Uncharted 3: Drake's Deception (2011)

Was Uncharted destijds al baanbrekend, daar ging Uncharted 2 er 2 jaar geleden dik overheen met een uitdagerende gameplay met veel theatrale en visueel perfecte sequences.

Kan het beter dan dat? Ja dat kan het.

De karakters krijgen hier een klein beetje achtergrond mee en worden beter uitgediept als normaal. Ze voelen inmiddels zo vertrouwd aan. Heerlijk om lekker op avontuur te gaan met Sully, Elena, Chloe en nieuwkomer Charlie.

Dat Drake er visueel al perfect uitzag wisten we al, maar wat hebben ze Chloe en Elena mooi weten te maken zeg! Jonge jonge. Ik zou er bijna verliefd op worden.

De locaties zijn nog interessanter en imponerender wat mij betreft dan in deel 2. Misschien omdat ik meer met zand dan met sneeuw heb. Maar de aankleding oogt gewoon net iets mooier.

De sequences zelf. Ja, wat kan je er nog over zeggen. Heb de hele game met m'n mond open gezeten. Deel 2 had als hoogtepunten de helikopteraanval in Nepal, de achtervolging op de trein en de sequence in Shambala. Dit deel schroeft dat nog eens even op. Want was is hier nou de beste sequence? Alles is gewoon adembenemend goed.

Is het de achtervolging met de jonge Drake? De ontsnapping met Sully uit het brandende huis? De massale gevechten in de tempels met Chloe, Charlie en Sully? De achtervolging in Yemen? De hallucinatiesequences? Het gevecht in de haven? De ontsnapping van de zinkende boot? De ontsnapping van het neerstortende vliegtuig? De tocht door de woestijn? De reddinsmissie op paard voor Sully? De gevechtsscene in de zandstorm? Of de gehele finale in Atlantis?

Zoveel adembenemende en spannende sequences. Het tempo blijft hoog. Actiescenes mogen dan hetzelfde zijn als in de vorige delen (wel een geweldig nieuw combo systeem), de locaties en dus ook de manier waarop ze uitgevoerd worden zijn zoveel beter!

Kippenvel. Een must. Verkoop je XBOX als je die hebt en koop een PS3 voor deze game. Mocht het je niet bevallen dan krijg je van mij je geld terug.

Er zit alleen één nadeel aan het spel. Maar daar reken ik het niet op af omdat het als 'bonus' hoort vrijgegeven te worden: je hebt in tegenstelling tot deel 1 en deel 2 niet meer de mogelijkheid om cutscenes terug te kijken. Dat is wel erg jammer. Ik keek ze altijd met genot achter mekaar terug.

Uncharted 3: dave’s dissapointment.

Na een kleine negen uur was het spel afgelopen. Meteen daarna viel ik op beide knieën, richtte mijn handen richting knalblauwe hemel en riep luidop: “Is dit het nu, God? Is dit het nu?” Maar God antwoordde niet, het zelfingenomen snulletje. Mijn verwachtingen waren zo hooggespannen, dat ze de stad Parijs makkelijk voor een hele week konden verlichtten. Ontgoocheling viel ondergetekende dan ook veelvuldig te beurt, zowel tijdens het spelen, op het einde en thans, na het spel twee dagen te laten bezinken.

Het was opvallend hoe vaak de vergelijking werd doorgetrokken met ‘Among Thieves’. Veel halsbrekende toeren, emotionele reacties en verhaaltechnische elementen zijn niet meer dan een herhaling van zetten en voelden zelfs beter aan in de voorganger. Deel drie heeft aan charme ingeboet, zoveel is zeker. Het is moeilijk met woorden te omschrijven, maar het gevoel of de totale ervaring op zich ontbeert overtuigingskracht. De chemie tussen de personages is veelal afwezig en het avontuur bolt eerder noodgedwongen en geforceerd verder.

Uiteraard waan je jezelf wederom in één groot cliché, hetgeen nog steeds een positief punt is. Het feit dat de makers ongeveer elk platform of elk hengsel aan een muur laten inzakken, zij het afkraken, is echter tamelijk bizar. Klimmen, springen en simpelweg lopen kan eenvoudigweg niet zonder respectievelijk de greep te verliezen, bijna te pletter te storten en opzichtig te struikelen. Ik was een grote fan van dit gegeven in het vorige deel, daar het zich ginds louter sporadisch voordeed. Hier schaadt de overdaad evenwel, doch emmers lopen gelukkig slechts even voor het einde over.

De vijanden zijn hier tevens iets talrijker, en schietpartijen nemen een aanzienlijk aandeel in beslag. Hun voorkomen is weliswaar meer divers en het gevoel dat je steeds op dezelfde slechteriken aan het knallen bent, is weggeëbd. Helaas zijn ook hier punten van kritiek komen bovendrijven. En nog niet de minste, want de A.I. is absurd slecht. Misschien omdat ik op ‘Normal’ speelde, maar dat mag geen excuus zijn voor de makers. Meermaals komen belagers gewoon naast je lopen terwijl je dekking zoekt, blijven ze vervolgens een paar seconden staan en besluiten dan uiteindelijk hun geweer te gebruiken. Ik heb het meegemaakt dat er zowaar een vijand naast mij dekking kwam zoeken, achter hetzelfde paneel, zonder actie te ondernemen. Hoe is het mogelijk?

