Alan Wake (2010)

Pff..is dit de game waar iedereen zo vol lof over praat.
Nog nooit zo irritante game meegemaakt als deze..zonder kogels te komen zitten, maar 3 meter kunnen rennen en dan al zonder stamina komen te zitten. Misschien een 3 later, kan nog lager.

Ben echt nooit zonder kogels komen te zitten

Ik trek deze game niet meer..zit de hele tijd zonder kogels en me laten afgaan om aan kogels te komen trek ik niet meer. Wil niemand teleurstellen maar dit gaat niet goed zo meteen hier. Ben er klaar mee.

Haha, ik weet niet hoe jij het speelt maar ik heb daar nooit last van gehad!

Ik weet nog steeds niet wat ik van deze game moet vinden. Ik heb hem helemaal doorgespeeld, twee keer zelfs, en ik heb allebei de DLC's gespeeld. Iedere keer als ik aan het spelen was had ik na 1 of 2 levels wel even genoeg, maar als ik dan weer even niet aan het spelen was, had ik weer zin om te beginnen.

Verder vond ik de gameplay niet echt vernieuwend maar ook niet echt saai. Hetzelfde geldt voor het verhaal, niet slecht, maar ook niet echt geweldig. Dit is een van de weinige games waarbij ik nog steeds niet echt een duidelijk idee heb voor mezelf wat ik er nou van vind. Vandaar dus maar een 3,5je.

Ik snap zijn probleem wel, ik heb zelf ook al een paar keer zonder kogels gezeten, en eigenlijk kan je dan niks anders doen dan dood gaan of de checkpoint herstarten, erg frustrerend, daarom is het ook belangerijk om elk schot goed te mikken en continue opzoek te zijn naar kogels, waarvan ik het laatste erg vervelend vindt, aangezien dit je erg uit het verhaal en spanning haalt.

Ik vindt het verhaal en cutscene's echt heel mooi, maar de gameplay begint toch wel een beetje te vervelen en te irriteren. jammer.

Klopt, gameplay word uiteindelijk eentonig. Het enige wat mij spelende hield is omdat ik meer van het verhaal wou weten, wat me uiteindelijk nooit duidelijk is geworden...

Net begonnen en wat meteen opvalt is hoe goed het er allemaal wel niet uitziet. Bright Falls lijkt echt op een levende plaats. Er zijn ook zoveel kleine details en scenes die je het gevoel geven in een echt dorp/bos rond te lopen. Zoals op het begin op de ferry, als er een vliegtuigje een waterlanding maakt. Op de een of andere manier werkt het gewoon geweldig om meteen een sfeer neer te zetten. Ook een pluim voor de graphics en art direction. Een huis lijkt ook echt op een huis, en dat is iets dat niet vaak voorkomt in games. Niet sinds 'Heavy Rain' ben ik zulk bizar goed design tegengekomen. En last but not least de lichteffecten. Volgens mij nog nooit beter gedaan. Zo goed, dat de cutscenes er zelfs minder(!) goed uit zien dan de gameplay zelf. Hoe het kan weet ik niet, maar het is zo.

Een paar kleine minpuntjes zijn wat minieme framerate problemen, lip synch dat niet goed werkt en echt spannend of eng is het (tot nog toe) niet. Maar de sfeer maakt dit meer dan goed. Wake is ook best een cool personage, al behoort zijn proza wel tot het slechtste dat ik ooit heb gelezen. Maar misschien dat dat ook wel expres is gedaan. Hoop enkel nog dat de dag-scenes wat langer gaan worden. Zou wel leuk zijn als er een moment komt dat ik ook echt gewoon een beetje door het dorp kan lopen en mensen kan aanspreken.

Eindelijk uitgespeeld, en ik weet nog steeds niet zo goed wat ik er precies van moet vinden.
De game zijn grootste gedeelte bestaat uit schieten in de bossen en op enkele verassende stukken na ( de shootout bij het podium van de oude rockers was echt het hoogtepunt voel de gehele game vrij herhaald aan.
daarin tegen was het sfeertje en verhaal heel goed gedaan, en voelde ik me echt in het verhaal gezogen, daarom de grote teleurstelling bij het einde (je krijgt meer vragen dan antwoorden bij de end scene).
3.5

Vervolg aangekondigd... voor XBLA!
Ben benieuwd.. het einde van Alan Wake was voor mij aardig gesloten.

