik werd meteen na de eerste missie, wanneer je uit de grot komt en de wereld van Skyrim zich voor je opent, enorm overdonderd, door zowel de grafische pracht en praal als de grootste openheid en vrijheid van de wereld; je kan letterlijk overal naar toe, je kan alles of iedereen worden, net wat je maar wilt. De wereld zit barstensvol quests; of het nu de main missies zijn, een van de vele guild quests zoals de Thieves guild of Dark Brotherhood, of gewone zijmissies, of misc quests, je zal je handen vol hebben voor heel wat uurtjes. Het hoofdverhaal vond ik overigens relatief kort, maar dat maakt dus niet uit, want er zijn gewoon zoveel dingen te doen, zoveel groepen waar je lid van kan worden, iemand die zegt dat er niet genoeg te doen is in skyrim liegt gewoon ronduit.

De wereld van Skyrim is ook echt prachtig gewoon, zoveel afwisselende locaties, of het nu besneeuwde berglandschappen, rotsachtige gebieden, groene bossen of gewoon uitgestrekte velden zijn, je kan gewoon uren rondlopen en je niet vervelen. Ook vind ik het level up systeem heel goed uitgewerkt; het is anders als bij de meeste andere spellen, maar je krijgt het snel genoeg door en om die level 50 te halen zit er maar 1 ding op: zoveel mogelijk skills toepassen en op levelen.
Natuurlijk zitten er ook minpuntjes in zo'n groot spel, maar deze wogen bij lange na niet genoeg door om iets van die 5* af te doen (al kan ik begrijpen dat sommigen hier zwaarder aan tillen). Er zitten toch wel heel wat glitches in het spel, en dan heb ik het niet alleen over frame drops of personages die beginnen te zweven, nee soms kan het best zijn dat een van je missies glitcht door een personage dat helemaal niet doet wat hij moet doen, of niet is waar hij moet zijn, dus het is echt aangeraden om altijd een eerdere save te hebben, want anders zit je vast. Zo glitchte bij mij een van de daedric quests en dacht ik lange tijd de platina niet te kunnen halen, totdat het opeens wel weer lukte. Maar goed, dit is Bethesda eigen, en bij een spel van deze grootte is het zeker te vergeven. Nog een minpuntje vind ik de weinig variërende dialoogopties; je krijgt soms wel de indruk dat de keuzes bij jou liggen, maar je hebt al snel door dat dit helemaal niet het geval is. Ik stoorde me hier wel niet aan, gelukkig.

Ik moet eigenlijk The witcher nog eens herspelen om zeker te weten of dit mijn favoriete spel is, maar nu op dit moment is hij dat zeker en vast, ik heb hier geweldig van genoten. Het zegt ook wel iets dat ik het over 135 uur verspreid slechts een paar keer voor een paar dagen beu was, en ik het daarna toch weer meteen oppakte.

Dikke 5*

Prachtig spel. Enkel aan Oblivion heb ik nog meer uren speelplezier gehad. Het was voor mij echt een soort van vakantiespel waar je de hele dag mee zoet kunt zijn. Inclusief DLC heb ik er misschien wel 150 uur aan gespendeerd.

Een aantal kanttekeningen wel bij Skyrim:
-het duurt vaak te lang je weg te vinden door de erg ruige omgeving waarbij je veel om moet reizen, terwijl je bij Oblivion vaak een bijna rechte lijn kon benutten;
-je bent ook teveel tijd kwijt aan item management doordat je rugzak snel vol kan raken met gewicht, nu zijn hier wel wat boosts voor maar als ik ook kijk naar het hele proces van metalen verzamelen, pantser en wapens smeden, leuk maar het kostte teveel tijd als je het maximale eruit wilde halen;
-voordat je er echt in komt moet je het wel vele uren spelen, dus geduld is vereist;
-doordat alles in een winterlandschap is, heeft de setting niet de variatie die Oblivion had;
-het verhaal is niet het sterkste punt en mist wat karakter.

De echte hoofdrol is voor de wereld van Skyrim zelf en die wordt met verve vertolkt. De wereld is schitterend en bevat naast vele draken ook vele dungeons om plezier aan te beleven. Als je het gaat vergelijken met Witcher 3 vind ik dat Skyrim nog steeds als een huis staat, omdat er zoveel te doen is. Witcher 3 heeft betere verhalen en echte cutscenes, maar Skyrim heeft veel meer dungeons om lekker te verkennen en meer verschillende mogelijkheden in combat.

