menu

Alan Wake (2010)

Alternatieve titel: Alan Wake: Remastered

mijn stem
3,90 (114)
114 stemmen

PC / Xbox 360 / PlayStation 4 / PlayStation 5 / Xbox One / Xbox Series X/S / Nintendo Switch
Action / Adventure
single player

Ontwikkeld door Remedy
Uitgegeven door Microsoft en Nordic

Alan Wake is een ''bestselling'' horrorschrijver. Sinds de eerste ontmoeting met zijn verloofde krijgt hij last van vreemde dromen die hij als materiaal voor zijn eerste boek gebruikt. Maar dan verdwijnt ze plotseling. Alan is kapot. Hij kan niet meer schrijven, zijn dromen komen niet meer terug en hij lijdt aan slapeloosheid. Hij trekt zich terug in een klein conservatief stadje, genaamd Bright Falls. Dromen worden echter nachtmerries en het rustige Bright Falls begint steeds meer overeenkomsten aan te nemen met de verhalen uit zijn nieuwe boek. Gewapend met een zaklamp en een geweer probeert hij erachter te komen wat er zich afspeelt in het stadje.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=iz7HhSzvuak

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van threeohthree
3,5
Spookachtige enkeltje,

Alan Wake was een game waar ik al een tijdje naar uitkeek, toch kneep ik hem toen ik hoorde dat het Heavy Rain like zou zijn, allereerst is dat de aller grootste onzin die ik in tijden heb gehoord. Point Action zit wel in meer games.

Alan Wake is een op het oog claustrofobisch zenuwslopend spelletje, waar zombie-achtige omhulsels je de stuipen op het lijf jagen, met alleen een zaklamp als wapen is de game zo nu en dan behoorlijk pittig, al moet hij dan wel op hard staan want de moeilijkheidsraad normal is echt té eenvoudig. Leuke sfeervolle sets en goed gekozen omgevingen lijden je de weg.

Visueel ook een prima game met een soms wat chaotisch maar werkende gameplay. Alleen irritant is het verzamelen van thermoskannen, voegt niks toe en is in mijn ogen alleen maar bezigheidstherapie. Verder worden de zombie-achtige schepsels naar mate de game vordert erg saai om tegen te vechten, weinig variatie en ook de puzzels zijn wat simpel, een beetje van het niveau van Drake's Fortune. Kortom op zich een leuk concept maar de uitwerking is vaak erg standaard, desalniettemin toch een krappe 10 uur mee vermaakt.

avatar van TonyTHorror
4,5
Met de aftiteling nog voorbij rollend op de achtergrond heb ik meteen maar besloten om m'n gedachtes op het scherm te tikken. En ja...die aftiteling, het is een weinig voorkomend verschijnsel op mijn 360, waarom? Omdat games mij zelden van begin tot het einde weten te boeien.

In tegenstelling tot films, waar ik een bepalende rol van het verhaal verschrikkelijk vind, ervaar ik het in een game als essentieel onderdeel om mijn aandacht vast te houden. Want gameplay kent uiteindelijk vrijwel altijd z'n beperkingen, en dat is bij Alan Wake niks anders. Afwisseling blijkt echter niet per se nodig wanneer het doel, in dit geval een antwoord/oplossing, dusdanig interessant is dat je het kosten wat het kost te weten wilt komen.

En Remedy flikt dat op een erg fraaie wijze, alwéér. Ik hou van de Max Payne games, vroeger helemaal verrot gespeeld en tegenwoordig zijn het nog steeds ontzettend sfeervol en solide games. Ook die hadden als basis een heel simpel, doch foutloos systeem om een interessant en duister verhaal aan op te hangen. Wat dat betreft zetten ze de lijn verder, maar of dat tegenwoordig nog goed uitpakt?

Ja joh, natuurlijk pakt dat goed uit. Ik heb geen reden gehad om ook maar één keer aan de mensen bij Remedy te twijfelen. Alhoewel mijn eerste indruk nogal negatief was, moet ik er toch echt even op terugkomen: Alan IS een gaaf personage en de side-characters heb ik ook wel eens slechter gezien. Ik moest gewoon even in het verhaal meegroeien, en dan waardeer en/of begrijp je zijn persoonlijkheid een stuk beter.

Echter blijf ik een probleem hebben met de emoties, die monden bewegen zo vreemd dat het nogal lastig serieus te nemen valt, zo af en toe. Maar hetgeen er verteld wordt, de conflicten en simpele grapjes die elkaar afwisselen...tsja, het werkt wél!! Tegenover die monden staat een grafisch pareltje waar ik echt van heb genoten, met vlagen visueel overdonderend. Vooral in het begin, wanneer je de stappen zet in het bos, met die zwartige mist en windvlagen, met alle bomen en struiken die bewegen en alle schaduwen die iets voor lijken te stellen... zweet in je bilnaad!

