Tom Clancy's Splinter Cell: Chaos Theory (2005)

Ik vind de A.I. ook best wel dom, maar dat ligt volgens mij ook aan de difficulty waar op je speelt. De single player vond ik een erg goede verhaallijn hebben en sommige delen in het spel waren best lastig. DIt is het eerste deel dat ik speel van Splinter Cell, en het bevalt me heel erg goed.
De gameplay is erg goed en weer lekker speciaal, zoals bij alle andere spellen van Tom Clancy.
Grafisch vind ik het er goed uit zien.
De multiplayer mode vind ik erg goed uitgewerkt. De coop mode is erg leuk en blijft boeiend.
Wat wel jammer is, is dat er zo weinig maps zijn.

4,5*

@ voiceovers, je hebt de mogelijkheid om de vijanden in hun eigen taal te laten spreken. Deze voiceovers zijn veel beter.

Heerlijk dat het verhaal van de game zo'n politiek sausje overheen gegoten heeft. Ik heb het zelden zo in games gezien en ik vond het wel behoorlijk indrukwekkend hoe het verhaal voortgang maakt wie vind dat ook?

Heb deze al sinds vorig jaar liggen en besloot hem maar eens te gaan spelen. Keurig het spel geïnstalleerd en er wordt gevraagd om de gebruikelijke CD key, zoals bij elk spel wel tegenwoordig. Ik vul die netjes in, maar tot mijn verbazing doet hij het gewoon niet. Heb het al meerdere keren geprobeerd, ook met een 0 die wel misschien een o is, zonder streepjes, enzovoort, maar allemaal tevergeefs. Kom ik er na wat googlen achter dat blijkbaar heel veel mensen dit probleem hebben. Ook las ik wat over Starforce, een of ander geval dat is geïnstalleerd en de boel op je PC flink door de war schijnt te kunnen schoppen. Echt schandalig! Ik ben er nu alweer klaar mee eigenlijk. Jammer, want het spel leek me erg leuk.

Download dan een crack... je hebt het spel gekocht, Ubi heeft je centen binnen, geen hond die ernaar kraait.

Heb ik overwogen ja, maar geen zin om er achteraan te gaan, en dan kom je ook altijd op van die dubieuze sites terecht. Heb prima virusscanners maar heb er toch niet echt zin in. Maar we zien het later wel weer. Heb nog wat andere spellen al maanden nog in verpakking liggen.

Gewoon de keygen downloaden via Torrentz. Zo simpel als wat.

Maar als daar een werkende key uit zou rollen dan nog kan ik dan waarschijnlijk niet eens online spelen. Co-op scheen nou net leuk te zijn hier.

Deze ook maar samen met Max Payne gedownd op Xbox Live

Ongelooflijk spel. Een notering in mijn top 10 meer dan waard. Pure nostalgie is deze game eigenlijk niet. Alhoewel, ik heb de demo vroeger enorm veel gespeeld (die bevatte de eerste missie van de game). Toen ik de game terugzag was ik weggeblazen van de graphics die er nog steeds heel goed uitzien.

Door deze game heb ik me de hele franchise aangeschaft. Ik weet het, 't is een gat in mijn cultuur dat ik de vorige nooit heb gespeeld, maar ik was er op die momenten nooit klaar voor. Ik keek als kleine jongen wel vaak mee met mijn neef en realiseerde me dat het veel te moeilijk en te uitdagend was voor mij. Ik heb veel meegekeken met m'n neef, maar Splinter Cell 1 (en ook Pandora Tomorrow) waren de games die ik echt heel graag meevolgde.

Volgens velen is Chaos Theory de beste Splinter Cell die er is. Tot nu toe kan ik dat beamen, want elke missie staat als een huis. Er is misschien één missie die ik minder vond dan de andere, maar nog steeds goed vond. Mijn favoriete was de missie in de bank. Man, wat heb ik daar ongelooflijk veel plezier aan besteed.

De gameplay is ook geweldig. Sam Fisher is gewoon een coole gast, en die drie groene lichtjes is gewoon een ideaal kenteken voor onze held. Bedoeling is om alles te vermijden, maar ik speel het spel liever anders. Ik hou er gewoon van elke guard die ik zie te lokken en vast te nemen. Het voelt zo goed als je de tegenstander slimmer af bent. De ondervragingen zijn ongelooflijk grappig, soms is de voice acting wat over de top, maar ik kan er mee leven.

