Resonance of Fate (2010)

Het is een bijzondere game met heel veel originele ideeën maar de verveling begint bij mij nu echt hard toe te slaan na zo'n 25 uur spelen. De combat wordt namelijk wel erg repetitief, en het verhaal wordt er ook niet duidelijker op. Ik hoef gelukkig nog maar 2 chapters dus mijn review volgt binnenkort.

Nou ik heb de game niet meer aangeraakt sinds dat bericht van mij hierboven, en denk ook niet dat ik dat nog ga doen. Ik heb al mijn interesse verloren, zo repetitief is die game. Ik heb normaal niet zo'n probleem met random battles en veel grinden, maar in een goede JRPG heb je tenminste nog een boeiend, meeslepend verhaal en mooie omgevingen om je gemotiveerd te houden de game te blijven spelen. En dat heeft Resonance of Fate dus totaal niet. De omgevingen zijn zo ontzettend lelijk, grauw en grijs dat ik er haast depressief van werd. En dat blijft dus de hele game hetzelfde. En het verhaal heeft soms weliswaar iets intrigerends en die weirde Japanse humor kan ik ook wel waarderen, maar het blijft allemaal te vaag en te mysterieus om er echt lekker in te kunnen komen. Misschien dat dit aan het einde allemaal haarfijn wordt uitgelegd maar eerlijk gezegd verwacht ik dat niet.

Nou klink ik erg negatief, maar dat ben ik zeker niet alleen maar. Deze game zou namelijk een award moeten krijgen voor meest innovatieve JRPG van de afgelopen jaren. Het JRPG genre staat namelijk bekend om zijn conservatisme maar RoF heeft echt een heleboel interessante, originele ideeën. Grootste voorbeeld daarvan is natuurlijk de guncombat. Het is een systeem dat behoorlijk ingewikkeld is en dus de nodige oefening vereist, maar als je het eenmaal onder de knie hebt voelt het heerlijk en kunnen de gevechten behoorlijk tactisch worden. De schietgevechten zien er erg spectaculair uit en zijn met geen enkele game te vergelijken. Helaas verliest het na een tijdje wel zijn frisheid en heb je op een gegeven moment alles wel gezien. De meeste eindbazen kun je met dezelfde tactiek vrij gemakkelijk neerkrijgen.

Een ander origineel idee is de worldmap, waarop je een pad moet creëren door zeshoekige vlakken te plaatsen. Het is leuk om te doen en het is af en toe best een beetje puzzelen. Enige nadeel is dat ik hierdoor niet echt het idee kreeg dat ik me in een coherente wereld bevond. Sowieso voelt de game vrij fragmentarisch. Het is namelijk opgebouwd uit chapters, en in elk chapter krijg je weer een nieuw onbenullig opdrachtje die verder niks met elkaar te maken hebben. Als ik weer eens een fles wijn moest halen voor iemand vroeg ik me dan ook wel eens af waar ik nou eigenlijk in godsnaam mee bezig was.

Nog zo'n leuk vernieuwend idee is de gun customization. Hier kun je als een soort puzzel allemaal nieuwe onderdelen op je guns plaatsen zoals extra scopes en magazijnen, waardoor ze steeds sterker worden. Als je de ruimtes een beetje goed gebruikt en de juiste onderdelen in elkaar zet kun je echt behoorlijk krachtige wapens maken. Het uiterlijk van je drie characters kun je ook ontzettend uitgebreid customizen, maar dit is niet meer dan een leuk extraatje want het heeft verder geen invloed op de gameplay.

Al met al is Resonance of Fate dus een erg vernieuwende game in het JRPG genre en daar moet ik de game ook zeker voor prijzen. Maar die nieuwe ideeën verliezen te snel hun nieuwigheid, waardoor de verveling begint toe te slaan. De game is behoorlijk lang en uitgebreid maar bleef voor mij gewoon niet leuk genoeg om helemaal uit te spelen, en dat is toch wel jammer.

3,5*

Uitstekende review Tsjo-Wi, kan me er prima in vinden.

Niet doorheen te komen dit.

Die tutorial alleen al.

Voordat die voorbij is heb ik al geen zin meer.

Leuk dat Herman van Veen er ook in zit.