Het is een (droom)wereld die tot leven is gebracht door prachtige landscape shots en bizar sterke licht-effecten, sterker nog.. het is nog nooit beter gedaan dan in Alan Wake. Dat is dan ook wel logisch, aangezien de game heel sterk werkt met licht als wapen zijnde. Ik ga niet lullen over de gameplay, het diepere van het verhaal (waar je echt kantjes vol over kwijt kunt) e.d want dat vind ik zelf niet interessant om in mijn mening mee te nemen. Maar ik moet wel even kwijt dat het richting het einde toch wel een wandeling door het park werd en de verrassingen op zijn.

Dat weerhoud mij ervan om dit de volle mep te geven. Ik was gewoon gewend aan de structuur binnen de game, de locaties zijn nog altijd sfeervol maar de verrassingen (wanneer duiken 'ze' op?) zijn niet meer aanwezig. Paar leuke boss fights (tot leven komende voertuigen, steven king < vernoemd) en een episch einde maken dit met alle andere genoemde punten tot één van de beste games van de laatste jaren. Een filmische game, zo wil ik ze meer

4,5
Je hebt een flink altijd spellen die vaak uitgesteld worden, en hierdoor maken ze hun belofte niet of nauwelijks waar, er zijn een flinke hoeveelheid spellen in die categorie op te noemen. Het meeste recente voorbeeld en tevens 1 van de heftigeste voorbeelden is waarschijnlijk Duke Numan: Forever. Een spel die ook te maken heeft gehad met flinke uitstellingen is: Alan Wake, valt deze ook tegen? Of is dit toch een topper? Je leest het!!



Het spel begint in een nachtmerrie van de hoofdrolspeler Alan Wake. In deze nachtmerrie rijdt hij iemand aan, in geschrokken toestand stapt hij uit om te kijken wat voor schade hij aangericht heeft. Vreemd genoeg zit hij niets of niemand liggen. Je loopt een stukje verder om de boel te verkennen. En opeens probeert er 1 of ander gedrocht een bijl door je voorhoofd te rammen. Bekomen van de schrik kan je rennend het wezen de baas zijn. Je rent een vuurtoren in wat de enige veilig plek schijnt te zijn. Een vriend van je overleeft het echter niet. , op het volgende moment ontwaakt je in het bed van je vrouw, met de zweetdruppels nog op je voorhoofd.

Dit was een beetje de intro van de game, je zult net als mij ,vol met vragen zitten.(Maar dat komt goed) het echte verhaal begint wanneer jij Alan Wake(schrijver van dienst) en je vrouw Alice op vakantie gaan. Je gaat naar een mysterieuze plaats met een mooie bosomgeving en prachtig helder water. Eenmaal daar krijg je ruzie met Alice. jij loopt het huisje uit. En bij terugkomst is Alice weg(ik heb het een beetje kort en vluchtig uitgelegd omdat ik zo min mogelijk over het verhaal kwijt) de trand is dus meteen gezet. heel het plaatsje wat eerst zo rustgevend leek is veranderd in een donker plaatsje waar niemand zich prettig zult voelen.

In het donker kan je enkel vijanden treffen, het zijn een soort van geesten die je enkel met licht zult kunnen bestrijden. Hierdoor zult je veelal een zaklamp op zak hebben, en die zul je hard nodig hebben want zonder Licht zijn deze geesten niet te verslaan met een pistool, ook kan je doormiddel van de zaklamp je weg soms vinden,zo zie je soms pijltjes op een lokale schuur staat die je de weg wijst, of er staat iconen aangegeven waar munitie ligt. Het leuke aan deze game is dat je echt het gevoel van overleven hebt. Zo zul je op sommige momenten weinig munitie of batterijen hebben voor je zaklampen ,waardoor je zo het lootje zou kunnen liggen. Maar schieten is niet de enige manier om je vijanderen te slim af te zijn. Je kan er ook bij gebrek aan munitie of batterijen er voor kiezen naar de volgende brandende lantaarnpaal te rennen(tevens ook checkpoint) dit leverde enkele razend spannende momenten op in de game en heb ik met volle teugen van genoten. Met de graphics zit het in deze game ook wel goed. de lichteffecten zijn met goede zorg verwerkt in deze game. Ook de grote hectare bos springt in het oog.

