Super Mario World 2: Yoshi's Island (1995)

Klopt! De intro zet de toon! En wel met een slaapliedje uit een muziekdoosje van radarwerk, dat halverwege opnieuw opgewonden moet worden.

Maar, heel belangrijk, dit is niet zozeer een spel vóór kinderen, het is een spel dat vertelt óver kinderen. Mario is nog te jong om te lopen en reist op de rug van Yoshi's, die zich nogal infantiel gedragen: als ze iets interessants tegenkomen, meestal een vijand, zullen ze het eerst eens in hun mond stoppen. Dan staan ze voor de kinderlijke keuze om het met een gemikt schot uit te spugen, waarmee andere vijanden onmiddellijk onschadelijk gemaakt kunnen worden, of door te slikken. Ook Mario gedraagt zich ondertussen precies zoals je dat bij zijn leeftijd zou verwachten. Mocht een Yoshi iets overkomen en Mario raakte van zijn rug, dan zette hij het op een krijsen dat de ouderinstincten moest doen opleven bij de speler. Bij mij lukte dat iedere keer heel behoorlijk.

En dit alles met designs die zó lijken te zijn weggelopen uit een kinderfantasie, en die nog steeds vrijwel onovertroffen zijn. De hele wereld ziet er aandoenlijk uit. Neem bijvoorbeeld de bewoners. De meest voorkomende tegenstanders zijn de Shy Guys, haast schattige beestjes die in allerlei vormen hun best doen Yoshi te bedreigen. Maar daar blijft het meestal bij, want ook als spook (met een laken over hun hoofd), op stelten, of verkleed als indiaan zijn hun aanvallen makkelijk te doorzien, en compleet onschuldig. Ze zijn grappig, misschien zelfs een beetje zielig, als ze je willen verrassen met een achterwaartse salto en dan een ravijn in duikelen. Zelfs levensgrote monsters wekken in Yoshi’s Island de grootste sympathie op als ze niet jóu maar per ongeluk in een steen bijten, en in huilen uitbarsten om hun gebroken tanden.

Misschien wel het laatste meesterwerk in het genre van 2D-platformers, niet?

4*

Platform-games... Misschien wel het aller makkelijkste game-genre wat er bestaat. Gewoon van A naar B lopen, de loodgieter doet het voornamelijk springend, een zekere blauwe egel zo snel mogelijk en een team van 2 apen verplaatst zich het liefst via tonnen, mijnkarretjes en neushoorns.

Laten we beginnen met de loodgieter. In 1985 werd het A naar B concept geintroduceerd in zijn meest bekende vorm. Onderweg pikte je wat power-ups mee om de weg te overleven. Aan het einde was er een vlag die je naar beneden moest hijsen, met daarbij een score die hoog kon uitlopen naarmate je het level sneller haalde. Soms kreeg je zelfs vuurwerk. Mr. Mario vocht zich op deze manier door 8 werelden met lava-pitten, kwaad aardige planten, hamergooiende ninja turtles en ander gespuis heen. Uiteindelijk moest hij tegen de Koopa vechten om zo de prinses te redden.

Hiermee was de basis gelegd voor een genre dat zichzelf constant opnieuw zal uitvinden. In Super Mario Bros. 2 kon je al personages kiezen en kreeg de speler puzzels en moeilijkere tegenstanders. Ook begonnen voorwerpen en power-ups steeds belangrijker te worden om punt B te bereiken. De grote boze eindbaas die allergisch is voor groente. De grote revolutie kwam echter in Super Mario Bros. 3. Want wat kon je daar? Juist... vliegen! De droom van elk mens. Maar mario kon niet alleen vliegen... hij was ook een kikker, standbeeld en timmerman met pantser. Bij de lancering van Super Mario Bros. 3 waren spelers ondersteboven van de mogelijkheden die het spel bracht.

Uiteraard was Mario niet de enige... Met de lancering van de Sega spelcomputers kwam Sonic om de hoek kijken, en namen platform-games en snelle wending waar reactievermogen en interactie met omgevingen perfect samen kwamen. Ook een blauw schietend mannetje begon een grote held te worden, waar actie en behendigheid de boventoon maakten.

En toen kwam Super Mario World, voor velen 1 van de beste games gemaakt. Dé 16-bit Mario waar iedereen op zat te wachten, waar Yoshi in de wereld van platform-games geintroduceerd werd. Hij werd een side-kick van mario die iedereen liet kennis maken met zijn bodemloze maag en geliefde plaktong. Yoshi was cool^^

Maar wie is Yoshi eigenlijk? Dat moesten ze ook bij Nintendo gedacht hebben... Ze besloten daarom ook een game gericht op Yoshi te maken, met daarbij een verhaal hoe mario groot gebracht is en wie hem al die platform-skills heeft bijgebracht. Want denk je nou echt dat een dikke loodgieter dat van zichzelf heeft?

Het moge duidelijk zijn dat een klein beetje historie vooraf nodig is om goed uit te leggen wat Super Mario World 2: Yoshi's Island voor game is. Het is de laatste 2-d game uit een tijdperk waar Nintendo alles en iedereen achter zich liet. Maar de tijden veranderen en 3-d kwam om de hoek kijken, Mario maakte zich klaar voor de stap naar de toekomst. Ondertussen kwam Yoshi's Island nog met een groot eerbetoon. En wat een eerbetoon.