Bron

Erg jammer dat het enkel voor XBLA is. In de praktijk betekent dat toch dat er minder budget/ontwikkeling aan vast zit. Zonde, want AW is voor mij met afstand de beste en leukste 360 exclusive. Hopen dat het een beetje als de DLC is. Tweede DLC hoofdstuk was erg indrukwekkend.

(En God verhoede dat ze er een Kinect game van maken, die geruchten zijn er ook al een tijdje.)

Alsjeblieft niet zeg, inderdaad.
Ik lees net toevallig nog dit. Alan Wake's Night Springs gaat de game dus schijnbaar heten.

Ik kan me anders zeer goed inleven in het eerder genoemde commentaar van Gamelord. Ik zit zelf continu me dezelfde problemen, en bovendien werkt de eenzijdigheid van vijanden erg op de zenuwen. Ik ben niet bijster enthousiast over dit spel tot nu toe.

Simpel wiskundig probleempje: je hebt 12 kogels, en er staan vier vijanden tegenover je waarvan er drie twee kogels vereisen en er eentje een stuk of drie à vier. Helaas is de enige optie teruggaan naar een punt waar je misschien een kogel te veel hebt afgevuurd of naar een punt waarop je een kogel bent misgelopen. Aangezien een checkpoint herstarten geen optie is, moet je het hoofdstuk opnieuw laden. Ik kies zelf voor een alternatieve oplossing: het spel morgen terug naar de winkel brengen.

Op welk niveau speel je? Ben zelf nooit zonder kogels of batterijen komen zitten. Zelfs flares ed had ik vaak nog bij het eind van het hoofdstuk.

Normal.

Vreemd. Ik vond dat er in normal zelfs gewoon teveel ammo en batterijen lagen. Je weet toch dat de vijanden op sommige stukken blijven komen? Soms is het handiger om gewoon naar de volgende lantaarn te sprinten.

Dat heb ik geprobeerd, tevergeefs. Geen lantaarn in de buurt en de vijanden liepen continu op me in.

Nooit last van gehad, zeker niet op normal waar je kogels en batterijen aan overvloed hebt. De helft van de tijd als je ammo vindt had ik nog full ammo. Op Nightmare heb ik er wel een last van, maar die hele moeilijkheidsgraad is gewoon rennen voor je leven.

Ik vind die kritiek over de hoeveelheid ammo een beetje raar, het hoort bij genre want bij Silent Hill had je ook weinig ammo, dat maakt het juist spannend. Ik ben op de helft nu, binnen aanzienlijke tijd zal ik een review gaan schrijven en deze game voorzien van een score, tot op heden bevalt hij mij zeer.

Je hebt een flink altijd spellen die vaak uitgesteld worden, en hierdoor maken ze hun belofte niet of nauwelijks waar, er zijn een flinke hoeveelheid spellen in die categorie op te noemen. Het meeste recente voorbeeld en tevens 1 van de heftigeste voorbeelden is waarschijnlijk Duke Numan: Forever. Een spel die ook te maken heeft gehad met flinke uitstellingen is: Alan Wake, valt deze ook tegen? Of is dit toch een topper? Je leest het!!



Het spel begint in een nachtmerrie van de hoofdrolspeler Alan Wake. In deze nachtmerrie rijdt hij iemand aan, in geschrokken toestand stapt hij uit om te kijken wat voor schade hij aangericht heeft. Vreemd genoeg zit hij niets of niemand liggen. Je loopt een stukje verder om de boel te verkennen. En opeens probeert er 1 of ander gedrocht een bijl door je voorhoofd te rammen. Bekomen van de schrik kan je rennend het wezen de baas zijn. Je rent een vuurtoren in wat de enige veilig plek schijnt te zijn. Een vriend van je overleeft het echter niet. , op het volgende moment ontwaakt je in het bed van je vrouw, met de zweetdruppels nog op je voorhoofd.

