The Last Story (2011)

Damn ik kan die final boss maar niet verslaan.

Oh, d'r staat me nog wat te wachten dus...
Zit voor mijn gevoel ook dicht tegen het einde aan nu (chapter 39). Tot nu toe eigenlijk weinig moeite gehad met de bossfights. Alleen de Kraken kostte me enkele pogingen omdat ik die vervloekte 'vertical slice' maar niet onder de knie kreeg.

Die kraken, is dat soms een side-quest ofso?
Die ben ik nooit tegengekomen in het spel.
Maar heb 'm al weg gedaan online co-op.

Ja, dat hoofdstuk is een side-quest. Vond het wel één van de meest vervelende bossfights omdat je, vanwege die instant kill aanval, afgezien van 'vertical slice' bijna geen damage kunt doen.

Heb de multiplayer nog niet gespeeld. Zijn dat dezelfde bossfights als uit de storymode?

Ja exact hetzelfde.
Multiplayer is overigens gewoon die paar bosses en een beetje rammen tegen elkaar.

Hmm, ok. Had wel begrepen dat de bossfights in multiplayer een stuk lastiger zijn dan in de singleplayer campagne. Van de week maar eens proberen.

Is de final boss trouwens Zangurak, want daar hik ik nu tegenaan. Eerste stage is goed te doen, maar die second stage is een stuk lastiger. Je moet als hij dat zwaard gooit echt wel perfect counteren, anders is het een instant kill. En zelfs wanneer ik dat zwaard heb doe ik maar weinig damage en ben ik hem zo weer kwijt.

Nee, de final boss komt daarna.
Volgens mij hoef je trouwens die gegooide zwaarden niet per se te counteren. Kan ook gewoon wegrollen en gauw het zwaard pakken.
Als echt onmogelijk lijkt moet je misschien proberen om even voor die laatste deur terug te lopen en zo'n summon cirkel gebruiken om levels omhoog te gaan.

Voor de eerste keer in mijn leven dat ik een Japanse RPG gekocht heb en uitgespeeld. Een spel in de vorm van The Last Story. Van tevoren had ik bijna geen filmpjes of andere content bekeken. Een heuse verassing was het dus wel voor mij. Achteraf zéker geen seconde spijt gehad van mijn keuze.

De naam zegt het eigenlijk deels al; Verhaal speelt een belangrijke rol in dit spel, allerminst in negatieve zin. Leuk is bijvoorbeeld het spel gelijk begint, zonder een inleiding of wat dan ook. De personages worden niet ingeleid en je zit middenin een gevecht/achtervolging. Dat maakte het gelijk interessant. Met behulp van flashbacks kom je langzamerhand steeds meer te weten over hun leven. Zo zit je er gelijk in en heb je veel zin om verder te gaan.
Verder waren er een paar redelijk onverwachte twists, veel humor stukjes en ook een paar dramatische scenes die het verdere verloop van het verhaal boeiend maakten.
Als ik zo nu terug is het wel zo'n typisch Japans verhaal met één redder voor de hele wereld. Die enige uitverkorene ben jij dan natuurlijk. Een beetje doorsnee natuurlijk. Maar heb me er eigenlijk weinig aan gestoord.

In een interview van de maker, Sakaguchi, las ik dat er veel aandacht aan de personages werd gestoken. Het resultaat was duidelijk zichtbaar. De personages hadden zo hun eigen karakter met goede en slechte eigenschappen. Dit kwam voornamelijk doordat ze tijdens het
vechten, en eigenlijk het hele spel door, over koetjes en kalfjes praatten. Dát zorgde voor een comische sfeer en zo wist je wat voor types het waren. Lowell en Syrenne vormden bijvoorbeeld samen wel een comisch duo, waar ik wel om kon lachen. Maar eigenlijk waren het allemaal wel leuke personages die samen een gezelschap vormden, waar je het liefst de hele tijd bij wilde zijn. In een seconde leerde je ze kennen maar elk moment konden ze je weer verrassen.

Het spel draaide voornamelijk om het vechten. Logisch natuurlijk. Dat was dan ook zeer uitgebreid. Het wisselde af tussen sneaky sluipen, één op één gevechten en grote gevechten samen met al je metgezellen. Al moet ik toegeven dat dit laatste het meeste voorkomt.
Tijdens het spel spel krijg je de speciale kracht 'gathering'. Hiermee trek jij de aandacht van alle vijanden. Vervolgens kunnen al je metgezellen magic gebruiken, wat enige tijd vereist. Zij maken dan 'magic circles' die jij vervolgens weer kan gebruiken om extra veel damage aan te brengen. Dat is ongeveer waar je het meest mee bezig bent tijdens het vechten.
Dan zijn er nog wel andere moves en special attacks die het nog uitgebreider maken. Je kan bijvoorbeeld ook pijlen schieten, sneaky achter kleine muurtjes verschuilen en van muren af springen. Doordat je óók nog de leiding hebt over al je maten, maakt het dus allemaal bij elkaar een zeer uitgebreid vechtsysteem.
Naast het vechten zijn er soms ook van die rustige delen. Je zit bijvoorbeeld best lang in de gevangenis en dan is er een hele rechtzaak. Zo zijn er ook momenten dat je gewoon lekker rustig de stad verkent en er is ook een hele bruiloft. En zo zijn er nog meer van die momenten, die zorgen voor afwisseling op het vechten.

