LittleBigPlanet was een verrassing. Schijnbaar moeiteloos bracht het hier in de huiskamer een hele hoop plezier en meligheid voort. Wij ondergingen dat maandenlang en dat typeerde mijn enthousiaste recensie elders op deze site. LBP bevatte veel wat me niet aanstond: gameplay dat zich vooral op de multiplayer focuste en een hoop stickertjes en kledingstukken om de levels en je personage mee te versieren. Maar het werkte, dankzij de ongekende creativiteit die MediaMolecule tot het laatste level vasthield, de fijne muziek en het licht absurdistische beeld van vier Sackboys- en girls die door de doldwaze levels banjerden. Goed nieuws dus dat er een tweede deel werd klaargestoomd om wederom op de wereld losgelaten te worden?
De verwachtingen waren hooggespannen; kon MediaMolecule de verwachtingen overtreffen? Laat ik er niet omheen draaien en meteen zeggen dat ik een sterke voorkeur heb voor het eerste deel. Maar laat ik eerst met de positieve dingen beginnen: LBP2 is net zo creatief, zo niet creatiever dan zijn voorganger. Niets is te gek. In iedere wereld - van begin tot eind - introduceert men wel weer iets anders. Nieuwe objecten (de veelgenoemde creatinator, grijphaak en powerglove) en dieren (hamsters, lama's, honden, konijnen!) bijvoorbeeld. Ook de levels kennen een enorme diversiteit. De klassieke platformactie wordt regelmatig onderbroken door inventieve stijlbreuken. MM is erin geslaagd klassieke games als Space Invaders en Pong in een gloednieuw, hedendaags jasje te steken en ze naadloos te implementeren in de platformlevels. Bovendien zijn de Sackbots een waardige toevoeging aan het LBP-universum. Grappig, aandoenlijk en eigenwijs: een genot om die botjes de weg te wijzen. Alleen al voor de creativiteit krijgt deze game al vier sterren.
De minigames zijn zowaar nog beter dan in het eerste deel. Enkele minigames hebben een hoog 'waarom-ga-ik-nou-iedere-keer-af-
zo-moeilijk-zou-dit-toch-niet-moeten-zijn???'gehalte. Bovendien zijn de minigames in sommige gevallen groot van opzet. Maar de belangrijkste toevoeging in die minigames zijn de prijzenbubbels en hoe je ze kunt verdienen. Hoe hoger je score, hoe meer prijzenbubbels je krijgt. En geloof me dat ik daar enthousiast mee bezig ben geweest!
De moeilijkheidsgraad ligt ongeveer even hoog als in het eerste deel. De singleplayer heb je in principe zo uitgespeeld. De echte uitdaging op singleplayergebied ligt dan ook in het glansrijk voltooien van alle levels. Dus alle (mini)levels uitspelen zonder af te gaan, alle prijzenbubbels verzamelen en ook alle scorebubbels verzamelen voor een trofee. Geen geringe opgave.
De besturing is grotendeels hetzelfde, waardoor je ook weer de eventuele minpunten van het eerste deel erbij krijgt. Ik las ergens al dat mensen vielen over de zweverige manier van springen - dat is gebleven. Heb ik persoonlijk geen seconde een probleem van gemaakt. Wat wel prettig is, is dat de drie lagen waarop je kunt lopen niet zo heel duidelijk meer aanwezig zijn. Vaak kun je maar op een of twee lagen lopen. Prettig. Wat niet prettig is: als je springt, spring je automatisch op een hoger gelegen platform op de achterste laag. Dit kan nog steeds voor enkele frustrerende momenten leiden.
Ik moest even wennen aan het gebruik van de grijphaak en was in het begin behoorlijk sceptisch, maar uiteindelijk is het een fantastische toevoeging. Als je eenmaal weet hoe het werkt, zwiep je door de lucht alsof je Spider-Man bent.
Het verhaal stelt, net als in deel 1, weinig voor maar is wel beter geïmplanteerd. Het verhaal is nu echt de rode lijn in alle levels. In tegenstelling tot deel 1, waar ik me pas in de laatste levels vaag bewust werd van het verhaaltje.
Net zoals Winkelwagentje ben ik verrast door de creativiteit van de makers. Er zijn echter wat 'pijnpunten' die de score iets naar beneden halen. Zo miste ik in de demo de sfeer van het eerste deel, en dat is in de volledige game niet anders. Hoewel de werelden weer divers zijn, met een eigen stijl, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het qua sfeer op elkaar lijkt. Sommige levels vond ik ook ronduit lelijk, mede door de complexiteit. Een magisch moment zoals LBP’s 1001-nacht level waar de tovenaar je op het einde de woestijn in tovert ontbreekt. (Wel, met uitzondering van het einde, de druk op de knop, die qua poëzie alles in het LBP-universum overtreft. Ook het eindverhaaltje heeft iets feelgoods dat in LBP veel meer aanwezig was.)
