Bit.Trip Beat (2009)
Alternatieve titel: Bit Trip Beat
mijn stem
3 stemmen
Nintendo Wii / PC / PlayStation Vita
Music
single player / multi player
Ontwikkeld door Gaijin
Uitgegeven door Aksys
In Beat neem je de controle over een batje waarmee je inkomende waves aan blokjes moet afweren, in de stijl van het klassiek pong. De blokjes komen op de maat van de muziek het scherm binnen. Naarmate het spel vordert zal de moeilijkheidsgraad toenemen. Het spel is met maximaal vier spelers in coöperatieve modus te spelen.
0
AvMerode
geplaatst: 2 december 2010, 20:06 uur
Heb hem voor pc, ik wou hem voor de Wii aanschaffen maar zag dat Steam hem in de aanbieding had en dus maar aangeschaft.
Lekker verslavend dit en ook erg moeilijk trouwens, lekker pittig zoals het hoort met Retro. (uiteraard is dit wel een knipoog naar vroeger toe, vooral pong en Arkanoid)
Lekker verslavend dit en ook erg moeilijk trouwens, lekker pittig zoals het hoort met Retro. (uiteraard is dit wel een knipoog naar vroeger toe, vooral pong en Arkanoid)
0
geplaatst: 29 oktober 2014, 15:26 uur
De beste van de drie "kleine" Bit.Trip-spellen die ik vooralsnog gespeeld heb, maar nog steeds gebrekkig.
Dit spel is mijns inziens in twee opzichten beter dan Void en Core. Ten eerste vind ik de vormgeving beter: de muziek is minder minimalistisch, iets swingender, en de stijl is iets minder statisch, wat zorgt voor een wat energiekere, minder logge sfeer. En ten tweede spreekt de gameplay me meer aan. De "Pong on acid"-gameplay weet uitdaging beter te combineren met toegankelijkheid en heeft een aangename, intuïtieve besturing en is daardoor naar mijn visie bevredigender dan Void en Core.
Maar het heeft ook voor een belangrijk deel dezelfde minpunten. De belangrijkste daarvan ligt in de opnieuw ongebalanceerde moeilijkheidsgraad. Op easy is het spel op zich niet zo moeilijk (het staat heel veel missers toe), maar het probleem is dat het op die manier niet leuk is om te spelen. Een level halen terwijl je een kwart van de beats mist is immers niet bevredigend. Maar op hogere moeilijkheidsgraden is het spel óok niet leuk, want dan heb je te weinig kansen om patronen te leren kennen. De levels hebben namelijk geen checkpoints, dus als je doodgaat moet je weer opnieuw beginnen.
De oplossing is zo eenvoudig: voeg checkpoints toe, zorg ervoor dat je nooit langer dan 30-60 seconden zonder checkpoint zit en laat de moeilijkheidsgraden variëren tussen de hoeveelheid beats die je op je afgestuurd krijgt en/of de snelheid daarvan. En vereis vervolgens perfectie: één misser betekent terugkeren naar het laatste checkpoint. De Runner-spellen hebben die structuur (vooral 2: in 1 heeft de moeilijkheidsgraad alleen invloed op de gouden staven), en dat is precies wat hen zo leuk maakt. Als "moderne gamer" heb ik het geduld niet om een level van 10 minuten uit mijn hoofd te leren.
Bit.Trip Beat is kortom een leuk spel met eenvoudige maar intense gameplay en een relatief energieke sfeer, maar vooral door de ongebalanceerde moeilijkheidsgraad kon ik er nooit echt in komen. 3.25*
Dit spel is mijns inziens in twee opzichten beter dan Void en Core. Ten eerste vind ik de vormgeving beter: de muziek is minder minimalistisch, iets swingender, en de stijl is iets minder statisch, wat zorgt voor een wat energiekere, minder logge sfeer. En ten tweede spreekt de gameplay me meer aan. De "Pong on acid"-gameplay weet uitdaging beter te combineren met toegankelijkheid en heeft een aangename, intuïtieve besturing en is daardoor naar mijn visie bevredigender dan Void en Core.
Maar het heeft ook voor een belangrijk deel dezelfde minpunten. De belangrijkste daarvan ligt in de opnieuw ongebalanceerde moeilijkheidsgraad. Op easy is het spel op zich niet zo moeilijk (het staat heel veel missers toe), maar het probleem is dat het op die manier niet leuk is om te spelen. Een level halen terwijl je een kwart van de beats mist is immers niet bevredigend. Maar op hogere moeilijkheidsgraden is het spel óok niet leuk, want dan heb je te weinig kansen om patronen te leren kennen. De levels hebben namelijk geen checkpoints, dus als je doodgaat moet je weer opnieuw beginnen.
De oplossing is zo eenvoudig: voeg checkpoints toe, zorg ervoor dat je nooit langer dan 30-60 seconden zonder checkpoint zit en laat de moeilijkheidsgraden variëren tussen de hoeveelheid beats die je op je afgestuurd krijgt en/of de snelheid daarvan. En vereis vervolgens perfectie: één misser betekent terugkeren naar het laatste checkpoint. De Runner-spellen hebben die structuur (vooral 2: in 1 heeft de moeilijkheidsgraad alleen invloed op de gouden staven), en dat is precies wat hen zo leuk maakt. Als "moderne gamer" heb ik het geduld niet om een level van 10 minuten uit mijn hoofd te leren.
Bit.Trip Beat is kortom een leuk spel met eenvoudige maar intense gameplay en een relatief energieke sfeer, maar vooral door de ongebalanceerde moeilijkheidsgraad kon ik er nooit echt in komen. 3.25*
* denotes required fields.
* denotes required fields.