Ik heb een beetje een dubbel gevoel over deze Operation Flashpoint. Op bepaalde punten denk ik dat men er echt op vooruit is gegaan;
- een écht conflictgebied (i.t.t. het fictieve eiland van de voorganger),
- meer afhankelijkheid tussen squads, meer interactie ook,
- je kunt je eigen wapens en wapensets aanpassen
- soms gigantisch intense gevechten waarbij je echt op het puntje van je stoel zit en constant op je hoede moet zijn,
- wat meer geklets van de militairen. In Dragon Rising zei men nooit iets "(quasi-)grappigs", deed wat mij betreft een beetje af aan de ervaring,
maar ik heb ook wat bedenkpunten.
- De druk en het tempo liggen constant hoog. Er is geen missie waar je rustig de tijd kunt nemen en een wat langer durende tactiek uit kunt proberen. Ik snap dat dit er soms bij hoort, maar ik vond het juist gaaf aan de voorganger dat je soms een groot gebied te begaan had waarin je veel vrijheid had om de vijand zo te benaderen als je zelf wilde. Nu is dat gebied er wel, maar er staat constant druk op de ketel en als je vertraging oploopt benadeel je daarmee automatisch je collega's in de andere squads.
- Filmpjes en conversaties zijn wat menselijker dan in de voorganger, maar er wordt naar mijn idee wel heel erg overdreven. Soms heb ik echt het idee dat de makers het spel hebben lopen maken met half de doelgroep van Call of Duty in gedachten, en dan bedoel ik vooral zover het stoere mannenpraat betreft.
- Jouw squad, bravo, krijgt altijd de eer om de artillery strikes op te roepen en andere leuke dingen te doen, maar wanneer er teruggetrokken moet worden is jouw squad ook altijd als laatste aan de beurt. Een beetje afwisseling hierin had geen kwaad gekund voor het realisme.
- Je kunt jezelf nu helemaal genezen, mits je natuurlijk genoeg in dekking staat. In de voorganger kon je na een goed gemikte kogel in je been de rest van de missie gewoon niet meer rennen. Goed voor de speelbaarheid, maar daar heb ik Red River niet voor gekocht.
Red River bestaat daarnaast voor een groot deel uit kleinschaligere gevechten dan Dragon Rising. Intens, heftig, ja, maar er vallen hierdoor natuurlijk veel makkelijker gewonden en doden aan jouw kant. Hiermee wordt pijnlijk duidelijk dat in close combat het aansturen van je team gewoon niet werkt in dit spel. Je teammates doen vaak gewoon hun eigen ding, en dit houdt vaak in dat ze doodleuk in het zicht van de vijand heen en weer gaan lopen. Hierdoor heeft dit spel mij niet zover gekregen om het nog eens te proberen op de hoogste moeilijkheidsgraad. Meestal raakte ik al voor het eerste checkpoint van een missie een man kwijt, en dat, meestal, doordat ik hem niet goed kon aansturen. En de A.I. laat dus ook wat te wensen over.
Uiteindelijk kom ik uit op een 3,5. Wel een goed spel, maar niet een écht goed spel. Ik denk dat mijn favoriete OF een kruising zou zijn van elementen uit de laatste twee delen. Hopelijk voldoet het volgende deel daaraan. In ieder geval graag een soort commandosysteem als Brothers in Arms of Rainbow Six, en een betere A.I.