Silent Hill 4: The Room (2004)

hmmmm , (sekszombies)..... ik zal het proberen, hahaha

is deze beter dan 3, ook de besturing...?

Wat ik iig wel jammer vind is dat je hier geen donkere locaties hebt waar je met een zaklamp loopt. En dan de wereld veranderd na die sirene. Dat vond ik tog wel de creepy dingen van SH. Maar hier heb je dat niet.

Het werkte gelukkig. Erg bedankt

Bij dat stuk zaten we gewoon een half uur te zoeken naar geheime doorgangetjes enzo. Tot ik las wat er op de sleutel stond. De drager will wander forever ofzo ...

ik ben net bezig en ik vind het al echt fantastisch, leuk begin, besturing is inderdaad beter dan de vorige SH's maar soms is het nog moeilijk te zien want er zit bijvoorbeeld een muurtje voor.

Ik vond dit echt een creepie game.. Ik voelde me gewoon niet meer veilig in mijn eigen appartement de gezichten in de muur, de geest die in de stoel zat, de geest in je bed, de ramen die open en dicht gaan, de klok die op hol slaat
Ik voelde me gewoon nergens veilig.. Ik was liever in de horror wereld dan in mijn eigen appartement.

Haha, inderdaad, deze game maakt je langzaam gek!

Het is inderdaad, een Survival Horror topper, die iedere horrorfan gespeeld moet hebben, anders mis je gewoon echt wat.

Hmm al een tijdje niet gespeeld... Niet echt de motivatie omdat alle levels opnieuw terugkomen. Is het het nog waard om door te spelen? Genoeg vernieuwing nog??

Zeker Het is wel een erg goeie game. Deel 2 en 4 zijn imo de beste Silent Hill titels..

Siren: Blood curse is trouwens ook een echte aanrader... Vele malen enger dan deze game en de OUDE Resident Evil delen.

Tof spel maar wat de pret voor mij verpeste waren die klotegeesten die niet dood gingen en telkens terug kwamen.

In de eerste helft vond ik The Room, tot zover, de beste Silent Hill game die ik gespeeld heb, maar rond de laatste paar uur gaat de game helaas met een dalende lijn naar beneden waardoor het gemiddeld minder is dan zijn voorgangers. Laat ik beginnen met het positieve:
De grootste verbeterpunt is de besturing. Geen irritante camera die op allerlei ongunstige plekken gaat staan of controls die niet lekker in de hand zitten. Ditmaal is de game grotendeels 3rd person en wanneer het wisselt van perspectief geeft de game je 2 seconden tijd om je aan te passen aan het perspectief, voordat het de bewegingsrichting van het personage aanpast. Hierdoor was het schakelen tussen perspectieven aanzienlijk prettiger om te doen. Ook heb je ditmaal een knop om de camera achter het personage te zetten, voor het geval je niet kan zien wat er op je pad loopt. Dit was zeker handig bij momenten waarin het personage richting de camera loopte, maar ik monster geluiden hoorde waardoor ik wou zien wat er voor me zat. Ook hoef je ditmaal niet constant start in te klikken om andere wapens te selecteren of om vlug te herladen, maar dit gebeurt real time met een quick-tap menu. Door deze besturing lukt The Room gewoon prettiger in de vingers dan zijn voorgangers.

Het verhaal vond ik in de voorgaande delen een negatief punt, maar The Room vond ik een verrassend interessant mysterie hebben: waarom zit deze man vast in zijn kamer? Waarom ziet of hoort niemand hem? Wat is die andere wereld? Wat is er in het verleden gebeurd? Wie is Sullivan precies? De game weet op subtiele wijzen allerlei onthullingen te doen waardoor ik ten oprechte benieuwd raakte waar het verhaal naartoe ging. De personages zijn helaas nog steeds heel vreemd geschreven, met niet de beste voice actors (maar de stemacteerpresentaties zaten acceptabel genoeg in elkaar om het niet teveel te laten hinderen. iig een verbetering). Het zijn niet de personages en dialogen die interessant zijn, maar het verhaal om hun heen was spannend.

