Tales of Vesperia (2008)

Na ongeveer 10 uur ben ik een beetje afgeknapt op het battle system. Mijn teammaten maken alle items op (dat moet ik dan bij gaan lopen stellen terwijl ik op dat moment eigenlijk bezig ben met zelf vechten) en het reageert allemaal wat sloom als je een input geeft, bv om een special move of een blok te doen. Wellicht toch een kwestie van oude game.

Vorig jaar speelde ik Ys VIII: Lacrimosa of Dana (2016) en dat speelde echt zo veel vloeiender, die vergelijking maakt het voor mij lastig om door te spelen. Er zit natuurlijk ook wel 8 jaar tussen beide games. En dan had het verhaal me nog niet genoeg te pakken om ondanks dat door te willen. Wellicht dat ik het in de toekomst nog eens een kans geef.

Ik speel het spel nog steeds en ga het ook wel uitspelen, maar ik heb ook wel de zelfde problemen met de battles, vooral inderdaad het trage blocken en de teammates die maar van alles doen. Wat dat betreft was Ys VIII geweldig (verder ook trouwens). Misschien moet ik nog wat dingen leren, ik zie wel.

Ik had zin in een oldskool rpg en deze game voldoet helemaal aan mijn wensen

Zit er nu zo een 4 uur in en het is voorlopig echt genieten. Het vechtsysteem was eventjes wennen maar nu ik het stilletjes aan onder de knie krijg vind ik het behoorlijk verslavend. Heb mezelf bovendien al meerdere malen betrapt op lachen om de dialogen. Wordt vervolgd!

Heb de Definitive Edition ook voor Switch gehaald. Ik had hem a voor de 360 maar door de extraatjes die er nu bij zitten is het weer een goede reden om nogmaals te spelen. Blijft echt een gruwelijke game.



Je kan de instellingen per persoon aanpassen wat ze wel en vooral niet moeten doen. Daarmee haal je al wat ergenissen weg.

Dat de gamepaly traag is ben ik met je eens

Inmiddels heb ik zo'n 35 uur achter de kiezen. Volgens mij zit ik voor die speelduur nog niet zo ver (Nordopolica - ik heb net het gevecht in het colosseum gedaan) maar ik neem mijn tijd en geniet met volle teugen. Voor een liefhebber van jrpg's uit de jaren '90 is dit een permanent feest der herkenning. Wat een sterke personages ook. De dialogen blijven boeiend en het verhaal heeft me ook nog niet verveeld.

Echt een topper dit.

Nu ik 107 uren in dit spel gestopt heb, en de tijd rijp acht om het zaakje af te ronden, is het moment aangebroken om een kleine bespreking op de mensheid los te laten.

Wat heb ik godsgruwelijk veel genoten van Tales of Vesperia. Dit was mijn allereerste Tales-game. En wat een binnenkomer om geïntroduceerd te worden tot deze reeks! Van de eerste tot de laatste seconde heb ik me prima vermaakt. Ik heb gelachen, verdriet gehad, me groots gevoeld - en dan weer onnoemelijk klein. Het spel zette me aan het denken. Overdag liep ik de deuntjes van het spel te neuriën. Tales of Vesperia maakte de afgelopen maanden deel uit van mijn belevingswereld.

Ieder lid van jouw 9-koppig team is in detail uitgewerkt, waardoor ze stuk voor stuk een rijke gevoelswereld tentoon spreiden. Dit gaat zelfs op voor Repede, de trouwe viervoeter van Yuri (de protagonist). Het viel me op hoe snel ik om ieder personage ging geven. De goed geschreven dialogen hebben hier een belangrijke rol in te spelen. Dat deze puike personages zich doorheen een ijzersterk verhaal moeten worstelen maakt dit spel er enkel beter op. De plot kent vele wendingen, die eigenlijk nooit geforceerd aanvoelen. Alle gebeurtenissen leiden tot een imposante climax, het verhaal blijft tot op het allerlaatste moment boeiend om volgen.

Het vechtsysteem heeft me nooit verveeld - wel integendeel. Dankzij jouw progressie worden de mogelijkheden steeds omvangrijker, waardoor je op termijn indrukwekkende combo’s op jouw vijanden kan loslaten. Graag wil ik ook een pluim opsteken voor de omvangrijke wereld waarin je je mag bewegen. Mysterieuze ruïnes, gebergtes, woestijnen, aer krenes, … er viel altijd wel iets nieuws te ontdekken. Ik voelde me vaak als een ontdekkingsreiziger en was dan ook heel blij toen ik de ‘Map Nerd’-trofee gewonnen had.

Naast de onmiskenbare kwaliteiten van Tales of Vesperia is er een fenomeen dat een wezenlijke invloed op mijn beleving heeft uitgeoefend: nostalgie. Het was vele jaren geleden sinds ik voor het laatst een old school rpg speelde. De momenten van herkenning vielen niet op 10 handen te tellen. Dit briljante spel heeft een potpourri weten creëren van vele games die me als jongeling mateloos geboeid hebben: The Legend of Zelda: A Link to the Past, Final Fantasy IV, Final Fantasy VI , Final Fantasy IX , Suikoden, Chrono Trigger, Mystic Quest Legend, The Legend of Dragoon, …

Ik werd keer op keer teruggevoerd naar de jaren ’90 en het begin van de jaren 2000 - een tijd die inmiddels lang vervlogen lijkt - en dit zette me aan tot reflectie over wat geweest is en nooit meer terugkomt.

Tales of Vesperia heeft me er na al die jaren aan herinnerd waar mijn gamershart écht ligt en zal me daarom voor altijd dierbaar blijven.

Dat is DE reden waarom we van video-games houden, of is het omgekeerd

Ik heb deze aangeschaft. Is de Engelse voice over ok of toch maar kiezen voor Japans?

Series en films kijk ik altijd in de originele taal. Bij games durf ik daarvan afwijken, omdat je in het heetst van de strijd niet altijd tijd hebt om ook nog eens ondertitels te lezen. Dus ook Tales of Vesperia heb ik met Engelse voice over gespeeld en dat heb ik me geen seconde beklaagd.

De voice acting is hier nog wel goed te noemen.