Demon's Souls (2009)

Pittig Gekruid.

Zo eindelijk even kletsen over mijn favoriete game van deze eeuw, dat kan ik gerust zeggen want ik kreeg direct heimwee naar mijn thuisbasis, Heart of Darkness. Opvallend is het hoge gemiddelde bij deze game, of eigenlijk ook weer niet, want toen ik deze game een jaar geleden op de toonbank van de HMV legde vroegen ze mij niet 1, maar twee keer: "Are you sure?". "Yes more than anything in this world" was mijn antwoord.

Ik volgde BBC Demon's Souls namelijk al een hele tijd en wist dat deze af en toe zeer pittig kon zijn. Ik had net mijn opleiding afgerond dus ik had zeeën, nee, oceanen van tijd om hier eens lekker van te genieten, en ik geniet vandaag een jaar later nog steeds.

Demon's Souls is een wat gerust gezegd mag worden, een hardcore action/rpg voor de PS3.
Een hardcore rpg met een body en soul form, wanneer je het spel begint ben je in body form, en wanner je dood gaat, hoef je overigens niet je best voor te doen want doodgaan zul je, heerlijk grapje binnen de game overigens. Eenmaal morsdood word je geteleporteerd naar een plaats/grot genaamd Nexus. Nu, jawel goed geraden, ben je in soul form, het nadeel van soul form is is dat je maar 50% van body form HP hebt, het voordeel is dat je behoorlijk meer schade doet.

Ik zal proberen niet al te veel in detail te gaan, rekening gehouden met de neutrale lezer.
Nog voor je überhaupt bent begonnen aan dit avontuur moet er een karakter en specialiteit gekozen worden, voor beginners is een Royalty aan te raden en zij die levensmoe zijn zullen een Thief prefereren. Verder heb je keuze uit: Knight, Priest, Magican, Temple Knight, Soldier, Wanderer, Barbarian en Hunter. Ik ben zelf met een ja, Royalty begonnen en heb nu ook een Temple Knight en Wanderer over de eindstreep getrokken. Overigens allemaal female, gewoon omdat deze simpelweg awesome zijn.

De game bevat verschillende werelden, elk heeft een baas of zelfs meerdere die verslagen moet worden. De eerste wereld heet Boletarian Palace, een redelijk eenvoudig eerste wereld met een soort van sponsige slijmbaas als boss. Niet kindseenvoudig maar moeilijk is hij niet, dit geeft de gamer de tijd om aan het spel te wennen zonder dat het saai wordt. Zodra de spons (Phalanx) verslagen is, is het farmen geblazen, een paar uur lang hetzelfde level overnieuw doen om souls te verzamelen voor spells en stats.

Voor de gene die kan, altijd online spelen deze game, wat je namelijk kan doen of van gebruik kan maken zijn de teksten op de vloer, bijvoorbeeld er is een donkere gang en jij schrijft "Run forward" dit kan een mede speler dat lezen en je raad wel of niet opvolgen, nu kan het zo zijn dat het wijze raad is maar er kan ook een hoge cliff aan het einde van de gang zijn en dat diegene naar beneden valt en morsdood is. Geinig.

Na het farmen van o.a. de Red Knight in Boletarian Palace ben je klaar voor wereld twee, Stonefang Tunnel. Echter is het te adviseren eerst even een bezoekje t plegen bij de Shrine of Storms, dit is niet alleen een goede farmplek maar ook liggen hier een aantal leuke spulletjes. Pas wel op, black skeletons hebben maar 1 hit nodig om jou aan je einde te maken.

Vanaf hier wordt het redelijk pittig, maar voor zij in nood is er altijd nog de Demon's Souls Wiki.
Verder is het visueel erg mooi en bevat deze game naar mijn mening de mooiste game muziek ooit gemaakt. Overigens is de gameplay erg eenvoudig, dat mag ook wel natuurlijk.

Heerlijk ouderwets sfeervolle rpg voor geduldige mensen die van spooktochten houden.

~ So the world might be mended. ~

Alvast excuses van te voren dat ik vaak de vergelijking aanga met Dark Souls, maar aangezien ik die eerder heb gespeeld, ben ik misschien toch een beetje verwend geraakt. Ik kan dit eigenlijk in één zin samenvatten: Dark Souls is een perfecte sequel die op vrijwel alle fronten beter is dan Demon's Souls, op originaliteit na. En dat laatste is eigenlijk het allergrootste compliment dat ik dit spel kan geven. Het fundament bouwen van iets relatief revolutionairs lijkt mij namelijk wat lastiger, en daardoor wellicht prijzenswaardiger, dan het eerdergenoemde fundament te perfectioneren. Het grootste deel van mijn pluspunten op de Dark Souls pagina geldt om die reden eigenlijk grotendeels ook voor Demon's Souls.