Voor de vuurwapengekken.

Dit is een titel die ik al een tijdje in mijn vizier heb, maar ten tijde van de PS3 is het er nooit van gekomen. Gelukkig heeft de 4K remaster op de pc uitkomst geboden.

Er wordt een interessante dystopie gecreëerd overgoten door een steampunk sausje waar mensen opgedeeld wonen in een toren op basis van hun rijkdom. Hier volg je drie premiejagers wiens onderlinge relaties langzaam ontvouwd worden. Echt duidelijk wordt het helaas nergens, waardoor je op een gegeven moment de ontwikkelingen niet meer kan plaatsen.

Daarentegen staat de gameplay wel als een huis. Er is een tof real-time turn-based mechaniek geïmplementeerd waar je de meest acrobatische en bovenal gestoorde gun fu acties kan laten plaatsvinden, met name de Tri Attack is hier het summum van. En daar houdt het niet mee op, want er zijn ontelbare mogelijkheden om je wapens naar eigen smaak aan te passen, waardoor je uiteindelijk heerlijk exorbitante set-ups krijgt. Het houdt werkelijk niet over. Een leuke touch is ook dat je talloze garderobe opties hebt voor je personages.

De wereld bestaat uit verscheidene vlakken die je kunt ontgrendelen door een pad te maken naar je doel. Door dit tactisch te doen, kun je zelfs power-ups in jouw voordeel laten werken. Hoewel de omgevingen wel enige variatie hadden mogen hebben, want na de zoveelste grijze omgeving heb je het wel gezien. Toch moet gezegd worden dat de graphics op 4K en audio zeker de juiste sfeer overbrengen.

Al met al is 'Resonance of Fate' een uiterst vermakelijke game geworden waar ik met veel plezier 90 uur uit heb kunnen halen. De frisse concepten heb ik eigenlijk in geen andere JRPG teruggezien, des te jammer dat hier waarschijnlijk nooit een vervolg op zal komen. Met een coherente narratief zou dit helemaal geslaagd zijn.

4,0 Sterren.

De laatste paar weken de remaster van deze PS3-parel aan het herspelen geweest. Net als op de PS3 zit ik nu op het punt waar ik chapter 16 heb voltooid, en nog het e.e.a. aan trophies moet zien binnen te halen - waaronder een tweede playthrough, en ook Neverland. Die laatste schrikt me wel een beetje af. Want ik zit nu met mijn party net voorbij level 100, en de grind naar een level om me aan Neverland te kunnen wagen is niet iets waar ik in het bijzonder naar uit kijk...

Daarbij heb ik ergens een missie gemist, dus die zou ik tijdens een tweede playthrough weer allemaal opnieuw moeten doen. Ook de arena grind is nog niet binnen. Ik betwijfel wel of ik me hier nog aan ga wagen. De schaarse gametijd steek ik dan toch liever in een andere game, dan nog dertig uur door te buffelen voor een platinum trophy.

Ik heb me wel weer bijzonder goed vermaakt met deze game. De gameplay blijf toch echt uniek. Het zou eeuwig zonde zijn als hier nooit een vervolg op komen gaat.

Ik kan me overigens wel voor de kop slaan. Want iets dat ik tijdens mijn PS3 speelbeurt nooit geweten heb, en hier ook pas na 50 uur achter kwam, is dat je bij gun modification die basis van je gun kan verplaatsen op de grid en ook attachments kan roteren. En ik maar moeilijk met hulpstukken enz.

is dat het einde van het spel dan, met end-credits?

Dat gebeurd wel eens, heeft me ook 5 uur gekost voordat ik wist dat Trico (Last guardian) wel degelijk met commando's te besturen viel

Zal ik julie eens een gokje laten wagen op wie dit spel al jaren in de kast heeft staan en eigenlijk nooit echt heeft gespeeld? ?

Ha deze ken ik:

Niet om aan te gluren of door te komen.

Vond ik dan.

Sla jij je maar lekker voor je kop. Voordeel is dat anderen het nu wel weten, waarvoor dank.

