God of War: Ghost of Sparta (2010)
mijn stem
33 stemmen
PlayStation Portable / PlayStation 3
Action / Adventure
single player
Ontwikkeld door Ready at Dawn
Uitgegeven door Sony
Ghost of Sparta speelt zich af na het einde van de eerste God of War. Kratos stijgt steeds hoger in de Olympische rangorde en moet zichzelf als waardige god bewijzen. Om zichzelf te bewijzen tegenover de Goden moet Kratos afrekenen met zijn verleden en op avontuur gaan in de Lost Worlds. Het verhaal onthult meer over het duistere verleden van Kratos en geeft meer duidelijkheid over de tatoeage en het litteken van Kratos. Met zijn mythische Blades of Chaos moet hij zich opnieuw een weg zien te banen door hordes monsters en andere vijanden.
3
Fonzzz002 (crew)
geplaatst: 10 februari 2021, 14:06 uur
Inmiddels herdaan op hard mode (na de andere 5 games ook herdaan te hebben) en ben van gedachten veranderd.
Na deel 3 is dit mijn favoriete GOW deel (2018 reboot niet meegerekend). Het heeft de feel van deel 2, maar een verbeterd vechtsysteem dat dichter bij deel 3 zit. Het parry systeem werkt hier zo prettig als maar kan, het heeft een paar nieuwe goede spreuken die ik veel gebruikte en het vuur-systeem was een fijne toevoeging. Combineer al deze nieuwe snufjes en Kratos kan een aantal woest sterke aanvallen landen. Vijanden samenbrengen met magie, vervolgens de blades in brand zetten en de sterkste aanvallen erop losgooien is een techniek die ik met veel plezier gebruikte. Ik voelde me in totale controle en beleefde meer plezier aan het vechtsysteem dan in de meeste andere delen.
In mijn vorige recensie van Ghost Of Sparta bekritiseerde ik de GOW reeks voor teveel van hetzelfde zijn. Nu ik ze alle 6 achter elkaar heb gedaan merk ik op dat dit niet helemaal terecht is. Ja, in de globale lijnen gaan alle games ongeveer hetzelfde, maar in de details weten ze altijd dingen op te fleuren: wapens die net wat anders werken, vijanden die andere aanvallen hebben of andere QTE’s nodig hebben, nieuwe spreuken die je anders moet gebruiken of een nieuw snufje om de besturing anders te maken. Zelfs binnen de losse games moet je nooit 2x dezelfde combinatie aan vijanden bevechten. In mijn hoofd was het allemaal copy-pasted van de voorgaande delen, maar in de praktijk is er meer over nagedacht.
Het heeft niet de grote bosses, het spektakel of de puzzels van deel 2, maar de besturing en vijand-keuze werkte zo prettig dat dit deel boven 2 steeg. Met als uitzondering van de Keres Wraith vijanden: helft van de tijd kon ik hun aanvallen niet eens zien, waardoor het niet helemaal binnen mijn macht viel om te reageren. Als ik sprong werd ik geraakt door hun grijpaanval, als ik hun afstand-aanval probeerde te blokkeren werd ik ook geraakt door de grijpaanval, en als ik de grijpaanval probeerde te ontwijken werd ik geraakt door de afstand aanval. Vond dit de meest frustrerende en ronduit slechtste vijand uit GOW, en de gevechten met hun zorgde voor vervelende diffucilty spikes (op hard mode iig).
Die Keres Wraiths zorgde voor teveel frustratie om het op een 4,5* te houden, maar na deel 3 is dit zeker mijn favoriet (van de eerste 6 delen).
4/4,5*
Na deel 3 is dit mijn favoriete GOW deel (2018 reboot niet meegerekend). Het heeft de feel van deel 2, maar een verbeterd vechtsysteem dat dichter bij deel 3 zit. Het parry systeem werkt hier zo prettig als maar kan, het heeft een paar nieuwe goede spreuken die ik veel gebruikte en het vuur-systeem was een fijne toevoeging. Combineer al deze nieuwe snufjes en Kratos kan een aantal woest sterke aanvallen landen. Vijanden samenbrengen met magie, vervolgens de blades in brand zetten en de sterkste aanvallen erop losgooien is een techniek die ik met veel plezier gebruikte. Ik voelde me in totale controle en beleefde meer plezier aan het vechtsysteem dan in de meeste andere delen.
In mijn vorige recensie van Ghost Of Sparta bekritiseerde ik de GOW reeks voor teveel van hetzelfde zijn. Nu ik ze alle 6 achter elkaar heb gedaan merk ik op dat dit niet helemaal terecht is. Ja, in de globale lijnen gaan alle games ongeveer hetzelfde, maar in de details weten ze altijd dingen op te fleuren: wapens die net wat anders werken, vijanden die andere aanvallen hebben of andere QTE’s nodig hebben, nieuwe spreuken die je anders moet gebruiken of een nieuw snufje om de besturing anders te maken. Zelfs binnen de losse games moet je nooit 2x dezelfde combinatie aan vijanden bevechten. In mijn hoofd was het allemaal copy-pasted van de voorgaande delen, maar in de praktijk is er meer over nagedacht.
Het heeft niet de grote bosses, het spektakel of de puzzels van deel 2, maar de besturing en vijand-keuze werkte zo prettig dat dit deel boven 2 steeg. Met als uitzondering van de Keres Wraith vijanden: helft van de tijd kon ik hun aanvallen niet eens zien, waardoor het niet helemaal binnen mijn macht viel om te reageren. Als ik sprong werd ik geraakt door hun grijpaanval, als ik hun afstand-aanval probeerde te blokkeren werd ik ook geraakt door de grijpaanval, en als ik de grijpaanval probeerde te ontwijken werd ik geraakt door de afstand aanval. Vond dit de meest frustrerende en ronduit slechtste vijand uit GOW, en de gevechten met hun zorgde voor vervelende diffucilty spikes (op hard mode iig).
Die Keres Wraiths zorgde voor teveel frustratie om het op een 4,5* te houden, maar na deel 3 is dit zeker mijn favoriet (van de eerste 6 delen).
4/4,5*
* denotes required fields.