Prince of Persia: The Two Thrones (2005)

Op zich wel een aardige game om te spelen. Maar naar mijn mening is het wat te braaf vergeleken met Warrior Within, waar je echt los kon gaan en volop hoofden zag rondvliegen en bloed. Dit is meer een balans tussen Sands of Time en Warrior Within. Dat het verhaal wordt verteld door iemand en min of meer het free fighting.

Wel zijn er een aantal leuke nieuwe toevoegingen als: speedkills. Deze heb je sowieso bij eindbazen nodig om ze te verslaan en het ziet er best wel spectaculair uit.
Verder zijn die koetsraces ook wel lachen en een aantal pittige eindbazen die je soms met wat platforming moet verslaan.

De puzzels zijn nog best te doen, maar er zitten wel een aantal leuke toevoegingen aan. Zoals 'shutters' waartegen je je kunt afzetten en van die gaten waarin je je dolk kunt steken.

Het verhaal was wel redelijk te noemen. Vooral het commentaar van de Dark Prince. Over de Dark Prince gesproken. Zodra je in hem veranderde was het echt rennen voor je leven voor je wat water tegenkwam of wat zand....

Muziek is wel redelijk, alleen op het einde klonk het best wel irritant. Een beetje als parende walvissen of zo.
De graphics zijn zeker goed te doen voor deze game.

Al met al nipt 4, 0 sterren.

Bipolair.

Met andere woorden: het platformen is erg leuk, het vechten is dat niet. Het "Prince of Persia-concept" wat betreft het platformen blijft mijns inziens geniaal: doordat je de tijd terug kan draaien als je een fout maakt wordt experimenteren aangemoedigd en is de straf van falen relatief klein. Daardoor kan het platformen best uitdagend worden (bij momenten dan, al wordt het nooit echt moeilijk), zonder frustrerend te worden. Maar ook buiten dat concept werkt het platformen uitstekend. De camera werkt niet altijd even goed mee, maar daarbuiten is de besturing makkelijk te beheersen, en de bewegingen die je kan doen zijn leuk. Het platformen had misschien wel iets moeilijker mogen zijn, maar toch: het was erg leuk om te doen.

Het vechten wist me daarentegen zelden te bekoren. Het stealth-systeem (als je een vijand besluipt kun je een "stealth kill" doen door op de aanvalsknop te klikken wanneer je zwaard oplicht) is op zich leuk bedacht, maar het duurde even voordat ik het goed onder de knie had, waardoor ik in het begin (waar je het het meeste nodig hebt) vaak alsnog "gewoon" moest vechten. En dat vechten ... tsjah. Blokkeer, sla vervolgens toe met een fancy combo, herhaal. Het is allemaal vrij traag, onspectaculair en repetitief, en de muziek is tijdens het vechten ook nog eens een stuk slechter (bombastischer), waardoor ik er weinig plezier aan beleefd heb. Het is ook zelden vervelend (de enige keer dat ik me echt geërgerd heb aan het vechten is tijdens het baasgevecht op King's Road, maar ik ben dan ook een waardeloze multitasker), maar toch.

En de andere elementen van het spel zijn ook ondermaats. De muziek tijdens het platformen is al niet echt mijn ding, maar vooral tijdens het vechten kon ik er niets mee. De race-stukken zijn wel aardig, maar voelen aan als matig uitgewerkte filler. De sfeer van het spel sprak me niet aan: te oud, te pompeus, en af en toe zelfs te sentimenteel en moralistisch (doe mij dan liever de modernere en meer down-to-earth Tomb Raider-serie). En het verhaal en de personages konden me gestolen worden. Zowel de prins als Farah zijn lege karikaturen, en het verhaal is zo kitscherig als een ansichtkaart met een ondergaande zon.

Maar hé, het platformen (en in veel mindere mate puzzelen) is erg vermakelijk, en daaruit bestaat uiteindelijk het grootste deel van het spel. En daardoor heb ik me vaak toch prima vermaakt met het spel. Maar doordat de sfeer, het verhaal en het vechten me relatief weinig deden (en door een aantal vervelende bugs) hou ik het toch maar - net als bij Warrior Within, waarvoor precies hetzelfde gold - bij een dikke 3*.