Ik ben er dan (eergisteren) toch maar eens 'wat serieuzer' aan begonnen (eens kijken hoelang ik het volhoud though), en moet zeggen dat het me wel enorm bevalt tot nu toe. Zit nou met een 5-tal uur en een beetje op Chapter 2, maar de Combat is inderdaad vrij uniek en best verslavend - sowieso is Turn-Based altijd een kolfje naar mijn hand maar het voelt hier redelijk uniek vanwege de Tri-Attacks en de manouvrering om hiertoe te komen e.d Grafisch vind ik de gevechten sowieso erg spectaculair om te zien. Eens zien hoelang ik het volhoud maar tot nog toe ben ik best positief - hoewel ik moet bekennen dat ik wel even bepaalde zaken uit de tutorial op youtube heb moeten nakijken omdat ze niet 1-2-3 duidelijk waren.

Ha. Wat goed dat je weer eens een game uit je backlog oppakt! En, zonder dank hoor. ?

Zoals je al aangeeft doet men hier geen moeite om iets uit te leggen. Had zelf ook ff een tutorial van YouTube nodig om de combat weer in de vingers te krijgen; en dan te bedenken dat ik deze al eens had uitgespeeld op de PS3.


Yes. Als ik de end-credits zie rollen is dat gevoelsmatig vaak wel het punt waarop ik een game voor mijzelf heb uitgespeeld.

Dat blijft nou eenmaal het leuke van een forum. Ik heb een behoorlijke backlog aan games en ik wil ze echt wel spelen - soms wordt je gewoon enthousiast gemaakt door berichtjes van gebruikers (en ik had de PS3 al een tijd niet aangeraakt) en dan is de keuze snel gemaakt. En net zoals twee weken geleden bij Quantum Break (die ik dan wel gekocht heb - hoe goedkoop ook) klikte Resonance of Fate gelukkig ook meteen.

De PS3, Xbox360 en WII era blijft voor mij kwalitatief gewoon een bijzonder goede periode voor video games met legio spellen die ik nog wil spelen, alleen is af en toe een beetje een extra push nodig. En het is (samen met de handhelds en de PS2) ook de enige waarvoor ik ook echt nog 'verzamel'.

Voorlopige review na het spelen van de Proloog. Gelukkig wist ik van te voren dat het allemaal erg lastig was meteen dus heb ik ruim de tijd genomen op een roostervrije dag.

Deze game had ik al een aantal jaartjes terug afgeprijst gekocht maar het was er nooit echt van gekomen. Eerst ben ik veel reviews gaan lezen en kwam erachter dat dit een berucht hoge moeilijkheidsgraad had en bovendien een erg steile leercurve. Daar was niets van gelogen want ik heb ondanks het op mijn dooie akker volgen van alle tutorials in de Arena (moet je ook zeker doen) toch moeite gehad met mijn eerste gevechten waarbij ik al snel sneuvelde. Het begint meteen al te moeilijk.

Die tutorials zijn hier en daar gebrekkig, met name de laatste twee zijn niet duidelijk genoeg. Gelukkig is er op YouTube en dergelijke wel wat extra hulp te vinden en die had ik ook wel nodig voor het leren van de belangrijkste combat facetten. En dit zijn er nogal wat...het spel doet niet echt aan een stapsgewijze curve, met basics eerst, maar gooit je meteen het diepe in. Vermoedelijk ga ik die online hulp bij lastige boss fights ook nodig hebben.

Het navigeren door het gebied via de kaart is aanvankelijk ook frustrerend omdat je al snel ongevraagd belaagd wordt bij het bewandelen van paden. Nu zie ik dit inmiddels wel als prima kans om verder te levelen door een paar kneuzige thugs de volle laag te geven (en dit gaat vaak ook nog vrij snel door de leider uit te schakelen). Dat gedoe met die hexes vond ik nu ook niet meteen duidelijk.

Het combat systeem is echt Tri-Ace: timing is belangrijk en het is vrij uniek. Ook moet je echt letten op wat je tegenstander van plan is, die heeft een meter die steeds voller loopt naarmate je in actie bent. Raakt die op rood dan ben je te laat met het afmaken van je eigen actie. Ik vind het vooralsnog een interessant systeem waarbij vaardigheid gecombineerd wordt met tactische keuzes (welk wapen, wie eerst, zuinig aan met de Bezels of elke keer een Hero Action). Het merendeel zal om de combat gaan dus is het zeker belangrijk dat de combat leuk blijft. Ik heb hier vooralsnog wel vertrouwen in, met name door het pittige karakter waar ik meteen al kennis mee maakte. Het spel lijkt ook zo ontworpen te zijn dat je aangemoedigd wordt om veel te vechten en flink door te levelen. Er zitten ook wel fetch quests in maar die zijn simpel en snel te voltooien.