De diversiteit in LBP vond ik veel groter. Waar in het eerste deel alles een totaal andere sfeer had, compleet met herkenbare details (ninja's in Japan, giraffen in Afrika, noem maar op), daar was dat in LBP2 iets minder. Niet dat het ontbreekt, want iedere wereld heeft zijn eigen thema, maar... het knaagt. In LBP wist ik niet wat ik moest denken van de hele zombiebruiloftwereld, wat die wereld voor mij persoonlijk ook een hele memorabele wereld maakte. Iets... surrealistisch, of iets dergelijks. De enige wereld die er voor mij bovenuit springt is die met die taarten: daar hangt een heel fijn Tim Burton-sfeertje.
Minder knutselachtig en minder sfeervol: LBP2 oogt volwassener en geavanceerder. Weg zijn de bordkartonnen personages: ze zijn allemaal in 3D. Weer een beetje charme weg. Alleen die Higginbotham vond ik fantastisch. Ik krijg maar geen genoeg van zijn wijsheden! "Als mijn ziel een vogeltje is, dan is de kosmos het ei en is de worm omgedraaid." Ge-wel-dig!
Nee, qua humor zit dit wel goed. De verteller zegt bijvoorbeeld, als je op het begin vast komt te zitten in een gat, "Ik zat ooit eens vast in een huwelijk, weet je." Leuk. (Als het je nog niet is opgevallen: ik speelde LBP en LBP2 in het Nederlands. En ik ben er trots op.) Ik mag dan wel vinden dat de fun grotendeels weg is, maar LBP2 is een tikje absurder dan het eerste deel. Getuige het feit alleen al dat je op een gegeven moment met een spugende lama vijanden uit moet schakelen en met een hamster de eindbaas te lijf gaat.
Maar goed, terug naar het gezeur. Ik vind de levels erg rommelig en druk. Waar ik in LBP nog enig overzicht had in de multiplayer, daar ben ik in LBP2 regelmatig de draad kwijt geraakt. En dat vertaald zich naar lage scores; vaak kan ik gewoon niet nauwkeurig inschatten waar ik precies moet landen (daar had ik vooral last van in de eerste minigame). En dat is funest voor het spelplezier. MM heeft bewezen dat ze een doldwaze chaos geordend in beeld kunnen brengen; jammer dat dit hier niet meer in terug te zien is.
Ook qua cameravoering is geen stap vooruit gezet. LBP werd - ook in singleplayer - bij vlagen geplaagd door een wat ongedurige camera die te lang bleef hangen, waardoor je niet zag wat er voor je lag. Dit is in LBP2 niet verholpen. Vreemd. Nam ik dat in LBP voor lief, daar had ik in dit vervolg graag verandering in zien komen.
LittleBigPlanet 2 eindigt niet met de singleplayer of enkele potjes multiplayer: het begint juist als de singleplayer is afgelopen. Hoe je het ook wendt of keert, het is een multiplayergame in hart en nieren. De singleplayer is het voorspel, een introductierondje dat je vertelt wat er allemaal mogelijk is. In LBP bewees de community al dat ze niet onder doen voor MediaMolecule, en dat zal in LBP 2 vast en zeker niet anders zijn. Enkele userlevels wisten zich te meten met die van de singleplayer, en dat biedt garantie voor de toekomst. Ik heb mooie verhalen gehoord - iemand had al een Windows-versie in LBP2 geknutseld - en de hoeveelheid odes aan (retro)games zullen zich blijven opstapel. Onlangs speelde ik het eerste level van The Legend of Zelda. De mogelijkheden lijken - inderdaad - eindeloos. Het heeft even nodig voordat het aanbod aan pareltjes groot is, maar het zal het wachten waard zijn. First person shooters, RPG’s, racegames - het kan allemaal.
Het zoeken naar goede levels gaat prettig - alhoewel ik het systeem van het eerste deel ook al prima vond werken. LBP2 doet wel een stap terug op het gebied van het waarderen van userlevels. Geheel conform de zwart/wit mening die menig puber op de internetfora plempen, kun je kiezen uit twee beoordelingen: goed of slecht. Ik had liever die sterren terug gezien.
Dus wat vind ik van LittleBigPlanet 2, kort samengevat? Het toonbeeld van creativiteit, dat voorop. Maar ook: chaotische levels waar ik het overzicht snel kwijt ben. Geen echt knutselgevoel zoals in LittleBigPlanet. Het is naar mijn smaak iets te volwassen geworden. De levels vond ik te complex. De muziek aardig. De fun is er een beetje uit, maar de humor is een schrale troost. Dezelfde kleine oneffenheden als in het origineel (cameravoering). Ik zal LBP2 absoluut blijven spelen, maar nog meer zal ik terugkeren naar het eerste deel. Noem me conservatief (bij het scannen van recensies op internet viel het me op dat er opvallend weinig negatieve kritiek geuit werd), maar het kan niet altijd feest zijn.