Bujingai: Swordmaster (2003)
Alternatieve titels: Bujingai: The Forsaken City | Bujingai
mijn stem
2 stemmen
PlayStation 2
Action / Platform
single player
Ontwikkeld door Red en Taito
Uitgegeven door bam!, Taito en 505
Bujingai volgt de held, Lau die leeft in de verre toekomst waar de wereld voor 70% is uitgestorven. Lau keert terug naar aarde om deze te beschermen van demonen die proberen de aarde over te nemen. Dan komt Lau erachter dat degene die verantwoordelijk is voor de demonen zijn eigen vroegere trainingsmaatje en beste vriend Lei is. Lei is bezeten door kwade krachten en het is aan Lau om zijn beste vriend te redden en de aarde te beschermen.
2
Fonzzz002 (crew)
geplaatst: 2 mei, 20:47 uur
Voelt een beetje hypocriet deze game een 3,5* te geven terwijl ik vergelijkbare games een lager cijfer heb gegeven (of vroegtijdig mee stopte). Toch weet Bujingai eentonige gameplay en copy-pasted gebieden leuk te maken door zijn bevredigende vechtsysteem en alle fancy animaties, die het fijn maken om lange combo’s te doen. In Bujingai doe je bijna niets anders dan naar voren lopen, button mashen tegen dezelfde soort vijanden en repeat. Soms zitten er wat gimmicks in de levels zoals het vinden van sleutels of wat platforming, maar over het algemeen komt het neer op Dynsty Warriors achtige, button mash gameplay.
De animaties voor de aanvallen zijn heel sierlijk en gaaf gedaan: allerlei radslagen, draaien, sprongen met allerlei kleurrijke effecten eromheen. Lau kan in een paar tellen tientallen hits eruit gooien. Voornamelijk wanneer je meerdere vijanden in een draai-aanval vast weet te krijgen, kunnen er zo 50 tikken uitgaan. Door de grote snelheid van aanvallen bleef het fijn om vijanden alle kanten van de kamer te laten zien en de combo meter zo hoog mogelijk krijgen in een korte tijd. Combineer dit met de verschillende sterke spreuken, veel bewegingsopties en nuttige verstopte items en dit maakt Bujingai een game die prettig wegspeelt.
Het meest unieke aan de gameplay is het blokkeren: ala Metal Gear Rising kan je alleen aanvallen blokkeren door de analog stick richting de aanvallende vijand te houden, zonder zelf een aanval te doen. In tegenstelling tot MGR kun je hier hooguit 10 hits in een korte tijd blokkeren (vanwege een blokkeer-stanima systeem). Hierdoor bleef ik niet roekeloos alles counteren, wetende dat op gegeven moment de blokkeer-stanima op zou raken en ik defensiever moest spelen. Dit wordt al helemaal wild bij vijanden die jouw aanvallen kunnen counteren, en het opeens in een oldskool Prince Of Persia swordclash veranderd.
De bosses zijn de highlight en hier kon ik soms hard afgaan. Ze hebben allemaal een duidelijk aanvalspatroon waar je perfect tegenin kunt gaan. Deze beginnen met trage aanvallen die makkelijk zijn om te ontwijken (boss 1), maar eindigt met een overweldigende wervelwind aan projectielen en zwaardaanvallen (eindbazen). Ze hebben vaak ook sfeervolle designs. Voornamelijk de eindbaas hield het spektakel hoog.
Zoals gezegd is Bujingai nogal eentonig en de levels bestaan uit dezelfde ruimtes die constant copy-pasted zijn. Daar kan ik voor een groot deel overheen kijken door de leuke gameplay, maar waar dit teveel werd was o.a. het bamboe level waar je hersendodend lang bamboe moest omhakken om een deur open te krijgen. Om nog maar te zwijgen over het laatste level waarin plots, in een game waar weinig platforming in voorkwam, hyper precieze platforming van je gevraagd werd. Ik denk dat ik hier op zou hebben gegeven als ik dit level eerlijk had geprobeerd, want zelfs met save states bleef ik op meerdere punten in een lange platformsequentie tientallen keren vallen. Laat staan heel de sequentie achter elkaar juist doen.
Ik zou niet zeggen dat dit een hidden gem van de PS2 is die persé een breder publiek moet bereiken (dan zou ik eerder naar Genji wijzen), maar zelfs na 22 jaar ligt deze hack and slashgame nog prettig in de vingers. Goede controls, gaaf hoofdpersonage en fancy bosses. Fijn om deze eindelijk eens geprobeerd te hebben.
3,5*
De animaties voor de aanvallen zijn heel sierlijk en gaaf gedaan: allerlei radslagen, draaien, sprongen met allerlei kleurrijke effecten eromheen. Lau kan in een paar tellen tientallen hits eruit gooien. Voornamelijk wanneer je meerdere vijanden in een draai-aanval vast weet te krijgen, kunnen er zo 50 tikken uitgaan. Door de grote snelheid van aanvallen bleef het fijn om vijanden alle kanten van de kamer te laten zien en de combo meter zo hoog mogelijk krijgen in een korte tijd. Combineer dit met de verschillende sterke spreuken, veel bewegingsopties en nuttige verstopte items en dit maakt Bujingai een game die prettig wegspeelt.
Het meest unieke aan de gameplay is het blokkeren: ala Metal Gear Rising kan je alleen aanvallen blokkeren door de analog stick richting de aanvallende vijand te houden, zonder zelf een aanval te doen. In tegenstelling tot MGR kun je hier hooguit 10 hits in een korte tijd blokkeren (vanwege een blokkeer-stanima systeem). Hierdoor bleef ik niet roekeloos alles counteren, wetende dat op gegeven moment de blokkeer-stanima op zou raken en ik defensiever moest spelen. Dit wordt al helemaal wild bij vijanden die jouw aanvallen kunnen counteren, en het opeens in een oldskool Prince Of Persia swordclash veranderd.
De bosses zijn de highlight en hier kon ik soms hard afgaan. Ze hebben allemaal een duidelijk aanvalspatroon waar je perfect tegenin kunt gaan. Deze beginnen met trage aanvallen die makkelijk zijn om te ontwijken (boss 1), maar eindigt met een overweldigende wervelwind aan projectielen en zwaardaanvallen (eindbazen). Ze hebben vaak ook sfeervolle designs. Voornamelijk de eindbaas hield het spektakel hoog.
Zoals gezegd is Bujingai nogal eentonig en de levels bestaan uit dezelfde ruimtes die constant copy-pasted zijn. Daar kan ik voor een groot deel overheen kijken door de leuke gameplay, maar waar dit teveel werd was o.a. het bamboe level waar je hersendodend lang bamboe moest omhakken om een deur open te krijgen. Om nog maar te zwijgen over het laatste level waarin plots, in een game waar weinig platforming in voorkwam, hyper precieze platforming van je gevraagd werd. Ik denk dat ik hier op zou hebben gegeven als ik dit level eerlijk had geprobeerd, want zelfs met save states bleef ik op meerdere punten in een lange platformsequentie tientallen keren vallen. Laat staan heel de sequentie achter elkaar juist doen.
Ik zou niet zeggen dat dit een hidden gem van de PS2 is die persé een breder publiek moet bereiken (dan zou ik eerder naar Genji wijzen), maar zelfs na 22 jaar ligt deze hack and slashgame nog prettig in de vingers. Goede controls, gaaf hoofdpersonage en fancy bosses. Fijn om deze eindelijk eens geprobeerd te hebben.
3,5*
* denotes required fields.
* denotes required fields.