Heavy Rain (2010)

Vandaag uitgespeeld... wtf, kijkend naar mijn eerdere bericht was ik er dus gisteren pas aan begonnen. Durf te zweren dat ik er eergisteren of 3 dagen terug aan begon.

Hoe dan ook, niet mijn ding. Geef mij maar een game met maar één einde dat voor iedereen hetzelfde is zodat je met ze allen nóg meer affiniteit met de personages kunt krijgen en niet dat eentje al bijvoorbeeld halverwege dood kan gaan vanwege je acties. Dat laatste is dan ook de reden waarom ik de game toch heb uitgespeeld, was geïnteresseerd in hoe dat is uitgewerkt. En dat is goed uitgewerkt, erg goed. Het blijf erg spannend tot het laatste moment.

L.A. Noire lijkt ook iets soortgelijks als ik me niet vergis en die heb ik nog steeds niet uitgespeeld, voelde veel te langdradig en herhalend aan maar dat probleem heeft Heavy Rain niet vind ik. Het gaat als het ware voorbij als een film (nog een nadeel voor mij).

Not my cup of tea, maar wel een leuke ervaring rijker.

Prachtige game, erg origineel.

Ik heb me goed vermaakt.

Na Fahrenheit kreeg ik ongelofelijk veel zin om Heavy Rain te spelen. Maar jammer genoeg heb ik geen ps3 in bezit. Dus moest ik aan eentje komen, maar kopen voor maar een paar epische spellen vind ik het geld weggooien.

Maar op een mooie dag ging de bel en daar stond mijn reddende engel. Na wat biertjes op een zonnig terras kwamen we tot gesprek over heavy rain. Hij vond het een fantastisch spel en ik zei dat ik het absoluut ook wel eens wil spelen. En ja hoor, die zelfde avond kwam ik met zijn ps3 thuis. Wel tot zover het niet interessante/gamegerelateerde zever.

Heavy rain, een spel in stijl van Fahrenheit, alleen voelt deze nog meer film aan dankzij zijn ongelofelijk realistische graphics. Maar ook door zijn verhaal.
Heavy rain heeft tegenover Fahrenheit een net iets beter verhaal. Een psychologische film noir waar je op zoek gaat naar de origami killer. En dat met een einde die je zowat zelf bepaald (aan de hand van hoe je de dingen oplost).

Ik was weer erg onder de indruk van alles. Alleen had ik hier wat meer moeite met de controls dan bij Fahrenheit. Waardoor het hier en daar wat misliep. Maar uiteindelijk wou ik een kei hard einde zien. En ik kreeg een fucked up einde.
We krijgen in deze game weer te maken met quick time events. Ik heb er absoluut geen problemen mee maar ik hoop toch dat ze bij hun volgende game een wat ander systeem gaan hebben.

Deze game bevat ook wel interessante personages. Mijn favoriete momenten waren toch wel die van Madison en Ethan. Mijn minst favoriete momenten waren die van Norman Jayden. Vond ik altijd een beetje een saai kereltje. En die clues zoeken met die zonnebril vond ik wel origineel maar vond ik het realistische van de game van verpesten. Een beetje jammer.

Weer een erg geslaagde Quantic Dream productie. Binnenkort eens Omikron uitproberen, al zelfs is dat een compleet andere game dan Heavy Rain of Fahrenheit.

4.5*

Mee eens dat de controls verre van ideaal zijn. Belangerijke beslissingen in het verhaal moeten niet genomen worden door fouten die je maakt, alleen door je keuzes.

Deze ook maar eens meegenomen. Nu met die nieuwe release had ik toch zo iets van waarom niet. Tot zo ver kan ik ook best begrijpen wat me er altijd van weerhield. Want tot nu toe levert het toch een beetje de meest trage saaiste gameplay op ooit, als ik een filmpje wil zien doe ik wel iets met Sasha Grey.

Dat zou ook wel een geinige game opleveren

Die naam hoefde jij niet eens te Googlen.

Aha, er komt een naakte vrouw in beeld en ik moet met de controller schudden.

Paige is basically Sasha Grey...

Cage heeft er echt een sport van gemaakt haar in zoveel mogelijk 'rapey' situations te plaatsen als maar kan.

Is dat die ene die Carice doet.

Zelfs in dit spel flasht ze 'm.

Afgelopen weken dit spel herspeelt, als voorproefje op Beyond Two Souls, welke ik ook reeds in mijn bezit heb....

