Prince of Persia: Warrior Within (2004)

Ik heb de The Forgotten Sands al toegevoegd, nu maar wachten of het goedgekeurd wordt!

Vette screens Emillio...dit word zeker een game die ik moet hebbben als hij goed betaalbaar is.

Aan de screens te zien gaan ze verder met de stijl van Warrior Within..zoals je al zei Emillio..een lekker duister sprookje...word het niet eens tijd dat ze deze legendarische serie gaan verfilmen...maar dan door iemand die bekend staat dat hij top-films maakt..dus dat de film gelijkwaardig is als de games

Met gameverfilmingen is het altijd uitkijken. Meestal is het niet echt wat bijzonders.

Ja, ik hoop ook dat het net als WW een erg duister sprookje wordt, die game vond ik echt geweldig!.

We zullen zien!

Bedoel ook geen Uwe Boll

Was meteen aan het denken aan Frank Miller (Sin City & 300)
Vooral die laatste film...heeft veel weg van POP WW..zeker dat enorme perzenleger en die duistere fantasy erin verweven!!

Haha, Uwe Boll! .

300 is een prachtfilm, vind ik ook!

Bij mijn profiel staat een filmpje.

Dit spel helemaal uitgespeeld en was top,vond de sfeer en graphics enz veel beter dan sands of time,die geen indruk op me achterliet.
Deze wel.

De graphics zijn top,en die zwarte rook doet me denken aan het monster uit de serie Lost.
Altijd vet als die opeens kwam.
Besturing was top,sommige levels echt vet,en ook met hier en daar wat gepuzzel,soort tombraider-achtig dus.
Het spel hierna had ik gelijk gekocht en toen kwam ik al heel snel niet verder bij een soort groot monster in een soort arena,zonde,maar deze wel uitgespeeld,en met plezier.

Ja, ben ik het helemaal mee eens, en niet te vergeten de Kick Ass soundtrack!

Het vervolg vond ik ook minder.

We hebben eigenlijk een beetje de zelfde smaak als het om games gaat.

Ik vind je stemgedrag alles behalve storend!

thanx

Bedoel je deze film?

Prachtig spel !! (psp)
Zeker de beginnende delen op die boot waren echt geweldig.

4

Die boot vond ik juist kut, het paleis is een stuk leuker.

En die tuin.

Het paleis vond ik ook wel leuk, die tuin vond ik dan weer kut.

De tuin was ook wel aardig, later in het spel met die sterke vijanden was vervelend. Vechten kostte teveel tijd dus gooide ik ze uiteindelijk gewoon allemaal maar de afgrond in.

Erg sfeervol wel

Ik vond die kerker vet, met die grote Golem.


En deze hele game is gewoon super!.

Dat kasteel vol vallen, die sprookjesachtige tuin( met die ontzichtbare ninjas ), en die geweldige gevleugelde Griffon in die grot!

GE-WEL-DIG

Ja die kerker en die griffon ware idd heel erg vet.

Die Griffon...
Kan al niet wachten op PoP:TFS.

Het was wel een erg makkelijke battle. Zelfs op hard met een klein beetje leven kan je het makkelijk verslaan door je unlimited sand beheersing.

Klopt, maar wel erg leuk om te doen.

The 10 Worst Games of All Time - Page 6 | PCWorld
Hier staat hij in de Flop 10. Hier dus in de Top

Haha dat is echt te kansloos voor woorden. Tuurlijk is de stijl vrij anders dan zijn voorganger en vindt niet iedereen dat leuk, maar aan de basis staat echt een hele goede game met leuke puzzels en sterke gameplay. Een gametijdschrift dat dit in the worst games of all time zet moet echt meteen opgeheven worden...

Sterk vervolg, voor mij even sterk als het voorgaande deel. Blijkbaar heeft dit deel een grote controversie. Kan ik wel verstaan want ze smijten alles wat de eerste Prince Of Persia had overboord. Het lieve, romantische verhaaltje van perzië verandert hier in een donker en bruter verhaal over wraak. Ik vind het enorm positief dat de makers dit gedurfd hebben. Een tweede Sands Of Time zou te safe zijn geweest.

Warrior Within heeft meer schoonheidsfoutjes dan het eerste deel. De sfeer vond ik in Sands Of Time ook iets leuker net als de muziek. Voor de rest scoort Warrior Within op alle vlakken. Eerst en vooral is het bruter door toevoeging van bloed en de krachtige woorden die de prins uitspuwt... Ja ik ben voorstander van deze prins. Ik vond hem in deel één soms een mietje. De combat is ook sterk verbeterd door toevoeging van combo attacks en dual swords. Het loopt allemaal vloeiender en je hebt ook meer een beeld van hoeveel vijanden je nog moet neerslaan voordat je kan verder gaan.

