Earthworm Jim 2 (1995)

Vind deze bijna net zo goed als deel 1. 4*

Bijna!!! Deel 1 is voor mij toch echt de beste.

Vond deze Eathworm game net zo leuk als deel 1
maar deze was veel moeilijker en kon soms echt niet verder komen
verder was hij zeker wel vermakelijk en de achtergrond muziek vond ik ook super

4,0

Ik vond deze juist makkelijker. Wat mij opviel is dat Jim hier blij kijkt, bij de ander meer boos. Tenminste in zo'n dubble-disc pack.
Deze kun je ook aardig snel uitspelen maar over het algemeen zijn deze 2 Eartworm Jim games gewoon leuk.

3,5

Hilarische game: de graphics, de humor, de koeien, alles is even leuk. De levels zijn bizar en de namen erg grappig (Lorenzo's Soil ). Af en toe wat lastig, maar wel één van mijn leukste jeugdherinneringen.

Kan me deze vaag herinneren

De tweede oitwoim. De humor is geslaagd, maar op sommige momenten vind ik wel dat ze te ver doordrijven. Dat level van Peter Puppy is leuk voor één hilarische bonusronde of minigame, maar als standalone level bestaande uit meerdere fases vind ik hem irritant. Zelfde geldt ook voor dat worms-pinball level. De uiteindelijke grap is dan wel leuk, maar om het daarom nog eens opnieuw te spelen niet meer. Dat vind ik bijvoorbeeld al helemaal niet van dat vliegtuig leveltje waar je een ballon voort moet duwen. Hadden ze er nou een soort parodius of keio leveltje van gemaakt in plaats van dat gestress met heen en weer vliegen en varkens die als heat-seaking missiles achter je aan komen vliegen. Een hoop van die klassieke platformlevels vind ik als lange chaotische doolhofjes onplezerig om te spelen.. En met het verstoppen van wachtwoord elementen gaan ze ook wat te ver. Je kunt dus geen eens met een password optie in een ander level starten, omdat je die onderdelen verplicht moet vinden die toevallig ook net altijd buiten bereik staan en achter een muurtje etc. Als die levels nou eens wat meer lineair waren, dan had ik EWJ2 een regelrechte topper gevonden.

Zeer toffe platformer vol bizarre droge humor en gewoonweg geniale vondsten om levels te bouwen.

Dingen als de Happy oinkers en Bob The Killer Goldfish, die een geniale parodie was op eindbazen in spellen. Maar ook de bizarre wereld waarin in rondzweeft in level vier en de papierberg in ISO9000 die je doet denken aan het archief uit Guust flater. In geen enkel ander spel zul je vallende omaatjes en rondspringende archiefkasten als vijanden hebben.

Leuke muziek ook. Wel hadden ze er wat meer levels in mogen proppen.

Momenteel te spelen op de Switch.

Één van de eerste grote tegenvallers die ik heb gedaan. Qua gameplay lijkt het nauwelijks meer op zijn voorganger en ik zou zweren dat het door compleet andere mensen is gedaan. Bijna heel de game bestaat uit minigames; ieder level bestuurt compleet anders en heeft een ander doel. De meeste van deze missies werken gewoon niet leuk. Er is bv een level waarin je puppy’s moet laten stuiteren op een trampoline, maar deze trampoline is klein en er worden zoveel puppy’s op je afgegooid dat het te frustrerend werkt. Constant er net een cm naast zitten, gestraft worden, repeat (en deze minigame mocht je leuk 3x doen).

In een ander level zit je te vliegen over een landschap terwijl je een bom moet vervoeren. In die tussentijd word er van alles op je afgeschoten, maar als jij terugschiet is er kans dat je per ongeluk de bom raakt. De beste strategie is dus om heel het level op traag tempo zonder bom te doen, pas als alles verslagen is helemaal terugvliegen en vervolgens moeizaam de bom naar voren tikken. En wanneer ik dacht: EINDELIJK een platformlevel te gaan doen was het simpelweg koeien dragen. Niet coole obstakels ontwijken, reflexen, pittige vijanden bevechten... gewoon fucking koeien heen en weer sjouwen met weinig afwisseling. Dit level mocht je leuk 2x doen met barweinig verschil. Er zitten zo goed als geen coole bosses, leuke platforming secties, weinig tot geen gelegenheid om je nieuwe wapens te gebruiken. Deel 1 had ook meerdere minigames, maar daar was meer balans en de minigames vond ik aanzienlijk leuker. Dit deel voelt als een vreemde echo van zijn voorganger. Niet een trouw vervolg die snapte wat goed werkte.

Wat het redt van een lager cijfer is dat de presentatie wederom van top kwaliteit is en de game is heel kort. De 16-bit stijl is gedetailleerd, werelden zijn ontzettend bizar en de soundtrack is keigoed. Heerlijke deuntjes die goed bij de gekke thema’s passen. Ik heb weleens platformgames gezien die niet zo’n sterke vormgeving hadden, maar qua gameplay de spijker op de kop sloegen. Hier is van het compleet tegenovergestelde spraken: superieure stijl met bout gameplay.

Afrader. In mijn herinneringen is deel 1 de enige echte goede Earthworm Jim game en jammer genoeg is die charme nooit evenaart in andere EJ projecten.

2*