Amnesia: The Dark Descent (2010)

Ik heb nog nooit zoon eng sfeertje gezien in een game, sommige mensen zullen hier serieus een luier bij nodig hebben.

Wat vooral goed is in deze game is dat de personage zelf ook reageert op bepaalde situaties, dit word steeds erger naar mate je meer stress/angst krijgt door te lang in het donker te zitten of vreemde dingen ziet.

Je kan ook bijna alles in de omgeving gebruiken om verder te komen zo kun je bijvoorbeeld alle laden en duren open en dicht maken door te trekken of te duwen ook kun je objecten zoals bijvoorbeeld dozen en boeken gooien of opstapelen om als opstapje te gebruiken.

Ik ga verder niks over deze game vertellen want dit is echt een game die je zelf moet proberen.

In het genre survival/horror game worden er maar weinig echte toppers gemaakt. Amnesia: The Dark Descent is een uitzondering op deze regel.

Voorafgaand aan het spel wordt je aangeraden om deze game in het donker te spelen met een koptelefoon op. Dit is ook wel nodig om echt intensief in het spel te worden getrokken. Hiermee is de toon gelijk gezet...

Het hele spel speelt zich af in een kasteel waar jij als hoofdpersoon wakker wordt nadat je een vergetelheidsdrankje hebt gedronken en een brief van je 'vorige ik' tegenkomt waarin wordt gesteld dat je in het kasteel moet afdalen en een oude, zieke man moet vermoorden. Er wordt ook verteld dat je verder geen vragen moet stellen en gewoon moet doen wat er in de brief staat.

Het mensen in vergetelijkheid brengen is natuurlijk iets wat we wel vaker hebben gezien. Een groot deel van de Silent Hill reeks zwerft ook om het thema geheugenverlies en ook hierbij wordt de speler geacht het spel steeds verder te zoeken naar aanwijzingen die leiden tot het oplossen van de vraag - in het geval van SH - wat doe ik hier.

Toch lijkt Amnesia maar weinig op SH. Natuurlijk is het horror/survival, waarin de bijpassend muziek, duisternis, puzzels en zombies verwerkt zit, maar het grote verschil voor mij zit hem in de sfeer. Amnesia trekt je namelijk echt in het spel. Dit komt door een aantal factoren:

- je speelt first person;
- je speelt (als het goed is ) met koptelefoon, waardoor al het omgevingsgeluid wegvalt en je extra kunt genieten van alle dingen die je constant om je heen hoort;
- je hebt geen enkele powertools van wat voor soort dan ook om jezelf te verdedigen, alleen je handen.

Vooral dit laatste is interessant. Daar waar je in andere survival/horror games wel een de mogelijkheid hebt om je te verweren, moet je bij Amnesia gewoon keihard gaan rennen en je verstoppen als er een monster de hoek om komt. Voor de spelbeleving heb je als speler dan ook bij vlagen het gevoel dat je op je tenen moet lopen om te overleven. Echter, de confrontatie niet aan kunnen gaan met zombies maakt de game bij vlagen relatief simpel. Dit is jammer, want mede daardoor had ik maar acht uurtjes nodig om het uit te spelen.

Toch was het acht uren genieten van deze schitterende game van die kleine ontwikkelaar.

4.5*

Sfeervol portret.

Amnesia: The dark descent is een bijzonder sterke horror/adventure game die je goed op de teentjes weet te houden. Sterker nog, eigenlijk kent de hele game, afgezien van het lage budget maar 1 minpunt; het is duidelijk dat amnesia bedoelt is als een dicht op huid suspense game, waar jij: De gamer, in het lichaam van Daniel treedt; een first person game waar veel bijgeluiden en visuele waarnemingen inspelen op de geestelijke gesteldheid van Daniel.

Maar Amnesia speelt niet alleen in op de geestelijke gesteldheid van Daniel, maar veel belangrijker, Amnesia: The Dark Descent speelt in op de emoties van de gamer. Voorbeeld scenario: Men loopt door een lange kerker van een groot, oud kasteel, hier en daar lekt wat water, het geluid van de eigen voetstappen worden onbewust heerser van het trommelvlies, voorzichtig word er door gelopen, plots; Er gaat tergend langzaam een deur open, vliegensvlug wordt er gescholen achter stapeltje regentonnen. De camera, in de vorm van het beperkte blikveld van Daniel zoomt angstig in op het bewegende object. Dit proces prikkelt de emotie van de gamer, en draagt bij aan de dynamische maar bovenal surrealistische belevenis zelden beter vertoont.