De game heeft alles wat een platformer nodig hebt. Een nette besturing, leuke setting, fijne muziek, goed tempo, humor, een mooie crescendo in moeilijkheidsgraad en niet te vergeten charismatische karakters. Yoshi's Island begint met een klein verhaaltje over hoe de olivaar Baby Mario & Luigi reist naar het huis van de gelukkige ouders. Alleen gaat er iets mis met de reis en word baby Luigi afgepakt door de kwade tovenaar Kamek. Baby Mario weet gelukkig nog te ontkomen en komt in het bos waar de yoshi's leven terecht. De Yoshi's zien het vervolgens als hun taak om de broertjes met elkaar te herenigen. Dit verhaal word mooi verteld door middel van sfeervolle muziek uit een speelgoeddoosje en fleurige graphics. En dan schakelt de game over naar het eerste level.

Wat meteen opvalt is dat het scherm helemaal schoon is van levensbalkjes, coin-meters en scoremeter. Dit principe zat ook in de Donkey Kong Country series en is naar mijn idee een groot pluspunt doordat de omgevingen en karakters dan veel beter naar voren komen. Wat ook opvalt is dat het spel leeft, alles heeft ogen en je weet in 3 tellen wat je vijanden zijn en wat je kan oppakken/aanraken. Mocht je toch iets verkeerd aanraken... dan vliegt baby mario van je rug en komt hij in een bel terecht waarna een timer gaat lopen. Als de timer op is dien je opnieuw met het level te beginnen aangezien Mario mee word genomen door de vijand en Yoshi's missie gefaald is. Daar hebben we dus het A naar B principe. Krijg Mario naar B. Simpel maar supergoed uitgewerkt.

Uiteraard liggen er tijdens de reis allerlei gevaren op de loer... gemene mannetjes met maskers, bellenblazende bloemen, diepe afgronden en nieuwsgierige aapjes zijn er een paar voorbeelden van. Gelukkig is Yoshi bewapend met zijn bodemloze maag waar nu het geheim van word onthult: Hij kan eitjes van zijn vijanden maken! Hij kan ze ook niet alleen maken, hij kan ze ook naar vijanden toe smijten! Zo zorgt yoshi er wel voor dat de vijanden van Mario Jr. afblijven, en als dat niet werkt... dan kan Yoshi altijd nog op iemands hoofd springen. Of misschien ligt er wel een watermeloen in de buurt, dan spuug je gewoon de pitjes uit als een machinegeweer^^

De eitjes volgen de gehele rit de plek waar ze vandaan komen, Yoshi's kontgat. Zorg dat je er altijd een paar bij de hand hebt want je moet ze niet alleen als artillerie gebruiken, ook puzzels en power-ups dien je ermee te pakken. Uiteraard zijn er verschillende kleuren eitjes die allemaal een ander bijeffect hebben als je er iets mee raakt. Er zijn zelfs eitjes verkrijgbaar die even groot zijn als Yoshi zelf...

Om met de deur in huis te vallen: de gameplay is heerlijk en tovert zelfs bij de meest grote fan van Manhunt een glimlach op zijn gezicht. De momenten dat je transformeert in een helicopter, stoomlocomotief, auto of onderzeeboot zijn onbetaalbaar. het geeft net dat beetje variatie tussen al de geweldige main-gameplay met Yoshi in gewone vorm. Je kan zelfs een aantal keren Mario al het werk voor je laten doen, waarna hij als een onoverwinnelijke uber-baby alle vijanden voorbijsprint. En dit alles doe je met misschien wel de beste en nauwkeurigste controls ooit.

Als je uiteindelijk na veel gejank van mario aankomt bij het laatste level ben je bijna verdrietig dat het al bijna voorbij is. Gelukkig wacht er een eindgevecht die zijn weerga niet kent. Ook de geschiedenis van Bowser is nintendo niet vergeten...

Korte conclusie? Yoshi's Island is alles wat ik zoek in een game, daarbij is de game zelfs superieur vergeleken met oudere Mario games. Alles uit alle 2-d mario games zit in een vlotte, kleurrijke, briljante en betoverende game. Die ik de komende 20 jaar nog niet zat ben.
Mijn absolute nummer 1

*5,0

Stel: je hebt zojuist het de twee beste spellen ooit gemaakt (SMB3 en SMW) en je hebt de opdracht een opvolger te maken. Wat doe je? Super Mario World in een andere jas gieten de de levels lastiger maken? Nintendo nam de gok om superheld Yoshi de hoofdrol te geven.

Zodoende ontstond er een compleet andere Mario game. De fireballs, capes en kikkertunea's maakten plaats voor EIEREN! Een gewaagd concept. Bij mijn eerste kennismaking was ik dan ook zwaar teleurgesteld.

Toen ik het spel later oppakte kwam ik erachter dat er wederom een superieur 2D avontuur achter al die veranderingen schuilde. De gameplay is super, al is overal 100 punten halen waanzinnig lastig.

De verslavende factor is weer ouderwets groot. Levels waren nog nooit zo afwisselend geweest in een Mario game. Oude vijanden maakten plaats voor een enorm scala onbekenden.

Als ik dit ten tijde van de release speelde had ik ongetwijfeld 5* gegeven en het spel een plek in mijn Top 10 gegeven. Tegenwoordig ben ik net iets te objectief om te erkennen dat Super Mario World 1 en de Donkey Kong Country serie nóg beter is. Blijft over een dikke 4,5*