+ De moeder van de Souls spellen. De meeste pluspunten in Dark Souls, zie de desbetreffende pagina, vinden hier hun oorsprong.
+ Het karakteristieke gevoel van "altijd op je hoede blijven" verdwijnt nooit.
+ Het tempo ligt hier veel hoger dan Dark Souls, minder backtracking. Zowel een voor- als nadeel, want dit betekent dat...

- ... de speelduur ligt veel lager dan bij DaS. Waar ik daar dik 55 uur bezig was, staat de teller voor DeS nu op 'slechts' 17 uur.
- Technische problemen op de PS3, veel frame drops met mogelijk freezes als gevolg (het laatste viel nog mee, ik heb er maar één gehad).
- Het is vaak niet dat de bazen op zichzelf moeilijk zijn, maar dat het middeleeuwse varianten van bullet sponges zijn.
- Ik geef de voorkeur aan een samenhangende wereld als Lordran dan de losse levels van Boletaria.
- Geen mogelijkheid om armor up te graden (of ik moet het gemist hebben?), alleen wapens en schilden.
- Gelimiteerde item burden kan irritant zijn (in DaS was er geen limiet, alleen een equip load).
- Het einde is best een anticlimax. Na het bevechten van, of beter gezegd uit het lijden verlossen van een erg zwakke King Allant, krijg je zowat gelijk de end credits te zien.

Ondanks dat heb ik Dark Souls nou eenmaal eerder gespeeld en om die reden ben ik wellicht verwend geraakt door de verbeteringen die ze toen hebben doorgevoerd. Maar niettemin raad ik geïnteresseerden aan om eerst met Demon's te beginnen alvorens je verder gaat met Dark. Al is het alleen om beide spellen in hun geheel beter te waarderen.

Het OG spel van From waar een van de beste reeksen ooit uit is voortgevloeid is nog wat ruw in zijn vorm. Als je deze game speelt na Dark Souls, valt vooral op hoe clunky de mechanics nog zijn en dat het rollen en de plunging attacks toch echt nog gemist worden. Dat het spel echter nog steeds erg mooi is om te zien, een paar zeer memorabele omgevingen en vijanden kent en een intrigerende verhaallijn heeft, spelen echter allemaal mee aan deze bovengemiddelde waardering.

Een paar minpunten die ik eerst uit de weg wil hebben, buiten het gemis aan de eerder genoemde game mechanics:
- Het spel is bij vlagen uitzonderlijk frustrerend door het gemis aan tussentijds saven. Waar Dark Souls games meerdere bonfires hebben om een omgeving door te komen, is het hier speuren naar shortcuts omdat je anders weer de gruwelen van een level door moet komen. Ik heb helemaal frustraties gehad bij de Adjudicator headstone, vanwege die verschrikkelijk vervelende skeletons en Shadowmen met hun oog-lasers dat ik het spel bijna heb opgegeven.
- De Archstone of the Burrow King levert me weinig plezier op, omdat de level designs hier eentonig zijn en het makkelijk verdwalen is te midden van de inwisselbare gangen.
- Giant Depraved Ones... urgh, wat een verschrikkingen om tegen te moeten vechten in hun moeras-omgeving. Een van de momenten dat ik me ook afvroeg of het de moeite was om het te blijven proberen.
- Het world-tendency effect is onduidelijk en kreeg ik alleen (soort van) door na internet geraadpleegd te hebben.

Ik heb me over al deze punten heengezet om uiteindelijk een vrij goed spel uit te kunnen spelen. Demon's Souls zit nog steeds vol met sfeer, memorabele NPC's, goeie graphics en bloedstollende actie. Waar Dark Souls dark fantasy iets verder uitwerkte door meer body horror en verval toe te voegen aan de setting, voelt Demon's Souls ondanks de titel toch nog iets meer aan als high fantasy met een paar donkere elementen. Toch heeft het spel met Archstones of the Tower Queen en the Chieftain een paar naargeestige settings die druipen van de duistere sfeer. Het einde van de laatstgenoemde archstone is er daarnaast eentje die blijft naspoken in mijn hoofd. Nadat je de compagnon van Maiden Astraea (ik met moeite) hebt verslagen, pleegt de dame in kwestie zelfmoord en geeft ze je een ethische overpeinzing over de moraliteit van je missie. Goed schrijfwerk voor een reeks die grotendeels als 'vaag' wordt omschreven qua verhaallijnen.

Demon's Souls is mijn minst favoriete spel in de Soulsborne reeks (Sekiro niet meegerekend), maar alsnog kan ik niets dan waardering opbrengen voor wat From hier neerzette om later beter uit te werken. Wel een spel dat lang niet zoveel replay value heeft als de andere spellen uit de reeks, omdat ik het daarvoor toch net nog wat te rommelig vind spelen.