In een notendop duikt men zonder pardon mee in de aders van dit huiveringwekkende avontuur waar spanning en sfeer centraal staan, waar de effecten bij het grofvuil staan, en waar adrenaline zich als een morphinepompje voedt met het geproduceerde zweet dat druipt over de rillingen van onze dierbare emoties.

Nu is mijn mening gereed, maar de inleiding van het minuscule kritiekpunt in alinea 1 is vooralsnog niet aan bod gekomen. Het gaat hier slechts om het feit dat ondanks de mogelijkheid van het gebruiken van de omgeving, het gegeven toch in zekere maten beperkt blijft. Zo kan je geen kaarsen oppakken en meenemen, en gaat een tafel weggooien wel erg makkelijk. Desalniettemin, een fantastische game.

Cker een van de engste spellen ooit gemaakt. En dat terwijl ik zo veel horror films heb gezien. Je zou zeggen dat je alles kan voorspellen, maar nee. Je schrikt je continu dood en de sfeer is zo overweldigend. Vooral de achtergrondmuziek is een hele goede toevoeging in de sfeer. Ik merk gewoon mijn hartslag omhoog gaan terwijl ik nog maar in het menu zit en nog moet beginnen met spelen. Gelukkig zitten er ook veel rust momenten in het spel. Waar je even een verhaaltje kan lezen of voorgelezen krijgt. Het gevoel dat je continu wordt achtervolgd door dat monster is gewoon heel eng. Ooit over straat gelopen in je eentje, terwijl het totaal donker was en dat je dan ineens het gevoel krijgt dat je wordt achtervolgd? Dat gevoel heb je continu in dit spel. Aan de ene kan geweldig gedaan door de makers van dit spel, maar wat een vreselijk eng gevoel. Het meest enge is nog wel dat je jezelf niet kan verdedigen maar je jezelf moet verstoppen in bijvoorbeeld een kast. Wat mij brengt bij de gameplay. Het bijvoorbeeld openen en sluiten van een kastdeur gaat heel natuurlijk. Je trekt de deur bijna letterlijk zelf open. Ook het lopen is erg goed gedaan. Het is niet houterig en je kan snel switchen van voorzichtig rond kruipen tot een snelle sprint trekken, omdat dat monster weer eens achter je aan zit. Bijna alles in het spel is op te pakken en weg te gooien of te roteren. Meestal stapel je automatisch al wat kisten of tonnen op, om bijvoorbeeld een deur te blokkeren voor het geval dat het monster weer eens opduikt. Het spel is niet alleen maar wegrennen voor een monster. Er zitten veel puzzels in die moeten worden opgelost. Wat je van kamer naar kamer brengt. Grafisch is het spel erg goed. Licht val is erg goed mee gespeeld en ziet er erg natuurlijk uit. Er zitten mooie texturen in het spel, wat ook weer een toevoeging geeft aan de sfeer. Er is duidelijk veel werk gestoken in het zo mooi mogelijk maken van het spel.

5*

Amnesia is qua budget een kleine indie game, maar heeft een grote reputatie. Niet dat de game erg populair is, maar de cultstatus die het achter heeft gelaten (en dan met name op YouTube) als engste game allertijden is niet geheel onterecht. Deze game is namelijk precies zoals meeste mensen het zeggen: één van de engste, zo niet de allerengste game sinds mensenheugenis.

Amnesia is een game die menig mens bang kan laten worden van duisternis. De game is echt pikkedonker maar het is vreemd genoeg niet ergerlijk. Misschien wel vreselijk voor je zenuwen en hart maar zeker sfeerverhogend. Qua sound design en sfeer behoort het tot één van de beste games die ik ken. Pure angst geserveerd op een zilveren plaat, de game kent geen ene vorm van taboe en sluit geen enkele manier uit om dit spel zo ongemakkelijk en claustrofobisch mogelijk te maken. Ik denk dat iedereen die dit spel heeft gespeeld wel op zijn eigen manier het uitschreeuwde op een gegeven moment. Ik geef ook eerlijk toe dat op sommige momenten ik mijn mannelijkheid moest opgeven. Maar als ik zo op het internet kijk voel ik me meteen al veel beter, ook al is het natuurlijk leedvermaak.