Heel het spel is gewoon een stuk uitdagender en langer geworden. Ik doel dan niet zozeer op de platforming maar eerder tijdens de vechtsequences. Er zitten frustrerende elementen in en ik heb een aantal keren flink gevloekt. Toch is het niet onmogelijk en het feit dat het moeilijker is,
maakt het een stuk boeiender en verslavender om te spelen. Er zitten zelfs hele spannende stukken in. De sequences waar dat zwart ding je op de hielen zit zijn echt nagelbijtend. Ook de eindbaas is ook stukken uitdagender dan die van het voorgaande deel. Hier heb je ook meerdere minibazen. Alleen jammer dat er weinig variatie in zit. Het zijn namelijk bijna altijd reuzen die je moet doden met dezelfde strategie. Later in het spel kom je dan een zwarte griffioen tegen en dat zorgde wel voor de nodige variatie.


Warrior Within maakt gebruik van een kaart en speelt ook veel vrijer. In Sands Of Time had je meestal gangetjes en kwam je uit in een grote kamer waar je dan uit moest zien te komen. In Warrior Within zit je in een grote omgeving die je kan betreden in het heden en in het verleden. Dit zorgt ervoor dat je veel gaat backtracken en soms eens verdwaald geraakt. Vele mensen vonden het backtracken heel vervelend... Ik vond het wel iets hebben. Ik vond dat je hierdoor je meer en meer één begint te voelen met de omgeving waar je je in bevindt.

Het verhaal vond ik ook heel sterk. Eerst leek het op een standaard wraakverhaaltje maar naar het einde toe en als je verandert in de zwarte gedaante werd het een stuk interessanter.

Zeer sterk deel dus. Zoals ik al zei vond ik de 'woestijnsfeer' in Sands Of Time wel wat leuker dan de kale sfeer die Warrior Within uitstraalde. Ik ben ook een paar glitches en schoonheidsfoutjes tegengekomen. Zo is de lipsinc heel slecht en zijn er sommige cutscenes die geen geluid bevatten. De muziek kon me niet echt bekoren. Ze hadden beter wat donkere koormuziek gemaakt à là O fortuna ipv de metalriffs. Ik vond het een beetje goedkoop en het waren steeds dezelfde stukken muziek die terugkwamen. Neen dan vond ik de muziek in Sands Of Time beter.

Conclusie; even sterk als zijn voorganger , maar een totaal ander spel. Meestal is het zo dat als je Sands Of Time niet leuk vond, je deze wel prima gaat vinden en omgekeerd. Wie Sands Of Time een als een toppertje beoordeeld kan heel teleurgesteld zijn in dit deel. Er zijn ook uitzonderingen zoals ik. Ik vind beide delen heel goed in wat ze doen. Zeer sterk! 4,5*

Het 2e deel uit een gameserie die jarenlang tot mijn persoonlijke favorieten behoorde. Warrior Within is een opmerkelijk vervolg, om het zacht uit te drukken. Het is qua basislijnen trouw aan het voorgaande deel, maar qua sfeer & algehele feel is het roer volledig omgegooid. De game is in vele opzichten een verbetering in vergelijking met Sands of Time, maar voor alles wat het beter lijkt te doen lijkt het op een ander gebied tekort te schieten. Waar The Sands of Time een ietwat sprookjesachtige sfeer had met mooie Arabische muziek, Arabische gebouwen en een sfeervol gebruik van kleuren is Warrior Within een duistere & bloederige game met metal muziek die door de speakers beukt. Of deze stijl je aanspreekt is een kwestie van persoonlijke smaak. Ik heb mensen ontmoet die enkel Warrior Within leuk vonden vanwege deze stijl, ik heb ook mensen ontmoet die Warrior Within de enige slechte uit de trilogie vonden vanwege deze stijl. Persoonlijk vind ik zowel de Arabische sprookjes sfeer van Sands of Time werken als de donkere metal stijl van Warrior Within. Je kan een adrenalinerush krijgen van de metal muziek horen tijdens intense gevechten, zoals wanneer je wegrent voor het onverslaanbare monster genaamd de Dahaka, en als iemand die Godsmack prima kan waarderen is het altijd leuk om hun muziek te horen op de achtergrond. Tot vandaag de dag kan ik ‘I Stand Alone’ van Godsmack niet luisteren zonder aan Warrior Within te denken. Maar ook in de rustigere stukken van het verhaal kun je sfeervolle muziek horen die spanning creëert, niet wetend wat er op je pad gaat komen. Als ik moest kiezen tussen deze twee sferen dat zou ik zeggen de stijl van Sands of Time gemiddeld beter te vinden omdat het een betere balans had tussen rust en intensiteit. In Sands of Time zaten een paar mooie rustige scènes, romantische scènes of humoristische gesprekken. Wegens de duistere & serieuzere toon van Warrior Within zitten er nooit zulke scènes in deze game. Ook is het verhaal minder goed dan zijn voorganger. De Prins is een ander personage geworden wegens de omstandigheden waarin hij is gegooid. Niet enkel zijn gedrag, maar zelfs zijn uiterlijk en stem zijn heel anders dan de voorganger, alsof je voor een ander personage speelt. De Prins zijn missie is om een onschuldig persoon te doden zodat hij zichzelf kan redden, wat hem een onaangenaam personage maakt waarbij ik hem niet aanmoedigde bij zijn missie. Maar aan de andere kant: de game lijkt volledig op de hoogte te zijn van deze gedaanteverandering, met name in het vervolg van Warrior Within, The Two Thrones, wordt de Prins geconfronteerd met zijn acties uit dit deel. De spanning in het verhaal zit in de mysteries en onthullingen: de game speelt op subtiele wijze met wat de Prins moet doen, niet wetend welke keuze het beste is om te maken om zichzelf te redden. Van zichzelf is het een prima verhaal, maar in vergelijking met de voorganger is het een stap terug.