Verder zijn gevechten vaak vlakaf oneerlijk en gebonden aan de ellendige ‘Trial & Error’ regel. Probeer maar eens te overleven tegen Snipers, ‘Grenade Launchers’ en die verschrikkelijke, zwaar bepantserde klootzakken, die ook nog van een SAS Motherfucking 12 zijn voorzien. Die laatste kunnen veel te veel kogels opvangen alvorens ze ten gronde stuiken en komen, alweer in vergelijking met ‘Among Thieves’, weinig of niet gebalanceerd over. Je kunt wellicht reeds afleiden dat ik vaak dood ging. Ditmaal niet gekoppeld aan mislukte acrobatentoeren, maar aan een karrenvracht aan ‘overpowered bad-guys' en eveneens de omgevingen die in je nadeel werken. Soms was een uitweg namelijk nergens te bespeuren. Als een rat in de val, met je rug tegen de muur sla je vlug een schietgebedje, alvorens je all-in gaat, all guns blazin’. Als je goed hebt gegokt, loopt je zonder kleerscheuren weg, maar meestal is de croupier corrupt en loop je regelrecht je dood tegemoet.

Enfin, tijd voor het belangrijkste lapje tekst. Het grafische aspect is immers zodanig verbluffend dat ik alle voorgaande onzin eensklaps vergeten ben. Mijn broek zakte verscheidene keren af door het ongeziene gevoel voor detail en de extreem realistische entourage. Het kasteel in Frankrijk, de citadel, de woestijn, Jemen en véél meer zal ongetwijfeld het mooiste zijn dat ooit op je scherm is verschenen. De bloedmooie graphics trekken dit spel naar ongeziene hoogten en geven alle voorgaande kritiek een trap in de genitaliën. Dit is de enige echte reden waarom ik 'Uncharted 3' heb gekocht, en ik ben op dit vlak meer dan bevredigd. Need I say more?

De multiplayer bestaat uit een aantal leuke zaken. PvP en Co-Op zijn beiden amusant voor bepaalde duur. Ikzelf blijf daarentegen niet plakken en zoek andere oorden op voor dit soort spelplezier. Verder dan level 7 ben ik dan ook niet geraakt.

Ik zag en ik keurde met open mond goed. Ik begreep en twijfel sloop mijn hersenpan binnen.

4,00 (3,75)

Uncharted 3: Drake’s Deception

Uncharted 3 is waarschijnlijk de game waar ik het meest naar heb uitgekeken in mijn leven. Als jochie was ik helemaal weg van de Jak and Daxter serie op de Playstation 2, in mijn opinie nog steeds de beste PS2 franchise ooit samen met de GTA spellen. Als ik weer eens klaar was met Jak 2, 3 en X kon ik weer beginnen aan de Ratchet & Clank spellen en het verveelde nooit. Nog voor de PlayStation 2, toen ik nog echt jong was, hadden sommige vrienden van mijn een PlayStation 1. Van games als Harry Potter en Rayman 2 (PC versie was voor mij toch wel veel mooier) kon ik geen genoeg krijgen maar de Crash Bandicoot games waren het hoogtepunt. Vooral met Crash 2 en Jak 2 leverde Naughty Dog meesterwerken af in de gamewereld. Het zijn die spellen geweest waardoor ik nu zo van games ben gaan houden en dan met name het third-person adventure genre.

Ik heb nu sinds een jaar een PlayStation 3 in mijn bezit en Naughty Dog brengt opnieuw met gemak de beste games van deze generatie naar de console. Uncharted 1 is fantastisch. Uncharted 2 gaat nog een stapje verder. Het zijn prachtige games maar ze behaalden niet het niveau van Jak 2 en 3. Zal Uncharted 3 daar verandering in gaan brengen?

Mijn verwachtingen waren hoog. De trailer was ontzettend goed. Ik denk dat ik hem wel 50 keer heb afgespeeld. Uncharted 3 zou 2 November in de winkel komen te liggen en ik kon haast niet wachten. Toen ik zaterdag middag wakker werd en hier op GamesMeter las dat hij vroegtijdig in de winkel verschenen was ben ik meteen naar de MediaMarkt gecrost en heb de special edition gekocht. Leuke uitgave trouwens, wat artwork hier en daar en wat extra’s voor MP.

Chapter 1 begint apart. Na de intro mag je nog niet meteen lopen met Drake maar bevind je je meteen in een vuistgevecht. Een perfecte manier om het nieuwe combat systeem uit te proberen. Het werkt inderdaad beter als in voorgaande delen en er zitten een aantal leuke toevoegingen bij zoals het bespringen van enemy’s.

Chapter 2 is ook erg leuk en verfrissend. Ik las hierboven een reactie van iemand die het makkelijk scoren vond en daar ben ik het niet geheel mee oneens maar Naughty Dog zorgt er wel voor dat de gemiddelde Uncharted fanboy ontzettend vrolijk word. Chapter 2 is orgineel, leuk en geeft de nodige uitleg over de situatie van het heden. Op deze manier word de relatie tussen Drake en Sully nog wat aangedikt. Ik vind dan ook onzin dat mensen zeggen dat in Uncharted 3 minder diepgang zit. Integendeel zelfs, in U2 had Sully een redelijk kleine rol maar hier is hij bijna net zo’n grote sidekick als Daxter. Het word duidelijk dat Drake en Sully veel om elkaar geven, meer dan alleen vrienden zijn en je gaat meeleven met Nathan als hij telkens weer te horen krijgt dat Sully misschien te oud word omdat het ook een beetje zijn verantwoordelijkheid is.

Nu ik het toch even over de personages heb kan ik net zo goed meteen iedereen langsgaan. Cutter is een fantastische toevoeging. Hij heeft een leuk accent, past in het team en mede dankzij zijn claustrofobie is hij ook nog eens grappig. Zowel Chloe als Elena vond ik hier een soort bijrol hebben. Ze waren allebei een paar chapters aanwezig waarna je ze nooit meer zag. Ze helpen je met het een en ander maar zijn verder geen belangrijk deel van je avontuur. Niet zoals Sully, die je tot het bittere eind volgt. Marlowe en Talbot zijn beide interessante bad guy’s. Of nou ja, “guys” is misschien wat misplaats maar jullie begrijpen wat ik bedoel. Ik had wel het idee dat die Talbot vervloekt was of dat hij niet menselijk was of iets dergelijks. Hij kwam vrolijk aanlopen nadat Cutter hem neerschoot, leek soms opeens mijlenver voor te liggen in die achtervolging (alsof er meerder Talbot’s waren) en in een vuistgevecht was hij ook niet bepaald makkelijk om te krijgen. Hoe zit het eigenlijk met die dode vijand die in het gras ligt. Zijn gezicht is uitgemergeld en groen. Is dat wel eens uitgelegt?