Het spel heeft voor mij een flinke charme, onder andere door de mooie muziek van met name Motoi Sakuraba. Hij heeft de meesterlijke soundtrack van Valkyrie Profile 2 gemaakt en hoewel ik nog te weinig gehoord heb beviel wat ik hoorde mij erg goed, het is een bijna sprookjesachtige sfeer soms met een zekere onschuld, ondanks het brute schietgeweld en de wat grauwe, kleurarme look. De charme zit verder in wat ik in cutscenes zie van de steampunk wereld, je ziet Bioshock invloeden zonder dat het jatwerk hoeft door te gaan.

Over Valkyrie Profile 2 gesproken, dit spel heeft dezelfde wijze van side scrolling op rails als het gaat om het bezoeken van shops, personen e.d. Dat werkt ook voor deze tijd nog best goed.

Grafisch zit het spel een beetje tussen PS2 en PS3 in eigenlijk. Final Fantasy XIII was in die tijd al verder, maar Resonance of Fate kan best mooi zijn. Het is duidelijk dat het spel niet kleurrijk genoeg is, met veel teveel grijs in de achtergronden van de strijdvelden en op de kaart. Eigenlijk lijkt dit spel te schreeuwen om een vervolg waarin alle problemen van deze titel opgelost worden, wat eigenlijk vrij makkelijk zou moeten zijn. Als liefhebber van vooral JRPG's die buiten de standaard leest vallen lijk ik ook met deze titel vooralsnog bediend en voelt het alsof mijn geduld wel beloond is na 5 uur spelen (want nu ben ik eindelijk klaar met die Proloog dus laat maar komen dat verhaal).

Het valt me trouwens op dat heel veel reviews amper meer hebben laten zien dan die Proloog en dat vind ik uitermate verdacht. De meesten vonden het stiekum allemaal veel te moeilijk natuurlijk en met name IGN verdenk ik wel vaker van een luie recensie. Wat die van mij betreft: die wil ik zeker nog aanvullen zodra ik veel verder ben of het misschien zelfs uit heb gespeeld, dat durf ik echt nog niet te beloven met zo'n pittige kluif, het moet wel leuk blijven maar ik ga deze echt een kans geven.

Ik zat eens even te zoeken waar tri-ace mee bezig is, (wellicht resonance of fate deel 2, want op een of andere manier is dit zo game wat mij altijd beklijft) maar het is wel heel stil ... bestaan ze nog?

Zeker. Ik heb wel het idee dat ze kleiner geworden zijn. Ze zijn vooral bezig geweest met 4k versies van oudere spellen en de Star Ocean franchise.

tri-Ace - Wikipedia - en.wikipedia.org.

Ik zou een gat in de lucht springen als ze Valkyrie Profile 3 of Resonance Fate 2 zouden maken maar het lijkt erop dat ze juist iets kleinschaligere spellen willen maken.

Ik heb weinig hoop hoor op een sequel. Een beetje research leert me dat tri-Ace is inmiddels geabsorbeerd is in een of andere holding. De director van Resonance of Fate, Takayaki Suguro, is er weg. En ze hebben sinds Star Ocean 5 - wat commercieel geen succes was - geen console game meer afgeleverd afgezien van remasters en PC ports.

Maargoed je weet nooit ...

Ik probeerde nog duidelijk te krijgen of Resonance of Fate op de PS4 echt scherper eruit ziet, maar ik zie amper verschil. Is de remaster echt de aanschaf waard?

En die 90 uur, komt dat niet door ontzettend vaak aan flarden geschoten te worden? Ik wil zelf overnieuw beginnen omdat ik net gelezen heb dat ik handgranaten had moeten bewaren voor tegen de kennelijk al retemoeilijke eindbaas van Chapter 1.