Toch moet je niet een pure actiegame verwachten want dat is zeker niet het geval. Je hebt namelijk een beperkt aantal wapens in deze game(toch heb ik mij geen moment verveeld) ook is het geen breinloze shooter. Nee deze game is best moeilijk , je zult de game vooral moeten spelen voor de sfeer en het verhaaltje want dat is ruim voldoende. Ik hoop dat met deze Alan Wake gelijk een franchise op poten word gezet ,want ik vond deze game echt heel tof, en een goed vervolg zie ik daarom wel zitten. Het enige puntje wat deze game van een volmaakte score belemmert is het gebrek aan replaywaarde. Je hebt het na een eerste speelbeurt allemaal wel gezien. Toch een onvergetelijke ervaring!

avatar van LimeLou
4,5
Meesterwerk!

Ik herriner me nog dat ik een trailer zag van deze game in 2006. De aankomende jaren was het erg stil rondom Alan Wake en viel developer Remedy ook in een soort coma. Toen ik wat rond het web aan het surfen was vond ik in 2009 plotseling de cinematic trailer van deze game. Man oh man, deze game moest ik spelen! Duisternis, een prachtig verhaal, intrigerende karakters en muziekkeuze. Dit zijn allemaal ingrediënten voor een sappig gerecht genaamd: Alan Wake.

Als je de vroege informatie van Alan Wake las kan je gemakkelijk denken dat het een free-roam horrorgame zou zijn. Dat is het dus helemaal niet geworden en ik denk dat Remedy zich bedacht over hoe de game zich zou kunnen ontpoppen na verloop van tijd.Ik durf zelfs te zeggen dat Alan Wake een game is die me doet denken aan een eenrichtingsweg, het spel is erg lineair maar wat je op deze goed geasfalteerde weg tegenkomt is geweldig.

Zoals ik al opmerkte is het verhaal in Alan Wake fantastisch. Het spel is in elkaar gezet als een soort serie. De game is opgesplitst in verschillende hoofdstukken (episodes, als het ware) en die eindigen altijd met een spannend slot. De karakters in Alan Wake zijn menselijk en geen superhelden en dat geeft ze veel karakter. Zo is je beste vriend (Barry) een echte kluns, maar dat geeft hem een soort van charme die deze duistere game een beetje lichter maakt.

Ook leuk is dat een groot deel van de acties en emoties die van toepassing zijn bij de karakters voor de helft wordt toegelicht door middel van verschillende manuscripten van het boek van Alan. Ze hebben allemaal interessante rollen in het verhaal en toen de game afgelopen was miste ik zelfs een paar karakters waarvan ik afscheid had moeten nemen op het einde, zoals Barry en Pat Maine. Maar klagen over dat de game te kort is kan ik niet omdat het spel misschien zou vervelen als de (vrij simpele) gameplay steeds in herhaling zou vallen. Ook schijnt het dat Remedy onder druk stond van Microsoft om deze game snel af te maken. Als dit zo is, dan moet ik zeggen dat ze de game nog steeds verdomd goed hebben afgewerkt.

Ook de gameplay is erg goed.Misschien niet zo goed als het verhaal maar dat bederft de pret niet. Je moet je zaklamp gebruiken om licht te schijnen op de Taken (mensen bezeten door een duistere macht) om zo hun te verzwakken en ze vervolgens met een wapen naar keuze te vernietigen (letterlijk!). De gameplay kent ook kleine variaties, zo moet je soms wegrennen als de vijand te krachtig is, wegduiken als er een voorwerp naar je kop word gegooid, moet je generatoren werkend krijgen, kan je koffie verzamelen en kan je soms gigantische schijnwerpers gebruiken om vijanden weg te branden.

Grafisch is het spel ook sterk. Misschien zijn sommige textures wat ouderwets, maar ik merkte er niet veel van op. Ook leuk hoe het beste van de graphics in deze game ook sterke invloed heeft op de gameplay en er niet alleen is voor eyecandy. Ik heb het over hoe je de duisternis als het ware 'verlicht'. Door middel van je zaklamp kan je de Taken en andere duistere krachten verslaan. Dit gameplay mechanisme is goed uitgewerkt, zowel tijdens het spelen als het kijken: zo heeft de game zeer realistische schaduwen en voelt het heel bevredigend om een Taken de kogel te geven nadat je zijn duistere krachten vernietigt heb. Het contrast tussen duisternis en licht is in elk aspect van de game (de graphics vooral!) op te merken en het is een van de meest originele game-ideeën van de afgelopen jaren.

Alan Wake is een prachtspel. De presentatie is mega-geweldig-fantastisch, van de graphics tot de muziek en sfeer. De game speelt ook nog eens lekker en heeft veel frisse ideeën. Het verhaal neemt het lekkerste stukje cake vanwege de cliffhangers, karakters en het open einde.