In het begin van de game zit al snel een hoogtepunt: Chateau! Wat een fantastisch level. Nog voordat je het gebouw betreed moet je eerst nog even door de jungle. Dat was het moment waarbij ik dacht: “Wow, de graphics zijn echt goed!”. Uncharted 1 en 2 hadden allebei prima graphics maar ik vind persoonlijk dat dat ook vereist is tegenwoordig. Het hoort er gewoon strak en scherp uit te zien anders faal je als developer. De manier waarop het zonlicht door de bomen schijnt en de schaduwen op de bewegende Drake te zien zijn vond ik echt mindblowing! Deze game moet ik echt eens gaan spelen op een veel te dure LED tv om eens te zien hoe achterlijk goed een PS3 game er uit kan zien. Het chateau zelf is een leuk level. Weer lekker klauteren zoals altijd en dankzij de finale is het een van de hoogtepunten van de game.

Een ander hoogepunt is het zinkende schip. Je word achtervolgt door water, loop tegen muren op doordat het schip kantelt en nog moet je uitkijken voor vijanden. Net zoals bijna alle chapters uit de games is het erg cinematisch en verdiend de actie een pluimpje.

Het mooiste/vetste stuk uit Uncharted 3 is ongetwijveld de vliegtuig crash. Er ontstaat een gat in het vliegtuig waardoor alle bagage naar buiten word gezogen en niet veel later word je zelf door de lucht gesmeten. En dan met name het stuk dat je die kist probeert vast te houden terwijl je naar beneden stort. Dat was echt prachtig. Het neerdalen in de Rub Al Khali woestijn (650.000 vierkante kilometer!) en de reis van Drake door de woestijn is perfect. Je mag lopen over de zanduinen waaraan geen einde lijkt te komen. Je ziet Drake overdag gemarteld worden door de hitte en s’ nachts rillen van de kou. Het is op dat moment net alsof je naar een film kijkt inclusief oases en fata morgana’s.

Tot slot bevind je je nog in Ubar. Opnieuw een mythische stad, net als in deel 2. Echter kan Shangri-La wat mij betreft nog wat leren van de ondergang van Iram. Erg vet om te zien hoe je over brokstukken klautert terwijl het drijfzand je omsingeld. Je had in U2 ook al zo’n stuk dat je over een lange brug rent die instort. Zoiets zat hier ook in en dat doet me altijd denken aan een van de laatste stukken uit Jak 3. Talbot zou je als eindbaas kunnen zien en ik was ietwat teleurgesteld omdat ik hier een aantal berichten had gelezen in de trant van “en dan moet de grote finale nog komen”. Ik had verwacht dat Marlowe in 1 of ander monster zou veranderen en dat het super epic zou worden maar dat gebeurde absoluut niet dus in die zin ben ik wel een beetje teleurgesteld.

Ik lees hierboven zat berichten van mensen die de shoot-outs kut vonden en het richten minder makkelijk vonden. Ik heb hierzelf geen last van gehad. Sterker nog, ik vond de shoot-outs leuker als in de voorgaande delen. Zoals Kiriyama al zei moet je je nu vaker verplaatsen en kan je niet achter een muurtje blijven zitten. Je moet wat meer ontwijken, soms sneller zijn. Inderdaad is het frusterend als je vastgepakt word door de ene vijand en door een ander meteen daarna uitgeschakeld word door een rifle of rpg maar dan probeer je het gewoon nog een keer op een andere manier. Zoals ik al zei heb ik nooit het gevoel gehad dat de game mij naait. Ik was gewoon niet goed genoeg bezig en moest het op een andere manier aanpakken om verder te komen. Een goed voorbeeld is die kerel in armor suit op dat schip midden in de zee. Daar heb ik behoorlijk lang vast gezeten maar als het dan uiteindelijk lukt kan je ook trots zijn op jezelf.

Conclusie:

Uncharted 3 is het voorbeeld van een perfecte adventure game. Zo hoort het nou. Ik geef toe dat het inderdaad een herhaling kan zijn van zijn voorgangers maar dat vind ik geen minpunt. Dit is Uncharted in volle glorie. Opnieuw begeef je je op fantastische locaties. Of het een simpel vliegveld is of een gigantische woestijn, het is allemaal prachtig. De puzzles zijn dit keer wat lastiger maar nog steeds niet erg moeilijk. De muziek zal nooit helemaal mijn ding worden maar het past natuurlijk perfect bij dit soort spellen en ik vond hem wat beter klinken als in de eerste twee delen. Drake beweegt zich zeer realistich (Hij duwt zichzelf weg van muren / er blijft zand in zijn haar zitten) en zoals velen al zeiden is dit waarschijnlijk de best looking game op de PlayStation 3 vandaag de dag. De Single Player zal ik nog vaak genoeg uitspelen en ik ga nu voor het eerst eens bezig met de Multiplayer. Je kan weer lekker treasure hunten en trophies verzamelen maar waar zijn de MP trophies gebleven?

Ik kijk er naar uit om dit over een paar jaar eens te spelen op de dikke OLED televisies of wat ze dan ook mogen hebben uitgevonden. Ik weet zeker dat het er dan nog steeds fantastisch uit zal zien en ik twijvel er zeker niet aan dat Uncharted 3 de tand des tijds zal doorstaan.

Heelijke game met een leuke multi-player.
Het lijkt net alsof ik midden in een film zit maar eigenlijk speel je het zelf, je maakt het bewust mee. Echt een ontzettend goede game vol avontuur, deze mag je niet in je game collectie missen!

