Heretic (1994)

Goede Doomkloon, ook een van de eerste volgens mij. Een aantal mooie veranderingen. Zo kon je hier vliegen en omlaag en omhoog kijken. Ook had je een inventory en omgevingsgeluiden. Ook een van de eerste spellen die daarvan gebruik maakten denk ik. Lekker middeleeuws sfeertje, goede geluidseffecten, mooie monsters, geslaagde game.

4*

Heretic is inderdaad een van de eerste Doom-klonen destijds en juist de Doom engine en de daarbij horende stijl van leveldesign was precies wat me in eerste instantie aantrok tot dit spel. De slim in mekaar geflanste levels, de ouderwetse keyhunt, en natuurlijk een scala aan wapens en monsters waar fantasie en creativiteit altijd belangrijker was dan verhaalbeleving. Ook de nieuwe toevoegingen, zoals een tal van powerups welke je kan bewaren en later kan activeren, laten zien dat er nog meer in zat bij deze engine dan dat Doom (1993) had laten zien. Zo heb je een ei waarmee je monsters in kippen kan veranderen, heel geestig, een Tome of Power dat al je wapens een tijdelijke boost geeft, of de Wings of Wrath, waarmee je letterlijk kan vliegen. Dit wordt uiteraard aangevuld met je standaard health, onzichtbaarheid en onschendbaarheid powerups.

Het spel is, net als Doom, opgebouwd uit drie episodes, waarvan de eerste als shareware was uitgebracht. In de eerste, City of the Damned, bevind je je in het land van de elven, waar jij als Corvus de legers van D'Sparil, een van de drie zogeheten Serpent Riders, weg moet werken. In episode twee, Hell's Maw, bevecht je ze in een andere dimensie, en in The Dome of D'Sparil ben je aangekomen in de basis van je vijand. Elke episode introduceert een paar nieuwe vijanden, een nieuwe omgeving, en nieuwe wapens. De verschillende vijanden vind ik een van de sterkste punten van Heretic. Het zijn er teveel om op te noemen, maar elke vijand heeft zijn eigen patronen die je moet leren, en vooral de boss fights op het einde van elke episode zijn episch. Een monster als de Iron Lich of de Maulotaur maakt gehakt van je als je niet oplet. Qua wapens ben ik niet altijd even blij. Het arsenaal doet erg denken aan dat van Doom, met de Magic Wand als vervanger van het pistool, de Ethereal Crossbow als vervanger van de shotgun, de Dragonclaw als Chaingun, de Phoenix Rod als Rocket Launcher, etc., maar geen van de wapens hebben dezelfde punch als bij Doom. De geluidseffecten klinken gewoon zwak en iets als de Firemace lijkt gewoon nergens op te slaan, zo vreemd is dat ding. Vooral de Dragonclaw is verschrikkelijk luid en klinkt niet mooi. Ook is het onduidelijk hoeveel schade ze doen. De ene keer gaat een bepaalde vijand neer in één schot van je crossbow, maar de andere keer moet je ze vier keer raken. Bij de mindere levels, welke er zeker tussen zitten als je de moderne editie koopt, wordt dit een steeds meer storende factor.

Want in 1995 kwam de uitbreiding Shadow of the Serpent Riders uit met twee nieuwe episodes. Systemen werden steeds krachtiger natuurlijk, en dus betekende dat meer vijanden, grotere levels, en niet altijd fijnere leveldesign. Deze twee extra episodes zijn uitdagender dan ooit, en bij tijd en wijlen halen ze ook hetzelfde niveau als het basisspel, maar regelmatig zit je je ook af te vragen waarom je dit spel nog verder speelt. Zeker als je zeeën vol vijanden voor je ziet maar geen fatsoenlijk wapen hebt om ze snel neer te maaien wordt het gewoon snel saai, niet zozeer moeilijk. Verder introduceert de uitbreiding helemaal niets nieuws, dus het is alleen voor hen die niet genoeg kunnen krijgen van "Fantasy Doom".