PS: ben ik de enige die Pat Maine erg vind lijken op Woody Allen? Misschien weer zo'n geinige reference. Sowieso zat Alan Wake vol met references naar films zoals o.a. The Birds en The Shining.

*4.5

4,0
DMF
Als de eerste twee woorden van een game "Stephen King" zijn, zit ik al op het puntje van mijn stoel. Nu zijn er vast niet veel games die met die woorden beginnen, dus ik was verrast dat Alan Wake wél startte met een citaat van de meesterverteller. Als ondertitel op de cover had ook "Stephen King the game" kunnen staan, bij wijze van spreken. De makers vertelden in een interview geïnspireerd te zijn door King, maar ook door Lost en Twin Peaks. Die invloeden zijn ook duidelijk merkbaar. De plotomschrijving is bijna een kopie van King's Bag of Bones, de wat zweverige verhaallijn is King ook niet onbekend en keert natuurlijk ook terug in Lost, terwijl de setting een kopie is van Twin Peaks.

Het levert de meest sfeervolle game op die ik ooit heb gespeeld. De openingsscène geeft al een aanzetje. Samen met zijn vrouw Alice vaart Alan Wake op een pondje naar het mystieke stadje Bright Falls, ergens in het noordwesten van Amerika. Wake is een bekende schrijver die te kampen heeft met een writers block en die de blokkade in een hutje aan een meer wil doorbreken (Bag of Bones!). Van een prettige vakantie is echter geen moment sprake, want snel na aankomst verdwijnt Alice en begint de zoektocht van Alan.
En vanaf dat punt begint jouw rol. Al snel voert de game je de sfeervolle bossen rondom Bright Falls in, waar je te maken krijgt met 'Taken'; wezens die gegrepen zijn door 'The Dark Presence' dat dood en verderf zaait in Bright Falls. Je komt vanzelf achter het hoe en waarom die wezens jouw weg richting Alice versperren, want het verhaal heeft een leuk plot. Erg verrassend is het niet en de verstokte lezer en/of filmkijker zou niet van verbazing in verbazing vallen, maar dat is ook niet zo heel vreemd. Toch is het leuk om te volgen, omdat de karakters heel aardig zijn en de zoektocht van Alan erg interessant is. De game biedt volgens mij niet eens de optie om de cutscènes te skippen, maar zelfs als dat wel kon, zou ik daar geen enkele keer gebruik van gemaakt hebben. De plot wordt ook nog eens extra spannend doordat je op je weg veel pagina's van een manuscript tegenkomt. Dat manuscript is door Alan, zonder dat-ie het weet, zelf geschreven en beschrijft gebeurtenissen die al hebben plaatsgevonden of juist gebeurtenissen die gaan plaatsvinden. Hierdoor wordt de spanning nog eens extra opgebouwd, doordat de pagina's vaak eindigen met een kleine cliffhanger die je pas beantwoord krijgt als je de volgende locactie bezoekt.

De gameplay is natuurlijk nog veel belangrijker en ook aan dat aspect is merkbaar veel aandacht besteed. De Takens dienen uitgeschakeld te worden middels licht (van je zaklamp) en kogels: het licht zal de duisternis rondom de Takens laten verdwijnen, waardoor ze kwetsbaar worden voor kogels en bij voldoende kogels ook in het niets zullen verdwijnen, zonder een enkel spoor achter te laten. Elke Taken heeft een eigen kwaliteit: de een is snel en wendbaar, maar is met weinig licht al ontvreemd van de duisternis en met één of twee kogels dood, terwijl de grote, logge en langzame Takens veel licht meerdere kogels vereisen. Het is een heel fijn systeem dat erg goed werkt. De wapens zijn vrij conventioneel, maar dat vind ik absoluut geen minpunt. Wel is het een nogal repetitief systeem natuurlijk, maar mede door de fantastische sfeer heb ik me ook daar geen enkel moment aan gestoord. Continu zat ik op het puntje van mijn stoel te wachten op het moment dat er weer een aantal Takens uit het niets zouden verschijnen en telkens ging ik het gevecht met hen met alle plezier aan. Je wapens worden gaandeweg iets krachtiger, al heb je na episode drie (van de zes) zo ongeveer alles wel gehad.
Het spel is wel wat lineair: het pad dat je volgt, is vooraf vastgesteld. Dat betekent gelukkig niet dat er helemaal geen vrijheid is: met wat zoeken zul je flink wat zijpaadjes vinden die je zullen voeren naar extra's. Soms zijn dat wapens, soms manuscriptpagina's en een andere keer loop je tegen een thermoskan aan. Wat daar de toegevoegde waarde van is, zal niemand duidelijk worden, maar voor de fervente verzamelaar is het vast leuk. Ik pakte ze maar op als ik ze tegenkwam, maar ging er niet echt naar op zoek.
Leuker zijn de paadjes die je leiden naar een radio of een televisie. Beide kun je aanzetten waarna je kunt luisteren en/of kijken naar een radio- of televisieuitzending. De radiouitzendingen geven je meer inzicht in de gebeurtenissen rondom Bright Falls; presentator Pat Maine wordt gebeld door mensen die raadselachtige dingen meemaken en hun verhaal kwijt willen. Ook dit werkt spanningverhogend. De televisieuitzendingen laten Wake zelf zien en spelen ook in op heden en verleden.

