Lufia II: Rise of the Sinistrals (1995)
Alternatieve titels: Lufia | Estopolis Denki II
Super NES
RPG
single player
Ontwikkeld door Neverland
Uitgegeven door Natsume, Nintendo en Taito
99 jaar voor de gebeurtenissen van de eerste Lufia, vertelt dit deel het verhaal van de oorsprong en opkomst van de slechte Sinistrals en de eerste strijd die de mensheid met hen voerde. Het begint allemaal met de jonge zwaardvechter Maxim, die zijn geld verdiend met af en toe de monsters rondom zijn geboortestad Elci te 'verwijderen'. Meestal voor zijn jeugdvriendin Tia, die hem telkens weer op het hart drukt een 'normaal' baantje te nemen. Op een nacht komt er een paniekerige wacht het stadje binnen rennen, met de mededeling dat de nabij gelegen grot volgestroomd is met monsters, zoveel zelfs, dat de weg naar de noordelijk gelegen stad Sundletan geblokkeerd is. Het perfecte moment voor Maxim, die de kans grijpt om zijn kunsten te tonen.
Nederlandse versie dus ik kon het als klein mannetje gelukkig ook gegrijpen.
Mooie herinneringen, speel dit spel ieder jaar minimaal één keer uit.
De vijanden waren gevarieerd en maakte vroeger zelfs nog indruk. Het verhaal was aardig, de puzzle's heel goed. Eigenlijk heeft Lufia alles wat een RPG moet hebben, met als hoogtepunt de oude grot.
De oude grot zelf heb ik vele malen geprobeerd uit te spelen, altijd ging ik dood in de kamers 80-90. Ongelooflijk moeilijke draken die je in 2 beurten aanvallen afmaakte. Ook altijd het dilemma als je de oude grot uitkon, door middel van zo'n item dat je kon vinden. Dan vond je in kamer 70 een hele goede blauwe schat die je eigenlijk wel wou houden. Dan moest je kiezen tussen teruggaan, of doorlopen in de wetenschap dat je het waarschijnlijk ook dit keer niet zou overleven. Alles was perfect aan dit principe, op de laatste kamer na. Het feit dat daar een enorme rode kwal stond die je niet mocht doden, maar je moest juist jezelf dood laten gaan was toch wel een teleurstelling. Ik had altijd gehoopt op een 5de sinistral.
Verder is het af en toe te makkelijk. De eerste keer dat je 1 van de Sinistrals tegenkwam (Ik geloof Gades) moest je je dood laten gaan, dat was de bedoeling athans, maar als je een beetje getrained had kon je hem al verslaan, en toen was je nog niet eens op de helft van het verhaal.
Ook zit er een bug in, die toch jammer is. Zo moest/kon je een aantal drakeneieren verzamelen. Deze werden bewaakt door, joh, een draak. Deze draak had het maximale aantal levens. Dit betekende helaas ook dat als je de draak levens gaf, de teller als het ware weer vanaf 0 begon. dus stel hij had 10.000 levens, het maximale, en je gaf hem 30 HP dan had hij daarna nog maar 30 levens. Toen je hier een keer achter was gekomen deed je dit niet meer, omdat de utidaging dan ook gelijk weg was.
Dit was de eerste game die ik speelde waarin je complete vrijheid had, dit zal vast bij eerdere spellen wel het geval geweest zijn, maar ik vond het fantastisch. Toen je je vliegende schip had kon je weer naar het begin, niet dat het veel nut had verder, maar het was wel grappig om te zien hoe makkeiljk je de vijanden daar, waar je ooit zoveel moeite mee had nu kon verslaan.
Ten slotte, de eindbazen, de vier sinistrals, waren ook te makkelijk. De eerste zoals ik al zei kon je al verslaan toen je nog niet op de helft van het verhaal was, de rest was wel sterker uiteraard, maar ook niet echt een uitdaging. Pas bij Chrono Trigger kwam ik erachter hoe vijanden ondanks training toch heel moeilijk kunnen blijven.
Al met al toch honderden uren plezier mee gehad.