De eerste twee Uncharted delen zijn absolute mijlpalen op de PS3 en na twee jaar is er dan eindelijk weer een sequel. Ik had er absoluut veel zin in, maar hoopte stiekem - en misschien tegen beter weten in - ook op wat vernieuwing. Want eigenlijk doen we keer op keer hetzelfde; in een vooraf uitgestippelde lijn in ware Hollywood stijl de ene na de andere badguy afknallen. En daarnaast ook nog een beetje op avontuur natuurlijk. Zo ook in Drake's Deception.

Het is genieten geblazen wanneer je Drake en zijn handlangers na twee jaar stilte weer op het scherm ziet en dit keer in zijn mooiste vorm ooit. De graphics zijn de mooiste die op de PS3 te vinden zijn en dat wordt bevestigd door de enorme hoeveelheid detail die de omgevingen hebben en hoe ontzettend mooi de engine in elkaar steekt. Drake loopt en rent realistischer dan ooit door dynamische werelden. Wanneer hij op zijn hoede is zie je hem de muren aftasten en wanneer hij het op een lopen zet, zet hij zich af tegen allerlei obstakels. Omgevingen leven echt, maar wel waar en wanneer Naughty Dog dat wilt. Je kunt namelijk op geen enkele manier van het vaste pad afwijken anders is het meteen game over. En dat is af en toe toch een beetje jammer.

Want hoe ongelofelijk vet de actie er ook uitziet, je wordt toch wel heel erg bij het handje gehouden. Ik kreeg soms echt het gevoel alsof Naughty Dog wilde dat ik er snel doorheen rushte en voor je het weet zit je alweer tegen het einde van de game aan. Het is dan wel weer een achtbaanrit van jewelste geworden, waarbij het verhaal helaas een beetje naar de achtergrond verdwijnt. In het begin wordt er nog wel de tijd genomen maar wanneer je achtereenvolgens een vliegveld bestormt, neerstort met een gekaapt vliegtuig en vervolgens per toeval in een verlaten stad aankomt - die uiteraard niet verlaten is... zucht - vraag je jezelf toch wel even af waarom ook alweer.

Die *zucht* uit de voorgaande zin is niet voor niets, want wat ben je toch weer veel aan het knallen. Een beetje teveel voor mijn gevoel. Misschien omdat ik nog steeds niet 100% lekker kan knallen met een controller in mijn handen, maar de magie van Uncharted zit hem toch in het ontdekken van de enorm mooie werelden en het verder uitrafelen van het verhaal door middel van eeuwenoude, geheimzinnige puzzels. En ook daar is het eigenlijk weer te makkelijk gehouden. De verschillende puzzels zijn allemaal redelijk simpel en geven nauwelijks een gevoel van voldoening. Hoewel het verhaal en eigenlijk de hele serie boordevol met clichés zit, vind ik het ergste nog wel wanneer je bij een open vlakte aankomt waar toevallig een muurtje staat met een AK47 er op. Werkelijk élke keer duiken er dan wat huurlingen op. Ik ken het nou wel een beetje, zeker omdat het knalwerk goed verzorgd is, maar zeker niet uitmuntend. Het knallen is wat mij betreft een tikkie overdone, zeker wanneer je weer eens tegen zwaar bepantserde gasten komt te staan of bovennatuurlijke mormels.

De co-op is een leuke toevoeging, maar had simpelweg beter gekund. Zo speelde ik de co-op adventure mode met mijn broertje maar helaas is het avontuur wel erg karig. Een saai, onsamenhangend verhaal moet de grote hoeveelheden knalwerk aan elkaar knopen, maar interessant wil het niet worden. Daarbij had ik gehoopt op groots opgezette puzzels die je per se met twee personen moest oplossen, maar verder dan een voetje geven aan de ander gaat het niet. Dus wat hou je over? Gewoon hersenloos knallen totdat je er bij neervalt. En dat zal zeker gebeuren, omdat de vijanden - zeker met pantser - veel sterker zijn dan in de single player, zo lijkt het. Twee storende factoren zijn dan nog het feit dat je je spel niet op pauze kunt zetten, ook al ben je gewoon in offline split screen. En het enorme logo - of zwart vlak - naast je in beeld tijdens split screen. Splits het beeld dan verticaal of pleur er wat statistiekjes neer.

Ik klink wellicht wat te negatief, want zo bedoel ik het ook weer niet. PS3 bezitters moeten alle drie de delen beslist gespeeld hebben. Het is eigenlijk een interactieve film, beter dan de gemiddelde actiefilm zelfs. De briljante locaties die elkaar in rap tempo opvolgen met vette sets zoals een neerstortend vliegtuig, een zinkend schip en een aantal achtervolgingen is ongekend. De characters zijn ontzettend goed, Elena had zelfs nog wel een iets groter rolletje mogen hebben. Het volgende deel komt natuurlijk ook weer in huis, al hoop ik dat ze op zijn minst een waardige co-op inbouwen.

Ok, laten we eerlijk zijn: deze game is niet perfect. Wij weten dat, Naughty Dog weet dat en Sony weet dat ook. Maar dat is niet geheel relevant want geen enkele game is perfect. Wel wordt de perfectie hier benaderd. De luitjes van Naughty Dog zetten de andere ontwikkelaars in hun hemd; zij zijn tot nu toe de enige in mijn beleving die de pittige code van de PlayStation 3 heeft weten te ontrafelen.

Over Uncharted 1 was ik niet te spreken, vond het ronduit een zeer matige game. Uncharted 2 deed het al een stuk beter, maar nog was ik niet overtuigd. Dit deel echter is voor mij het summum op actie-avontuur gebied. Zo mogen ze games vaker maken van mij. Dit zijn de games waarom ik ben gaan gamen, dit soort actiemomenten brengen mij op het puntje van m'n stoel, knijpen m'n keel dicht en brengen mijn hoofd op hol.
Meestal heeft een goede game 1 of 2 van dit soort legendarische actiemomenten, maar in deze game zijn de hoogtepunten nauwelijks te herinneren; het zijn er simpelweg teveel.
Ook de puzzels voor de afwisseling zijn van een hoog niveau (alhoewel iets minder dan in deel 2).