Het geeft de game een nogal raadselachtige en mystieke sfeer, die door de grafische pracht benadrukt wordt. Onderweg vind je nog allerlei teksten en pijlen die door een vreemdeling zijn neergekalkt; dezelfde vreemdeling die ammo achterlaat op een aantal plekken. De lichteffecten zijn fantastisch en daar zijn de makers niet op een foutje te betrappen.
De nevelachtige bossen vormen de perfecte setting, maar ook aan Bright Falls is goed gesleuteld. De eerste drie episodes spelen zich vooral af in de door Takens bezette bossen, maar de laatste drie episodes spelen zich meer en meer in Bright Falls zelf af. Met enige regelmaat leg je wat grotere afstanden af per auto, waarbij de Takens gewillig slachtvoer zijn. Het is ook de moeite om, op de schaarse momenten dat de game zich afspeelt in daglicht, even stil te staan op een uitkijkpunt. Het levert prachtige beelden op en het is een feest der herkenning; veel uitkijkpunten geven uitzicht op locaties die je daarvoor hebt bezocht.
Voornamelijk zul je dus 's nachts in en rondom Bright Falls vertoeven. Die nachtelijke tochten leiden je naar geweldig vormgegeven en opnieuw zeer sfeervolle locaties. Van een mijn naar een oud rockpodium: van alles passeert de revue. Op weg naar je doelen moet je af en toe wat puzzels oplossen, al is 'puzzel' al bijna een te eervolle beschrijving voor de vrij simpele vraagstukken. Echt moeilijk wil ik de game dan ook niet noemen.
Echt eng is het eveneens niet, al wordt dat ook niet geclaimd. De game presenteert zich als een psychologische actiethriller en dat lijkt me de enige juiste beschrijving. Meestal worden de Takens aan de hand van een cutscène en opzwepende muziek uit het niets tevoorschijn getoverd. Was dat niet het geval geweest, dan was het echt een horrorgame geweest. Er zijn wel wat schrikmomenten, zeker wanneer het ritme van het aankondigen onderbroken wordt en je opeens een Taken in je nek hebt zitten hijgen of een deur opent en zo'n grapjas je komt begroeten, maar heel talrijk zijn die niet.

Het draagt echter alleen maar bij aan de al zo vaak geroemde sfeer. In de laatste twee/drie episodes wordt het allemaal wel wat vaag en zweverig en je voelt dat de game vaak wel wat meer van hetzelfde is. Dit wordt gelukkig wel goed gemaskeerd door de afwisselende locaties en het feit dat je de bossen steeds meer verlaat, maar het neemt niet weg dat het patroon steeds hetzelfde is. Het is een minpuntje, maar als een game je zo in het verhaal weet te zuigen, moet je dat ook niet al te zwaar mee willen wegen.
Ik was dan ook bijzonder benieuwd naar het einde. De laatste episode is vrij kort, maar wel bomvol heerlijke actie en het slotstuk laat veel ruimte over voor verschillende theorieën. Niet op al je vragen zul je een antwoord krijgen, maar dat past wel helemaal in de game. Veel wordt overgelaten aan je eigen fantasie. Misschien wordt er nog wat beantwoord in de DLC, maar ik denk niet dat ik die nog ga spelen. Uiteindelijk is er niets sterker dan je eigen fantasie en de daarbij behorende interpretatie.