Nadat Warrior Within (ondanks dat het een leuke game is) niet meer de punch bleek te hebben die het ooit had, was ik bang dat Two Thrones ook aanzienlijk minder zou zijn. Hoewel het niet meer de 10/10*- één van mijn favorieten games allertijden is, is het nog steeds een verrassend sterke game!. Het pakt de beste aspecten van zijn voorganger, voegt leuke nieuwe dingen toe en geeft niet meer dan nodig is. Ieder level bevat een leuke nieuwe indeling, er is genoeg afwisseling en het verhaal is heel vermakelijk.

De dialogen tussen de Dark Prince, Prince en Farah zijn goed geschreven. Deze weten een juiste balans tussen humor en drama te vinden. Farah houdt geen klappen in en is niet bang de Prins aan te spreken op zijn fouten, wat soms voor grappige momenten zorgt, maar ook effectief werkt in scenes waarin de Prins daadwerkelijk twijfelt over zijn doelen.

Wat interessant is aan de Dark Prince is dat hij niet één of ander willekeurig monster is dat uit het niets opduikt, maar het is een onderdeel van de Prins. Al zijn slechte daden, boze gedachtes en pessimisme wereldbeelden hebben een letterlijke vorm gekregen. Alle dingen die de Dark Prince zegt komen overeen met slechte dingen die de Prins in het verleden heeft gedaan en staan in contrast met hoe hij nu naar de wereld kijkt. De Dark Prince is ook niet ééntonig kwaadaardig, maar heeft soms ten oprechte goede punten: hij heeft het door wanneer de Prins in de val wordt gelokt, kan handige tips geven tijdens gevechten en zijn hoofddoel is om de Vizier te doden voordat hij meer schade doet. Het verschil met de Prins is dat hij het doet uit persoonlijke wraakintenties, een kick krijgt uit vijanden neersteken en niet vecht uit bestwil voor zijn volk. Dit is precies hoe de Prins zich in Warrior Within gedroeg, in tegenstelling tot deel 1 waarin hij meer een heldenrol had.

De gameplay voegt wat nieuwe dingen toe zoals de Dark Prince, stealth, paardrijden of nieuwe platform mogelijkheden. Voornamelijk stealth was een fijne toevoeging. Ik heb nog nooit stealth gezien zoals het hier is gedaan: door vlugge quitcktime events uit te voeren kun je een vijand meteen doden. Zeker op hard mode (en in de latere levels) was het haast een noodzaak een paar vijanden eerst te stealth-killen om een goede kans te maken. Dit is niet stealth gameplay die lang leuk zou blijven dus hielden ze het bij optionele stukken in en korte game. Een verstandige keuze en het bood daardoor een fijne afwisseling.

Zelfs de bosses is iets waar dit deel aanzienlijk beter in presteert dan zijn voorgangers. Niet meer de copy-paste bosses van zijn Warrior Within (of Forgotten Sands, wat dat betreft) of de kak bosses van deel 1, maar daadwerkelijk interessante gevechten die op leuke manier de mechanics van de game gebruiken. Je moet platformen, zwaardvechten, je sand powers gebruiken en QTEs uitvoeren. Niet meesterwerk bosses ofzo, maar voor een reeks die altijd moeite op dit front leek te hebben presteert Two Thrones hier verrassend goed in.

Combineer dat met graphics die nog steeds fijn zijn om naar te kijken, een juiste balans in zijn moeilijkheidsgraad, mooie muziek en dit deel houdt nog steeds goed stand. De minpunten die ik heb zijn dat de combat nog steeds niet je-van-het is en je kunt weer de slow motion knop misbruiken. De puzzels zijn te traag en een manier om cutscenes te skippen was heel fijn geweest. Mits er een port komt van deze games hoop ik dat ze deze minpunten eruit halen. Ondanks dat is het nog steeds een sterke titel in het genre die ik met veel plezier doorspeelde.

4/4,5*