Dit was een beetje de intro van de game, je zult net als mij ,vol met vragen zitten.(Maar dat komt goed) het echte verhaal begint wanneer jij Alan Wake(schrijver van dienst) en je vrouw Alice op vakantie gaan. Je gaat naar een mysterieuze plaats met een mooie bosomgeving en prachtig helder water. Eenmaal daar krijg je ruzie met Alice. jij loopt het huisje uit. En bij terugkomst is Alice weg(ik heb het een beetje kort en vluchtig uitgelegd omdat ik zo min mogelijk over het verhaal kwijt) de trand is dus meteen gezet. heel het plaatsje wat eerst zo rustgevend leek is veranderd in een donker plaatsje waar niemand zich prettig zult voelen.

In het donker kan je enkel vijanden treffen, het zijn een soort van geesten die je enkel met licht zult kunnen bestrijden. Hierdoor zult je veelal een zaklamp op zak hebben, en die zul je hard nodig hebben want zonder Licht zijn deze geesten niet te verslaan met een pistool, ook kan je doormiddel van de zaklamp je weg soms vinden,zo zie je soms pijltjes op een lokale schuur staat die je de weg wijst, of er staat iconen aangegeven waar munitie ligt. Het leuke aan deze game is dat je echt het gevoel van overleven hebt. Zo zul je op sommige momenten weinig munitie of batterijen hebben voor je zaklampen ,waardoor je zo het lootje zou kunnen liggen. Maar schieten is niet de enige manier om je vijanderen te slim af te zijn. Je kan er ook bij gebrek aan munitie of batterijen er voor kiezen naar de volgende brandende lantaarnpaal te rennen(tevens ook checkpoint) dit leverde enkele razend spannende momenten op in de game en heb ik met volle teugen van genoten. Met de graphics zit het in deze game ook wel goed. de lichteffecten zijn met goede zorg verwerkt in deze game. Ook de grote hectare bos springt in het oog.

Toch moet je niet een pure actiegame verwachten want dat is zeker niet het geval. Je hebt namelijk een beperkt aantal wapens in deze game(toch heb ik mij geen moment verveeld) ook is het geen breinloze shooter. Nee deze game is best moeilijk , je zult de game vooral moeten spelen voor de sfeer en het verhaaltje want dat is ruim voldoende. Ik hoop dat met deze Alan Wake gelijk een franchise op poten word gezet ,want ik vond deze game echt heel tof, en een goed vervolg zie ik daarom wel zitten. Het enige puntje wat deze game van een volmaakte score belemmert is het gebrek aan replaywaarde. Je hebt het na een eerste speelbeurt allemaal wel gezien. Toch een onvergetelijke ervaring!

Niu, voor mij maakt uiterst beperkte ammunitie het spel niet spannender, eerder frustrerender. En dat is niet iets waar ik bij videospellen op zit te wachten. Een film mag best wel een frustrerend zijn, maar bij een spel heb ik dat liever niet.

Ja je moet gewoon voorzichtig zijn met je munitie ja, ik vind het wel charme hebben.

Meesterwerk!

Ik herriner me nog dat ik een trailer zag van deze game in 2006. De aankomende jaren was het erg stil rondom Alan Wake en viel developer Remedy ook in een soort coma. Toen ik wat rond het web aan het surfen was vond ik in 2009 plotseling de cinematic trailer van deze game. Man oh man, deze game moest ik spelen! Duisternis, een prachtig verhaal, intrigerende karakters en muziekkeuze. Dit zijn allemaal ingrediënten voor een sappig gerecht genaamd: Alan Wake.

Als je de vroege informatie van Alan Wake las kan je gemakkelijk denken dat het een free-roam horrorgame zou zijn. Dat is het dus helemaal niet geworden en ik denk dat Remedy zich bedacht over hoe de game zich zou kunnen ontpoppen na verloop van tijd.Ik durf zelfs te zeggen dat Alan Wake een game is die me doet denken aan een eenrichtingsweg, het spel is erg lineair maar wat je op deze goed geasfalteerde weg tegenkomt is geweldig.

Zoals ik al opmerkte is het verhaal in Alan Wake fantastisch. Het spel is in elkaar gezet als een soort serie. De game is opgesplitst in verschillende hoofdstukken (episodes, als het ware) en die eindigen altijd met een spannend slot. De karakters in Alan Wake zijn menselijk en geen superhelden en dat geeft ze veel karakter. Zo is je beste vriend (Barry) een echte kluns, maar dat geeft hem een soort van charme die deze duistere game een beetje lichter maakt.