Wederom heeft deze game, voor PS2, indrukwekkende graphics. De models zijn gedetailleerd, zowel als dat de omgevingen creepy en sfeervol zijn. Er was zelfs één monster waar ik ten oprechte een angstkreet van moest uitslaan toen die plots kwam opduiken, niet wetende wat mij overkwam. Niet vanwege een luide jumpscare knal, maar vanwege het angstaanjagende design (degene die de game hebben gespeeld weten welk monster ik bedoel).
Wel vond ik de muziek gemiddeld minder sterk in elkaar zitten. Waar de voorgaande games sterke abstracte geluiden hadden die een chaotisch, onprettig gevoel creëerde leek The Room voor een meer traditionele soundtrack te gaan. Het werkt prima, maar maakt niet dezelfde indruk. De monster geluiden zaten verder goed in elkaar (al was er één monster waar het geluid zo lachwekkend slecht was dat ik in de lag schoot als ik ze aanviel. Je hoort geen mep geluiden als je ze slaat. In plaats daarvan maken ze boer-geluiden. )

Een opmerkelijke verandering aan The Room is dat je ditmaal een limiet hebt aan het aantal items dat je mee kunt dragen: er zijn slechts 10 slots, en 10 kogels nemen één slot in beslag. Je kan dus niet roekeloos alles neerschieten, want er moest altijd plek in je inventory zijn voor andere dingen dan kogels. Dit zorgde ervoor dat ik zelden meer dan 20 kogels op zak had en extra voorzichtig met mijn geweer deed. Deze verandering vond ik een sterke toevoeging die me meer een survival gevoel gaf dan de voorgaande games. Rond het laatste uur raakte ik zelfs in ammunitienood en health drink nood, wat me in de vorige 2 delen niet overkwam.
Waar ik gemengde gevoelens over heb zijn de geesten. In The Room word je regelmatig aangevallen door geesten en dit zijn bij verre verte de lastigste common enemy in de Silent Hill reeks: ze vliegen op hoge snelheid rond waardoor het niet makkelijk is ze te ontwijken, je kunt ze alleen afremmen ipv doodmaken waardoor ik meestal de confrontatie uit de weg wou gaan, er zijn items die je tegen ze kunt gebruiken maar deze zijn schaars en je kunt er uiteindelijk weinig mee (zeker als ze in groepen komen), en ze verschijnen regelmatig waardoor je niet veel rustmomenten krijgt. Bij de vorige delen liep ik meestal om de vijanden heen met gemak, waardoor de meeste common enemies niet intimiderend waren, maar deze enemies gaven mij een “oh shit! Daar is er weer een!” idee. Het goede aan deze geesten is dat ze een grotere uitdaging vormde, daarmee ook een grotere bevrediging gaven wanneer je van ze af was. Ze komen echter iets te vaak voor en je items zijn aardig nutteloos tegen hun, waardoor het constante aanvallen om ze op afstand van me te houden op gegeven moment ging storen. Ik vind het een aardige toevoeging, maar het is niet een vijand die ik hoop in de vervolgen weer te zien.

Door deze positieve dingen vond ik de eerste helft van de game goed in elkaar zitten. Zeker een welverdiende 4*, maar zoals ik zei ging The Room rond de laatste paar uur een dalende lijn af. Wat het niveau verminderde was dat je op gegeven moment alle levels opnieuw moest doen, wat simpelweg een luie game design keuze is. Ze hebben andere dingen toegevoegd om de levels wat anders te maken, maar het zijn nog steeds levels die je al verkend had met een paar kleine tweaks. Het voelde meer als een slappe truc om de game nog een paar uur uit te rekken dan dat ze iets sterks ermee deden. Maar het vervelendste aan de oude levels herspelen vond ik dat ze er een escort missie van maakte, met een behoorlijk domme AI die aardig langzaam liep. Ook komen allerlei monsters weer terug, waardoor op gegeven moment alle angstfactor eruit was. Wat eerst spannend was om te verkennen werd nu eerder een frustrerende taak om opnieuw door te lopen. Ik denk dat als ze de game 3 uur korte maakte door je niet de oude levels te laten herspelen dat The Room een stuk steker uit de verf was gekomen en niet de gemixte recensies had ontvangen.

Je hebt, net als in deel 2, meerdere eindes afhangend van hoe je de game speelt. The Good Ending is echter onmogelijk frustrerend gemaakt omdat je tijdens de escort missie moet voorkomen dat de AI teveel schade krijgt, wat niet te doen is omdat ze blind het gevaar inloopt. Als je opties had haar te commanderen oid (zoals bij RE4), of dat ze deden dat de AI helemaal geen schaden kon krijgen, dan was het prettiger geweest met de AI te reizen.
Wat ik overigens ook jammer vond ik dat de traditionele puzzels ditmaal afwezig waren. Er waren wel momenten dat je de levels moest verkennen en belangrijke punten moest onthouden, maar de puzzels voelde eerder als “zoek en onthoud” taken dan echte breinkrakers zoals in deel 2. Ik had het leuk gevonden om leuke puzelstukken of raadsels te krijgen, maar dat soort type opdrachten zijn er helaas niet in dit deel. Jammer dat ze van dit leuke gameplay aspect zijn afgeweken.

