F.E.A.R. 2: Project Origin (2009)

Vermakelijke shooter die nergens echt bijzonder wil worden. Daarvoor is alles te onorigineel met levels in kantoortjes en gangetjes.
Daarnaast is het ook jammer dat de omgeving weinig interactief is. Je kan bijna niks kapotschiet en sowieso zijn de omgevingen best kaal.
Maar het spel heeft ook enkele pluspunten. Zo is de slow-motion optie erg vet. Het zit in meer spellen, maar het blijft leuk. Het ziet er echt fantastisch uit als je in slow-motion een vuurgevecht met meerdere vijanden aan gaat. Grafisch is de game sowieso erg mooi geworden. Ook de wapens schieten lekker weg en de sfeer mag er zijn. Zeker later in 't spel wordt het spannend genoeg als je ook de monsters tegenover je krijgt.

Toch is het spel gewoonweg geen topper. Daarvoor mist het teveel. Maar een shooterliefhebber zal zich er zeker mee vermaken.

3,5*

F.E.A.R. 2: Project Origin is het vervolg op de eerste en eveneens revolutionare F.E.A.R., een horrorspel met enkele verrassend sterke elementen en behoorlijk met strakke gameplay. Het eerste spel werd geprezen met verschillende prijzen en wist de pers dan ook ruimschoots te overtuigen. Hoewel sommige redacteurs nochtans kloegen over de nogal weinig innoverende omgevingen, die eveneens herhaaldelijk overkwamen, wisten de meeste spelers dat wel over het hoofd te zien. De makers beloofden dan ook in Project Origin beter te presteren. Beloofd F.E.A.R. 2: Project Origin beter te doen dan zijn voorganger of is het maar een afkooksel dat nooit het levenslicht had mogen zien?

Dit vervolg begint echter waar zijn briljante voorganger stopte en eigenlijk krijg je het einde ook opnieuw te zien in dit vervolg. Alles voelde, voor mij althans, erg vertrouwd aan. Ditmaal vond ik de wapens wel beter aanvoelen, vooral de Hammerhead is mijn persoonlijke favoriet. Deze zat ook verwerkt in het eerste deel, maar in dit deel is dit wapen enkel nog verfijnder en ook stukken bruter in beeld gebracht. Het is zo overweldigend om iemand aan de muur te pinnen en vervolgens te zien doodbloeden. Het is dan ook geen wonder dat hier veel bloed wordt vergoten, zowat alle omgevingen zijn besmeurd met bloed van talloze slachtoffers, zowel van je team, als andere leden of wezens die het niet overleefd hebben in deze overlevingstocht. Alma is trouwens natuurlijk ook weer van de partij, waarbij ze ditmaal berust op wraak, ditmaal komt ze ook iets meer in beeld, soms weet ze dan ook echt mij de stuipen op het lijf te jagen! De gameplay zat voor mij meer dan goed. Ditmaal is er wel aanzienlijk meer actie aanwezig dan schrikmomenten, maar toch. De schrikmomenten die in dit deel verwerkt zitten, doen in ieder geval hun ding en weten dan ook op een sublieme wijze te verrassen.

De graphics zijn voor op de dag van vandaag niet slecht te noemen, ze zien er best goed uit en ook de talloze liters bloed geven een toch wel lugubere meerwaarde. De lichteffecten zijn ook zelden zo goed tot zijn recht gekomen als in dit spel, je ziet dat er met liefde is gewerkt aan dit deel. De franchise zijn status, waar F.E.A.R. om staat blijft dan ook gelukkig helemaal behouden. Toch zijn sommige omgevingen nogal simplistisch weergegeven, zeker om je in te oriënteren, het pad is zo goed als vastgelegd dat je nauwelijks verdwaald kan lopen in F.E.A.R. 2: Project Origin. Het pad is dan ook zowat vastgelegd dat alle schrikmomenten op dezelfde plaats plaatsvinden, wat ergens ook wel te begrijpen is van de makers, natuurlijk. Het geluid is gewoon top, de rillingen die over mij heen gingen tijdens het spelen, het zweet dat soms wel eens uitbrak, ja, het geluid is uiterst geslaagd te noemen.