Ik ben benieuwd naar de twee spellen rondom deze game (2 voor Chaos Theory, en 2 erna), maar ik vond het een fantastische ervaring. Echt jammer dat zo'n games niet meer gemaakt worden. 5*

Een plaats in m’n top 10 meer dan waard en na herspeling nog steeds. Chaos Theory neemt alle elementen van de vorige Splinter Cell delen en doet er nog een schepje bovenop door echt alles te verbeteren. Het speelt lekkerder, er is veel meer speling tussen Sam Fisher , Lambert en Grimsdotter. Het voelt dan ook echt aan alsof je middenin het spel zit.

Chaos Theory is inmiddels al het derde deel en kwam al een jaar uit na Pandora Tomorrow. Het is ongelooflijk hoe snel alles gaat. Pandora Tomorrow kwam er ook snel en was er in geslaagd een top vervolg te maken. Deze Splinter Cell doet daar nog een stukje bovenop. Waar Pandora Tomorrow weinig toevoegingen aanbood zit het hier anders. Laat ons eerst een kijkje nemen naar de graphics. De eerste twee delen zien er ook nog altijd top uit, maar Chaos Theory is de dag van vandaag nog steeds ongelooflijk en een lust voor het oog. Dat merkt zich duidelijk in de eerste twee missies waar je maan/lichten van vuurtorens ziet weerkaatsen in het water. Verder zijn er ook meer toevingen bij dit spel gekomen.

Laten we eens kijken naar de verpakking. Er zijn geen checkpoints meer aanwezig, maar je kan wel elke keer saven. Dit zorgt voor een minder trial-and-error gevoel en dat maakt ook dat deze Chaos Theory de makkelijkste, maar ook de aantrekkelijkste en relaxerendste is om te spelen. Je bent zekerder doordat je naar eigen hand kunt saven. Ook is er veel meer achtergrond doordat voor je de missie begint, je uitleg krijgt van Lambert en anderen die je willen helpen tijdens de missie. Als dit gedaan is kan je kiezen hoe je het spel wilt spelen; wil je spelen met een Assault gear (voor de hardere spelers), de stealth manier (minder kogels, meer gadgets) of ‘Reddings recommendation’ (een beetje van de twee)? Het spel is dus veel vrijer dan de voorgaande delen. Ook krijg je na elke missie een puntensysteem. Daar staat op hoeveel mensen je hebt gedood/gewurgd , je gedetecteerd bent geweest en dergelijke. Dit alles wordt samengevat in een percentage op 100, wat het wel aantrekkelijker maakt om de missies nog eens opnieuw te spelen.

Sam heeft weer wat nieuwe moves en gadgets gekregen in dit deel. Er zijn twee voorwerpen die echt wel memorabel te noemen zijn; het mes en de OCP. Sam Fisher met een mes maakt hem meteen ruiger en stoerder. De tegenstanders zwichten meer als ze een mes tegen hun keel krijgen, dan een pistool tegen de slapen. Dankzij dit mes kan je als speler ook kiezen om een vijand in koele bloede af te maken , of te wurgen/knock-out te slaan. Met het mes kan je ook andere wegen inslaan door stof door te snijden. De OCP is een extra feature aan je pistool. Pandora Tomorrow had al een handig lasertje, wel in dit deel hoef je helemaal niet meer te schieten om een licht te doven. Richt je pistool op de lichtbron, schakel alternatief vuur in op je console en de lichtbron zal door de OCP voor een tijdje doven. Dit is ook interessant om vijanden te lokken. Het is zeker geen gimmick want je gebruikt het echt ongelooflijk veel. Dan heb je buiten thermal vision en night vision nog de EEV vision, waarmee je elektronische apparaten kan ontdekken zoals camera’s, verborgen microfonen…

Verder is Fisher ook wat handiger geworden in zijn bewegingen. Zo kan hij nu vijanden uitschakelen door aan een buis te hangen. Wacht totdat de tegenstander onder jou loopt en stik hem. Je kan nu ook tegenstanders van rails trekken. Dit resulteert wel in een kill waardoor je minder punten zal hebben, maar het ziet er gewoon allemaal zo gelikt uit.