Ook leuk is dat een groot deel van de acties en emoties die van toepassing zijn bij de karakters voor de helft wordt toegelicht door middel van verschillende manuscripten van het boek van Alan. Ze hebben allemaal interessante rollen in het verhaal en toen de game afgelopen was miste ik zelfs een paar karakters waarvan ik afscheid had moeten nemen op het einde, zoals Barry en Pat Maine. Maar klagen over dat de game te kort is kan ik niet omdat het spel misschien zou vervelen als de (vrij simpele) gameplay steeds in herhaling zou vallen. Ook schijnt het dat Remedy onder druk stond van Microsoft om deze game snel af te maken. Als dit zo is, dan moet ik zeggen dat ze de game nog steeds verdomd goed hebben afgewerkt.

Ook de gameplay is erg goed.Misschien niet zo goed als het verhaal maar dat bederft de pret niet. Je moet je zaklamp gebruiken om licht te schijnen op de Taken (mensen bezeten door een duistere macht) om zo hun te verzwakken en ze vervolgens met een wapen naar keuze te vernietigen (letterlijk!). De gameplay kent ook kleine variaties, zo moet je soms wegrennen als de vijand te krachtig is, wegduiken als er een voorwerp naar je kop word gegooid, moet je generatoren werkend krijgen, kan je koffie verzamelen en kan je soms gigantische schijnwerpers gebruiken om vijanden weg te branden.

Grafisch is het spel ook sterk. Misschien zijn sommige textures wat ouderwets, maar ik merkte er niet veel van op. Ook leuk hoe het beste van de graphics in deze game ook sterke invloed heeft op de gameplay en er niet alleen is voor eyecandy. Ik heb het over hoe je de duisternis als het ware 'verlicht'. Door middel van je zaklamp kan je de Taken en andere duistere krachten verslaan. Dit gameplay mechanisme is goed uitgewerkt, zowel tijdens het spelen als het kijken: zo heeft de game zeer realistische schaduwen en voelt het heel bevredigend om een Taken de kogel te geven nadat je zijn duistere krachten vernietigt heb. Het contrast tussen duisternis en licht is in elk aspect van de game (de graphics vooral!) op te merken en het is een van de meest originele game-ideeën van de afgelopen jaren.

Alan Wake is een prachtspel. De presentatie is mega-geweldig-fantastisch, van de graphics tot de muziek en sfeer. De game speelt ook nog eens lekker en heeft veel frisse ideeën. Het verhaal neemt het lekkerste stukje cake vanwege de cliffhangers, karakters en het open einde.

PS: ben ik de enige die Pat Maine erg vind lijken op Woody Allen? Misschien weer zo'n geinige reference. Sowieso zat Alan Wake vol met references naar films zoals o.a. The Birds en The Shining.

*4.5

Leuk dat je hem zo goed vond LimeLou. Heb je ook de DLC gedownload? Vooral het 2e DLC hoofdstuk vond ik zelf erg sterk. Nog veel vreemder.

Ik heb niet de DLC, nee, en ik ben bang dat 't er ook niet van gaat komen. De vriend waarvan ik Alan Wake heb geleend heeft wel de DLC, dus ik kan het misschien bij hem uitproberen

Leuke recensie, Sem. Heb 'm hier ook nog liggen. Ben nu wel erg nieuwsgierig achter deze titel na het lezen van je puike recensie.

Bedankt!

Prachtige review sem! _o_

Bedankt, gast

Als de eerste twee woorden van een game "Stephen King" zijn, zit ik al op het puntje van mijn stoel. Nu zijn er vast niet veel games die met die woorden beginnen, dus ik was verrast dat Alan Wake wél startte met een citaat van de meesterverteller. Als ondertitel op de cover had ook "Stephen King the game" kunnen staan, bij wijze van spreken. De makers vertelden in een interview geïnspireerd te zijn door King, maar ook door Lost en Twin Peaks. Die invloeden zijn ook duidelijk merkbaar. De plotomschrijving is bijna een kopie van King's Bag of Bones, de wat zweverige verhaallijn is King ook niet onbekend en keert natuurlijk ook terug in Lost, terwijl de setting een kopie is van Twin Peaks.