Moet zeggen, de herspeling (is dat een woord?) is mijn uitzonderlijk goed bevallen. Het was eigenlijk beter dan ik in gedachten had. Dit keer ook het spel met mijn vriendin op de bank gespeeld en die vond het mogelijk nog spannender dan ik. Het wisselen tussen de personagen, de gedachten van de hoofdrolspelers, de acties maar vooral het camerawerk (manier hoe het in beeld wordt gebracht) bleek fenomenaal, dit is echt een meerwaarde tijdens het spelen.

Helaas had ik wel weer ongeveer hetzelfde einde als vorige keer, ik redde het stuk in de elektriciteitscentrale weer niet en moest het pand verlaten via de 'Coward deur'. Dan mis je gewoon een belangrijke aanwijzing.

Nadeel bleef wel de besturing. Op zich geen onoverkomelijk punt maar het lopen met de Right Trigger (R2) blijft natuurlijk een beetje discutabel.

Verder prima bevallen. Het blijft een spannende en meeslepende game. Stem verhoogd van 3,5* naar 4,5*

Ik heb een leuke tijd gehad met deze game en ik stond open voor verrassingen. Graphics waren over het algemeen best goed en het verhaal was ook goed in elkaar gezet. De game leek zo als het ware op een film waarin jijzelf de beslissingen kon nemen wat dus bepaalde gevolgen kon hebben op het einde. Norman Jayden was overduidelijk mijn favo personage in de game, niet alleen omdat hij het ARI systeem gebruikte, maar omdat hij voor de FBI werkt en als een jonge en coole man eruitziet. Het jammere vond ik zelf dat Norman een goed einde kon verdienen. Bij het einde dat iedereen blij is krijgt Norman een soort van storing in zijn systeem waardoor hij dingen kan zien die niet werkelijk zijn maar toch in de realiteit waar kan nemen. Dit einde van Norman von ik nogal raar maar er is met zekerheid laten zien dat hij afstand doet van zijn veslafing. Voor de rest een super amuserende game waarbij de controls mij op een positiefe manier onder de indruk zette.

beste sem18, gebruik aub de spoiler tags!!

Wat een drama van een "game". Zonder enige twijfel een van de beroerdste dingen die ik ooit gespeeld heb. Keuzes die je kunt maken beinvloeden het verhaal. Grote onzin dus, het is maar net of je de besturing tot een goed einde weet te brengen hoe het verhaal gaat. En die besturing is nu net waar de game mank gaat.
Het verhaal wordt geroemd.....nou ja, misschien in vergelijking met de meeste games zit hier inderdaad een verhaal in, maar zo groots is dat nu ook weer niet. Goed beschouwd hangt het van de cliches en gejatte zooi aan elkaar.
Het kon mij op een gegeven moment niks meer schelen of er iemand doodging, of dat joch zou verzuipen, etc. Snel door zodat ik deze ellende kan wegspoelen met een fatsoenlijke game.
Duidelijk niet mijn game.

Twee sterretjes voor de moeite, de gezichten waren wel aardig gedaan, jammer dat de personages verder zo houterig waren als Gepetto's poppen. Kan ik op zich prima mee leven, ben enorm liefhebber van de oldschool adventures, maar als dit dan zo'n baanbrekende game moet zijn dan verwacht ik dat niet alleen in de facial features.
Ik denk dat ik Beyond two souls maar aan me voorbij laat gaan.

Zeer begrijpelijke kritiek, dus dat lijkt mij heel verstandig.

Nu is het toch bij veel games waar het narratief centraal staat overigens meer om het gevoel van, dan daadwerkelijk keuzes hebben. Het principe is dus al wel op de juiste weg, maar bv een Telltale doet het al velen malen beter, al is het nog lang niet baanbrekend nee.

Net uitgespeeld (met mogelijk het slechtste einde mogelijk) en ik moet zeggen, Heavy Rain is een game-ervaring die ik niet zal vergeten.

Geweldig game !

Dit is nu de tweede keer ik Heavy Rain heb uitgespeeld de eerste keer is al heel lang geleden, en was op playstation 3.

Nu op ps4 was het een fantastische ervaring. Veel mooier afgewerkt de personage's en de kleuren. Het spel op zich is een visueel meesterwerk en heeft heel sterk camerawerk, ook de momenten dat je zelf kan kiezen wat er gebeurd is zo vet en elk moment is zo spannend dat je gewoon niet kan stoppen om dat je wilt zien wat er nu weer gaat gebeuren.

Mischien had ik wel één van de slechtste aflopen dat er zijn. Bij mij was Shelby de origami killer, en Shaun Mars was uiteindelijk verdronken, ook de flik Jayden stierf aan een overdosis, en De vader van Shaun schoot zijn eigen een kogel door zijn hoofd.

