Quake (1996)

id Software heeft nooit bekend gestaan om zijn innovatieve gameplay. Ze maken vrijwel elke keer hetzelfde schiet-op-alles-dat-beweegt spel en daar zijn ze dan ook de meesters in. Waar ze wel bekend om staan (vooral John Carmack) is hun vermogen om elke keer de standaard te zetten voor games op grafisch en technisch gebied. Hun engines zitten altijd vol met innovaties, ze zijn altijd zonder fouten en ze draaien op de gemiddelde pc van die tijd perfect. Zo ook weer bij de Quake engine.

Quake introduceert echte 3D omgevingen en echte 3D modellen in plaats van sprites. Dat werd al wel wat eerder gedaan maar niet op de manier zoals dat bij Quake gebeurd. Het zorgt ervoor dat alles op de toenmalige computers soepel liep. Ook het licht was ongeëvenaard voor die tijd en zorgt voor veel sfeer in het spel. ATI en Nvidia mogen id ook dankbaar zijn, Quake is een van de eerste spellen die hardware geaccellereerd waren en dat is nu de standaard geworden.

De single player stelt een klein beetje teleur. Het knallen is weer leuk als vanouds maar er zit hier echt te weinig variatie in, vooral qua kleurgebruik. Wat Quake echt boeiend maakt is de multiplayer. Het was ook het eerste spel dat ik online speelde. Ik weet mijn eerste sessie nog als de dag van gisteren. Ik speelde samen met een vriend tegen een andere vriend, die hier belachelijk goed in was. Ik geloof dat we 100-2 verloren .

4* vooral voor de multiplayer.

Quake is echt wreed. Zó ontzettend verslavend. De instapwaarde in Quake is hoog dus je kan het beste eerst de singelplayer spelen maar de echte Quake ervaring beleef je online . De gameplay is echt fucking snel en ontzettend verslavend. Ik dacht vandaag: even paar potjes Quake spelen en voordat ik het wist was ik 3 uur verder. Geweldig gewoon dat dit nog door zoveel mensen gespeeld wordt online! Een 4,5* en een plek in mijn top 10.

De volgende klassieker van id Software is natuurlijk Quake. Deel twee heb ik in het verleden vaak gespeeld, maar de eerste nog nooit, tot nu. Meteen valt op hoe anders dit deel is. De sfeer, het verhaal, de context, en vooral de moeilijkheidsgraad zijn compleet anders. De sfeer is grimmig en met de soundtrack door Trent Reznor wordt de horror-achtige sfeer her en der wel opgeroepen. Het verhaal en de context zijn dan ook een stuk mysterieuzer. Ditmaal geen poorten naar de hel, maar poorten, zogenaamde slipgates, naar alternatieve dimensies zijn geopend. Voor je het weet zijn de minions van Quake overal te bekennen. Het is jouw taak om elk van deze dimensies binnen te dringen en om deze ongure wezens te laten weten wat je van ze vindt. Gespeeld op Hard is dit ook een erg moeilijk spel geweest. Net als bij Doom moet je steeds op je hoede zijn. Je gelimiteerde wapenarsenaal zorgt ervoor dat je regelmatig moet wisselen tussen shotgun, nailgun, of grenade launcher, want allemaal hebben ze hun zwaktes en sterktes, en geen van allen hebben ooit echt genoeg minutie. De Lightning Gun heb ik slechts enkele keren kunnen gebruiken, maar is verreweg het uniekst en het sterkst. Gecombineerd met een gemene selectie boze beesten, zoals de veelvoorkomende Ogre met zijn grenade launcher, de Fiend die veel kan hebben en van grote afstanden op je af springt, of de Scrag, welke vieze geluiden maakt als je m raakt. En natuurlijk de grootste irritaties, de Spawn, welke rondspringt om in je gezicht te ontploffen; de Vore, wiens projectielen je overal volgen; en de Shambler, het sterkste beest in het spel. Nog steeds is Quake een uniek spel in het genre en zeker het doorspelen waard voor elke FPS fan; met een source port als Darkplaces is het ook zo op moderne machines erg goed te spelen zonder al teveel poespas. Met vier episodes waarin je vier verschillende dimensies bezoekt met elk een eigen karakter ben ik bijna zeven uur zoet geweest.

Toch maar een 3,5*? De vele frustraties en belachelijke situaties die ik tegen kwam zorgden ervoor dat ik niet optimaal genoot van Quake. Bij Doom kon ik van elke uitdaging genieten en voelde alles aan als een puzzel, maar bij Quake had ik het gevoel dat ik hier en daar gemarteld ben en met slechts geluk eruit kwam. Ik ben altijd van mening dat elke situatie een uitweg moet hebben waar je geen schade in loopt, maar dat deze alleen te vinden is als je genoeg skills hebt. Als het spel een Shambler achter je neerzet terwijl je nergens kunt schuilen voor zijn hitscan lightning aanval, dan voelt dat wat oneerlijk. Ik heb bij Quake nooit de voldoening ervaren die je bij Doom wel krijgt na een zwaar deel. Toen de eindbaas neer was voelde ik enkel opluchting dat het voorbij was. Het zal ook gelegen hebben aan de setting en horror-sfeer van Quake, welke me sowieso wat minder liggen dan de heavy metal van Doom.

De Mission Packs 1 en 2 vond ik over de gehele linie leuker om te spelen, vooral door de toevoeging van verschillende wapens en meer variatie in de vijanden en levels, echter deze officiële uitbreidingen verdienen een eigen pagina. Ik ga ze even toevoegen.

prachtig spel voor haar tijd voor de multiplayer via internet zeer verslavend zeer goede game waar ik nu nog mee speel! ???

Switch versie:

Even voor de duidelijkheid je krijgt de oude en nieuwe dlc gelijk wanneer je dit spel koopt.
En de opties... de opties zijn geweldig er is zelfs voice chat! en nog zo veel meer.
Je krijgt ook de optie om hem in Quake 64 modes te spelen en dan krijg je wat een blur effect en daar kun je aan wennen wel krijgt het spel dezelfde herkenbare typische N64 details en die zijn mooi (vooral voor de nostalgisch N64 gamers). De multiplayer werkt uitstekend! eindelijk maak ik die eens mee..
Plus dat dit allemaal nog voor geen 10 euro te spelen is! en beter dan Doom 1 en 2 speelt er is gewoon veel meer diepgang en je kan springen!.

Good times are back!