BioShock Infinite (2013)

Prachtig mooie game. Vanaf het moment dat je Columbia binnentreed word je echt in een verhaal meegezogen dat je vanaf het begin tot eind vasthoud. Goed uitgediepte characters, af en toe hele absurde momenten, en ook die stad... Echt die omgevingen waarin je rondloopt.. Dat je echt denkt van ja; hier wil ik ook zijn, zat er helemaal in. Greep me nog meer dan Rapture uit de vorige delen. Leuk dat je daar nog heel even komt op het eind. Het enige nadeel wat ik kan bedenken is dat de game niet heel moeilijk is, af en toe soms zelfs echt een 'walk in the park' en dat was toch bij de voorgaande delen wel anders, die waren echt een stuk pittiger. Ook omdat je nu echt constant checkpoints hebt word het soms wel erg simpel. En dat slingeren aan kabels blijft verslavend om te doen, heel sterk gameplayelement. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik me ontzettend heb vermaakt met Bioshock: Infinite.

Overgewaardeerd.

Het eerste deel (5,0 sterren en een plek in mijn top tien) vond ik destijds echt geweldig en het benieuwde me of 'Infinite' dit zou gaan overtreffen, aangezien ik zowat alleen maar lovende berichten las. Helaas blijkt het flink tegen te vallen.

Aan de vliegende stad Columbia ligt het niet, want het leeft met de mensen die - weliswaar gescripte - dialogen bezigen. Het voelt authentiek aan door de vormgeving van de wereld, waardoor het echt een genot is om er rond te struinen. Met name in het begin is de sfeer geweldig te noemen, maar later wordt het alsmaar van hetzelfde en heb je het allemaal eigenlijk wel gezien. Ook omdat je geregeld aan het backtracken bent. Ik wel zelfs zeggen dat het tegen het einde aan saai wordt.

Het grootste probleem van de game is, is dat het een vrij generieke shooter is. De - repetitieve - vuurgevechten met telkens dezelfde vijanden komen niet goed over en de wapens zijn wat dat betreft niet echt onderscheidend; ik miste de impact hierin. Daarnaast zijn de 'Vigors' niet bijzonder en lijken te veel op elkaar, dan heb ik toch liever de vertrouwde 'Plasmids'. De uitdaging is gewoonweg ver te zoeken; het had wel iets moeilijker gemogen.

Qua verhaal is het oké en komt alles mooi samen. De band tussen Booker DeWitt en Elizabeth wordt prima opgebouwd door sterke voice acting en de interactie die ze met elkaar hebben gedurende de game. Wel konden sommige dingen beter, zoals dat ze op de meest random momenten een muntje naar je gooit.

Al met al kan het er allemaal net mee door, maar het schiet op bepaalde vlakken tekort om als topper bestempeld te worden.

3,0 Sterren.

Precies hoe ik erover dacht. Nu ik er aan terugdenk vond ik het echt een irritant spel. Steekt nergens boven de middenmoot uit en een flinke stap terug vergeleken met de eerste 2 BioShocks. Toch zonde van zo'n franchise...

Ik nader het einde.

Waar ligt het dan aan dat dit deel minder is dan de vorige twee delen?

Te veel nadruk op actie en te weinig sfeer.

Dat was hem dan, de laatste Bioshock.

De sfeer is inderdaad veel minder dan in de eerste twee delen. Het eerste uur, je eerste stapjes in Columbia, is de sfeer heerlijk en geniet je van de omgeving. Hierna kakt dit in, en is er weinig sfeer over. Ook is het veel back-tracken geblazen, een minpunt.

De nadruk ligt inderdaad meer op de actie hier, waarbij de actie uiteindelijk wel wat repetitief wordt.

Toch heeft ook dit deel weer een briljant verhaal, beter dan de eerste twee delen. De voxophones, alle subtiele hints en easter eggs zijn heerlijk. En de mind-fuck aan het einde, man man man, ik heb zelden zo'n ziek einde in een game meegemaakt! Ik moet er nog even van bijkomen.

