Ik zal het maar toegeven. Terwijl iedereen (nog) Quake II aan het spelen was, deed ik aan SiN. Ik hou niet van Quake II en dat soort donkere spellen, met allerlei monsterlijke tegenstanders. Bovendien was er geloof ik weinig humor in het spel te ontdekken. Ik had het dan al snel gezien met Quake II.
SiN was echter andere koek. SiN was lichter en had alledaagse omgevingen (tenminste: omgevingen die echt zouden kunnen bestaan). De tegenstanders waren mensen. Het had een verhaallijn die zich ontwikkelde tijdens het spel, wat ik ook erg sterk vond. Zo begint het spel met wat een ordinaire bankoverval lijkt te zijn. Dat is het echter niet en zo kom je langzaam maar zeker steeds dieper in de penarie en steeds dieper in een groot complot terecht. Het speelt echt als een film. De omgevingen zijn ook erg leuk om in te spelen. Zo speelt je één van de eerste levels vanuit een helicopter met zo'n helicoptermachinegeweer. Later moet je bijvoorbeeld duiken en daarvoor kreeg je weer een aparte gun. Dat zorgde ervoor dat het allemaal niet ging vervelen. Ook was er ruimte voor humor in het spel, met name op de prikborden die je tegenkwam, maar ook in de relatie tussen hoofdpersoon John en whizkid C.J. Dat alles maakt dat SiN mijn favoriete First Person Shooter was en eigenlijk nog is.