Helaas zijn er ook minpunten. Maar zijn die erg? Neuh, zelfs de mooiste vrouw heeft mindere trekjes, maar wegen niet op tegen alle schoonheid die je ervoor terugkrijgt. Toch wil ik ze wel even benoemen.
Zo vind ik de schietsessies beneden de maat. Het ziet er op zich spectaculair uit, maar de camera werkt totaal niet mee. Hij is je soms gewoon even kwijt. Dat is ook op andere momenten zo, maar omdat je dan geen haast hebt om een laserstraal, shotgun of granaat te ontwijken vind ik dat niet zo'n probleem. Dus wel in de shoot-outs. Als ik het vergelijk met de 3rd Person gameplay van bijvoorbeeld een Gears of War, dan zit die veel beter in elkaar.

Ook het einde kwam voor mij veel te snel en eindigde letterlijk in een teleurstelling. Niet vanwege de korte speelduur, want dat was wel ok zo, maar vanwege de pure anti-climax. Het verhaal gaat als een nachtkaars uit en er worden terstond nog wat subplotjes aan elkaar geregen. Maar dat is niet eens het ergste.
Echt jammer vond ik het kwaliteitsverlies. Het leek wel afgeraffeld. De oerdegelijke graphics vertonen plotseling scheurtjes, de tussenfilmpjes sluiten niet meer op elkaar aan en het vuurwerk van het slot blijft gewoon uit. Erg jammer, want dit liet mij toch met gemengde gevoelens terugkijken op een van de beste games ooit.

Want dat is het toch wel. Een ware revolutie wil ik het nog net niet noemen, maar het komt wel dicht in de buurt.
De graphics zijn inderdaad ongekend. De tussenfilmpjes zijn fantastisch ingevlochten in de gameplay en ieder detail klopt. Alles aan deze game straalt uit dat het een topgame van jewelste is. Het rustige begin vond ik heerlijk. Op die manier kwam je perfect in de game. Ik bespeurde zelfs enige teleurstelling toen het schieten eenmaal goed op gang kwam.

De bewegingen van Nate zijn zeer goed nagebootst, de geluiden en de muziek zijn perfect....tja dit is nou genieten van een game zoals het hoort. De actiescenes op het paard richting het einde en de pschychedelische effecten (zoals op die markt en in de woestijn) vond ik het absolute hoogtepunt van de game. Iets dat komende jaren maar moeilijk overtroffen zal worden ben ik bang. Ik durf zelfs te zeggen dat dit een nieuwe standaard in het actie-aanbod is. Zo zullen de games er de komende paar jaar uit gaan zien. Dit is nou de kracht van de PS3 optimaal benutten! Andere ontwikkelaars: eat your heart out Zo hoort het!

Ok, conclusie: dit spel is niet minder dan 5* waard. Ik had nooit gedacht dat ik dat over een Uncharted spel zou zeggen, maar dit is hele andere koek. Dit is de perfectie benaderen. Een grote, dikke pluim voor ND.

Nou vannacht uitgespeeld op Crushing en vanmiddag de laatste kill-trophies bij elkaar gesprokkeld voor de Platinum.
Dus nu maar eens tijd voor een kleine review.

Uncharted 3 is eigenlijk weer meer van hetzelfde als de eerdere delen, alleen dan veel grootser opgezet met sfeervolle settings.

Het is op zich wel een vermakelijk verhaal waarin je zelfs meer te weten komt over Drake's verleden en hoe hij Sully heeft ontmoet. Een zeer welkome afwisseling waarbij je zelfs nog als de jonge Nathan mag spelen.

Qua gameplay is het ongeveer hetzelfde gebleven, het blijft nog steeds van vuurgevecht naar vuurgevecht gaan afgewisseld met wat klauterwerk en een puzzel hier en daar met een paar nieuwe aanvullingen. Er wordt meer nadruk gelegd op hand-to-handcombat en hiermee heb ik toch aardig wat vijanden uitgeschakeld.
Daarnaast wordt ook best de nadruk op stealth gelegd, het enige mankement hieraan is ook al ben je geruisloos te werk gegaan in het uitschakelen van al je vijanden er komt uiteindelijk toch een wel vuurgevecht aan. Weliswaar met minder vijanden, maar alsnog.

De graphics zijn weer subliem en zoals ik al zei, zijn de verscheidene settings echt wonderschoon en veel grootser. Als eerst komen in mij gelijk: het Franse Chateau op, het schip en de op het einde natuurlijk de mythische stad. En het zijn niet alleen de settings, maar ook hoe er gebruik gemaakt van wordt. Dit wordt met name erg goed geïllustreerd in het schip, bij het heen-en-weer gaan van de deining en naast de objecten die meebewegen natuurlijk ook de personages die hierdoor beïnvloed worden.

Qua speelduur heb ik er op Normal negen plus uur over gedaan en op Crushing tien uur, omdat je op bepaalde plekken alsmaar blijft doodgaan zonder goede tactiek. Overigens valt Crushing best mee moet ik zeggen, ik had het veel pittiger verwacht.

Tot slot kun je natuurlijk ook online, dit kun je co-op doen of gewoon solo spelen in teamverband in verschillende modes als: Team Deathmatch, Plunder enz.
Hier heb ik persoonlijk niet al te veel gebruik van gemaakt, meer voor de online trophies en om te kijken hoe het online is.
Persoonlijk speel ik Uncharted veel liever als single player, maar ik begrijp het wel van de makers dat ze door online gameplay de spelers langer aan zich willen binden.

Goed voor 4,5 sterren.