De missies zijn weer net als in de vorige delen te pruimen, maar deze keer zijn ze ook langer geworden. Als je alles wil uitdokteren en alle doelen wil bereiken doe je toch heel lang aan een missie. Ja je hoort het goed, er zijn deze keer niet alleen primary objectives, maar ook secondary en zelfs opportunity objectives. Die moet je niet voltooien (eigenlijk zijn de primary al genoeg om je missie te slagen), maar dat resulteert wel in een lagere score. Ook leiden er veel meer wegen naar Rome, iets wat vorige delen niet zozeer hadden. Je kan deze keer de normale weg nemen, maar je kan ook een smal gangetje vinden in het plafond of een klein holletje waar je in kan kruipen. Zodoende kan je tegenstanders ontwijken. Van tegenstanders gesproken , deze zijn wel wat makkelijker geworden. In tegenstelling tot de vorige delen weet je precies waar ze zullen stoppen en draaien ze zich niet zo spastisch en direct om. Ze zijn veel langzamer, wat het dan ook makkelijker maakt voor Fisher om ze te vast te pakken. De reden dat ze dit hebben gedaan is het feit dat de ‘interrogation’ actie veel ruimer voorkomt. Je zal nu met alle plezier alles weten over de missie die je doet; waar de medkits liggen, waar extra ammo ligt enzovoort.. omdat de tegenstanders je alles zeggen. Dit maakt de interrogation en ook de achtergrondinformatie veel groter. Niet alleen zul je achtergrondinformatie kunnen kraken uit computers, maar je kan lekker je tegenstander dwingen om een code te geven. Splinter Cell spelen is nog nooit zo leuk geweest.

De missies zijn alle 10 pareltjes. Geen één missie valt tegen, maar sommige missies zijn uiteraard beter als anderen. Ik vind zelf dat er 5 supergoede missies in het spel zitten. De eerste drie (Lighthouse, Cargo en The Bank) zijn prachtig. De missie in de bank is mijn favoriet (en na de CIA HQ in deel één mijn favoriete missie van heel de reeks). Verder vind ik Displace en Hokkaido ook echte toppers. De sfeer die deze twee uitstralen is ongelooflijk.

Met alleen maar goede tot pareltjes van missies en een enorme verbetering ten opzichte van gadgets, voorwerpen ,bewegingen en presentatie is Chaos Theory DE ultieme Splinter Cell game. Er valt eigenlijk niets tegen aan dit spel, reden te meer om dit in mijn top 10 te plaatsen. Dit spel verdient een dikke 5*.

Een degelijke stealth-game, maar het is zeker niet mijn favoriete spel in het genre.

Ik heb altijd al een gecompliceerde relatie gehad met stealth-gameplay. Enerzijds kan het erg bevredigend zijn om geduldig een situatie te observeren, een strategie te verzinnen en die vervolgens feilloos uit te voeren, maar anderzijds ligt het tempo bij stealth vaak erg laag, en dat ervaar ik meestal als een minpunt. Deze tegenstelling keerde ook in mijn ervaring van Splinter Cell: Chaos Theory steeds terug.

Enerzijds is de stealth regelmatig erg bevredigend en simpelweg goed ontworpen. De levels bevatten veel duistere plekken waarin je je kan verschuilen, de patronen van de vijanden zijn vaak goed te doorzien als je enig geduld weet op te brengen, het spel laat veel vrijheid aan de speler om situaties op verschillende manieren tegemoet te treden en je arsenaal van wapens en andere items is adequaat. Het verhaal zit bovendien goed in elkaar en is interessant om te volgen, en Sam Fisher is een sterk personage. De muziek is soms wat te jazzy voor mijn smaak, en soms te energiek voor dit spel, maar meestal goed genoeg.

Maar anderzijds is het spel wat te traag voor mijn smaak en spreekt de stijl van stealth mij niet altijd aan. Aanvankelijk vond ik het lage tempo een leuke afwisseling, maar ik merkte dat mijn geduld omlaag ging naarmate ik verder in het spel kwam. Waar ik aanvankelijk nog mijn best deed om geen (of zo min mogelijk) tegenstanders te doden werd ik wat dat betreft steeds gemakzuchtiger. Het spel moedigt de speler via highscores wel aan om zo min mogelijk slachtoffers te maken, maar er zijn zóveel situaties (zeker in de latere levels) waarin het zóveel makkelijker is om gewoon de trekker over te halen in plaats van de vijand te besluipen (je hebt ook niet-dodelijke munitie (vooral sticky shockers zijn handig), maar veel te weinig voor consequent gebruik) dat ik uiteindelijk vaak toch voor de makkelijke weg koos.

