GoldenEye 007 (1997)

Revolutionaire game, die op zoveel fronten vernieuwend was voor de first persion shooter. en een flinke stap voorwaarts betekende. Het is een taktische soort, waarbij je moet nadenken voordat je wat doet. Ook het verhaal, de missies die daar feilloos bij aansluiten, de grandioze levels, details als herladen en zoveel meer. Zowat ieder level is met gemak honderden malen te spelen zonder te vervelen. Enige minpunt is dat in de multi-player helaas niet bots kunnen worden ingezet, maar dat is niet iets wat je mensen van Rare kan verwijten. Ook zijn een boel ideeen niet uitgewerkt, ook al lagen die op tafel. Een meesterwerk van jewelste en samen met Mario Kart van de Snes de beste game ooit gemaakt! 5 sterren

We always will have the GoldenEye 007 for the Wii


Sinds kort een Wii aangeschaft, ook mede door de release van de semi remake van deze game. Een game met een enorme reputatie, en wou deze zeker gespeeld hebben voordat ik aan de remake begon. Altijd fijn om het bronmateriaal te kennen. Terwijl ik deze review schrijf, heb ik er al zo 6 uur opzitten met de remake, mijn vergelijkingen zijn dan niet puur gebaseerd op lucht.


Het kan komen omdat ik het spel nu pas speel maar denk het niet, aangezien ik een echte doorgewinterde gamer ben. Ik vind de omgeving design zwaar onder de maat, erg repeterend en ongeïnspireerd. Zelfde geldt voor de enemy design, ik snap de keuze voor die scouting uniformpjes ook niet echt. Wel wat aantal vernieuwende gameplay elementen maar maakt dat deze game echt vernieuwend? Nee, niet echt. Dus deze game revolutionair noemen lijkt me veel te overdreven.


GoldenEye is mijn favoriete James Bond flick, dus kieskeurig ben ik wel op een game versie. Het volgt de belangrijke sequences wel van de film en dat vind ik een groot pluspunt, zorgt toch voor enige nostalgie. De A.I. van de CPU vind ik het grootste doorn in het oog, echt enorm scripted en met totale focus kan je met gemak ongeschonden een level clearen. Reageren allemaal zo voorspelbaar. Wat vooral mist is de intensiteit, wat ik nu namelijk wel heb bij de remake.


De remake is eigenlijk op elk vlak een verbetering, en dat maakt deze veel minder perfect. Vind het overigens buiten het feit dat de remake zo goed is, ook helemaal geen sterke game. Qua design niet bijzonder, vervelende A.I. met wel een goede storyline. Maar dat is weer geen compliment waar de makers van de game credits voor horen te krijgen. Overschatte game m.i., en geef mij maar de intense remake, die met de Nunchuk + remote besturing (of Zapper) ook qua besturing (net als qua game ervaring, intensiteit, storytelling) gewoon de betere game is t.o.v. het origineel. En dat is een conclusie die ik nu al kan trekken, en dat er een gap van 13 jaar qua technologie is, is voor mij geen excuus.

Fantastische game, helemaal grijs gespeeld vroeger.

Eigenlijk puur en alleen maar omdat ik veel mensen kende die deze game ook speelde. Uren lang achter elkaar alleen maar tegen elkaar gegamed. Soms waren we met z'n vijven en dan moest degene die laatste werd de controller doorgeven. Ik kan me niet voorstellen dat ik minder als 100 uur plezier aan deze game beleefd heb.

Tegenwoordig is dit enorm achterhaald. Zelfs uit nostralgie ga ik deze game niet meer spelen. Dat doet alleen maar afbreuk aan mijn huidige gedachten over deze game. Dat zou net zoiets zijn als de film 'It' nu terug kijken, die je vroeger zo eng vond. Ben toch wel benieuwd naar de remake. Met de huidige shooters vind ik de afwezigheid van een goede splitscreen-multiplayer eigenlijk wel jammer, met name omdat ik een soortgelijke game als deze mis. Het voegt toch wel iets toe als je precies ziet waar je concurrenten lopen. Laatst wel COD met z'n 3-en splitscreen gespeeld, maar dan loop je eerst drie kwartier voordat je iemand tegenkomt. Ook al zitten er kleinere levels tussen die wel leuk zijn op deze manier, dat zijn er maar twee, dus dat wordt weer eentonig.

Singleplayer was ook wel aardig, kan me er niet zo heel veel meer van herinneren, behalve dat ik op een gegeven moment de plaats had gevonden waar de vijanden 'tot leven' kwamen. Deze werden in sommige levels, om de moeilijkheidsgraad te verhogen, constant vanuit het niks opgeroepen. Net alsof je tegenstander in COD precies voor je neus spawnt. Dat is voor m'n gevoel het enige wat mis is met deze game.

4,5*

Grafisch misschien niet echt een hoogvlieger, maar sowieso de shooter waar ik het meeste plezier ooit aan heb beleefd.

Single player waren stuk voor stuk leuke missies met best wel veel afwisseling (bunker, silo, train, jungle, archives, statue,... hoewel het zoveel jaren geleden is kan ik ze me nog zo voor de geest halen). Aantal keer volledig uitgespeeld, al denk ik dat er een paar missies waren die ik op de hoogste moeilijkheidsgraad niet kreeg gebolwerkt.
En die split-screen multiplayer was (hoewel ondertussen gedateerd) inderdaad ook echt geweldig! Uren gespeeld, jammer genoeg bleef mn broer beter.