Heb de game bijna uitgespeeld sinds ik 'm een paar dagen geleden via PS Plus gedownload heb. Het is nog steeds een prachtig spel met een interessant verhaal en leuke dialogen en personages. Je bezoekt allerlei fantastische locaties die er stuk voor stuk uniek uitzien en ontzettend gedetailleerd zijn. Enkele grote setpieces zijn echt fantastisch om door te spelen, maar er wordt soms echt afbreuk aan gedaan.
Als voorbeeld het zinkende schip. Verschrikkelijk spannend als het water eenmaal binnen begint te stromen, maar ND besluit om een heavy, een vijand met riot-shield, een paar snipers en nog wat normale vijanden op je af te sturen. Bijna gegarandeerd dat je dan enkele keren dood gaat. Naast irritant, haalt me dit ook direct uit het moment en bovendien slaat het nergens op. Meerdere keren staat de omgeving op instorten, zinken of afbranden, maar je vijanden letten nergens op en blijven Drake maar onder vuur nemen.

De game zit nog steeds vol met platformelementen die erg lineair zijn, maar wel erg leuk zijn. Wel zijn er enkele goedkope deaths, maar gelukkig is een checkpoint nooit te ver weg. Verder zijn de puzzels ook weer terug, welke nooit echt verschrikkelijk moeilijk zijn. Zelfs als het te moeilijk is, krijg je binnen enkele minuten al hulp.
Als laatste de combat. Wederom een groot onderdeel in de game en net als de voorgaande delen eigenlijk vrij zwak. Naar mijn mening zit dit er echt veel te veel in. Die vijanden duiken overal op. Diep ondergronds, verschillende puzzels doorlopen en door allerlei ruimtes heen geklommen. Zodra je gevonden heb wat nodig was, duikt plots de vijand op. Mag je weer leuk 20 vijanden neerschieten. Het voelt op momenten echt te raar. Met moeite allerlei raadsels ontcijferd en eindelijk aangekomen bij je doel, hoppa daar is de vijand alweer in grote getalen met een compleet arsenaal aan wapens, mooi voor je uitgestald om wederom even te knallen. Ik hoop toch dat Uncharted gaat om het ontdekken van prachtige omgevingen en het oplossen van het mysterie, maar het shooter-element is toch echt te veel aanwezig.
De ai is niet bijzonder, vaak hebben vijanden de neiging om gewoon naar je toe te rennen. Logisch bij heavy's, maar een vijand zonder armor en op z'n blote voeten slaat nergens op. Ook kwam het vaak voor dat ik weer eens omsingeld werd en er ineens een heavy opdook, waardoor ik gedwongen werd om te vechten. Doodsimpel, maar niet als ik door 8 anderen wordt beschoten. Health bijna weg, dus maar wegrollen dan. Lukt ook niet, want Drake gaat dan met vijanden lopen gooien. Eindelijk bij cover, maar ook hier gaat Drake weer lopen mutsen door weg te rollen of aan de verkeerde kant te coveren. En dood uiteraard, iets dat te vaak gebeurd door vervelende controls.
Het ergste is nog wel het schieten zelf, wat echt rampzalig is op momenten. Sommige vijanden vereisen headshots (en bij anderen is het uiteraard ook wel handig), maar de besturing is zo klunzig en zweverig, dat het gewoon verschrikkelijk irritant is af en toe. Blindfire is echt hilarisch, een tikje omhoog en je zit in het plafond te schieten. Ik snap dat dit niet verschrikkelijk accuraat is, maar zweveriger kan niet. Jammer deze zwakke controls er nog steeds inzitten, want bij 1 en 2 stoorde ik me hier ook erg aan.

De game is nog steeds erg goed, maar had voor mij veel beter kunnen zijn en een stuk minder irritant op sommige stukken. Gelukkig zijn het verhaal, de enorm gedetailleerde omgevingen, de personages en de humor nog steeds erg goed.

Fijne game dit, maar na deel 2 toch teleurstellend. Ondanks dat de graphics weer zijn opgepoetst en alles wat grootser en iets zorgvuldiger is uitgewerkt (deze is een stuk consistenter met zijn hoogte- en dieptepunten), voelt dit als Uncharted 2: Part 2 en niet als een volwaardig nieuw deel. Veel sequences (zoals het Franse kasteel en de vele achtervolgscenes) spelen als lichte variaties op wat ik eerder gespeeld heb en ook het plot is vergelijkbaar (maar zwakker). Uncharted 3 laat weinig nieuws en authentieks te laten zien, en ook de zwakke kanten van deel 2, zoals matige AI en eenvoudige puzzels, zijn nog altijd aanwezig.

Gelukkig mag dat de pret niet drukken, want Uncharted 2 was misschien wel de beste PS3 exclusive van de laatste jaren. Zo was ook dit deel weer één van de betere game ervaringen die ik gehad heb. Maar waar Uncharted 2 een klein meesterwerk en een moderne klassieker is, komt Uncharted 3 op enkele hoofdstukken na (met name op de boot en in het vliegtuig) zelden uit diens schaduw tevoorschijn. Wat overblijft is een spel wat 'slechts' erg goed is.