Het levert de meest sfeervolle game op die ik ooit heb gespeeld. De openingsscène geeft al een aanzetje. Samen met zijn vrouw Alice vaart Alan Wake op een pondje naar het mystieke stadje Bright Falls, ergens in het noordwesten van Amerika. Wake is een bekende schrijver die te kampen heeft met een writers block en die de blokkade in een hutje aan een meer wil doorbreken (Bag of Bones!). Van een prettige vakantie is echter geen moment sprake, want snel na aankomst verdwijnt Alice en begint de zoektocht van Alan.
En vanaf dat punt begint jouw rol. Al snel voert de game je de sfeervolle bossen rondom Bright Falls in, waar je te maken krijgt met 'Taken'; wezens die gegrepen zijn door 'The Dark Presence' dat dood en verderf zaait in Bright Falls. Je komt vanzelf achter het hoe en waarom die wezens jouw weg richting Alice versperren, want het verhaal heeft een leuk plot. Erg verrassend is het niet en de verstokte lezer en/of filmkijker zou niet van verbazing in verbazing vallen, maar dat is ook niet zo heel vreemd. Toch is het leuk om te volgen, omdat de karakters heel aardig zijn en de zoektocht van Alan erg interessant is. De game biedt volgens mij niet eens de optie om de cutscènes te skippen, maar zelfs als dat wel kon, zou ik daar geen enkele keer gebruik van gemaakt hebben. De plot wordt ook nog eens extra spannend doordat je op je weg veel pagina's van een manuscript tegenkomt. Dat manuscript is door Alan, zonder dat-ie het weet, zelf geschreven en beschrijft gebeurtenissen die al hebben plaatsgevonden of juist gebeurtenissen die gaan plaatsvinden. Hierdoor wordt de spanning nog eens extra opgebouwd, doordat de pagina's vaak eindigen met een kleine cliffhanger die je pas beantwoord krijgt als je de volgende locactie bezoekt.

De gameplay is natuurlijk nog veel belangrijker en ook aan dat aspect is merkbaar veel aandacht besteed. De Takens dienen uitgeschakeld te worden middels licht (van je zaklamp) en kogels: het licht zal de duisternis rondom de Takens laten verdwijnen, waardoor ze kwetsbaar worden voor kogels en bij voldoende kogels ook in het niets zullen verdwijnen, zonder een enkel spoor achter te laten. Elke Taken heeft een eigen kwaliteit: de een is snel en wendbaar, maar is met weinig licht al ontvreemd van de duisternis en met één of twee kogels dood, terwijl de grote, logge en langzame Takens veel licht meerdere kogels vereisen. Het is een heel fijn systeem dat erg goed werkt. De wapens zijn vrij conventioneel, maar dat vind ik absoluut geen minpunt. Wel is het een nogal repetitief systeem natuurlijk, maar mede door de fantastische sfeer heb ik me ook daar geen enkel moment aan gestoord. Continu zat ik op het puntje van mijn stoel te wachten op het moment dat er weer een aantal Takens uit het niets zouden verschijnen en telkens ging ik het gevecht met hen met alle plezier aan. Je wapens worden gaandeweg iets krachtiger, al heb je na episode drie (van de zes) zo ongeveer alles wel gehad.
Het spel is wel wat lineair: het pad dat je volgt, is vooraf vastgesteld. Dat betekent gelukkig niet dat er helemaal geen vrijheid is: met wat zoeken zul je flink wat zijpaadjes vinden die je zullen voeren naar extra's. Soms zijn dat wapens, soms manuscriptpagina's en een andere keer loop je tegen een thermoskan aan. Wat daar de toegevoegde waarde van is, zal niemand duidelijk worden, maar voor de fervente verzamelaar is het vast leuk. Ik pakte ze maar op als ik ze tegenkwam, maar ging er niet echt naar op zoek.
Leuker zijn de paadjes die je leiden naar een radio of een televisie. Beide kun je aanzetten waarna je kunt luisteren en/of kijken naar een radio- of televisieuitzending. De radiouitzendingen geven je meer inzicht in de gebeurtenissen rondom Bright Falls; presentator Pat Maine wordt gebeld door mensen die raadselachtige dingen meemaken en hun verhaal kwijt willen. Ook dit werkt spanningverhogend. De televisieuitzendingen laten Wake zelf zien en spelen ook in op heden en verleden.