Als men ooit nog een beschrijving of allesomvattend voorbeeld van het begrip 'immersie' zoekt, mag er wat mij betreft direct doorverwezen worden naar Alan Wake. Zelden heeft een game mij zo opgeslokt. Je voelt dat er wat minpuntjes zijn: zo is de gameplay wel wat repetitief en had er op verschillende gebieden wellicht iets meer variatie mogen zijn. Ook wordt de plot wel heel zweverig en wat vaag tijdens de laatste twee episodes, maar dat zijn kleine puntjes als je bedenkt dat de sfeer echt fenomenaal is en ik opgeslokt werd door alle impulsen die je kreeg. Het einde biedt ruimte voor eigen interpretatie en wellicht zelfs voor een vervolg, maar geforceerde antwoorden mogen ze van mij achterwege laten. Ik las onlangs dat de game alsnog voor de PC komt, waardoor de doelgroep van deze game alleen maar groter wordt. Een goede zaak, want dit spel is elke cent waard.

* * * *

avatar van Shinobi
4,5
Ergens vorige week dan uitgespeeld en wat een heerlijke en originele game is me dit toch zeg. Sowieso hou ik van verhalende games en Alan Wake behoort zeker tot die categorie.

Het verhaal zelf is lekker duister, soort van horrorachtig en het helpt ook zeer dat de eigenlijke gameplay zich voor het grootste gedeelte alleen maar 's avonds afspeelt waarbij je veelal gewapend met je zaklamp en pistool de duisternis tegemoet gaat en ondertussen pagina's van je manuscript oppakt die onheilspellende dingen voorspellen.
Wat ook erg goed is gedaan is de keuze om het verhaal in episodes te vertellen alsof je een tv-programma volgt met aan het eind uiteraard een cliffhanger en aan het begin van elke aflevering een terugblik.

De gameplay zelf is eigenlijk vrij repetitief te noemen. Het is eigenlijk alsmaar hetzelfde doen: met je zaklamp op de duistere wezens schijnen en kapotknallen maar. Dit zelf is vrij pittig te noemen vind, want op sommige momenten is het echt niet te doen met al die (sterke) vijanden en dan speelde ik nog op Normal. Aan de andere kant zorgde het wel voor een uitstekende beklemmende sfeer waar je je daadwerkelijk echt niet veilig voelt in de duisternis en zo snel mogelijk op zoek wilt gaan naar de volgende lichtbron om je weer even veilig te wanen.
Gelukkig zorgen de variërende settings ervoor dat dit niet als sleurend wordt ervaren.
Ik heb met name erg genoten van het moment toen Alan de vijanden van zich af moest slaan op het podium van de Old Gods of Asgard met de pompende muziek en grappige lines van Barry.
Ook van de verscheidene poltergeist objecten zat ik soms echt met verbazing naar te kijken, van bulldozers tot aan monstertrucks toe.
Een zeer welkome afwisseling.

De graphics zelf zijn echt sterk te noemen, het gebruik van licht - waar het bij Alan Wake voornamelijk om draait - wordt goed weergegeven.

De soundtrack is ook heerlijk. Van de tracks die aan het eind van elke episode worden gebruikt tot aan de tracks die je gedurende een episode hoort via een radio. Zo kon ik er ook wel van genieten dat ik onder het nummer War van Poets of the Fall (die ook een bijdrage aan Max Payne 2 hebben geleverd) het moest opnemen tegen vijanden.

Zo kan ik nog wel even doorgaan denk ik, laat ik maar gewoon een cijfer geven en dan kom ik toch echt uit op minstens 4,5 sterren.

avatar van 3bdelilah
3,5
Ik ben absoluut geen fan van het horror genre, maar erg aangename ervaring. Spannend verhaal en de uitwerking mag er ook zijn. Leuke characters, vooral Barry, en de opbouw is prima. Soms nogal traag (lees: langer door het bos wandelen dan nodig is), wat naar mijn mening een beetje afbreuk doet aan de tempo van de story telling. Ik hoorde dat het einde van hetzelfde als BioShock Infinite zou zijn, maar door mijn hoge verwachtingen ervan viel het einde me best zwaar tegen. Ik zie niet hoe iemand het daarmee zou kunnen vergelijken, maar all round een leuke game en zeker een aanrader om het eens te proberen.

3,5*

avatar van Animosh
3,0
Licht teleurstellend, maar het is een vermakelijke thriller.

Wat mij het meeste heeft teleurgesteld is de gameplay van Alan Wake. Vooraf vroeg ik me al af of de "belicht en schiet"-gameplay me zou gaan bevallen, en het tegendeel bleek het geval te zijn. Ik vond de gevechten zeer houterig en traag aanvoelen, waardoor ze me al snel begonnen te vervelen. En het feit dat het spel het vaak niet duidelijk maakt of je moet rennen of vechten vond ik ergerlijk. Ik hou van structuur in gameplay, en dat was er hier niet altijd voldoende. Bovendien was de framerate op mijn low-end-PC ondermaats, en dat was erg vervelend, maar dat is niet primair de fout van het spel.