Het verhaal van F.E.A.R. 2: Project Origin is op zich zeker geen slecht verhaal, eigenlijk vond ik het er best mee door kunnen. Maar er kon toch zeker meer uitgehaald worden. Ik vond wel dat de filmpjes mooi werden gepresenteerd, het voelde net aan als een film die je aan het bekijken was. De schrikeffecten waren dan ook in de tussenfilmpjes schitterend. Ik vond dan weer wel dat er iets te weinig aandacht werd besteed aan het hoofdpersonage zelf. Zo vond ik dat het hoofdpersonage, dat je speelt, te weinig informatie vrijgeeft over zichzelf. Je teamleden geven eveneens bijzonder weinig informatie uit over hun eigen persoonlijkheid. Wat spijtig is, het zou de overtuigingskracht van het spel enkel meer ten goede komen. Alma is ditmaal een tikkeltje belangrijker geworden in het verhaal, eens je dit deel gespeeld hebt zijn vragen van zowel het eerste deel, als deze, veel van je veelgestelde vragen opgehelderd. Wat uiteraard wel een pluspunt is.

F.E.A.R. 2: Project Origin is een spel waar ik in het begin mijn twijfels bij had, nu echter, was dat totaal onterecht achteraf gezien. F.E.A.R. 2: Project Origin legt da nadruk duidelijk meer op actie tegenover de eerste F.E.A.R., dat valt je dan ook meteen op na de eerste levels te hebben doorlopen. Maar toch, dit is een puik vervolg op de eerste F.E.A.R., houd enkel in het achterhoofd dat dit spel meer actiegericht is tegenover het eerste deel. Het is maar waar je belang aanhecht als speler, natuurlijk. Al bij al is dit dan ook een topper van formaat die je als horrorfanaat sowieso in huis moet halen.

Toch een heel stuk minder dan het het eerste deel. de enige vooruitgang zijn de graphics maar dan moet ook wel na een periode van 3 jaar.

Ten eerste wil ik even zeggen dat de horror die er in de eerste game wel zat volledig weg is. Wat er dan overblijft is een shooter en dat is dan ook nog geen eens een goede shooter. De gameplay is echt ongelooflijk saai na een tijdje en geen één schrikmoment heeft me laten schrikken behalve die met die platendraaier (was wel goed bedacht trouwens) de vijanden gaan trouwens ook wel heel makkelijk neer. Wat dan wel weer wat beter was was dat de wapens wat beter aanvoelden maar ik vind toch dat ze in F.E.A.R 3 behoorlijk wat goed te maken hebben en o wat hoop ik dat de horror en de sfeer uit deel 1 weer een beetje (of helemaal) terugkomt.

Komt nergens in de buurt van het eerste deel.

Omdat ik toch altijd wel benieuwd was wat er met Point Man was gebeurd na zijn helicoptercrash uit deel één, ben ik de afgelopen twee dagen maar eens bezig geweest met deel twee. En na afloop ben ik helaas nog steeds niks te weten gekomen over Point Man, omdat je in dit deel met een ander protagonist speelt genaamd Michael Becket. Een nietszeggend personage waar je totaal niks over komt te weten gedurende de game.

De gameplay vind ik t.o.v. het eerste deel minder geworden, min of meer eigenlijk omdat bepaalde dingen eruit zijn gehaald en/of niet goed zijn uitgewerkt. De lean functie - die ik in het eerste deel veelvuldig gebruikte - is komen te vervallen, erg spijtig.
De A.I. is ook niet echt je van het. Waar de vijanden in het vorige deel je nog echt actief gingen flanken en met elkaar gingen communiceren, is dat in dit deel beduidend minder aanwezig.
De moeilijkheidsgraad is ook makkelijker geworden, ik had nauwelijks moeite om mij door de levels heen te werken.
Het horror aspect is zowat helemaal verdwenen, er waren maar weinig momenten waar ik echt van schrok. Al moet ik zeggen dat die schoollevel wel nice was gedaan.
Een leuke optie is dan weer dat je in dit deel op sommige momenten een mech kan besturen.
En oh, ja de optie om dekking te zoeken door bepaalde objecten (tafels, kasten enz.) omver te duwen om dekking te zoeken was ook vrij nutteloos.
De SlowMO optie is trouwens op zich ook nog wel lachen.