Qua gameplay is Amnesia een survival-horror game, één van mijn favoriete genre's.De game is overigens erg vernieuwend voor een horror game. Zo kan je niet terugvechten tegen de monsters die in het kasteel rondzwerven en moet je ook rekening houden met je 'sanity'. Je sanity bepaalt namelijk of je niet gek wordt. Want je kan in Amnesia letterlijk doodgaan van angst. Een lekker vernieuwend aspect, dat ik in geen andere game ben tegengekomen. Want geef toe: als je in een behekst kasteel ben is het niet alleen je fysieke gezondheid waar je rekening mee moet houden.

Sommige stukjes in de game zijn puur gemaakt om je bang te maken en met veel effect. Het duurde mij ook dik een maand lang om een game van 6 uur uit te spelen omdat ik steeds niet verder durfde te spelen. Werkelijk alles in de game wilt je vermoorden of bang maken. Iets dat effect heeft op het personage dat je speelt, als jezelf in de echte wereld. Ik heb deze game dan ook nauwelijks gespeeld in het donker en al helemaal niet alleen. Tijdens het laatste gedeelte van het spel maakte ik zelfs gebruik van skype. Iets wat ik normaal nooit doe bij games, aangezien je het erg uit de sfeer haalt, maar eerlijk gezegd had ik de game waarschijnlijk nooit gehaald zonder het gezelschap van een goede vriend.

De graphics zijn bloedmooi. Wel op een luie en simpele manier (kleine, gesloten omgevingen zijn sowieso makkelijk te maken voor designers) maar zeer doeltreffend. Texturen op sommige muren of objecten waren niet top-notch maar voor de rest was het goed te doen. Maar het is vooral de sound-design die alle lof verdient.

Het verhaal is ook goed verzorgd. Doormiddel van slordig verspreide pagina's van Daniel's dagboek (misschien zijn verborgen vrouwelijke kant?) kom je erachter wat er allemaal achter de schermen gebeurde bij kasteel Brennenberg en wat voor psychologische ontwikkelingen je eigen karakter meemaakte. Erg leuk en origineel gedaan. Werd al eerder op een soortgelijke manier uitgevoerd in Bioshock, maar hier toch net iets beter. Ook werd Amnesia naarmate het verhaal vorderde steeds macaber en gruwelijker. Vermoorde kindertjes en middeleeuwse martelingen wordt de speler niet bespaard. Dus spelen op eigen risico!

Amnesia is een fantastische game op alle gebieden met nauwelijks nadelen. 5 sterren bewaar ik voor de games die een extra speciaal plekje in mijn hart hebben en die extra goed zijn. Dat 'extra'-gevoel heeft Amnesia niet, ook al is het één van de meest originele games in jaren, en doet het iets fantastisch door het horror-genre nieuw leven in te blazen.

Geen idee hoe lang of kort ik erover gedaan heb, maar het is inderdaad een relatief korte game. Maar de game zorgt er tegelijkertijd ook wel voor dat je er niet zomaar doorheen kan sprinten, want met sommige puzzels maken ze je het echt verdraaid lastig. Een gedeelte waarbij je een steen tegen een ketting moet aangooien waardoor er een loopbrug naar beneden valt, kon ik helaas zonder youtube niet zelf bedenken. En zo stond ik wel vaker voor een compleet raadsel. Meestal kwam ik er wel achter, maar daar moest ik wel echt goed speurwerk voor verrichten. Dus wat mij betreft het eerste pluspunt zijn de soms verdomd lastige puzzels. Maar echt puzzels kun je het nou ook weer niet noemen. Het is vaak zoeken naar dat ene plekje waar je iets kunt doen.

Speel deze game 's avonds laat of 's nachts. Zorg er in elk geval voor dat het stil en donker is. Doe desnoods een headset op zodat je het nog intenser zal ervaren. Koop luiers voor volwassenen, want je zal je minimaal 1x gegarandeerd 10 jaar ouder schrikken. Ik ben al aardig wat gewend qua horror en in het begin dacht ik dat het nog wel meeviel, maar als je je echt een beetje kan inleven dan stop je na een tijdje met spelen om even bij te komen. Games als Silent Hill kunnen je ook een erg ongemakkelijk gevoel bezorgen, maar Amnesia doet dus zeker niet onder aan dat soort games. Met slechts een lantaarn (die soms ook leeg is) en een middel om kaarsjes e.d. aan te steken, voel je je vaak erg kwetsbaar.