Maar de gameplay was niet het enige wat mij teleurstelde: de sfeer was ook minder indrukwekkend dan ik had gehoopt. Het spel ziet er zeker verzorgd uit, maar in visueel opzicht weet het spel zelden echt creatief te worden (met uitzondering van delen van de specials). Muziek die het spel wat meer sfeer had kunnen geven ontbreekt grotendeels: er zijn wel omgevingsgeluiden, maar die wisten me nooit echt te pakken. En de vijanden zijn duf: ze zien er wel adequaat uit, maar die oneliners en dat muziekje dat je hoort als er een vijand verschijnt gaven me het gevoel in een B-horrorfilm te zijn beland.

Het sterkste punt van het spel is het verhaal, dat goed in elkaar zit, leuk is om te volgen en soms (niet vaak, maar toch) best diep gaat (voor een game althans). Maar zelfs het verhaal is niet bijzonder memorabel. Het barst van de clichés, is voorspelbaar, en de personages ben ik morgen alweer vergeten.

Alan Wake is kortom een vermakelijk spel met een niet onaardige sfeer en een redelijk verhaal. Maar de gameplay is niet bijzonder en het spel weet simpelweg zelden de middelmaat ver te overstijgen. 3*

avatar van Banjo
4,5
Nou dat is heel simpel John Milton ik heb Alan Wake al helemaal uitgespeeld en dit spel is donker heel erg donker dus die remaster brengt bijna niks nieuws onder de zon. Plus dat ik The Signal en The Writer ook al heb doorgeploegd. Ik heb het allemaal al een keer gezien, maar ik rekenen ook niet meer op een Alan Wake deel 2 want Remedy wil altijd weer iets nieuws uit brengen iets obscuurs iets wat wij niet verwachten. En daar kijk ik dan weer naar uit.

4,5
Toen ik zag dat Alan wake geremasterd zou worden , inclusief de uitbreidingen : The Signal en The Writter.
Twijfelde ik geen moment en drukte ik gelijk op de koopknop in de store.
Heb het spel ruime tijd geleden ooit gespeeld op de xbox 360 (uitbredingen heb ik nooit gespeeld) en toen beviel me dat meer dan prima.
Alan Wake : Amercian Nightmare zit helaas niet inbegrepen in het pakket. Maar voor de prijs van 30 euro mag ik niet klagen.
In de onderstaande review laat ik mjn licht er op schijnen (i know erg flauw )



Voor diegene die in het verleden de pc versie of de xbox 360 versie gemist hebben. Hier een klein plotomschrijving :

Alan wake is een successchrijver die al twee jaar met een writtersblok te kampen heeft. Dit heeft ook weerslag op zijn huwelijk.
Mede daarom boeken Alan en Alice een vakantie naar Bright Falls, een op het eerste oog een rustgevende plek , maar niets blijkt minder waar te zijn.
Al snel pakken er donkere wolken over het tweetal uit en breekt er een conflict uit. Dit omdat Alice een typmachine als verrassing voor Alan heeft geregeld. Uit boosheid laat hij Alice in het donker staan . Het geen waarvan zij al bang is vanaf haar jeugd . Enkele secondes later word Alice het water ingesleurd , Alan springt erachter aan en wordt vervolgens een week later wakker in auto met verwondingen en geheugenverlies . Al snel word duidelijk dat Alan Wake zijn boek een link heeft met de gebeurtenissen in Bright Falls.
Wat ik zelf als prettig ervaarde is : dat je bij het begin van elke hoofdstuk een korte samenvatting krijgt voorgeschoteld van het vorige hoofdstuk


Langzaam maar zeker valt gedurende het spel de puzzel in elkaar. Dit gebeurt niet enkel door cutscènes maar ook door Manuscripts die je in de speelwereld kan vinden. Een erg leuk gegeven , waardoor het ook als een nuttige besteding voelt om collectibles te verzamelen , omdat je zo meer te weten komt over de gebeurtenissen in het spel. Vaak niet in Chronologische volgorde, waardoor de spanning erin blijft. Ook zijn de tv en Radiofragmenten een extra inpuls voor het verhaal.