Ik wil echt nog eens voor de derde keer beginnen, en van alles anders kiezen dat de personage's doen.

4,5 sterren, en heeft zijn plaats in de top op Gamesmeter zeker goed verdiend.

Ben benieuwd naar Beyond Two Souls die ik bij Heavy Rain kocht voor maar 40 euro.

Ik ben een groot liefhebber van het interactive dramagenre en de titels Life Is Strange & Until Dawn behoren tot mijn persoonlijke favorieten games van de laatste paar jaar. Heavy Rain was degene die ermee begon en daarmee degene die (destijds) de grootste indruk heeft gemaakt. Inmiddels ben ik ouder, kritischer en is mijn smaak enigszins veranderd waardoor ik het niet meer de "absolute 5*!" vind die het eerst was. Toch ben ik nog steeds erg onder de indruk van deze game en heb ik goed genoten van een herspeelsessie.

Voor een eerste in het genre zit de game erg sterk in elkaar: het verhaal is pakkend, spannend, zit vol sfeer en een paar lastige morele keuzes. Het weet op subtiele manier te spelen met het opbouwen van de mysteries: afvragen waar de volgende scene mee zou komen, wat alle clues beteken en of ieder personage die op je pad komt wel te vertrouwen is.
De game kiest ervoor een langzaam begin te hebben waarin niet al teveel gebeurd. Hier heb ik uiteenlopende meningen over gelezen, maar persoonlijk vind ik dit één van de sterkste aspecten van de game. Heavy Rain is zo goed in je het dagelijks leven van de personages te laten ervaren dat, wanneer er iets intens gebeurd, je net zo versteld bent als hun. De rustige scenes kunnen een vals gevoel van veiligheid wekken, je de sfeer van het moment laten proeven of ze kunnen dienen als een manier om meerdere kanten van een personage te laten zien. Wanneer Ethan zijn zoon verliest is het tragisch, maar om zijn 2e zoon ook kwijt te raken, na een aardige tijd te hebben besteed een fatsoenlijk leven met hem proberen op te bouwen tijdens een rouwperiode, is des te schokkender. Als de game dit in een korte 5 minuten intro had gedaan denk ik niet dat het verhaal zo effectief had kunnen zijn.

Keuze kan bij interactive dramagames een illusie zijn. De taak van dit soort games is om de speler niet door de illusie heen te laten zien en voldoende opties te geven om het verhaal een richting in te laten gaan naar eigen verlangen. Heavy Rain doet dit qua emotionele reacties van de personages gemiddeld minder sterk dan Until Dawn of Life Is Strange, naar mijn idee, omdat je in de regel minder keuze hebt tussen de emotionele reacties van personages. Als een personage boos moet zijn in een scene kun je hooguit kiezen tussen passief agressief of luid agressief, maar er was geen mogelijkheid een vriendelijke houding ten opzichte van de ander te houden indien je dat wou. Waar Heavy Rain wel sterker in zijn schoenen staat dan de genoemde games is dat er meerdere andere scenario’s mogelijk zijn. Ik was als tiener één level en één gevecht misgelopen omdat ik andere keuzes maakte, evenals dat mijn laatste level anders was in mijn 2e speelbeurt dan de eerste. Iedereen kan dood of iedereen kan leven, iedereen kan voldoende clues verzamelen het kind op te sporen of iedereen kan een paar belangrijke details mislopen. Dit maken de intensere momenten in het verhaal veel intenser dan als het een film zou zijn, of als er een Game Over functie zou zijn waarbij je het level opnieuw kon doen om geen fouten te maken, omdat één grote fout nadelige gevolgen kan hebben voor de rest van de game en jij degene bent die verantwoordelijk bent voor een eventuele slechte uitkomst.

Visueel oogt het alsof je een film aan het spelen bent wegens de artistieke cameraperspectieven en composities die, soortgelijk als een film, constant veranderen en iets toevoegen aan de emotie van de scenes. In momenten dat een personage bang is kan het scherm trillen of wazig worden, camera beweegt niet stabiel meer etc. Terwijl momenten waarin iemand in een positieve bui is de cinematografie ook rustiger is. De sterke pianomuziek past perfect bij de sombere sfeer die door grotendeels van de game heerst en het grauwe gebruik van kleuren onderstreept deze sombere toon. Voor een game uit 2010 zien de personages er realistisch uit, animaties zijn vloeiend en de gebieden waar je komt voelen levendig aan wegens het oog voor detail.