De soundtrack is werkelijk zenuwslopend en de omgevingsgeluiden zoals wenende vrouwen of andere stemgeluiden doen er nog een schepje bovenop. De makers van dit spel begrijpen precies hoe je een (survival) horrorgame moet maken. Je bent erg beperkt in je kunnen, want je kunt een menu openen voor je items, wat aantekeningen bekijken en dat was het wel zo'n beetje. Maar ook weer vanwege die beperkingen voel je je vaak machteloos wat de game eigenlijk alleen maar ten goede komt.

Amnesia moet het niet van het verhaal hebben, want de game heeft maar 1 doel en dat is ons bang maken. Maar begrijp me niet verkeerd, de plot is absoluut boeiend genoeg. De setting is perfect. Erg sfeervol allemaal. Je bevind je in een kasteel, maar alles is zo'n beetje aanwezig. Kerkers, martelkamers, riool, kamers voor rituelen, mortuarium, kerkdeel en een aantal rondlopende (monsterachtige) figuren. Amnesia heeft wat mij betreft alle ingrediënten in huis voor een hele geslaagde game. Ik begin met 4 sterren, want de game moet nog even bezinken, dus een 4,5 sluit ik niet uit.

Kortom, een gevaarlijke aanrader deze game.

Wat een ervaring was dit! Een tikkeltje kort, dat wel, maar ik heb toch drie nachten lang (bij elkaar circa 7 uur) op het puntje van mijn stoel gezeten met mijn hart in mijn keel. 's Nachts in een pikdonkere kamer met een koptelefoon op is natuurlijk de enige manier waarop je deze game zou moeten spelen. Dan pas wordt je er echt compleet in opgezogen en proef je die geweldige creepy sfeer. Want sfeer is waar alles om draait bij deze game. Geen hordes monsters die je met shotguns uit elkaar moet knallen of een overdosis aan goedkope schrikeffecten, maar gewoon puur en alleen donkere omgevingen verkennen, puzzels oplossen en langs gestoorde vijanden sneaken.

Mocht je uiteindelijk toch gezien worden door zo'n gedrocht dan zul je moeten rennen voor je leven. Dit zijn zulke enge momenten, dat heb ik nog nooit meegemaakt in een game. Je bent compleet machteloos tegen de monsters en door de donkere, doolhofachtige omgevingen raak je al snel je oriëntatie kwijt. En het geluid dat hierbij gepaard gaat gaat echt door merg en been. Sowieso zijn de muziek en de geluidseffecten het beste wat ik ooit gehoord heb in een horrorgame. Je voelt je nergens veilig omdat overal verontrustende geluiden te horen zijn. Voetstappen op een verdieping boven je, krakende vloeren, harde windzuchten of het gekrijs van mensen die op de gruwelijkste manieren gemarteld worden, het is allemaal zo vreselijk creepy.

Ik heb berichten gelezen van mensen die het verhaal niks vonden voorstellen, maar dit vind ik echt onbegrijpelijk. De vele geschriften en dagboekbladzijden die je leest zijn overtuigend geschreven en ingesproken waardoor een interessant verhaal geschetst wordt waar een hoop mysterie omheen hangt. Het wordt op een gegeven moment echt ongelooflijk luguber en gruwelijk. Stapels lijken en bloederige martelkamers in combinatie met verschrikkelijke geluidseffecten gaven me echt een heel naar gevoel. Het is een gevoel dat alleen de beste van de beste horrorfilms en horrorgames mij kunnen geven.

Op het gebied van daadwerkelijke gameplay is ook alles prima in orde. Het speelt als een ouderwetse adventure game alleen dan met leuke physics. Het feit dat je bij deuren echt een open en dicht beweging moet maken in plaats van slechts één knop in te drukken zorgt ervoor dat je je nog beter in de gamewereld kunt inleven. Het meeste zul je bezig zijn met de puzzels. Deze zijn nooit echt heel lastig maar ze zijn wel heel leuk en geven vaak het goede gevoel dat je iets bereikt hebt en echt progressie maakt. Ik heb gelukkig nergens vastgezeten want vrijwel alle puzzels zijn met een beetje gezond verstand wel op te lossen. Het zou zonde zijn om bij een game als dit een walkthrough te gebruiken want dat haalt je alleen maar uit de spannende ervaring.