Het verhaal zelf is zoals ik al eerder aanhaalde niet echt bijzonder te noemen, al zit er tegen het einde toch wel een leuke twist aan.

De graphics zelf zijn dan weer wel goed te noemen, alles ziet er wel afgewerkt uit. Alleen jammer dat je bepaalde dingen zoals lichten niet kapot kan schieten en zie je nergens kogelgaten.

Eindstand heb ik de game in iets van acht uur uitgespeeld en de game heeft mij niet echt gebracht wat ik ervan verwacht had. Wel is het een vermakelijk tussendoortje voor als je niks te doen hebt. Ik ben nu wel benieuwd geworden naar het derde deel - die ik inmiddels al geïnstalleerd heb -, maar ik hou de verwachtingen maar laag.

3,0 Sterren.

In 2005 verscheen F.E.A.R op de PC , een game die de boeken in zou gaan als een bovengemiddelde goede shooter die alom geprezen werd vanwege de maxtrix-achtinge Slomo’s tijdens de shoot-outs , tevens gooide het hoge ogen met een flink portie psychologische horror. Helaas werd op de console,s Nooit hetzelfde niveau gered als op de pc. Toch liggen deel 2 en deel 3 al een tijd in mijn backlog lijstje en ga ik deze proberen te voorzien van een eerlijke beoordeling ( uiteraard word er rekening gehouden met het leeftijd van het spel)

Hoewel jonge meisjes met zwart sluikachtig haar al tientallen jaren een vertrouwd recept is in menig horrorfilm en dus best als clichématig bestempeld mag worden , weet toch Alma de nodig angst te zaaien. Ook wist het verhaal betreft haar mijn in positieve zin te verrassen , daartegenover staat wel dat het speelbare personage weinig tot niet werd uitgediept , hierdoor mistte ik een binding met hem.


Ondanks de creepy sfeer gedurende het spel blijft het in hart en nieren een shooter. En op dat facet scoort het een ruime voldoende. Zo is het balans in wapens vrij goed , en zitten er zelfs een paar relatief originele exemplaren tussen het standaard wapendracht. Voorbeelden zijn de laserbeam waarmee je je tegenstander tot een hoopje as kan veranderen of en hammerhead waarmee je in slomo de organen van je vijanden aan de muur kan pinnen.
Ook is er met de AI weinig mis , helemaal als je de leeftijd van het spel meeweegt. Uiteraard heeft de tijd niet stil gestaan en kun je het in deze tijd niet meer bovengemiddeld goed noemen , maar de agressieve benadering van je vijanden verdient zeker een pluim. Enkel met bommen gooien scoren ze een dikke onvoldoende , constant werd er gemist , ter vergelijking met een voetbal match was het alsof de bal het stadion werd uitgeschoten.
Wel een grappige feature is dat zowel jijzelf als de vijanden dingen bureautafels of frisdrankautomaten kan omgooien om te gebruiken als dekking. Daarnaast zorgen de stukje waarin je een mech bestuurd de nodige afwisseling.


Ondanks dat de sfeer er goed in zit (vooral dat level in het ziekenhuis met het knipperde licht ) worden alle clichés uit de kast getrokken en dat maakte de game grafisch wat saai. Kantoortje hier , gangetje daar. Ook frappant vond ik contrast tussen dingen wat kapot geschoten konden worden en wat niet. Echter zijn dit kleine puntje van kritiek.

Al met al een vermakelijke titel die ik een 4 geef