menu

Prince of Persia: The Two Thrones (2005)

Alternatieve titel: Prince of Persia: Rival Swords

mijn stem
3,79 (111)
111 stemmen

PC / PlayStation 2 / Xbox / Nintendo GameCube / Nintendo Wii / PlayStation Portable / Macintosh / PlayStation 3
Action / Platform
single player

Ontwikkeld door Ubisoft
Uitgegeven door Ubisoft, Akella en AK Tronic

De thuisstad van de Prins wordt belegerd door duistere troepen en door een ongeluk met het Tijdzand heb je er nog een vijand bij: The Dark Prince. Een tweede persoonlijkheid van de Prins die de macht wil overnemen en met een dodelijke ketting zijn vijanden afmaakt.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=kA2O2-pr1Pc

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van JustMike
Game-King schreef:
(quote)


En al een cijfer?


ja, was al heel ver, alleen het lukte niet bij een baas

avatar van Animosh
3,0
Ubisoft. Is het nu echt zó moeilijk om een game te ontwerpen zonder gigantische bugs? Ik heb het pas vier uur gespeeld, en ik heb nu al meegemaakt dat mijn gezondheids- en tijdsmeters wegvielen, dat er ruis op mijn scherm verscheen (korte flitsen) en dat het spel crashte (dat gebeurde zojuist). Ongelofelijk.

avatar van Animosh
3,0
Bipolair.

Met andere woorden: het platformen is erg leuk, het vechten is dat niet. Het "Prince of Persia-concept" wat betreft het platformen blijft mijns inziens geniaal: doordat je de tijd terug kan draaien als je een fout maakt wordt experimenteren aangemoedigd en is de straf van falen relatief klein. Daardoor kan het platformen best uitdagend worden (bij momenten dan, al wordt het nooit echt moeilijk), zonder frustrerend te worden. Maar ook buiten dat concept werkt het platformen uitstekend. De camera werkt niet altijd even goed mee, maar daarbuiten is de besturing makkelijk te beheersen, en de bewegingen die je kan doen zijn leuk. Het platformen had misschien wel iets moeilijker mogen zijn, maar toch: het was erg leuk om te doen.

Het vechten wist me daarentegen zelden te bekoren. Het stealth-systeem (als je een vijand besluipt kun je een "stealth kill" doen door op de aanvalsknop te klikken wanneer je zwaard oplicht) is op zich leuk bedacht, maar het duurde even voordat ik het goed onder de knie had, waardoor ik in het begin (waar je het het meeste nodig hebt) vaak alsnog "gewoon" moest vechten. En dat vechten ... tsjah. Blokkeer, sla vervolgens toe met een fancy combo, herhaal. Het is allemaal vrij traag, onspectaculair en repetitief, en de muziek is tijdens het vechten ook nog eens een stuk slechter (bombastischer), waardoor ik er weinig plezier aan beleefd heb. Het is ook zelden vervelend (de enige keer dat ik me echt geërgerd heb aan het vechten is tijdens het baasgevecht op King's Road, maar ik ben dan ook een waardeloze multitasker), maar toch.

En de andere elementen van het spel zijn ook ondermaats. De muziek tijdens het platformen is al niet echt mijn ding, maar vooral tijdens het vechten kon ik er niets mee. De race-stukken zijn wel aardig, maar voelen aan als matig uitgewerkte filler. De sfeer van het spel sprak me niet aan: te oud, te pompeus, en af en toe zelfs te sentimenteel en moralistisch (doe mij dan liever de modernere en meer down-to-earth Tomb Raider-serie). En het verhaal en de personages konden me gestolen worden. Zowel de prins als Farah zijn lege karikaturen, en het verhaal is zo kitscherig als een ansichtkaart met een ondergaande zon.

Maar hé, het platformen (en in veel mindere mate puzzelen) is erg vermakelijk, en daaruit bestaat uiteindelijk het grootste deel van het spel. En daardoor heb ik me vaak toch prima vermaakt met het spel. Maar doordat de sfeer, het verhaal en het vechten me relatief weinig deden (en door een aantal vervelende bugs) hou ik het toch maar - net als bij Warrior Within, waarvoor precies hetzelfde gold - bij een dikke 3*.

avatar van dr channard
Alweer geweldig derde deel. Misschien wel het sterkste van de drie .... of het zwakste....

Two Thrones combineert namelijk twee dingen waar de voorgaande delen specialist in waren. De sfeer is beter dan Warrior Within en de combat is veel beter dan Sands Of Time. Toch is Sands Of Time koning wat betreft de sfeer en hetzelfde geldt voor WW en de combat. Two Thrones zit daar dus mooi tussenin. Het spel maakt zich eigen door een tweede hoofdpersonage, een soort van alter ego, toe te voegen nl; The Dark Prince.