Helaas zijn er wel van die gevechten die ellendig lang duren. Met name boss fights. Dan ben je wel zo'n drie kwartier dezelfde aanvalen aan het gebruiken zonder het idee echt veel op te schieten. Zeer vervelend.
Daarnaast waren in de laatste 5 uur van het spel té veel boss fights. Dit kon echt niet. Het was bijna van eindbaas naar eindbaas. Daarom had ik op het laatse minder echte zin om verder te gaan. Vandaar ook dat ik er best lang over heb gedaan.

Maar goed, naast dat er prachtige muziek is gemaakt, de besturing gelijk lekker in de hand ligt en en er de nodige humor in zit, zien de graphics er ook nog eens erg tof uit. Sommige momenten kon ik er zelfs een beetje van genieten.

Nu na ongeveer 25 uur het uitgespeeld te hebben ben ik dus er blij met dit spel. Al met al een zeer leuk avontuur en waarschijnlijk ook mijn 'Last Story' op de wii.

4*

Ah dat klinkt goed... ! Ben zelf ook geen fan van bossfights die een eeuwigheid lijken te duren, maar zo te lezen bederft dat de algehele pret niet.

Nee, het geeft slechts een heeeel kleine bittere nasmaak

Van de drie 'Operation Rainfall' -games (Xenoblade Chronicles, The Last Story en Pandora's Tower), welke samen het slotakkoord op de Wii vormen, trok deze game pas vrij laat mijn aandacht. Xenoblade sprak tot de verbeelding met zijn weidse landschappen, maar de real-time combat lag mij helaas niet zo goed. The Last Story is een RPG van een heel andere strekking. Zeer verhaalgedreven, en zeker niet zo onbegrensd en avontuurlijk als Xenoblade, maar wel één die op zeer veel vlakken uitblinkt. Wie op zoek is naar een RPG met een meeslepend verhaal en dito soundtrack, en verslavende combat zit hier absoluut gebakken.

Hoewel de setting wellicht wat clichematig is binnen het RPG genre, zijn de karakters dat zeker niet. Zijn het niet hun wisselende persoonlijkheden, of het geweldige 'voice-work', dan zijn het wel de background stories en het sterke plot die een band scheppen met de personages in het spel. Benoemenswaardig is ook hoe tijdens cutscene's de muziek wordt gebruikt om emoties te versterken; waardoor je het verhaal nog intenser beleefd. Het verhaal neemt tegen het einde nog wel een onverwachtte wending. De motivatie hiervoor rechtvaardigd het voor mij niet helemaal, maar het is geen dooddoener. De voorgaande (pakweg) 18 uur zijn beresterk.

De combat presenteert zich als real-time, maar bevat een strategisch element waarbij het gevecht wordt 'gepauzeerd' en je teamleden orders kan geven of je tactiek kan herzien. Het duurt vrij lang alvorens alle mogelijkheden van de combat uit de doeken worden gedaan. Pas ergens halverwege de game hebben alle karakters de beschikking over hun verscheidenheid aan aanvallen. Ieder karakter is uitgedost met een magic spell gebaseerd op één van de elementen, gecombineerd met een healing spell of close combat vaardigheden. Dit legt nog meer de nadruk op teamwork, daar sommige vijanden een zwak hebben voor één van deze magic spells, of over een barrier beschikking die enkel met één van deze spells ongedaan gemaakt kan worden.

Zael kan alle partymembers orders geven welke ze vervolgens zullen pogen uit te voeren. Door de aandacht van vijanden af te lijden geef je je teamleden de kans hun aanval uit te voeren en verzamel je zelf energie (door klappen te incasseren of the blocken) welke je kunt loslaten in een 'Burst' -aanval om extra schade aan te richtten bij vijanden om je heen. De spells welke je teamleden creeeren vormen cirkels op de grond welke je wapens buffen. Zael kan deze cirkels 'verspreiden' waarna deze verdwijnen en alle partymembers een extra buff geven zoals een defensieve, offensieve of HP boost.