De gameplay bestaat grotendeels uit quicktime events (een knop vlug moeten inklikken zodra het icoon in beeld verschijnt). Opvallend aan de quicktime events van Heavy Rain, ten opzichte van iedere andere interactive dramagame, is dat er een weide variatie aan verschillende quicktime events zijn en je de optie hebt de moeilijkheidsgraad te bepalen. Er zijn stukken waarin falen bij de quicktime events nadelige gevolgen kan hebben, waardoor de game op de meest moeilijke stand spelen bepaalde actiesequenties heel spannend maakt en fouten maken kan leiden tot grote frustraties. Waar Heavy Rain echter de plank misslaat is dat het ervoor kiest quicktime events op compleet overbodige momenten te gebruiken. Ik snap dat het handig is voor een gevecht of om een object op te pakken, maar in deze game is voor bijna iedere actie (los van lopen) het nodig een aantal knoppen in te klikken. Zelfs onbenullige dingen als hen aantrekken van een broek of het gaan naar de wc. Dit kan leiden tot onnodige frustratie als een input niet lukt en je telkens opnieuw moet kijken hoe een personage een deur open probeert te maken oid, of het kan voor onbedoeld grappige momenten zorgen. Dit is iets waar latere games in het genre zeker in zijn verbeterd.
Verder heeft de game qua verhaal hier en daar een overbodig level (of iig: levels die bij het herspelen geen stand meer houden omdat de mysteries al duidelijk zijn) en er zitten soms vreemde keuzes in. Bijvoorbeeld: de romantischer band tussen Ethan en Madison komt uit het niets. Het is al helemaal vreemd omdat Ethan zijn zoon stervende is en hij een beperkte tijd heeft hem te redden, toch kiest hij ervoor eerst naar bed te gaan met een vrouw die hij nauwelijks kent. Ook vond ik het vreemd dat Jayden er niet voor koos om bekend te maken aan het politie team dat hij bewijs heeft gevonden wie de Origami Killer is, en in plaats daarvan weggaat zonder iets te zeggen terwijl Ethan nog verdacht word.

Ik twijfel erg over mijn cijfer. De overbodige quicktime event momenten, overbodige of vreemde stukken in het verhaal konden een hinder vormen, maar de ervaring daaromheen heb ik volop van genoten. Ik ben erg blij dat dit een gewild genre is geworden en dat andere makers zich aangemoedigd voelde iets in dezelfde richting te maken. Voor het verhaal, de sfeer en sommige zenuwslopende belangrijke momenten houd Heavy Rain nog altijd goed stand en het krijgt daarom een:

4,5 (met afwijking naar 4*)

Deze toch wel goed gewaardeerde game dan ook eindelijk zelf ervaren. Ik had er wel iets meer van verwacht, desalniettemin prima mee vermaakt.

Eindelijk een game waarin de QTE's een meerwaarde zijn en goed verwerkt zijn in de game. Hierdoor werkt de gameplay, voor zover je daarvan kan spreken, prima. Tijdsdruk en spanningen lopen zo op en bieden tijdens de game voldoende uitdaging.

De game begint super traag, maar na even doorbijten grijpt de game je beet en laat je niet meer los tot de eindcredits. De spanning wordt goed behouden.
Alle characters in de game vond ik tof. Het verhaal is verder ook prima en de spanning wordt goed opgebouwd. Toch had ik er meer van verwacht; ik had de ontknoping van de game beter verwacht. Dat Scott Shelby de killer blijkt te zijn vond ik als twist niet heel sterk uitgewerkt, ik had geen groot wtf-moment waarop ik wel had gehoopt. Daarbij vond ik het niet bij hem passen en vond ik hem niet eng of bedreigend, op geen enkel moment. Ook had einde was bij mij wel mierzoet, deze had ik duisterder verwacht. Maddison, Ethan en Shaun leven happily ever after, Norman Jayden kickt af van zijn verslaving en wordt een beroemde FBI agent. Blijkbaar is dit het goede einde dat ik zelf heb verdient en kan het wel duisterder. Maar van de ontknoping en het einde had ik simpelweg meer verwacht.

Ook zit ik nog wel met een aantal vragen: wat verklaart de black-outs en het wakker worden met Origami van Ethan? Hoe is Shelby precies te werk gegaan? Waarom was The Doc een psychopatische killer die verder niet in het verhaal werd verweven?

Een prima verhaal, verteld aan de hand van QTE's die goed werken. Echter niet mijn type game en ook qua plot heeft het de hoge verwachtingen bij mij niet waar gemaakt. Voordeel van de twijfel toch 4 sterren aangezien ik me er verder goed mee vermaakt heb.