Ik zou nog veel langer over deze game kunnen praten maar ik kan ook gewoon tot een korte en duidelijke conclusie komen: Amnesia: The Dark Descent behoort tot het beste wat games op het gebied van horror te bieden hebben. Dit is pure angst.

Lekkere game vooral, je zit het hele spel in een bepaalde spanning er zijn weinig spellen die dit volhouden.
Daarmee komt dat wanneer die spanning werkelijkheid word en het monster dus achter je aan rent je een soorrt raar kriebel gevoel krijgt en je niet achterom durft te kijken en je in een kamertje zit met de hoop dat het monster niet door de breekt.
HEERLIJK

4*

In mijn herinneringen is dit een zenuwslopend, eng spel met goede puzzels. Nu ik ouder ben, en veel meer ervaring met dit genre heb, stelt het niet veel meer voor. De hide and seek gameplay werkt goed mits je bang bent, maar wanneer je het doet voor de ‘fun factor’ dan is er weinig uit te halen. Meestal is het een kwestie van even schuilen in een kast, achter een ton of een sprintje trekken. Dat is simpelweg niet bevredigend om te doen. Gelukkig zorgt Amnesia ervoor dat de monsters je weinig onderbreken tijdens het puzzelen, waardoor ze beter in de gameplay verwerkt zitten dan bepaalde andere titels die ik heb gedaan. De puzzels zijn echter ook hit and miss. Het merendeel bestond uit het opvolgen van instructies of out of the box denken, wat niet altijd logisch in elkaar zat. Meerdere malen liep ik vast, niet wetend wat te doen, om met een guide erachter te komen dat een item/hoekje (waar je makkelijk overheen kunt kijken) me meerdere malen ontging. De keren dat de game draait om logisch nadenken, aan de hand van de hints, zat het leuk in elkaar.

De grootste krachten van deze game zitten in het verkennen en de sfeer. Amnesia beloont je goed als je verkent met de nodige olie voor je lamp, tinderboxen, key items of handige notes. Iedere kast aandachtig bestuderen, zorgen dat je geen deuren oid over het hoofd zag, terwijl je probeerde monsters te ontwijken kon voor leuke momenten zorgen. Het kasteel, de kerkers, riolen zien er goed uit voor een game die door een relatief kleine studio is gedaan. Voornamelijk het gebruik van licht is sterk gedaan: los van de grimmige vormgeving is het licht qua gameplay je vriend en vijand. Blijf uit het licht en Daniel begint wazig te zien, misschien zelf op de grond ploffen als je unsettling events tegenkomt. Te roekeloos met licht omgaan kan ervoor zorgen dat monsters je snel zien, of misschien verspil je al je olie door de lamp op onhandige momenten te gebruiken. Ik moet toegeven op redelijk wat momenten stiekems vals te hebben gespeeld door de gamma hoog te zetten, omdat ik steeds olie tekort kwam. Iets meer olie had gemogen, maar het lag voornamelijk aan mijn eigen roekeloze speelstijl.

Het verhaal.. huhm. Heb deze game destijds gespeeld, iedere brief gelezen en alle dialogen aandachtig beluisterd.. en kan me werkelijk geen drol herinneren. Geen plot element, geen namen, niets. Dat is geen goed teken. Nu ik de game nogmaals gedaan heb merk ik het verhaal niet heel boeiend te vinden. Het is een verhaal waarin alles aan je word uitgelegd, maar ik had niet het idee het verhaal mee te maken. De brieven draaide voornamelijk om de gebeurtenissen, zonder denderend veel op de personages in te gaan. Hierdoor voelde ik met niemand echt een connectie en gaf ik weinig om de dingen die ze overkwam. Op den duur stopte ik zelfs geheel met het lezen van brieven en heb de rest van het verhaal in een samenvatting gelezen.

Als je interesse hebt in grimmige walking simulators waarin het verhaal draait om brieven lezen, terwijl je het gebied doorloopt waarin het verhaal zich heeft afgespeelt, dan zal dit meer in je straat zitten dan die van mij (hoewel ik Gone Home wel een goede game vond ivm dat de personages mij daar meer interesseerde). Dat, of als je een liefhebber van hide and seek horror bent. Voor mij hield dit niet zo goed meer stand, maar was vooralsnog vermakelijk door de sfeer, het verkennen en bepaalde puzzels.

3*