In het spel neem je het op tegen Taken. Iets wat op verschillende manieren zult blijken.
Zo nemen ze de inwoners van Bright Falls over en word je opeens achterna gezeten door wezens met kettingzagen of wezens die hamers gooien , maar ook kraaien en zelfs objecten worden overgenomen.
Dit alles maakt die spel toch wel creepy. Echter gebruik je niet enkel je vuurwapen om te overleven maar ook licht is van essientieel belang.
Ook dit kan op verschillende manier zoals: door Flares te gebruikem , onder lantaarnpalen te schuiln of door je Zaklamp te gebruiken .
Als je dan ook nog naar de collectibles zoekt en je kogels en batterijen wat schaarser worden , kan dit tot hectische situaties opleven.
Alan wake is niet de behendigste of de sterkste, Dit levert nog steeds geweldige gameplay op waarbij je de soms de keuze moet maken tussen vluchten of de confrontatie aan gaan.
Het spel kan best pittig zijn maar het voelde nooit oneerlijk aan.
Wel is dit denk ik type gameplay waarvan je moet houden.

Het hoofdstuk structuur is meer dan prima waardoor er genoeg spannende momenten de revue passeren maar ook tijd is voor wat rustigere stukken waar veelal het verhaal uitgediep wordt.
Erg knap hoe remedy die tot een schitterend geheel gesmeedt heeft destijds.
Soms is het wel een beetje scripted maar dat ligt aan de ouderdom van het spel maar dat valt te verwaarlozen zeker gezien hoeveel punten nog steeds als een paal boven water staat

Ook vind ik dat de personges zeer sterk uitgediept zijn en voorzien zijn van een eigen karakter , tevens wil ik een complimentje geven aan de stemacteurs , die puik werkt geleverd hebben.
Mede hierdoor begon ik ook een band met enkele personages op te bouwen.
Berry de beste vriend van Alan is daar een perfect voorbeeld van en zo zijn er nog wel een aantal waar ik niet te veel kwijt over wil op dit moment.
Het spel ziet er goed uit. Vond dat het gezicht van Alan Wake wel minder gepolijst dan de andere characters. En het auto rijden werkt ook nog steeds niet helemaal geweldig(net als in het orgineel) maar ook dat kan ik door de vingers zien.


The signal is eigenlijk een extra chapter van het spel. Qua gameplay vrijwel wel indentiek met het enige verschil dat je met je lamp op letters moet schijnen waardoor je überhaupt kogels of batterijen kan krijgen, maar ook extra vijanden als je niet oplet Best verfrissend en een klein toetje met een in mijn beleving zeer pittig eindgevecht. Toch haalt het nergens het niveau van het spel. Maar een leuk extraatje


Op dit moment moet ik alleen nog the Writter uitspelen, dat zal ik van de week doen. Maar ik denk dat ik zo ook wel mijn oordeel kan vellen.

Een 4,5

avatar van Confusie
Alan Wake is super lame.

Resident Evil voor de zelfverzekerde kantoorpik.

Of iets.

Veel verder dan zijn gimmick met de zaklamp komt hij daarnaast niet in dit leven.

Zijn boeken ook al niet veel soeps.

En nu is zijn verloofde dus zoek.

Misschien verveelde ze zich wel gewoon de ballen uit haar broek.

Is ze er nu tussenuit geglipt met een echte schrijvert.

Zo eentje van de beatgeneratie die gewoon lekker losjes leeft met echte skill.

You go girl.

avatar van JacoBaco
3,5
Alan Wake heeft altijd mijn interesse gehad, maar was destijds Xbox 360 en PC only. Na ongeveer 11 jaar is er Alan Wake: Remastered en dit keer ook speelbaar op de Playstation. En natuurlijk is deze remaster verre van toeval, want dit jaar (indien niet uitgesteld) krijgen we een vervolg. Dus om de interesse weer een beetje aan te wakkeren even snel de remastered versie op de markt brengen.

Alan Wake deed in 2010 eigenlijk al helemaal niets nieuws. Een zaklamp, wat vuurwapens en een verhaal dat interessanter doet lijken dan het in werkelijkheid is. Maar so what? Vaak kan ik games waarderen die het klein houden. In dit geval speelt Alan Wake zich voor 90% af in een dorpje en dat is voor mij genoeg. Met name omdat het dorpje mij een eighties gevoel geeft.

Natuurlijk zijn er ook nadelen. Qua spanning stelt het weinig voor en hoewel ik blij ben met de hele setting had er wel iets meer variatie in gemogen. Dat is mogelijk in een game die het klein houdt. Om de game tot het einde te halen en je doet rustig aan dan ben je zo'n 14 uur bezig en dat is lang genoeg voor wat meer variatie.

De eerste 8 uur zijn 4 sterren waard, maar de laatse 6 uur (vanwege een gebrek aan variatie) 3 sterren.

3,5* voor Alan Wake

Gast
geplaatst: vandaag om 01:14 uur

geplaatst: vandaag om 01:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.