Met uitzondering van enkele eindbazen (met name tegen het einde van het spel) zullen de gevechten weinig uitdaging bieden. Het is dan ook niet onwaarschijnlijk dat je pas, wanneer je al een eind op weg bent in de game, voor het eerst een game-over screen zal zien. Het levelen van je karakters lag voor mijn gevoel ook evenredig aan de progressie van het verhaal. Wanneer je weinig tot geen tijd besteed aan het heroproepen van vijanden en het opnieuw spelen van eindbaasgevechten zal iedere speler met min of meer hetzelfde level de eindstreep halen.

Wat natuurlijk niet weg neemt dat je karakters van dezelfde sterkte zullen zijn, daar de uitrusting en wapens die je meedraagt ook van groot belang zijn. Door de schaarste van items welke je nodig hebt om je wapens naar een hoog level te tillen is het upgraden een zaak van de juiste keuzes durven maken. Een wapen tot max upgraden loont kwa stats, maar de kans is groot dat je nog wapens van betere strekking tegen zult komen. Idem dito voor uitrustingen, welke overigens volledig te tweaken zijn. Alle onderdelen van je uitrusting zijn verwijderbaar en kunnen eigenhandig van een ander kleurtje voorzien worden.

The Last Story haalt grafisch het maximale uit de Wii. Niet kwa textures, maar vooral kwa vormgeving gooit het spel hoge ogen. Voor het merendeel speelt het zich af binnen de kasteelmuren van Lazulis City, een stad waardoor je vrij rond mag dwalen, en Lazulis Castle. De variatie aan omgevingen is echter rijkelijk en fantasierijk. Jammer dat juist het grafische aspect in de prijktijk helaas één van de redenen is waarom het spel een stuk minder verkocht en gespeeld wordt dan een middelmaat 'RPG' op de PS3 of 360.

Naast de verhaalmodus bevat het spel ook nog een online multiplayer modus: zowel competitief af cooperatief. Het is geen onderdeel dat me lang geboeid zal houden (maar dat is zelden het geval met online multiplayer), hoewel de uitvoering best aardig is. In co-op neem je het samen met (maximaal) vijf andere spelers op tegen eindbazen uit de singleplayer campage, welke overigens in multiplayer een stuk lastiger te verslaan zijn. Het jammere is wel dat er maar vijf eindbazen zijn waartegen je kan vechten. Daarnaast bemerkt ik dat er in de co-op door veel spelers niet al te hard wordt samengewerkt. Daarbij blijft een online modus op de Wii toch altijd behelpen. Ook in dit geval kan je enkel met elkaar communiceren aan de hand van voorgeprogrammeerde zinnen, en is er geen mogelijk tot text chat of iets in die trant - wat een goede samenwerking natuurlijk ook niet in de hand helpt.

Iedereen die de RPG van weleer een warm hart toedraagt mag The Last Story eigenlijk niet missen. Stiekem hoop ik dat het niet echt 'The Last Story' is van Hironobu Sakaguchi. Het verhaal is meeslepend, en de combat -hoewel soms iets te makkelijk- is verfrissend. Iets wat me te lang geleden is, en waar de huidige Final Fantasy -games (hoewel XIII op zijn manier ook zeer aangenaam was) nog iets van op kunnen steken. Als we komend jaar de balans op mogen maken van de absolute toppers die de Wii te bieden had, dan mag The Last Story niet ontbreken!

Nice! Na de twee reviews te hebben gelezen hier, denk ik dat dit mij wel gaat bevallen!

Misschien wel een game waarvoor ik mijn wii onder het stof vandaan zal halen. Als ik de game nog ergens kan vinden .

Na één jaar en vier maanden na deze game te hebben gekocht, ook eindelijk eens begonnen. De gameplay is zo apart, dat ik echt heel erg moet wennen. Merk bijvoorbeeld dat ik steeds op A druk om te willen slaan met het zwaard, wat natuurlijk niet zo werkt. Maar het voelt wel origineel en heeft leuke elementen. Ben benieuwd hoe de rest wordt!

Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. Hij staat namelijk nog op mijn lijstje.

Net de stad verkent, wat een feest! Het is belachelijk groot en zoveel te zien. Heb ook meerdere malen dubbel gelegen van het lachen. Als je tegen een uithangbord aanloopt, stoot je karakter zijn hoofd. Maar ook willekeurige voorbijgangers doen dat. Op de markt was er een mand met ronde dingen erin. Toen ik op A had gedrukt gooide Zael die mand omver, wat ik al komisch vond. Maar daarna werd het ineens een ware slapstick! Zael bleef maar uitglijden over die ronde ballen. Andere mensen op de markt ook. Good times.

Haha, wist niet eens dat zoiets kon. Wel dat je bananenschillen kunt afschieten.

Wat? Awesome! Kan je die gewoon kopen?

Ik vind het maar tegenvallen.