De gameplay is waar ik Warrior Within een sterke verbetering vind. Het enige probleem wat ik met Sands of Time had is dat ik het vechtsysteem niet diepgaand vond en de eindbaas teleurstellend vond, maar zelfs dan weet Warrior Within bijna alles beter te doen. Het breid uit op het origineel door nieuwe obstakels toe te voegen, meer vijanden met verschillende vechtstijlen, een hogere moeilijkheidsgraad te hebben (je de keuze te geven welke moeilijkheidsgraad je wilt), de geheimen objecten zitten veel beter verstopt en het vechtsysteem is er goed op vooruitgegaan. Er is zelfs een alternatief einde + alternatieve eindbaas die zeker een herspeelsessie waard zijn, mits je het niet in je eerste playthrough kon vinden. In Warrior Within kun je wapens van verslagen vijanden oprapen en gebruiken voor een grote hoeveelheid aan combo aanvallen. Daarnaast heb je nieuwe speciale aanvallen die handig zijn in het gevechten, zoals een slow motion knop waarbij alle vijanden in slow motion bewegen maar jij op normale snelheid kan doorgaan. Deze speciale aanval vond ik ook bij het platformen heel handig om te gebruiken. Wat echter minder goed is aan Warrior Within is de balans tussen vechten, platforming & puzzels: ditmaal zijn er erg veel vijanden die met regelmaat op je af komen, en je krijgt niet veel rust van de gevechten. Op gegeven moment sloeg ik zelfs gevechten over door gewoon door te rennen. Ook zijn er nauwelijks puzzels: de puzzels in Sands of Time zijn niet bijzonder uitdagend maar ze waren een leuke afleiding van het vechten & platforming, zodat de game meer variatie kreeg, in Warrior Within was er maar één puzzel moment die ik in mijn eerste poging goed had. De laatste opmerkelijke verschillen in Warrior Within zijn de graphics & designs. De personages zijn gedetailleerder vormgegeven, evenals dat de wereld één logisch doorlopend geheel is. Het verhaal speelt zich af op één eiland waarbij je de meeste stukken later kunt terug bezoeken. Dit maakt het leuk om naar geheimen te zoeken die goed verstopt kunnen zijn en de game weet op slimme wijze te zorgen dat je telkens via andere wegen door het eiland heenloopt, waardoor je zo min mogelijk dezelfde stukken moet lopen. Echter: het feit dat je bepaalde stukken meerdere malen moet doorlopen is minder interessant dan een lineair pad lopen waarbij ieder gebied anders is dan de andere, omdat het minder variatie heeft. De designs van de Prins & de monsters zijn er erg indrukwekkend uit, en ze hebben zelfs dit design voor de Prins gebruik in de Sands of Time speelfilm uit 2010, maar wat ik raar vond is dat de cutscenes hele vreemde close ups van de personages hadden. Soms zat de camera letterlijk op hun voorhoofd waardoor je, tijdens een anders normale praatscene, naar iemands rechteroog zat te kijken zonder duidelijke reden waarom er voor deze compositie is gekozen.