Skyrim is een van de beste open world games ooit gemaakt.

Het spel is heel verslavend als je er eenmaal in zit.
De graphics zijn op wat gedateerde textures nog steeds prachtig.
De dorpen en steden zijn gezellig en zitten vol met detail.
De wereld is enorm met wel honderden dorpen en grotten om te ontdekken.
Er zijn enorm veel quests en activiteiten. Je kan wapens smeden, potions brouwen en wapens enchanten.
Het heeft een goed level systeem met veel upgrades.
De wereld voelt heel levendig aan met de verschillende soorten mensen en wezens die er rondlopen.


wat minpuntjes zijn:
De combat is heel eentonig met je zwaard wat gewoon naar links en naar rechts zwaait waardoor het gaat vervelen.
De weg vinden in de grote omgeving is soms irritant, vooral als je om of over een berg heen moet.
Het verhaal is best wel simpel en niet heel speciaal.

Ook al heeft de game z'n minpunten is het nog steeds fenomenaal. Het blijft altijd leuk om nog ff terug te gaan naar het spel en nog wat extra quests te doen of dungeons te exploren.

5*

Toen ik in 2011 voor het eerst de trailer zag van Skyrim, wist ik; Deze game moet ik hebben. Nooit eerder van een game van Bethesda gespeeld en wist uiberhaupt niet het bestaan van The Elder Scrolls.
Toen hij uitkwam, ben ik meteen naar de GameMania gegaan en daar verschillende games verkocht om Skyrim te kunnen aanschaffen.

Ik heb de game enkele keren uitgespeeld op de Playstation 3 en had ook bijna alle trophy's waarbij ik ouderwets gebruik maakte van een fysieke Strategy Guide. Op m'n vrije dagen zette ik de wekker om 08:00 uur en kon makkelijk doorspelen tot een uur of 16:00 voordat ik iets ging eten. Maar omdat mijn PS3 het begaf, heb ik het niet meer opgepakt. inmiddels heb ik Skyrim Special Edition nu al een tijdje op de Playstation 4, Switch en PC en speel ik het nog steeds met plezier op verschillende manieren. (Khajiit, Nord & Dark Elf).

Het is voor mij enorm ontspannend om gewoon rond de dwalen en te ontdekken, te verdwalen en tegelijkertijd het gevoel te hebben van thuiskomen. De main quest is geweldig, maar ik heb veel meer met de side quests waar ik soms uren over doe omdat er zoveel te ontdekken valt en elke kee ervaar ik het anders.
Op de PC ziet de Special Edition er nog steeds best goed uit, vooral als ik het vergelijk met de PS3 versie die ik speelde op een oude breedbeeld TV. Nu speel ik hem voornamelijk op de PC, maar het is ook een geweldige ervaring om Skyrim gewoon in bed te spelen. Elke playtrough ervaar ik dan ook weer anders omdat ik het steeds anders aanpak.

Skyrim heeft ook zeker zijn minpunten. De combat is (nog steeds) houterig, de AI valt soms tegen waarbij de NPC's regelmatig dezelfde zinnen zeggen en bepaalde quests voelen gewoon herhalend met dezelfde opbouw (Dungeon - Draugrs - Shout Wall - Schatkist). Ook vind ik dat mijn keuzes in Skyrim niet veel impact hebben op de game, je kan doen wat je wilt en er zijn minimale consequenties. In Fallout 3 vond ik dit achteraf een stuk beter. Op de PC maak ik overigens geen gebruik van mods.

Hoe dan ook, Skyrim is geen perfecte game. Maar ik heb met Skyrim wel de ultieme game ervaring gehad en na meer dan 10 jaar blijft dit toch een geweldige game waar ik helemaal in kan verdrinken. Andere Elder Scrolls games heb ik nog steeds niet gespeeld en ik weet ook niet of dit gaat gebeuren. Ik word ook wat ouder, ik game wat minder en m'n concentratie wordt er niet beter op. Dus om een heel nieuw verhaal te ervaren zie ik (nog) niet zitten, terwijl ik de dialogen bij Skyrim gewoon lekker kan skippen met dezelfde ervaring als in het begin.

The Elder Scrolls V: Skyrim is niet zomaar een game voor mij, het is een wereld die ik kan blijven beleven en me nog steeds weet te grijpen. Ondanks dat het geen perfecte game is, is Skyrim nog steeds mijn favoriete game waar ik graag naar terugkeer!
10/10.