Tales of Graces (2009)

Heb je Tales of Graces al een kans kunnen geven, Maiky? Zeker doen, want het is een parel van een RPG, boordevol content! We hebben er dan wel eventjes op moeten wachten, maar ik ben blij dat Namco ons deze game niet onthouden heeft. Dat het spel haar oorsprong vind op de Wii is er overigens niet aan af te zien. De high-def graphics komen bijzonder goed uit de verf. Daarnaast bevat het spel tal van nieuwe content ten opzichte van de Wii-versie, waaronder een meer dan tien uur durende story-arc als aanvulling op de main game!

Helaas heb ik Vesperia, welke in het westen nooit voor de Playstation 3 is verschenen, moeten missen. Maar ik ben wel bekend met de Tales series en keek hier dan ook enorm naar uit. Het begin was echter allerminst overtuigend. Voor een game welke ik ieder met veel enthousiasme kan aanraden, en waarvan de disc ruim twee maanden in mijn Playstation 3 heeft gebivakkeerd, is de epiloog bijzonder zwak! Het kostte me zelfs wat moeite om door de eerste drie á vier uur te geraken.

De epiloog, welke zich een jaar of tien voor de rest van het verhaal afspeelt, neemt je mee naar de kindertijd van (een deel van) het groepje kleurrijke personages welke je de rest van de game zult volgen. Het voelt als een lange tutorial, maar draagt uiteindelijk wel bij aan de rest van het verhaal, waarbij vriendschap en onderlinge relaties een belangrijke rol spelen.

De main game (waar je met een uurtje of veertig op de teller doorheen bent) is zeer verhaal gedreven en verloopt voor een groot deel lineair. Je bent in principe vrij om te gaan naar plaatsen waar je al eens geweest bent, maar gedurende het verhaal heb je daar weinig te zoeken. Tegen het einde kun je vrij afreizen naar steden en dungeons, zodoende je collectie cards (of andere items) te volmaken, of je krachten te meten tegen sterke tegenstanders in de arena van Riot Peak.

Het battle-systeem is zeer uitgebreid. Het is geen 'must' om je als een ware stats-freak in alle mogelijkheden te verdiepen, maar het loont - en na tientallen uren gespeeld te hebben zul je nog steeds tegen nieuwe dingen aan lopen. Je bestuurt in de meeste gevallen (met uitzondering van enkele missies in het verhaal) een party van vier leden. Hoewel schakelen tussen party-members een optie is; zul je je in zijn algemeenheid focusen op het besturen van één van je party-members.

Iedere party member heeft de beschikking over een uniek scala aan aanvallen; genaamd A-artes en B-artes. Door het vergaren van titels voor je karakters, ontgrendel je nieuwe aanvallen alsmede stat upgrades. Het is zaak om je aanvallen met regelmaat af te wisselen, om zodoende, als beloning daarvoor, weer nieuwe titels te ontgrendelen. Het bijhouden en upgraden (door middel van item fusion) van je items en gear, het selecteren van spell books en items voor je eleth mixer, het selecteren van het juiste palet aan aanvallen en het kiezen voor een geschikte titel (waaraan ook weer stats gekoppeld zijn die je helpen gedurende gevechten), maken een enorm uitgebreid battle-systeem.

Alle mogelijkheden die het battle-systeem te bieden heeft zorgen ervoor dat geen enkel gevecht je hetzelfde af zal gaan. Door hier-en-daar wat te sleutelen kan een ogenschijnlijk onmogelijke boss-fights je bij een tweede poging ineens zeer goed af gaan. De eindbazen zijn overigens geen push-overs. Waar een groot deel van de monsters welke je op je pad tegenkomt vooral dienst doen als kannonenvoer, worden bij de eindbazen de duimschroeven eens flink aangedraaid! Dit als gevolg dat voor de latere boss-fights nog wel eens wat grinden nodig is, alsmede een goed gevulde inventory met life potions.

Het verhaal is, naarmate de uurtjes verstrijken, verrassend sterk. En de proloog welke aan de Playstation 3 versie is toegevoegd, doet zeker niet onder voor de main story. De karakters zijn goed uitgewerkt, wat mede tot stand komt door de talloze korte dialogen. De hoofdstukken worden daarnaast ook nog afgewisseld met actievolle anime cutscene's. De originele Japanse voice options zijn niet aanwezig, wat door sommige puristen toch als een minpunt wordt ervaren. Persoonlijk vond ik de Engelstalige voice acting prima.

