Ik speel dit spel nu al eventjes, en ik moet zegge dat het toch wel deftig in mekaar zit hoor.
In het spel zitten 3 moeilijkheidsgraden: Arcade, Realistic en Simulator.
Op Arcade denk ik dat het spel wel zeer vermakelijk is voor iedereen. Er is bijna geen leercurve en je kan vlug eventjes zonder moeite wat Duitsers (of Italianen) uit de lucht knallen. Schakel je over naar Realistic, dan is het al heel wat andere koek. Je merkt ineens dat er serieus was stuurhulp ingeschakeld was op Arcade en zonder die lijkt het alsof ze je opeens, zonder dat je ooit hebt leren zwemmen, in het diep smijten. Ik persoonlijk vind het spel op Realistic al zeer moeilijk en een enorme uitdaging. Enkel nog maar zorgen dat je vliegtuig gewoonweg niet in een dodelijke spin geraakt is al helemaal niet evident.
Als je dan de cojones hebt om op Simulator te spelen, besef je dat het allemaal nog een stap moeilijker kan en je eigenlijk een totale nitwit bent in het besturen van vliegtuigen. Op deze moeilijkheidsgraad moet je immers enkel afstellingen aan de flappen van je vleugels manueel doen en beschik je enkel over een in-cockpit view. En bovendien is de volledige HUD ook nog eens uitgeschakeld. En het is vooral dat laatste dat het on-voor-stel-baar moeilijk maakt. Stel je een dogfight met een zwerm van een 50 tal vliegtuigen voor (zowel vijandige als vriendschappelijke) en begin jij daar maar eens de slechterikken uit te plukken terwijl alle vliegtuigen op mekaar lijken...
"Uitdaging" zit er dus zeer zeker in dit spel. Ik denk niet dat 1% van de gamers zich daadwerkelijk kunnen amuseren op Simulator. Maar als je het als een uitdaging ziet om die onder de knie te krijgen, ga je er toch heel wat uren in mogen steken.
Ook afwisseling zit er wel zeker in. De missies (die verspreid zijn over een campaign en nog een hoop aparte missies) variëren van het begeleiden van bommenwerpers, bombarderen van treinen met brandstof, dogfights met vijandelijke fighters, schepen aanvallen, onder de radar vliegen, ... En dat alles bij wisselende weersomstandigheden (van open hemel, licht bewolkt tot een regelrechte storm) en op verschillende momenten van de dag (ja, ook 's nachts!)
Dan misschien nog een kort woordje over de graphics? Die zijn namelijk mooi. Zeer mooi. Vooral naar de grond kijken van op grote hoogte is werkelijk adembenemend. En de weersomstandigheden zijn ook fantastisch mooi uitgewerkt. Alleen als je een vliegtuig landt, merk je dat de textures op de grond toch niet van zo'n hoge kwaliteit zijn, maar dat zou een totaal onredelijke eis zijn als je kijkt naar de immense grootte van de speelwereld. Er is trouwens bij mijn weten geen enkele flight simulator die zo iets zou kunnen.
Conclusie: IL-2 Sturmovik: Birds of Prey is een geweldige flight simulator die (door de 3 moeilijkheidsgraden) door iedereen te genieten valt. De casual gamer kan zich zeker amuseren op Arcade terwijl de flightsim-freak een lekkere kluif heeft aan de Simulator moeilijheidsgraad. De gameplay is zeer goed, de missies zijn afwisselend en de graphics zijn een streling voor het oog. Als ik toch een minpuntje zou moeten bedenken, zijn dat misschien de corny tussenfilmpjes en verhaallijn die er in de campaign gestoken is (Een Britse stemacteur die "voorleest" uit het dagboek van een Russische piloot en daarbij Engels spreekt met een zwaar Russisch accent. Jah...). Dat was misschien niet nodig geweest, maar dat zie ik met plezier door de vingers.
4.5*
(gereviewed voor PS3)