Het geeft de game een nogal raadselachtige en mystieke sfeer, die door de grafische pracht benadrukt wordt. Onderweg vind je nog allerlei teksten en pijlen die door een vreemdeling zijn neergekalkt; dezelfde vreemdeling die ammo achterlaat op een aantal plekken. De lichteffecten zijn fantastisch en daar zijn de makers niet op een foutje te betrappen.
De nevelachtige bossen vormen de perfecte setting, maar ook aan Bright Falls is goed gesleuteld. De eerste drie episodes spelen zich vooral af in de door Takens bezette bossen, maar de laatste drie episodes spelen zich meer en meer in Bright Falls zelf af. Met enige regelmaat leg je wat grotere afstanden af per auto, waarbij de Takens gewillig slachtvoer zijn. Het is ook de moeite om, op de schaarse momenten dat de game zich afspeelt in daglicht, even stil te staan op een uitkijkpunt. Het levert prachtige beelden op en het is een feest der herkenning; veel uitkijkpunten geven uitzicht op locaties die je daarvoor hebt bezocht.
Voornamelijk zul je dus 's nachts in en rondom Bright Falls vertoeven. Die nachtelijke tochten leiden je naar geweldig vormgegeven en opnieuw zeer sfeervolle locaties. Van een mijn naar een oud rockpodium: van alles passeert de revue. Op weg naar je doelen moet je af en toe wat puzzels oplossen, al is 'puzzel' al bijna een te eervolle beschrijving voor de vrij simpele vraagstukken. Echt moeilijk wil ik de game dan ook niet noemen.
Echt eng is het eveneens niet, al wordt dat ook niet geclaimd. De game presenteert zich als een psychologische actiethriller en dat lijkt me de enige juiste beschrijving. Meestal worden de Takens aan de hand van een cutscène en opzwepende muziek uit het niets tevoorschijn getoverd. Was dat niet het geval geweest, dan was het echt een horrorgame geweest. Er zijn wel wat schrikmomenten, zeker wanneer het ritme van het aankondigen onderbroken wordt en je opeens een Taken in je nek hebt zitten hijgen of een deur opent en zo'n grapjas je komt begroeten, maar heel talrijk zijn die niet.

Het draagt echter alleen maar bij aan de al zo vaak geroemde sfeer. In de laatste twee/drie episodes wordt het allemaal wel wat vaag en zweverig en je voelt dat de game vaak wel wat meer van hetzelfde is. Dit wordt gelukkig wel goed gemaskeerd door de afwisselende locaties en het feit dat je de bossen steeds meer verlaat, maar het neemt niet weg dat het patroon steeds hetzelfde is. Het is een minpuntje, maar als een game je zo in het verhaal weet te zuigen, moet je dat ook niet al te zwaar mee willen wegen.
Ik was dan ook bijzonder benieuwd naar het einde. De laatste episode is vrij kort, maar wel bomvol heerlijke actie en het slotstuk laat veel ruimte over voor verschillende theorieën. Niet op al je vragen zul je een antwoord krijgen, maar dat past wel helemaal in de game. Veel wordt overgelaten aan je eigen fantasie. Misschien wordt er nog wat beantwoord in de DLC, maar ik denk niet dat ik die nog ga spelen. Uiteindelijk is er niets sterker dan je eigen fantasie en de daarbij behorende interpretatie.

Als men ooit nog een beschrijving of allesomvattend voorbeeld van het begrip 'immersie' zoekt, mag er wat mij betreft direct doorverwezen worden naar Alan Wake. Zelden heeft een game mij zo opgeslokt. Je voelt dat er wat minpuntjes zijn: zo is de gameplay wel wat repetitief en had er op verschillende gebieden wellicht iets meer variatie mogen zijn. Ook wordt de plot wel heel zweverig en wat vaag tijdens de laatste twee episodes, maar dat zijn kleine puntjes als je bedenkt dat de sfeer echt fenomenaal is en ik opgeslokt werd door alle impulsen die je kreeg. Het einde biedt ruimte voor eigen interpretatie en wellicht zelfs voor een vervolg, maar geforceerde antwoorden mogen ze van mij achterwege laten. Ik las onlangs dat de game alsnog voor de PC komt, waardoor de doelgroep van deze game alleen maar groter wordt. Een goede zaak, want dit spel is elke cent waard.

* * * *