Voor mij is Uncharted 2 het perfecte spel, deel drie heeft daarom de zware taak om perfectie te volgen. Het komt verdomd dichtbij en is, net als deel twee, één van mijn persoonlijke favorieten games. Het is echter een graadje minder dan de tweede: de uitwerking van de zijpersonages is minder sterk zijn dan in de voorgaande Uncharted, evenals dat de balans minder soepel is.
Drake’s Fortune kreeg het kritiek dat je te vaak schietgevechten had. In Among Thieves hebben ze dat, naar mijn idee, perfect gebalanceerd tussen platformen en puzzels. In Drake’s Deception hebben ze het echter anders aangepakt: de pauzes tussen de schietgevechten is hier het langst. In de tussentijd is er plaats gemaakt voor meer lopen, dialogen, klimmen en andere dingen. Het gevolg van deze keuze is dat de schietgevechten soms later begonnen dan ik behoefte aan had en dat ,op bepaalde momenten, mijn aandacht minder erbij was.
Wat betreft het “minder sterke uitwerking van de zijpersonages”: als je een nieuwkomer bent bij Uncharted raad ik aan om te beginnen bij deel twee of één, want deze legt minder sterk uit wat de connecties tussen de personages zijn. Charlie is bv een personage dat opgegeven moment opduikt en weer weggaat zonder dat ik het idee had hem goed te hebben leren kennen. Terwijl in de voorgaande delen de introducties & dialogen zo soepel waren geschreven dat ieder personage driedimensionaal voelde. Als je deel twee niet hebt gespeeld zou je ook niet begrijpen wie Chloe of Elena eigenlijk zijn. Maar zoals ik zei: dit stoorde me in mijn eerste playtrough maar met iedere playtrough ben ik meer & meer van deze game gaan houden, tot ik de mindere punten niet meer opmerkte. Begrijp me niet verkeerd: de personages zijn niet slecht, ze zijn minder sterk. Maar voor wat ze zijn hebben ze voldoende onderbouwing om serieus te nemen.

Qua spektakel vind ik dat Uncharted 3 zonder twijfel de highlights heeft. Hoe spectaculair de scenes uit deel twee ook zijn, ze voelen kleiner aan in vergelijking met het adembenemende niveau van de derde. Scenes als de haven, het afbrandende gebouw en de gehele climax zijn zo sterk dat ik zelfs na de zesde keer spelen nog steeds met open mond sta. Op het gebied van gameplay volgt het de voetsporen van de voorgaande delen, maar ze introduceren ook de nieuwe brute-fight & achtervolgingsscènes mechanics. Achtervolgingsscènes zijn film-technisch leuk gedaan en je hebt voldoende controle over het personage om je daadwerkelijk verantwoordelijk te voelen voor winnen of verliezen. Vechten met de brutes (soort mini bosses) heb ik wisselvallige meningen over. Op hard mode zijn het aardige obstakels maar nemen ze wat tijd in beslag en zijn ze niet heel uitdagend. Op crushing mode daarentegen worden deze bikkels een stuk pittiger, net als dat de spanning groter wanneer je er een confronteert.

Het verhaal verdiept zich meer in de band tussen Nathan Drake & Victor Sullivan. Hierdoor word de toon van het spel minder humoristisch dan de voorgaande delen maar het is een fijne verfrissing deze personages eens van een serieuzere kant te bekijken. Drake is iemand die meestal zijn emotie wist te verbergen maar in dit deel worden zijn grenzen blootgesteld, wat het personage meer diepgang geeft. Verder is het verhaal Uncharted alla Indiana Jones-achtig zoals je gewend bent. Mijn persoonlijke favorieten scene is de scene met Elena: tussen alle bombastische actie een moment rust met zijn tweeën. Soms kan stilte meer zeggen dan dialogen en deze scene is daar een goed voorbeeld van.
Het laatste wat ik wou aankaarten is de grafische stijl: op het gebied van graphics is dit één van de mooiste, meest gedetailleerde en gevarieerde games die ik in de afgelopen paar jaar heb gespeeld. Iedere plek ziet er levendig uit en door het gebruik van kleur, belichting en originele objecten voelt het aan alsof je een echte reis door de gamewereld maakt.

Voor de Uncharted liefhebber één om niet over te slaan, voor nieuwkomers raad ik aan met een eerder deel te beginnen.

5*

Goed, maar minder dan het sublieme tweede deel.

Grafisch was er niets op aan te merken, gewoonweg een prachtig spel. Vooral het woestijnlevel was adembenemend. Op de acteerprestaties was weer niets aan te merken. Verhaal zat ook weer goed in elkaar, al was het wel minder interessant als dat van de voorganger. Hier kwam het net iets te traag op gang vond ik.

De gameplay was ook weer erg sterk en bekend: platformen, third-person shooter en puzzelen. Sommige shoot outs ervoer ik als moeilijk (soms zelfs oneerlijk) en daardoor ook frustrerender dan in de twee voorlopers. Vooral als je gewoon verder wilt met het entertainende en goed onderhoudende verhaal was dat gewoon jammer.
Hoe visueel krachtig het woestijnlevel ook was, het doelloos ronddwalen in de woestijn duurde net een tikkeltje te lang imo.

Levels zoals het neerstortende vliegtuig waren dan weer geniaal!

De multiplayer heb ik net zoals in deel 2 maar eventjes aangeraakt. Dit zijn niet het soort games dat ik koop voor het online gebeuren. Uiteraard wel een mooie extra.

Drake's Deception is sowieso wel een aanrader voor iedereen dat een PlayStation 3 bezit! Zeer benieuwd naar Uncharted 4: A Thief's End op de current gen.

4*

En dat was deeltje 3 alweer.

Tja, wat kan ik hier nog over zeggen? Dit deel lijkt behoorlijk veel op het tweede deel, een paar kleine vernieuwingen daar gelaten. En net zoals bij het tweede deel, is deze game van een fantastisch niveau en maakt de game geen fouten.

Ook dit deel heeft weer prachtige afwisselende locaties, actie afgewisseld met puzzels, sterke dialogen, een tof verhaal met toffe personages en het geheel vormt weer een heerlijk avontuurlijke, filmische ervaring.

Deel 2 is overigens wel iets beter dan dit deel. Ik ben ook benieuwd naar deeltje 4. Trekken we nog een keer hetzelfde trucje of zal de charme er dan vanaf zijn?

Van deze ervaring in ieder geval weer maximaal genoten!

Zonet uitgespeeld ( op normal)! Prachtige actiefilm wederom! In vergelijking met deel twee heeft vooral Drake een stukje meer diepgang gekregen.