De grote hoeveelheid content en het uitstekende verhaal en battle-system maken van Tales of Graces een niet te missen ervaring voor JRPG liefhebbers. Omdat ik sinds de release amper nog een andere game heb aangeraakt kan ik niet minder dan 5* sterren geven - en als gevolg daarvan een plaatsje in mijn top-10.

Ik heb de game gekocht omdat Ni No Kuni toen uitverkocht/niet beschikbaar was. Ik volg de gamewereld niet meer 100%, maar ik was blij verrast dat er dus een nieuw deel was in de Tales of -serie, nadat ik door Vesperia al eerder in de serie geïntroduceerd werd.

De hoofdpersoon is Asbel Lhant, die in het ietwat schattige dorpje Lhant opgroeit samen met zijn broertje Hubert en goede vriendin Cheria. Als op een dag de zoon van de koning van Windor op bezoek komt, genaamd Richard, neemt Asbel hem mee om meer van de omgeving te laten zien. Samen met Sophie, een excentriek meisje dat Asbel eerder op die plek heeft leren kennen sluiten ze een vriendschap. Een thema dat een centrale rol speelt in de game. Samen met misschien een dosis naïviteit, maar goed. In het kort is dit de eerste fase van het spel; de kindertijd. Het grootste deel van het verhaal speelt zich later af.

Verhaaltechnisch draait het dus vooral om vriendschap en vertrouwen. Dit levert een vermakelijk, maar weinig bijzonder verhaal op. Grafisch ziet het er allemaal erg mooi uit en de personages hebben onderling een uitstekende chemie. De game is echter vooral enorm leuk om te spelen en dat zorgt voor de grote kracht.

In tegenstelling tot redelijk wat andere actie-rpg's speelt de verdediging hier een wat grotere rol. Zeker op een hogere moeilijkheidsgraad moet je redelijk wat ontwijken om in leven te blijven, waar bij andere games hysterisch op 'x' drukken vaak wel voldoende is om te winnen. Na afloop van zo'n gevecht krijg je Gald (geld, verrassend), exp en SP. SP zijn punten om skills en betere statisitieken (attack, defence) te krijgen. Gedurende het spel zijn verschillende titels te winnen die de mogelijkheden verzorgen om je hierin te ontwikkelen. Vaak worden ze verdiend in de loop van het verhaal of na het regelmatig uitvoeren van een aanval, maar er zijn ook verschillende side quests die je hierbij kunnen helpen.

Kenmerkend voor de Tales of-serie zijn de skits. Korte gesprekjes tussen de verschillende personages uit je groep. Deze zorgen vaak voor wat extra verdieping in de achtergronden van de personages en hun onderlinge relaties, meestal met humoristisch insteek.

Als het verhaal eenmaal is afgelopen, heeft de PS3 versie nog een epiloog. Een half jaar na afloop van het oorspronkelijke verhaal blijken er nog wat moeilijkheden te zijn, die wel even opgelost kunnen worden. Verhaaltechnisch voelt het inderdaad als iets wat er later is aangeplakt, maar toch is het leuk om te volgen. Dit komt met name door de skits, die hier wat explicieter, grappiger en minder serieus worden. Ik vind het een leuke toevoeging, al moet ik eerlijk zeggen dat het van mij ook wel goed was na het eerste stuk.

Is ook deze fase afgerond, zijn er uiteraard ongetwijfeld nog side quests die afgerond kunnen worden, zoals de bekende Inn requests (breng item x, krijg geld), maar ook de extra (moeilijke) dungeon, genaamd Zhonecage. Het niveau van de battles ligt een stuk hoger en vormt zo nog een leuke uitdaging als je nog langer bezig wilt zijn met de game.

Ik heb hem zelf niet afgerond, omdat ik wel klaar was met de game en nog een hele stapel heb liggen, maar als ik toevallig ooit tijd te veel heb, staat het in ieder geval klaar. Er is ook een 'new game plus'. Voorafgaand hieraan kun je op basis van je prestaties in de eerste poging bepaalde verbeteringen krijgen. Meer exp of het houden van je verzamelde items. Er is dus nog genoeg te doen als je in principe 'klaar' bent.

Uiteindelijk kom ik op * * * *. Ik heb enorm genoten van de game, maar op de een of andere manier was ik er na een tijdje wel klaar mee. Dat komt ook door bepaalde dungeons die ik vrij saai vond (vooral rond Zavhert). Ik bedenk me nu dat ik niets gezegd over de muziek; die is niet memorabel.