Over de PS4 versie kan ik helaas geen uitspraken doen, maar ik neem wel aan dat het één en ander qua cutscenes en dergelijke beter is gerenderd. Op de pc vond ik het er in ieder geval goed uitzien.


Dat komt meer omdat ik alle missies heb doorlopen en ik was ook veel te vinden in de Arena om allerlei dingen vrij te spelen.

Op zich hoef je niet opnieuw te beginnen. Het is in principe een kwestie van je Hero actions goed uitstippelen, met als uiteindelijke doel een Tri-Attack. Daarbij ook vooral eerst Scratch Damage aanrichten en daarna Direct Damage. Het vergt wel enige oefening in het begin. Daarom zou ik aanraden om de tutorial in de Arena door te lopen, dit filmpje legt het kort uit: Resonance of Fate - New Battle Tutorial.

Veel succes.

Nou, het is voor mekaar, heb na wanhopig makende mislukkingen toch de eindbaas van Hoofdstuk 1, de Tar Man, verslagen. En vooral een YouTube filmpje hielp daarbij. Het was vooral zaak om naar de juiste plekken toe te lopen en niet direct Hero actions te doen maar eerst een stukje lopen om de muren te vermijden. Ik kon genoeg oranje Bezels terugkrijgen door stuk voor stuk vaten kapot te schieten. En die deden veel extra schade bij vernietiging omdat ze naar Tar Man toegelopen waren. Het vernietiging van het olievat voorkomt bovendien dat Tar Man zichzelf healt.

Granaten bleken inderdaad niet nodig en schuilen achter muren ook niet. Ik heb gek genoeg 2 walkthroughs gevonden op gamefaqs die eigenlijk niet goed zijn. De ene adviseerde die granaten te sparen ervoor (waardoor ik overnieuw begon) en te schuilen, de andere gaf aan dat je altijd die sprong moet doen en dat je te weinig had aan Bonus Hits of Smackdown. Terwijl ik toch aardig wat extra schade krijg met Bonus Shots als een vijand de lucht ingaat (je moet dan vanaf de grond schieten) en soms ook met de Smackdown. Het is echt flink oefenen in de Arena maar als je het eenmaal doorhebt (ze leggen het soms echt heel slecht uit) dan is het niet idioot moeilijk.

Dit spel lag na wat verkenning een tijdje in de ijskast dus ik moest er weer helemaal inkomen en ben dus maar overnieuw begonnen, ook om wat beter met resources om te gaan en efficienter te levelen.

Ik vind het nu wel echt een leuk spel om mee verder te gaan omdat ik het eindelijk wat onder de knie heb allemaal maar ook nog steeds foutjes maak zoals tegen muren of vijanden aanlopen en timing en positie best kritisch is, naast het in de beste volgorde uitzoeken van doelwitten. Het doet naast Matrix en John Woo films denken aan de gun fu van Equilibrium.

Het verhaal heeft me nergens vast kunnen houden en ik heb eerlijk gezegd geen benul wat er precies aan de hand is allemaal, maar ik heb mij echt bijzonder vermaakt met de battles en kan toch wel beamen dat die niet snel gaan vervelen door de enorme diepgang en benodigde finesses. Ik heb er al meer dan 100 uur op zitten, ook omdat ik graag bepaalde componenten wil om mijn guns te optimaliseren. Die onderdelen zitten vast aan bepaalde vijanden. Bij die 100 uur zat dus ook grinding, maar de boss battles vergen altijd een plan. En het farmen van onderdelen, dat vergt eigenlijk ook weer een aparte manier van spelen waarbij je niet domweg je vijand kapot moet schieten.

In de basis is het systeem redelijk eenvoudig als je het eenmaal doorhebt (het wordt slecht uitgelegd) maar door de vele fijne kneepjes is het lastig meester te worden ervan. Ik blijf me verbazen met dit spel omdat er nog steeds nieuwe dingen zijn die ik leer in sommige battles.

Een uitgebreide recensie kan ik binnenkort wel plaatsen, ben nu bij Hoofdstuk 16, het laatste. Ik zit trouwens gewoon de PS3 versie te spelen. Vind het eigenlijk heerlijk dat dat oude beestje nog steeds niet uitgeteld is.