De hele game, van puzzels tot shootouts, was wat makkelijker dan in de eerste twee delen vond ik. Sowieso vrij apart dat de stukken van de game waar ik het meest moeite mee had zich niet in de laatste paar uren bevonden. Illustratief hiervoor was dat je in het begin uitgelegd krijgt met welk knopje je een handgranaat teruggooit. Nou de mannetjes in dit spel zijn enorm fan van handgranaten, waarschijnlijk om te voorkomen dat je teveel gaat campen, maar ik was totaal vergeten hoe je dat ding moest teruggooien. Het werd echter nooit zo lastig of wanhopig dat ik dacht dat het de moeite zou lonen dit even op te gaan zoeken. Wat niet wil zeggen dat ik nooit dood ging, alleen dat je nooit het idee hebt voor een onmogelijke opgave te staan.

To sum it up: qua verhaal en leuke scènes beter dan deel twee, qua spanning en set pieces ietsje minder. Denk dat ik er wel wat meer nog van heb genoten, maar niet genoeg meer om er een hoger cijfer op te plakken.

Ergo, 4*

Tot slot, 2 stand out moments waren voor mij: paardrijden en schietfestijn in de zandstorm

Vlak na deel 1 en 2 gespeeld en ook weer ontzettend mooi, avontuurlijk en spannend gemaakt alleen toch net ietsjes minder dan zijn voorgangers. Het was naar mijn idee iets saaier, een beetje van de hak op de tak. Veel verschillende locaties, maar eigenlijk zonder reden en vaak ook om Sully ergens te gaan redden. Het verhaal was daarom een beetje zwak. Ook het einde vond ik niet spectaculair en was ineens klaar. Een echt eindgevecht of confrontatie ontbrak een beetje. Wel schattig om kleine Nathan te zien!

Desondanks weer heerlijk vermaakt en ontzettend knap ontwikkeld.

Ik ben nu ook geëindigd met het derde grote avontuur van Nathan Drake, die een van mijn favoriete gamepersonages is geworden, want hij blijft bad ass, grappig, intelligent en ook menselijk. Ik was benieuwd of ze deel 2 konden overtreffen, wat echt een briljante game was vol met ongekend spektakel en met prachtige locaties. Nou is dat overtreffen helaas niet gelukt, maar het komt door een geweldig tweede gedeelte van de game wel dicht in de buurt van die klassieker.

Uiteraard draait ook deze derde Uncharted weer om Sir Francis Drake, ditmaal in een zoektocht naar de Verloren stad van Ubar. Heel eerlijk boeit het verhaal me weinig en is het wederom een kapstok om Drake op zoveel mogelijk mooie locaties te krijgen waar het, niet verrassend, al snel weer schieten en meppen word. Dat laatste vind ik overigens wel een kritiekpuntje, want ik vind dat slaan vrij vermoeiend waar ik geregeld ook gewoon last van mijn vingers kreeg doordat je zoveel op verschillende knoppen moet drukken voor het ontwijken en zelf weer meppen. Niet echt mijn ding, Uncharted is voor mij gewoon ontdekken, puzzelen en knallen. Zelfs dat laatste hoeft van mij niet zo erg aanwezig te zijn en hier doseren ze het wel aardig. In deel 1 was het een non-stop knalfestijn, maar in deel 2 en 3 is er gelukkig meer ruimte voor puzzels en de locaties ontdekken. Wel zijn een paar puzzels echt belachelijk moeilijk en onlogisch en dwong de game me om een paar keer YouTube te gebruiken waar ik ook echt tig comments las van gamers die gefrustreerd waren. Ik hou van deze reeks, maar ik ga niet uren extra besteden aan zulke vage dingen. Gelukkig zaten er ook voldoende puzzels in die wel prima te doen waren en daardoor de game leuker maken. Uncharted is natuurlijk gewoon een kopie van Tomb Raider, maar daar is niks mis mee. Tomb Raider was weer hevig geïnspireerd op Indiana Jones. Het blijven interactieve achtbaanritten en als je dat op een leuke manier weet te bewerken heb je er heerlijke uren aan. Zo kent deze game ook momenten dat stealth beter past, maar wie vindt dat nou leuk? Ik was toch al snel weer gewoon aan het knallen wat gewoon weer ouderwets soepel gaat.

Qua locaties viel de game me wel een tijdlang tegen, zeker in het begin met de grauwe omgevingen van bijvoorbeeld Londen en Syrië. Ook bij die enorme scheepswrakken (wel imposant gemaakt) had ik dat gevoel. Maar gelukkig komen er nog genoeg kleurrijke, groteske omgevingen zoals in de woestijn, Jemen, het zinkende schip, het vliegtuig en ook met de grote finale in Ubar. Zeker in het zinkende schip werd het erg vermakelijk qua gameplay. Ik was trouwens wel bekend met de scène in het vliegtuig maar ondanks dat het cool gedaan was viel het me een tikje tegen omdat het snel voorbij was. Het shot van Drake die voor het gecrashte vliegtuig in de woestijn staat is wel episch mooi. Visueel is de game erg mooi, nog steeds. En dat is best knap voor een dertien jaar oude titel. Het blijft sfeervol en geregeld imponerend.

Verder werkt de game de karakters weer meer uit. Nathan blijft erg boeiend en je krijgt nu zelfs momenten dat je met zijn jongere versie speelt. Maar het is vooral zijn band met Sully die hier nog beter weergegeven is. Vrienden voor het leven. Chloe en Elena hebben jammer genoeg daardoor meer een bijrol, maar ach. Het zorgt ervoor dat je mee blijft leven en dat het niet saai weet te worden. En uiteindelijk heb ik dus na een wat mindere start weer enorm van deze game genoten. Het is net niet Uncharted 2 niveau, maar ik geef wel hetzelfde cijfer. Dit zijn games die je gewoon eens gespeeld moet hebben. Komend jaar ga ik ook zeker deel 4 en de DLC spelen, ze liggen al klaar.

4,5*