Door het mysterieuze verhaal en het meest briljante einde ooit krijgt deze game alsnog 4 sterren. Ik heb er met heel veel plezier door heen gespeeld, het begin en einde zijn van ongekend niveau. Dat er minder sfeer is dan de vorige delen en er te veel actie is doet geen afbreuk aan deze unieke ervaring met een geniaal einde.

Een aangename verrassing met een onbevredigende conclusie.

Bioshock Infinite is een aangename verrassing omdat ik het, tegen mijn verwachtingen in, een stuk beter vond dan Bioshock 1. De werelden en sferen (muziek, vormgeving, afwerking) maken elkaar op zich niet veel (de werelden zijn beide niet helemaal mijn ding omdat hun sfeer vaak wat "oubollig" en "klassiek" is, maar toch zeer indrukwekkend in hun detail, afwerking en wereldbeeld), al spreekt Columbia me net iets meer aan dan Rapture: het is levendiger, gevarieerder en het biedt een stuk meer bewegingsruimte. Maar de gameplay en het plot en de personages vond ik in Bioshock Infinite duidelijk beter.

Waar Bioshock veel aandacht besteedt aan RPG-elementen en het tactisch omgaan met schaarse middelen is Bioshock Infinite meer een reguliere shooter. Infinite heeft die zaken ook, maar hier treden ze zelden op de voorgrond: munitie is er meestal ruim voldoende, en geld ook, waardoor je je meestal gewoon kan richten op het schieten zonder je zorgen te hoeven maken over bijzaken. Bovendien zijn de gebieden waarin je vecht ditmaal veel bevredigender: in Bioshock was de beweginsruimte vaak zeer beperkt (je zat vaak in kamers, gangen of relatief kleine zalen), waardoor er weinig ruimte was voor het ontwijken van of schuilen voor aanvallen. In Infinite vecht je daarentegen vaak in straten of op grote pleinen (zoals in veel reguliere shooters), en dat maakt de actie mijns inziens een stuk bevredigender.

En ook het verhaal en de personages vond ik duidelijk sterker. Het plot en de personages zijn net als in Bioshock vaak karikaturaal en clichématig (zowel wat betreft inhoud als vormgeving), maar ik vond ze desondanks boeiend om te volgen. Waar je in Bioshock in een dode wereld stapt en vervolgens de bevelen volgt van een aantal personages om uit die wereld te ontsnappen (het plot draait daar in die zin dus grotendeels om jezelf - om het veranderen van jouw lot) is Infinite veel grootschaliger. Je stapt in een wereld die nog volop in leven is en ziet vervolgens onder invloed van jouw acties (en die van Elizabeth) die wereld ineenstorten door een strijd tussen twee grote facties. Bovendien zijn de personages hier een stuk levendiger dan in Bioshock, zijn de "kwantumkrachten" van Elizabeth fascinerend (Elizabeth zelf is overigens ook een leuk personage: onschuldig, vol verwondering over de wereld, maar wel erg slim) en ligt het tempo erg hoog, waardoor het spel veel minder snel repetitief ging aanvoelen. En het spel is weer pikdonker, wat mij wel aanspreekt. Genuanceerd is het niet, maar beangstigend is het evenwel.

Maar helaas eindigt het spel naar mijn visie ontzettend onbevredigend. Als Bioshock één ding beter deed, dan is het dat Bioshock het einde eenvoudig hield. Ook in dat spel rolde ik al met mijn ogen om de plottwists, maar het eindigde tenminste rechttoe rechtaan: je ontsnapt uit Rapture, redt de little sisters en sterft als een gelukkige familieman. Clichématig, maar bevredigend. Maar Infinite slaat in het laatste uur compleet door. Elizabeth is opeens een alwetende demi-god - en de dochter van Booker niet te verstaan; Booker blijkt Comstock te zijn; en er wordt zo benadrukt dat er oneindig veel mogelijke universa zijn dat alles wat eraan voorafging opeens betekenisloos en miniscuul gaat aanvoelen. Het is ambitieus, dat moet ik de makers nageven, maar ik ervoer het persoonlijk eerder als pretentieus. Toen de credits op mijn beeldscherm verschenen bleef ik niet achter met een gevoel van bevrediging, maar met gefronste wenkbrauwen (en twijfels over de coherentie van de "oplossing" van Elizabeth). Dit spel had beter verdiend.