All I really need...is within my grasp.

Oef, eindelijk uitgespeeld. Mijn favoriete spel ooit is Valkyrie Profile 2 van dezelfde makers, Tri Ace, en ik heb met dit spel deels dezelfde ervaring gehad: erg leuk en diepgaand combat systeem met af en toe klunzigheden, mooie muziek van Motoi Sakuraba, een verhaal waar ik eigenlijk weinig van kon volgen...en een erg pittig spel voor niet ingewijden...

maar een mooie ervaring. Ik heb me prima vermaakt met de PS3 versie en vond het niet erg dat het allemaal ietsje minder scherp was dan de HD remaster, die ik iets te duur vond nog. Sterkste punt is namelijk echt het combat systeem met de enorme diepgang. Verder biedt het vele sleutelen aan je schietijzers ook het nodige vertier. De vele oneliners en de soms tamelijk bizarre cutscenes zijn goed voor een dikke glimlach. Aan de vele extravagante, fantasierijke vijanden kun je al zien dat je niets te serieus hoeft te nemen, ondanks de ogenschijnlijke ernst van het verhaal.

Typisch is bij Tri Ace spellen toch wel dat als je het voor het eerst speelt je toch wel veel meer tijd kwijt bent aan grinding om nog een beetje mee te kunnen. Pas als je eenmaal vertrouwder bent met de vele facetten van het spel kun je veel slimmer om gaan met je resources en je wapens veel beter inzetten. Ik weet zeker dat als ik dit een tweede keer speel, ik het wel in 40 uur klaar heb terwijl ik nu over de 100 zit. Dat is niet heel erg maar farming en grinding zijn minder plezierig dan epische boss battles. Het voelt ook als mijn fout maar ik heb eerst veel fout moeten doen voordat ik die fouten doorhad. En dan mag ik toch een beetje klagen over hoe goed een spel je meeneemt.

Wat het spel dus duidelijk beter kan doen is de leercurve minder steil maken, veel meer en beter dingen uitleggen maar daarnaast ook een wat kleurrijker palet gebruiken in de graphics. En dat kan Tri Ace zeker, kijk maar naar de Valkyrie Profile spellen. Wat ik verder heel slecht vond was dat ik items niet kon vervangen in de battle of zelfs niet als ik vrij rond liep in lege gebieden waar ik net iedereen uit had geschakeld. Ook hadden karakters wel extra item slots mogen hebben, 2 is weinig.

De beste cosmetische aanpassing die je verder kunt doen is Leanne een rok aan laten doen. Zeker de moeite waard als zij salto's gaat maken of sierlijk ronddraait. Vashyron (zelfde stem als Nathan Drake in Uncharted!) kon ik helaas amper aanpassen.

Wat ik verder geleerd heb (en zeker niet meteen duidelijk was) deel ik graag hier:

-Scratch damage doet van zichzelf niets maar wordt opgeteld bij direct damage erna, soort latente schade aan de health bar dus, die ook gehealed kan worden;

-Is een (los onderdeel van een) vijand of een schild eenmaal helemaal blauw dan is 1 schot met een handgun genoeg, iets als gif kan ook direct damage doen. Dit maakt ook dat je wat zuiniger kunt zijn met je Hero Actions, als 1 schot volstaat hoef je geen hero Action te doen en krijg je toch een oranje Bezel terug voor de kill;

-Van dichtbij schiet je meer raak, zeker met machineguns (logisch maar het is echt belangrijk soms)...verder draait je schijf van dichtbij sneller;

-Hoe groter de driehoek, hoe beter de Tri Attack. Je krijgt dan meer tijd om je schijf rondjes te laten draaien en kunt vaker schieten. Het is weliswaar zo dat de schijf bij kortere loopjes sneller gaat ronddraaien maar dit is niet onbeperkt;