Goed mee vermaakt destijds, vooral met z'n tweeën splitscreen was erg leuk. Ik heb 'm afgelopen week weer eens geprobeerd, maar eerlijk is eerlijk, deze game is niet echt... mooi verouderd, om 't maar netjes uit te drukken. Grafisch is 't natuurlijk te begrijpen, maar ik vind vooral dat de gameplay (grotendeels te wijten aan N64 controller) er echt onder te lijden heeft gehad. Wel een revolutionaire game destijds natuurlijk, de grondlegger van hedendaagse FPS wat mij betreft. Moet de remake nog even proberen, heeft wel aardige scores gekregen.

The name is Bond, James Bond.

Nooit gedacht dat ik nog eens de volledige campagne van GoldenEye 64 zou spelen, de game die al sinds het begin op Gamesmeter op mijn eerste plek staat in mijn top 10. Maar die positie is wel gebaseerd op het spelen in de jaren 90, zeg een 25 jaar geleden met mijn vrienden. Wat hebben we destijds honderden uren de multiplayer gespeeld zeg, echt fantastisch. En uiteraard ook de campagne gespeeld, was natuurlijk baanbrekend. Maar je moet maar hopen dat dit een halve eeuw later nog steeds de moeite waard is, dus heb best even gewacht met een nieuwe kennismaking op de Xbox. Wel superleuk dat dit een mogelijkheid is na al die jaren. Ze hebben de game wel eens gereboot, maar toen leek het niet eens meer op de klassieke game omdat ze alles hebben aangepast, van de locaties tot aan Pierce Brosnan toe. Bah.

Goddank blijft deze versie trouw aan het origineel. Visueel iets opgepoetst, maar dat valt best wel tegen. De pixels zijn nog allemaal te tellen, zeker de personages zien er niet uit zo blokkerig zijn ze. Je merkt pas hoe enorm games zijn geëvolueerd als je de eerste generatie 3D games uit halverwege jaren 90 speelt. Ook zijn de levels vrij klein en afgebakend, allemaal vrij logisch natuurlijk met de beperkingen van destijds. De wapens zien er wel weer heel bruut uit en zo knalt de game ook. De allerbeste verbetering van deze game zijn de controls. De N64 heeft een hoop mensen denk ik frustratie opgeleverd, wat een moeilijk ding was dat. Destijds lukte het nog wel redelijk om ermee te spelen, maar een paar jaar geleden al niet meer toen ik GoldenEye nog eens op een N64 startte. Niet te doen. Maar de Xbox heeft alle knoppen overgenomen van een moderne shooter. Je rent, laadt, zoomt en knalt al na een minuutje heerlijk weg. Hier blinkt GoldenEye ook gewoon geweldig in uit, het is nog steeds zo bevredigend om ladingen Russen af te knallen. Het geluid van de wapens is fantastisch en nog steeds is het geweldig om de soldaten te raken, waarna ze rode bloedplekken zichtbaar krijgen en in elkaar zakken. Ook kun je op lichaamsdelen mikken voor afwisselende kills. Deze game was destijds als shooter echt revolutionair en die blueprint is nog steeds uitstekend. Dit was meen ik ook de eerste game waarbij je kon snipen. Het eerste level Dam is denk ik gewoon een klassieker in gaming. Het is opnieuw machtig om de bungeejump te maken.

Wat deze game ook wist te onderscheiden van shooters als Doom of Duke Nukem van destijds is dat je allerlei doelstellingen hebt te vervullen in een level. Fotografeer dit, vernietig dat, bescherm Natalya. Het zorgt ervoor dat je na moet denken en dat heeft wel wat. Heel tof is ook dat je hoe hoger de moeilijkheidsgraad zet, des te meer doelstellingen krijgt. Kijk, dat is pas origineel. Maar, hier komen meteen wel twee beste minpunten boven. Zo is het geregeld onduidelijk wat je precies moet doen of wat het object is en dan zoek je je soms een ongeluk. En de ergste pain in the ass is dus Natalya. Je moet haar diverse keren bevrijden of beschermen en dat is soms echt lastig, want dood is leven opnieuw spelen. Zo werd ik helemaal gefrustreerd dat ze elke keer op het eind van de treinmissie werd vermoord voordat ik wat kon doen. De levels zijn wel gevarieerd gelukkig, soms helaas wel aan de donkere kant maar altijd wel uitdagend. Jammer dat er geen savefunctie tijdens een missie is.

Nog een irritatie, de Xbox kent geen online multiplayer. Echt heel jammer, dit is weer Switch-exclusief. Ik had heel graag nu potjes online willen spelen, want als shooter is dit een monument die de tand destijds goed heeft overleefd. Wel is het spijtig dat deze game niet eens echt in 4K moderne graphics kan worden afgeleverd. Als je de Resident Evil games zo mooi kan rebooten, dan was het met GoldenEye 64 ook super geweest. Maar ik neem genoegen met wat we nu aangeboden krijgen, het is nog steeds uren fun. En de soundtrack is nog steeds ongeëvenaard goed.

Wel heb ik nu een probleempje, want dit is geen vijf sterren en een nummer 1 klassering meer voor me waard. Dat is weer het nadeel van zoiets ouds herspelen. Maar toch was dit een dikke hernieuwde kennismaking. Heb je nostalgische gevoelens bij deze game, dan moet je het eigenlijk nog een keer spelen.

4* + 0,5* nostalgie-bonus.