Al met al had ik veel plezier met Warrior Within en ik speel het nog steeds eens in de paar jaar. Qua gameplay voegt het nieuwe dingen toe en het is uitdagender dan zijn voorganger, maar het verhaal in minder goed dan zijn voorganger en de sfeer bied minder gelegenheid voor variatie in de emotionele toon van het verhaal. Overigens is de alternatieve eindbaas op hard mode één van de moeilijkste eindbazen die ik in een tijd heb gedaan. De enige reden dat ik won is omdat de eindbaas zwakker wordt met iedere keer dat je verliest, totdat ik op gegeven moment hem zonder al teveel moeite kon verslaan.

4,5*

Het doet altijd een beetje pijn als je iets speelt, luistert of kijkt waar je jarenlang verzot om was, om erachter gekomen dat je uit het enthousiasme bent gegroeid. Voor mij zijn Kingdom Hearts 1 en POP Warrior Within de 2 grootste voorbeelden op game gebied. Maar goed, dat waren games die ik als kind en puber erg goed vond (en rond m’n begin 20ste nog goed kon waarderen). De verwachting dat het enthousiasme rond 30-jarige leeftijd onveranderd zou zijn gebleven is wellicht vergezocht.

In ieder geval, Warrior Within is nog steeds een vermakelijke game die genoeg te bieden heeft om een paar zorgeloze uren plezier aan te hebben. Prince of Persia springt er, ondanks dat het bijna 20 jaar geleden uitkwam, nog steeds goed tussenuit. Sterker zelfs: juist tussen alle moderne titels is dit een verfrissing. Geen platforming waarin reflexen en high speed perfectie belangrijk is, maar de nadruk zit juist op een rustig tempo klimmen. Iedere klimhandeling vraagt een andere input van je waardoor saai de stick naar voren houden ala Assassin’s Creed, of de spring knop mashen ala Uncharted, niet werkt. Op rustig tempo een gebouw klimmen, vallen ontwijken en soms lichte tijdsdruk zorgt voor een one of a kind game die nog steeds prima stand houd.

Het vechtsysteem is waar de reeks het meest in is verouderd. Vechten in Sands of Time is ronduit slecht en niet leuk om te doen omdat je iedereen in de dagger moet opzuigen. Warrior Within is beter gedaan, maar bereikt nog steeds niet een opmerkelijk goed niveau. Minstens 80% van de tijd kun je gewoon langs alle vijanden rennen zonder enige noodzaak de confrontatie aan te gaan. Zelfs als je tegen ze vecht dan kun je gewoon de slow motion power spammen en ze makkelijk 1 voor 1 neermeppen. Deze move is te overpowered en haalde de spanning uit het vechten, ondanks dat de Prins betere vechtopties heeft en er betere variatie zit in de vijanden.

Warrior Within was een bijzonder vervolg omdat het roer hard werd omgedraaid: niet meer een Arabisch sprookje, maar een grimmige rock game. Op de achtergrond hoor je vaak de adrenaline pompende rockmuziek van Godsmack terwijl de Prins op bloederige wijze de koppen van monsters afhakt. Ik heb nog nooit een vervolg gezien die zo’n grote sfeerverandering maakte. De muziek is keigoed en kan ik tot vandaag de dag dromen, al kan ik me voorstellen dat liefhebbers van Sands Of Time het maar niets vinden.

Zelfs het verhaal is heel anders: waar je in het vorige deel een held was die het Koninkrijk redde ben je hier een monster een onschuldige vrouw wilt doden, in een poging zijn eigen leven te redden. Hiervoor slacht hij legers af en riskeert hij zonder rouw de levens van zijn eigen mannen. Het design en de stemacteur van de Prins zijn ook anders, waardoor je haast zou zeggen een heel ander persoon te volgen. Eigenaardige keuze van Ubisoft en ik ben benieuwd waarom ze voor deze richting kozen. Het vervolg (The Thwo Thones) weet daarentegen op een sterke manier de daden uit dit deel aan te kaarten (door zijn slechte kant een letterlijke vorm te geven), en de Prins van deel 1 en 2 met elkaar in conflict te zetten. "Slecht" zou ik het verhaal zeker niet noemen. Het heeft een aardig tijdreis mysterie en de Dahaka is een intimiderende vijand, maar het vormt een vreemd contrast met zijn voorganger, waar de Prins een nobeler personage was.

Buiten de mediocre combat lijdt Warrior Within ook aan het feit dat het een mini open world is waarin je regelmatig dezelfde stukken opnieuw moet doen. De tuin en de klokkentoren zijn in de eerste instantie leuk, maar worden wat saaitjes als je er voor de 3e keer doorheen moet lopen. Wat dat betreft werkt deze gameplay beter voor lineaire games.

Niet een titel die ik persé zou aanraden als je geen nostalgische waarden aan de POP reeks hebt, maar het is leuk genoeg om tot het einde te spelen en de andere delen erachteraan te gooien.

3,5*