En ten slotte is de stealth lang niet altijd bevredigend. Ten eerste duurt het wel even voordat je het onder de knie hebt: er zijn training videos (die ik pas na de tweede missie heb bekeken omdat ik niet verwacht had dat ik ze nodig zou hebben), maar ik had veel liever gewoon een tutorial of introductie-missie gedaan, waarin je de handelingen leert door ze te doen in plaats van door ze te zien. Ten tweede werken de handelingen niet altijd ideaal. Waarom moet je per se recht achter iemand staan (en enter indrukken) om hem vast te grijpen? Waarom gebeurt het soms dat je een tegenstander mist als je twee meter van hem vandaan staat? Dat soort dingen zijn gewoon irritant. Ten derde weet Splinter Cell nooit een echt bevredigende combinatie te vinden tussen realisme en het simplificeren van de gameplay. In sommige opzichten is Splinter Cell best realistisch, maar juist daardoor valt het gebrek aan realisme in sommige aspecten op. Als je een partner van een AI uitschakelt gaat die AI bijvoorbeeld vaak gewoon door met zijn routine alsof er niets gebeurd is, ze herhalen vaak steeds dezelfde zinnetjes, etc. En ten slotte is de quick save-optie zowel een zegen als een vloek: het is fijn dat je een sectie met één druk op de knop opnieuw kan proberen als je faalt, maar doordat de straf zo laag is ontbrak voor mij vaak enig gevoel van spanning.

Splinter Cell: Chaos Theory is kortom een solide stealth-game met een goed uitgewerkt verhaal, stealth die niet uitmuntend maar meestal wel vermakelijk is en een lekker moderne sfeer. Maar het tempo ligt iets te laag voor mijn smaak en de stealth slaagde er zelden in om me echt te bevredigen. 3*

Blij dat ik het spel opnieuw heb gekocht op Steam na gekloot met een key die niet bleek te werken een paar jaar terug. Dit is een van de leukere spellen om in coop te spelen. De levels zijn zo ontworpen dat samenwerking regelmatig nodig is. En het ziet er ook gewoon geinig uit allemaal. Elkaar een voetje geven om ergens overheen te klimmen, abseilen, camera's en andere bewakingssystemen uitschakelen. Leuk om te doen. In singleplayer kun je zelfs ook nog fluiten of fluisteren om een bewaker naar je toe te lokken. En in het algemeen heb je nog de beschikking over een arsenaal aan aardige trucjes en gadgets.

Wel is het zo dat je mannetje wat aan de stroeve kant beweegt. Als je iets wil beklimmen of zo moet je vaak ook op een heel specifieke plek staan, wat iets van de soepelheid uit de gameplay haalt soms. Ook is het allemaal niet al te uitdagend. Je kunt tot het komische aan toe vlak voor iemand staan zonder gezien te worden, als je maar in de schaduw staat en diegene niet toevallig met een licht op je schijnt. Het is misschien lastig om een systeem te vinden dat goed werkt in zo'n sluipspel, maar het gebrek aan uitdaging doet wel wat afbreuk aan de sfeer.

Als je wordt ontdekt dan barricaderen de bewakers zich extra goed in plaats van dat ze de boel uit gaan kammen of ook maar in groten getale uitrukken. Ze zijn dus beter voorbereid op je, maar dat is het wel. Alleen het scoresysteem en de haast vervelend zwakke gedempte wapens ontmoedigen een minder luidruchtige tactiek nog een beetje. Ik zou haast zeggen dat dit spel niet helemaal een sneakspel is. Als je dat dan met een Hitman vergelijkt, die doet dat toch beter vind ik. Ook al is ook daar je wapenarsenaal grotendeels overbodig.

Bovendien is het allemaal uiteindelijk nog vrij lineair, waardoor de herspeelwaarde ook niet echt groot is. Ja, je kunt alles wel op meerdere manieren benaderen, maar in de praktijk stelt dat echt niet zoveel voor. Eigenlijk kom je alleen af en toe een splitsing tegen, vaak omdat er dan ergens een kruipruimte of zo is. En je moet soms nog een beetje backtracken en dingen in een bepaalde volgorde doen. Ik noem het ook geen echte variatie dat je steeds mag kiezen uit hacken, retinal scanners gebruiken, sloten forceren of lockpicken en wat ik nog vergeet. Het is altijd weer de herhaling van zetten. Als de AI slimmer en gevarieerder was geweest was dat misschien niet zo'n probleem geweest, maar nu is het gewoon geen uitdagend spel. Het leuke eraan is eigenlijk vooral hoe tof het voelt om jezelf soepel door de levels te zien sneaken met al die trucjes.

