Zonder nostalgische waarde is dit helaas niet een titel die veel indruk maakt (als je het nu voor het eerst probeert).
Luigi’s Mansion moet het vooral hebben van de sfeer en het leuke thema: het kinderlijke spookhuis met geesten, bewegende meubels en kermis-achtige muziek. Alsof je door een soort interactief Efteling spookhuis loopt. Het is vermakelijk om alle kamers af te gaan, de verschillende gekke spoken te ontmoeten en Luigi’s humoristische reacties te zien. De spoken hebben allemaal hun eigen geinige trekjes en het heeft duistere implicaties als je serieus over de logica nadenkt (
hoe zijn de baby en puppy om het leven gekomen
?).
Op het gameplay gebied vond ik het eigenlijk maar saai. Geesten opzuigen met de stofzuiger werd snel oud, en steeds meubels te moeten schudden (in de hoop dat er iets nuttigs zat) was niet een interessante manier van verkennen. Zelden werd er echt denken of out of the box oplossingen van je gevraagd. Het voelde allemaal als het opvolgen van instructies met weinig ruimte om een eigen speelstijl toe te passen.
Ik bleef spelen, steeds denkent dat het ff nodig had om op gang te komen, om erachter te komen al bij de eindbaas te zijn. Hier gaf ik het bij op en keek het laatste stukje gewoon op youtube. Wellicht dat de latere delen beter uitbreiden op de basis die hier is gezet, maar ik heb niet veel enthousiasme overgehouden om de vervolgen te willen proberen.
2*