Een uurtje of 6 onderweg, lijkt totdusver meer op een interactief boek. Een hoop gelul, de hele tijd in het Engels jammer genoeg. Voice acting is matig tot gewoon onaanvaardbaar, waardoor het vaak snel lezen is om dan snel voort te spoelen.

Personages vind ik weinig boeiend. Veelal stereotypen, begrijp de positieve kritieken rond karakteruitwerking dan ook niet echt. Of het moet zijn dat "veel praten" gelijk staat aan "veel ontwikkeling", wat gezwegen wordt er amper.

Battle systeem vind ik ook wat magertjes. Buiten de boss fights zit er tot nu toe weinig weerstand in de vijanden, waardoor het hele gebeuren errond (gear komen en wapen equipen) niet veel tijd in beslag neemt.

Niet zo mijn ding dit. Setting, personages en verhaal vind ik te lam, de echte gameplay nogal beperkt. Vrees dat ik het einde van deze niet ga halen, zeker niet aangezien er binnenkort een WiiU komt binnenvallen.

Paar keer een kans gegeven, maar ben het grotendeels met Onderhond eens. The Last Story was best wel een domper.

Allereerst zijn de combat mechanics veel te simplistisch. Een traditionele JRPG gecombineerd met wat elementen van de moderne westerse MMO's, ogenschijnlijk om het spel toegankelijker te maken voor nieuwkomers (geen gek idee gezien het een Wii titel is). Dit is echter een schoolvoorbeeld van dat een spel toegankelijker maken iets anders is dan een spel vereenvoudigen. Daartegenover staat bijvoorbeeld Ni No Kuni, een JRPG die toegankelijk is voor nieuwkomers, maar wat ook uitdaging biedt aan iemand die vaak genoeg RPG's gespeeld heeft. Deze game biedt namelijk buiten de boss battles totaal geen uitdagingen, en helaas zijn deze uitdagingen van het verkeerde soort. Ze zijn niet uitdagend vanwege goede A.I. of omdat je uit moet vinden wat zijn zwaktes zijn o.i.d., maar simpelweg omdat ze veel schade aanrichten en veel HP hebben. Dit is lui en zwak game design en ik snap niet waarom anderen hier voldoening uit halen. Maar goed, ik snap de aantrekkingskracht van de meeste MMO's ook niet, dus waarschijnlijk ligt het aan mij.

Gelukkig zijn er nog elementen van de traditionele RPG, maar ook deze stellen teleur. Karakterontwikkeling is er wel, maar de karakters zijn ééndimensionaal en zo verwikkelt in clichés en nutteloze dialogen dat het moeilijk is om er interesse in te blijven tonen. Ik was erg geneigd om dialogen te skippen, maar deed het niet uit angst dat ik het plot niet goed meer zou kunnen volgen. Dat betekent echter wel dat het plot zelf mij wel kon boeien, maar ook dat wordt naar mate het spel vordert steeds meer voorspelbaar en daardoor steeds minder interessant. Ongeveer hetzelfde geldt voor de gamewereld; interessant aan het begin, maar zodra duidelijk werd dat de overgrote meerderheid van de game zich plaatsvind in één stad die er grotendeels hetzelfde uitziet werd ik wederom teleurgesteld. Had enorm veel geholpen als de andere area's niet zo klein en beperkt waren. En natuurlijk is het grafisch, buiten dat het best mooi is vormgegeven, niet indrukwekkend voor een game anno 2011.

Al met al is The Last Story een matige game wat beter en vooral groter had kunnen zijn dan dat het uiteindelijk geworden is. Het is duidelijk dat de developers enorm beperkt werden door de limitaties van de Wii, en gezien de releasedatum hadden ze het spel ook beter voor de Wii U kunnen maken.

Na ruim 20 uur heb ik The Last Story dan eindelijk uitgespeeld en ook ik ben niet weggeblazen door de game.

Dit is met name te wijten aan de combat die meerdere malen het bloed onder mijn nagels vandaan wist te halen. Wie ooit op het idee is gekomen om de speler te laten aanvallen met de joystick waar je mee loopt moet zich even achter de oren krabben. Als je wil weglopen val je aan en als je wil aanvallen loop je weg. Daarnaast ben ik het eens met bovenstaande berichten dat de combat weinig tot geen uitdaging te bieden had.

Het verhaal is oké: niet bijster goed, maar ook niet tenenkrommend slecht. De game bevat leuke momenten en kan grappig uit de hoek komen, maar de personages blijven een beetje op de vlakte en ontwikkeling zich nauwelijks. Het is vooral jammer dat het grafisch zich niet kan meten met andere rpg's uit 2011, maar dat ligt meer aan de technische limitatie van de Wii dan aan de ontwikkelaar.

The Last Story weet niet genoeg te boeien en overtuigen om een hoge score te rechtvaardigen, maar is niet slecht genoeg voor een onvoldoende. Daarom een 3,5* van mijn kant.