De mogelijkheid tot quicksaven vind ik dan wel weer een pluspunt. Weliswaar maakt dit het spel makkelijker, maar het moedigt ook aan om eens een beetje te experimenteren als je met vrienden speelt. Heerlijk om de bewakers helemaal gek te maken door bijvoorbeeld te kloten met de lichten of steeds deuren open te bashen. Sowieso al een hilarisch trucje in het spel. En een coop-spel is zo makkelijk opgezet. Het gaat allemaal doodeenvoudig via de lobby's in het spel. Geen gepruts met instellingen en elke PC van tegenwoordig kan het spel wel draaien.

Ondanks dat het een spel is dat dus door iedereen gedraaid kan worden valt het wel op dat het lichtsysteem er nog zo goed uitziet, zelfs naar de huidige standaard nog best. Het maakt het ook nooit vervelend om langzaam door de levels te bewegen. Er is altijd genoeg moois om naar te kijken. Behoorlijk indrukwekkend voor een spel uit 2005. Dan heb ik het overigens wel vooral over singleplayer. Daarin ziet alles er een stuk gedetailleerder en sfeervoller uit. Vooral van de eerste paar levels was ik best onder de indruk, Lighthouse in het bijzonder.

De singleplayer campagne is ondanks het gebrek aan uitdaging wel de moeite waard. Het verhaal steekt nog behoorlijk in elkaar en wordt ook op een prettige manier verteld met die filmpjes. De eerste drie missies zijn veruit het best (zelfs qua graphics en sfeer), maar er is geen een die echt slecht is. Al zijn Penthouse en Displace wel duidelijk het minst wat mij betreft, ondanks dat Displace misschien wel de minst lineaire missie van allemaal is. Bij Seoul is het een beetje knullig dat de boel in twee stukjes is opgedeeld. Ook duiken er tegen het tegen het einde wat tikfouten in de briefings etc. op. Geeft een beetje de indruk dat de boel is afgeraffeld.

En ook niet onbelangrijk is dat de sfeer ook al een beetje minder wordt doordat ze op een gegeven moment wel wat overdrijven met de humor. Het valt sowieso ook wel aan te raden de taal die de bewakers spreken op origineel te zetten. Anders komt het toch wel een klein beetje kinderachtig over soms, wat niet helemaal de sfeer is die ik zoek in een spel als dit. Sam Fisher wordt overigens erg sterk ingesproken door Michael Ironside.

Vanaf Bathhouse gaat de moeilijkheidsgraad ineens wat omhoog als de hel losbreekt met schieten en bommen. Al vind dat niet echt een pluspunt, want dat geknal past toch niet helemaal in een sluipspel. Verder berust het slotstuk van Bathhouse wat teveel op toeval als je de volle score van 100% wil halen. Dit is ook veruit het moeilijkste gedeelte van het hele spel, zodat de slotmissie hierna toch wat minder groots aanvoelt. Ook al omdat de emotionele finale al in de cutscene na Bathhouse volgt. Wel leuk aan de laatste missie is dat je kunt worden opgepakt, waarna je tijdens je verhoor een Houdini-act kunt doen. Maar dat krijg je ook alleen maar te zien als je zoals ik alles hebt willen bekijken en het daarom maar zo ver hebt laten komen. 3.0*.

Ik weet niet precies meer wanneer ik deze er (voor de derde keer) er in gedaan heb, ik denk vorig jaar. Het bleef heerlijk. Kleine ergernissen die hier en daar in andere delen opdoken had ik hier volgens mij niet.

Ze hadden bovendien nog wat hele fijne extra features toegevoegd met een mes waarmee je meteen een stealth kill kunt doen of een tentdoek kint doorsnijden. Ik hoefde me ook nooit te pletter te zoeken of te pielen met het klimmen over obstakels waarbij niet duidelijk was waar je nu verder kon, iets wat in de eerste twee delen nog wel eens een ding was.

Verder waren een aantal ubercoole stealth kills toegevoegd: aan een buis hangen en dan een vijand bij de nek optillen en ...*krak*. Of ergens omhoogklimmen aan de voeten van een bewaker en die kennis laten maken met de onverbiddelijke wet van de zwaartekracht...

kortom gewoon zalig.

Het verhaal is niet bekleven maar dat vind ik gewoon niet zo belangrijk. Hier was gameplay koning, wat zeg ik, keizer. Beste Splinter Cell game en daarmee de beste stealth game ooit wat mij betreft.