Ondanks mijn eindcijfer ben ik blij dit deel gespeeld te hebben en ik raad het SH liefhebbers zeker niet af om te proberen. Het is alleen jammer dat de laatste paar uur het gemiddelde niveau zo omlaag halen, maar de eerste paar uur zaten sterk in elkaar. Voor een paar interessante veranderingen in de gameplay waardoor het survival aspect sterker werd, de verbeterde controls, interessante mysteries in het verhaal en dat verrekte monster dat mij in de eerste paar uur ten oprechte bang maakte is Silent Hill 4 een fijne horrorgame om ervaren te hebben. De keuze om je de levels te laten herspelen, de monsters te vaak terug te laten komen, de good ending zo onnodig moeilijk te maken en de irritante escort mission ontnemen echter iets teveel van het goede humeur wat ik in de eerste paar uur had. Daarom danst dit deel op het randje van een zwak cijfer.

2,5/3*

(*Aanpassing.
Ik heb zojuist een recensie gezien waarin bleek dat ik veel dingen niet had meegekregen:
- Blijkbaar heb je een charge aanval als je de aanvalsknop inhoud, die zowel veel schade doet als dat het je onsterfelijk maakt. Ik heb deze niet gebruikt omdat ik hier niet bewust van was en het heeft de moeilijkheid een stuk hoger gemaakt dan het hoort te zijn.
- Blijkbaar kun je voorkomen dat geesten terugkomen door de Sword of Obedience op ze te gebruiken. In de 2e helft van de game zijn er slechts 4 geesten die je achterna zitten waardoor je ervoor kan zorgen dat ze je geheel met rust laten als je de Swords opspaart. Ik ging er automatisch vanuit dat er 100en geesten waren die toevallig hetzelfde design hadden, waardoor ik het nutteloos vond om de Sword of Obedience te gebruiken tenzij je zocht naar items in een kleine kamer, maar dit bleek niet waar te zijn.
- Je kunt geesten voorgoed uit je kamer verdrijven met kaarsen. Ik ging er vanuit dat je ze alleen tijdelijk kon laten stoppen met aanvallen waardoor ik nooit kaarsen gebruikte, maar ook dit bleek niet waar te zijn. O.a. door geen geesten te verdrijven heb ik het slechte einde ontvangen.
- Je kunt Eileen zoveel damage laten krijgen als je wilt, zolang je maar één kaars bewaard die je op haar gebruikt voordat je de eindbaas gaat doen. Schijnbaar verdrijft de kaars alle pijn uit haar waardoor ze aanzienlijk langzamer de val inloopt en je genoeg tijd hebt haar te redden. Als ik dit had geweten had ik me minder aan haar AI gestoord dan nu, want ik dacht dat je geheel moest voorkomen dat ze pijn kreeg.

Dat zijn aardig wat belangrijke details die mijn playtrough hadden beïnvloed)

Ik weet niet of je nu zero van plan bent om te spelen, maar die valt heel erg tegen!

Hoorde indd hele uiteenlopende meningen over Zero. Wou het vooralsnog proberen om te doen samen met Vapour en Shattered Memories. Homecoming vond ik er echter iets te afstotelijk uitzien. Leek meer een matig vechtspel dan een spannend survival puzzelspel, aan de hand van de recensies die ik zag.

Ik hoor niemand erover dat dit eigenlijk voor een groot deel helemaal niet afspeeld in Silent Hill zelf. Er is een level (gefragmenteerd) dat zich wel direct in contact bevind met Silent Hill maar daar is alles ook mee gezegd. Volgens mij zou deze game oorspronkelijk niet eens een Silent Hill game zijn.

Genoeg redenen voor mij waarom ik deze stukken minder vind dan 1, 2 en 3.
Die ghosts... dat je nieuwe vijanden introduceert ok, deze dan ook moeilijker maakt dan in voorgaande games ok, maar deze dan overpowered en onsterfelijk maakt... goedkoop. Echt frustrerend ipv uitdagend.

Verder vind ik de level design her en der nogal tegenvallen. Nee deze Silent Hill zal ik niet snel meer doen.
Deel 2 daarentegen...