Het laatste uur (of half uur) doet me uiteraard niet de mooie uren vergeten die daaraan voorafgingen, maar het zorgt er wel voor dat ik mijn cijfer tot een solide 3.5* beperk. De wereld en sfeer zijn, net als in Bioshock, kortom weer indrukwekkend in hun vormgeving, afwerking en aandacht voor detail, en het verhaal, de personages en de gameplay zijn aanzienlijk verbeterd, maar het slot is teleurstellend.

Inmiddels halverwege denk ik en het valt een beetje tegen. Het begint erg veelbelovend, maar eenmaal 5 a 6 uur verder doet het mij bijzonder weinig. De graphics zijn top en het speelt lekker. Maar het is te zonnig en niet desolaat. Ik hou daarvan, -duister en desolaat- want dan krijg ik echt het gevoel dat ik er alleen voorsta. En dan gaat DeWitt ook nog praten. Het is ook best eentonig. Stukje lopen/rennen en dan komen er arena gevechten. Maak ze allemaal af en je mag weer verder. En dat keer op keer. Weinig variatie en geen map. Ik wil gewoon op de kaart kunnen kijken! En ook vind ik de plasmids een stuk leuker! 3* tot nu toe.

BioShock 4 schijnt in de maak te zijn. Ik hoop dat het weer gaat lijken op deel 1 en 2! Een geheime stad ergens in de ruimte wellicht?

Ik had je gewaarschuwd (een paar pagina's terug)...;)

Het wordt alleen maar slechter, alleen het eindgevecht is nog noemenswaardig maar verder sterft dit spel een langzame dood... Succes ermee.

Awake78. Ja dat klopt! Maar ik heb de BioShock Collection gekocht en daar zit deze ook bij. Moet hem toch effe uitspelen.

Nou ik ga hier niet te veel woorden meer aan vuil maken. BioShock Infinite is matig! Heel even dacht ik dat het alsnog beter werd. Op een gegeven moment kom je in een gedeelte waarin je beneden je slaven aan het werk ziet incl. gezang. Dit maakte indruk! Maar vervolgens gaat de game weer gewoon op dezelfde manier verder. Ook het einde is naar mijn idee lang niet zo geniaal als het spel je wil doen geloven. En wanneer het hoogtepunt van de game 5 min Rapture is, dan is het wel duidelijk lijkt mij.

3*

Schiet wel lekker weg maar werd ongangs en misselijk van het zoeken en zweven via de rails. Omhoog omlaag opzij etc.
Haalde een hoop lol weg van het spel.

Wel een leuke game, maar ook niet weer zo goed als er beweerd wordt op internet. Er wordt veel gezegd over het speciale verhaal. Tijdens het gamen kon ik daar echt niets van maken. Als je dan op internet de verhaallijnen opzoekt en de game opnieuw speelt zal het wel een extra ervaring zijn. Opnieuw het eerste deel dus nog een keertje gespeeld.
De game crashte wel een aantal keren op de XBOX one. Dan moet je weer een heel stuk opnieuw spelen.

Een hele toffe game. De vliegende stad Columbia ademt veel atmosfeer uit. In tegenstelling tot Rapture maak je hier ook de hoogtijdagen mee voordat het allemaal ellende wordt. Dat is cool gedaan.

Ook qua gameplay speelt het allemaal veel beter en soepeler. Het is veel meer een echte shooter geworden, aangezien het in Bioshock 1 en 2 zoeken naar kogels was. Dat speelde hier niet echt en het heeft mijn voorkeur om niet te moeten bedelen om munitie.

Dan het verhaal. Dat hebben ze goed in elkaar gezet en is ook echt tof gedaan. Het is allemaal een flinke mindfuck. Zag het einde wel aankomen eerlijk gezegd, maar het was wel een genot om die laatste act te spelen.

De uitbreidingen Burial at Sea Episode 1 en 2 vallen wat tegen. Het is weer bedelen om munitie, maar vooral het einde van de maingame wordt er mee teniet gedaan. Wat wel dan weer heel goed gedaan is, is hoe het geheel weer samenkomt met Bioshock 1, maar het is toch een beetje een verkrachting van het verhaal.