Gisteren begonnen aan deze game. Vroeger heb ik Fahrenheit grijs gespeeld, dit vond ik een geweldige game en zelfs een beetje eng. Via PS Plus heb ik Heavy Rain samen met Detroit: Become Human gratis kunnen downloaden, mooie deal!

Maar mijn hemel die controls!!!! Hemeltergend!! Dat kan echt niet meer, zo ontzettend clunky en omslachtig. Het ziet er werkelijk voor geen meter uit hoe jouw personage zich door een huis manoeuvreert, terwijl het camerastandpunt steeds wisselt waardoor je heel je oriëntatie kwijt raakt. Ik moest er duidelijk even in komen...

Maar eenmaal in het verhaal maakt het toch wel degelijk indruk en wil je verder blijven spelen. Die controls blijven even doorbijten maar ik krijg toch het idee dat ik hier een bijzondere en originele game aan het spelen ben. Wordt vervolgd!

Gemiste kans, deze Heavy Rain. Dit donkere adventure-game is in principe echt mijn ding en raakte vaak, tot tranen toe, een gevoelige snaar bij me.

Maar de enorme spelveelzijdigheid, te veel van het goeie op de korte tijd, vreemde plottwists, en gebrek aan een hoog niveau gedurende de hele game, haalden me toch wat uit het spel en haalden het algemene niveau, en mijn eindquotering, wat naar beneden. Ze wilden te veel doen op een te korte spelduur. Ook de controls vond ik niet optimaal. Misschien is de MOVE editie beter?

Desondanks: mooie, filmische, emotionele ervaring. Geen perfecte game, maar een mooi spel. Deed wel iets met me. Vandaar raad ik hem toch aan!

Een van de PS3 exclusives die me stimuleerde tot het aanschaffen van de console. En terecht want grafisch was dit een parel, een echte showcase. Ook de eerste game die voor mij echt als film aanvoelde. De nadruk ligt op emoties in de meest melancholische titel van Quantic Dream en dat zegt wel wat.

David Cage trekt alle registers open en gebruikt dik aangezet melodrama. Voor een echte film zou het teveel zijn maar in games moet je dingen schijnbaar altijd wat meer aandikken, zo lijkt het zelfs bij realistischer opgezet materiaal.

Het Amerikaanse stemmenwerk is prima. Gelukkig maar, want het stemmenwerk van Carice van Houten is futloos en tenenkrommend slecht.

De gameplay is niet erg prettig, met name niet als je de six-axis van je controller moet gebruiken. Geen enkel ander spel benut die en na het spelen van Heavy Rain snap je waarom. De QTE scenes zijn voor mij wel erg genietbaar, die heb ik al leuk gevonden sinds Shenmue I/II en Fahrenheit/Indigo Prophecy en zou ik graag vaker zien in games.

Hoezeer elk David Cage spel probeert herspeelbaar te zijn, heb ik het altijd wel gezien na 1x uitspelen. De overige uitkomsten bekijk ik dan wel op YouTube. Dit komt toch vooral omdat het spelen van deze spellen te passief is. Je krijgt wel interessante keuzes voorgeschoteld, maar bent teveel tijd kwijt aan cutscenes.

Wel een fijn en moody spel om je in mee te laten slepen en zeker aan te bevelen voor de regenachtige dagen.

Mijn eerste ervaring met Quantic Dream! 11 year late to the party, maar dat mag de pret niet drukken.
Het blijft een indrukwekkend verhaal om in mee te spelen en als zelf vader van twee dochters zijnde maakt dat ik Ethan's quest wel intens beleefd heb. Van mij had het hele verhaal wat meer focus mogen hebben en nog wat meer drama en minder actie/whodunnit mogen zijn.

Desalniettemin 4* en veel zin om over niet al te lange tijd verder te gaan met Beyond: Two Souls!

Eindelijk gespeeld en ik moet zeggen dat ik vrij tevreden ben, al had ik wel meer verwacht! Had het vrij snel uitgespeeld.

Door de keuzes die ik had gemaakt, was het een droevig einde geworden, ongelofelijk haha. Iedereen is dood gegaan en Shelby is er gewoon mee weggekomen. Alleen een paar dingen snapte ik niet. Hoe wist Madison opeens het adres van de origami killer? En hoe wist zij van de moeder van John af? Dat werd toch alleen tegen 1 persoon verteld die niet met haar in contact stond?

Voor de rest erg spannend en het wordt steeds luguberder. Fijne sfeer en het blijft de aandacht vasthouden.