Een game met ups en downs; veel hits and misses, daarmee zou ik deze gehele recensie kunnen samenvatten. Ikzelf ben een groot Phoenix Wright liefhebber: het is één van mijn favorieten gaming franchises allertijden. Professor Layton heb ik het daarentegen niet zo mee: de tekenstijl is mooi, muziek is sfeervol en de puzzels zijn leuk, maar de verhalen in Layton games zijn gewoon baggerslecht. Saaie 1-dimensionale personages, slechte voice atcing, overvloed aan plotholes, teveel expositie, onnodig veel afleiding van het hoofdverhaal en het heeft een paar van de domste plottwisten die ik ooit heb gezien. Ondanks de goede punten in Layton games hebben deze minpunten er altijd voor gezorgd dat ik niet enthousiast over Layton kon zijn. Deze crossover is rond de 70% gefocust op Layton waar het gemiddelde niveau erg onder leed (voor mij dan), maar de momenten met Phoenix konden zo dusdanig goed zijn dat ik door wou blijven spelen.
Hoewel ik het minder met Layton heb vind ik deze game een goed voorbeeld hoe een crossover juist te doen: in Professor Layton vs Phoenix Wright combineren ze de twee speelstijlen van de betreffende gamereeksen en deze werken verrassend goed samen. Ze hebben een geheel origineel verhaal bedacht waarin deze twee personages op logische wijze samenkomen en de manier hoe ze met elkaar omgaan voelt als hoe ze zouden reageren in deze situatie. Dit kon voor een aantal leuke momenten zorgen zoals dat Layton Phoenix kon helpen bij een rechtszaak of dat Maya grappige opmerkingen naar Layton kon maken. Ik kan niet zo gauw een crossover game bedenken die zo passend 2 reeksen wist te samenbrengen. Als je bv kijkt naar Kingdom Hearts: daarin voelen zowel de Disneyfiguren als de Final Fantasy figuren niet als zichzelf, ondanks dat ze er accuraat uitzien. Of Mario & Sonic: ipv een leuke 2D platformgame waarin we Mario door Green Hill zien rennen en Sonic door de Mushroom Kingdom krijgen we een minigame collectie, gebaseerd op olympische sporten. Het is daarom heel bewonderenswaardig hoe Professor Layton vs. Phoenix Wright deze 2 verschillende games weet te combineren en daar verdiend het een pluspunt voor.
De puzzels waren heel vermakelijk, zoals gewoonlijk. Wel waren ze ditmaal aan de makkelijke kant. In Layton games kon ik soms lang vastzitten bij een puzzel, maar hier kon ik bijna alle puzzels doen zonder veel moeite. Hetzelfde voor de Phoenix Wright rechtszaken: soms moest ik even nadenken en de spanning kon hoog worden, maar het niveau zat niet even hoog als in de gewone Phoenix Wright games.
Dit is de eerste 3DS game die ik ooit gespeeld heb en het 3D effect wist zeker wat toe te voegen. De omgevingen konden een mooie combinatie zijn van getekende stukken en 3D figuren, wat verrassend goed mixte. Persoonlijk vind ik de 2D stijl van beide games mooier, maar voor een 3D vertaling zag het er heel aardig uit en het zorgde ervoor dat de 2 verschillende stijlen beter bij elkaar paste dan dat een kopie van hun 2D sprites waarschijnlijk had gedaan. Wel miste ik de sterke, absurde uitdrukkingen van de personages die Phoenix Wright games zo goed konden doen. De creativiteit, levendigheid en energie van de animaties zat gewoon wat minder in elkaar. Ik heb nu een klein stuk gespeeld van Phoenbix Wright's Dual Destinies en ik merkte in de eerste 15 minuten al een groot verschil in de kwaliteit van de animaties. Een gemis.