-Je moet altijd zorgen dat je karakters niet aanbotsen tegen een muur, een grote vijand (kleinere worden weggeduwd) of je andere karakter. Het zal vaak genoeg misgaan met je Tri Attacks. Het is een hele kunst om een perfecte Tri Attack op te zetten door obstakels en omdat je karakters op een goede uitgangspositie moeten staan. Kijk goed naar wie als volgende aan de beurt is en waar die staat. Je wil een lekker grote driehoek zonder obstakels (springen kan op zich maar zorg dat hooguit je beginnende karakter dat hoeft te doen of een ander karakter niet direct hoeft te springen want dat gaat mis) maar je wil ook niet teveel afstand tot je doelwit;

-Bij een Hero action doe je altijd meer schade terwijl je tijdens die actie onschendbaar bent. Het is zaak zo snel mogelijk meer scherven te vinden voor extra Bezels zodat je hier meer van kunt doen. Dat doe je niet enkel door hoofdstukbazen te verslaan maar ook bepaalde bonusbazen (rode flikkerende stippen) of ze domweg te vinden via het neerleggen van hexes;

-Bij een Hero Action kun je vaker dan 1x schieten of een granaat gooien. Het zoveel mogelijk opladen van de schijf blijft voor guns wel vaak het beste;

-Springen bij Hero Actions is vaak het beste omdat je hiermee schilden omzeilt. Het in de lucht schieten is aardig voor Bonus Shots maar die doen vaak marginaal schade omdat je ook van onderen last hebt van de schilden van vijanden;

-Bunkers lijken handig en kunnen dat zeker zijn om te schuilen (en op vijanden op afstand te schieten zolang ze niet te dichtbij komen) maar blokkeren ook je Hero actions als je te dichtbij staat en over het algemeen is het vooral iets wat je in het begin meer zult gebruiken bij gebrek aan Hero actions, 3 heb je zo opgebruikt. Maar ook dan moet je kijken of je misschien toch sneller die oranje Bezels terug kunt verdienen, dit gebeurt niet alleen door een hele vijand uit te schakelen maar ook door een separaat stuk van een vijand kapot te maken (Health Point breakage is hierom geweldig, dit kunnen de betere handguns goed).

-Smack Downs doen vreemd genoeg 0 schade in mijn waarneming, ook al wordt anders beweerd. Smack Downs zijn vooral een manier om meer items te farmen. Op zich is het niet verkeerd om ze te doen omdat vijanden dan gaan stuiteren en na hun val weer op moeten staan, daar win je tijd mee en dat is altijd goed;

-De aanval is vrijwel altijd de beste verdediging, je geneest vaak weer scratch damage door vijanden uit te schakelen, door tijd of door kwijtgeraakte bezels op te rapen tijdens je runs. Erg vervelend kan het wel worden als je vijanden dit gaan doen dus het is zaak snel genoeg die scratcch damage van ze af te plukken met je handgun of snel zelf die witte (lege, maar als het goed gaat later weer oranje) bezels te pakken met Hero runs, die helaas wel het nadeel hebben enkel in rechte lijnen te verlopen;

-Schade kan anderszins genezen worden met items uit je first aid kit. Hiermee loop je soms erg achter de feiten aan. Maar tegen hele vervelende ailments zoals bevriezing of schok kunnen Cure items wel erg handig zijn anders raak je meer dan 1 actie kwijt.

-Voor de Terminals geldt alles of niks, ze kunnen niet half werken en werken pas als je het vereiste aantal hexes (bijv 40/40) gevuld heb en stroom geeft met een Energy Station en zodra je meerdere Terminals gaat gebruiken moet dat met dezelfde kleur en wordt een hoger totaal aan hexes vereist (koppel je 2 van 40 dan moet je dus echt minimaal 80 hexes van dezelfde kleur hebben of ze werken helemaal niet, uiteraard kun je wel weer loskoppelen). De terminals werken ook door de kleinere liften heen maar niet door de Core Lifts;

-Belangrijkste stats voor je wapens zijn draaisnelheid (monteer extra vizieren), accelleratie (breid daarvoor de loop uit) en magazijngrootte, naast damage (niet aan te passen, maar je kunt voor 1 wapen ook speciale kogels gebruiken die hun eigen stats hebben).

Ondertussen was de Remaster in de sale voor 21 euro. Ik vond het toch wel een erg leuk spel dus kon de verleiding niet weerstaan. En een tweede playthrough zal zeker soepeler gaan. Dus dat kunnen nog veel lekkere potjes Gun Fu worden.