De nieuwe personages en nieuwe gameplay elementen zijn hit & mis. Er zitten een paar humoristische personages bij die leuk waren te ondervragen (met als hoogtepunt de bejaarde dronkenlap), maar het merendeel van de personages waren gewoon saai of niet half zo aangenaam als de game wou dat je ze vond. Het meisje dat je moet beschermen is een van de saaiste damsels in distress die ik in tijden heb gezien omdat ze geen persoonlijkheid leek te hebben + het was onduidelijk of ze daadwerkelijk onschuldig was. Van hetzelfde geld is er echt wat mis met haar en loop je een schuldig persoon te verdedigen.
Ditmaal kun je meerdere mensen tegelijkertijd ondervragen in de rechtszaal en soms, wanneer je persoon A ondervraagd, kan persoon B reageren op iets dat persoon A te zeggen had. Dit is een leuke nieuwe mechanic die een extra laag aan het ondervragen toevoegt, maar het is helaas niet ten volle benut. Meestal is het een kwestie van de persoon aanspreken die een uitroepteken boven zijn hoofd heeft, waardoor je eerder een pad aan het volgen ben dan dat je moet nadenken over wat te doen. Ik denk dat als ze je altijd meerdere personen gaven met een uitroepteken boven hun hoofd dat er meer een puzzel element bij kwam kijken, zodat je moet nadenken over wie je verder gaat ondervragen.
Het grootste minpunt was helaas het verhaal. Ik krijg de indruk dat Level 5 het hoofdverhaal schreef, want de vingerafdrukkring van Layton zit door het grootste deel van het verhaal, en dat Capcom vervolgens de rechtszaken scenes deed. Hier kan ik volledig naast zitten, maar dit is hoe het overkwam. Het verhaal begint met een aardig mysterie, maar mijn god, het heeft een weergaloos domme plottwist. Ik stond gewoon perplex.
Layton games denken dat magie proberen te verklaren met vergezochte fictieve wetenschap een interessante twist is, maar een de verklaringen waar ze mee komen zitten zo vol met plotholes, zijn zo onlogisch, bizar en zijn zo vergezocht dat het aanvoelt alsof een kind ze bedacht. Op dit punt was het veel beter geweest als het gewoon om magie ging. De plottwist is: er waren eigenlijk geen heksen. Er liepen 10 wetenschappers met onzichtbaarheidsmantels 24/7 mee met de heksen, die allerlei geluidloze machines bij zich hadden. Zodra de heks een spreuk deed gebruikte ze vlug een machine die de ‘spreuk’ in werking zou laten gaan. Dingen zoals ter plekken vuur creëren, figuren in goud veranderen of mensen onzichtbaar maken, allemaal binnen de seconden nadat de spreuk werd uitgesproken zonder dat ooit iemand iets merkte. Dit werd allemaal gedaan omdat een meisje dacht dat ze een heks was. In plaats van haar uitleggen dat heksen niet bestaan besloot haar vader een heel dorp te bouwen, waarin hij haar liet wijsmaken dat er WEL heksen bestaan, maar dat zij niet aan de omschrijving voldeed om een heks te zijn dus ze hoefde zich geen zorgen te maken…. Ok.
Ik was sprakeloos over hoe ongelofelijk dom deze twist was en het verpeste volledig het goede niveau die de game soms vasthield, waardoor het met een vieze smaak eindigde.
Ik twijfel heel erg over mijn cijfer. De rechtszaken waren goed, puzzels waren vermakelijk en er zaten een paar leuke stukken in het verhaal. De muziek was sfeervol en de achtergronden konden heel mooi zijn. Er zaten echter teveel saaie personages, slechte voice acting, minder goede gameplay stukken en het wisselvallige verhaal eindige met één van de grootste onzin plotwisten die ik in tijden heb gezien. Meer een Layton game dan Phoenix Wright. Als je een liefhebber van beide bent dan zul je krijgen wat je wilt, maar als iemand die alleen van Phoenix houd was het gemiddelde niveau niet sterk genoeg een positief cijfer te geven.
2,5/3*