Voor mij zijn de positieve punten in dit spel;

+ Platformen is weer geweldig zoals de vorige delen.
+ Sfeer is dus veel beter als voorganger, maar niet als SOT
+ Combat is beter dan SOT , maar niet als WW (vond daar het bloed en de ruwheid iets toffer).
+ De introductie van de Stealth Kills zijn heel prettig om uit te voeren.
+ De bossfights zijn hier het beste... Je had al goede in WW , hier zit er veel variatie in en de eindbaas is hoe een eindbaas hoort te zijn... je maakt gebruik van zowel het standaard vechten, als de stealth/speed kills als het klauteren... Heerlijk

Wat voor mij dik ok was, maar iets beter kon is;

--> The Dark Prince. Ik vond dat ze het beter hadden kunnen gebruiken in dit spel. Nu was het net dat je voor de variatie soms eens in een Dark Prince veranderde en daarna weer je gang kon gaan als gewone prins. Ook vond ik het vechten heel saai omdat hij heel sterk was. Wat dan weer goed was , vond ik het slingeren en het platformen met dit personage en het feit dat je constant in leven moest blijven door zand te verzamelen.

--> De paardensequencies. Was wel leuk voor de variatie, maar op zich vond ik het niet echt passen in een POP game... Toch niet in deze alleszins.

Wat dit deel minder deed dan de voorgaande delen;

- Het verhaal was het minst interessantste en vrij standaard.
- De opbouw vond ik in vorige delen beter. Je kreeg toen steeds een sterker zwaard, de gevechten met de vijanden werden zwaarder... In Two Thrones heb je maar één zwaard dat je verkrijgt en blijft de game doorheen het verhaal zijn matige moeilijkheidsgraad behouden.

avatar van Fonzzz002
4,0
Fonzzz002 (crew)
The Two Thones is een combinatie van de beste elementen uit de voorgaande delen, maar het weet ook allerlei goede nieuwe dingen toe te voegen. Dit maakt het 3e deel uit de Prince of Persia gamereeks één van mijn persoonlijke favorieten games ooit gemaakt. In Two Thrones gebruiken ze het verbeterde vechtsysteem van Warrior Within maar ze weten de perfecte balans te vinden tussen rust & actie die Sands of Time had. Ditmaal zijn er meer puzzels & platformsecties dan in Warrior Within, maar ze zijn van een uitdagender niveau ten opzichten van Sands of Time waardoor het nooit te makkelijk werd. Daarnaast voegt Two Thrones nieuwe obstakels toe, de boss battles zijn creatief & leuk om te doen, de geheime fonteinen vond ik het moeilijkste om te vinden, de muziek is sterk en grafisch is het de sterkste uit de trilogie. Opmerkelijk aan de vormgeving van is dat het verhaal zich afspeelt in een grote stad: ditmaal loop je rond over straten, ren je over daken en beklim je paleizen wat deze wereld de meeste variatie geeft. Verder hebben ze stealth & paardrijden toegevoegd. Stealth doe je door vijanden te besluipen en door quicktime events uit te voeren. Het is een leuke bonus die je, door bijna de gehele game, de gelegenheid geeft sluipend de gevechten te gemoed gaan zonder dat het geforceerd word. Op hard mode zijn sommige gevechten zelfs zo pittig dat je wel moet sluipen mocht je een kans willen maken. Het paardrijden is een leuke bonus die de game een extra graad spektakel & variatie geeft.

Het meest kenmerkende aan Two Thrones is het personage de Dark Prince. Dit is waar ik verdeelde meningen over heb gehoord. Op meerdere momenten in de game veranderd de Prins tijdelijk in de Dark Prins, en wanneer dit gebeurd veranderd de speelstijl. De Dark Prince gebruikt een lange ketting die je moet gebruiken voor platforming & vechten wat een leuke afwisseling is van de gewone Prins, maar als je voor de Dark Prince speelt verlies je health. Als je lang doet over een gevecht of een platformstuk dan gaat de Dark Prince dood, wat voor een grote tijdsdruk kan zorgen waar redelijk veel spelers niet blij mee waren. Persoonlijk heb ik dit nooit als een minpunt ervaren geziene het voor een extra graad spanning zorgt om, wat anders een standaard platform stuk zo zijn, leuker te maken. Je kunt de health van de Dark Prince herstellen door zand te verzamelen, wat te vinden is in iedere vijand of ieder breekbaar object. De breekbare objecten zaten nooit te ver uit elkaar waardoor ik nooit het idee kreeg dat de game te oneerlijk naar je was.

Qua verhaal is Two Thrones een sterke verbetering ten opzichte van Warrior Within. De game gaat over zelfreflectie, de slechte dingen die de Prins heeft gedaan en wat voor invloed dat heeft gehad op het leven van hem en andere. Niet alleen zit het qua drama goed in elkaar, omdat zowel de slechte kanten van de Prins met legitieme argumenten komt over waarom hij deed wat hij deed als dat de goeie kant met sterke argumenten komt, maar er zit ook veel humor in. De Dark Prince is een stem in het hoofd van de Prince die regelmatig voor cynische humor zorgt door commentaar te geven op wat je doet. Er waren meerdere momenten in de game waarin ik even wegliep om wat te drinken te halen of mijn mobiel te checken, waarna ik de Dark Prince hoorde brullen dat ik met stilstaan niks bereik.

Als ik de game moet beoordelen op het gevoel wat ik eraan overhoud dan zou ik het een 5* geven met een uitroepteken, maar zelfs ik moet bekennen dat Two Thrones zeker geen perfecte game is. Ik had gedurende mijn playtrough regelmatig van kleine hinderen last. Je kunt bijvoorbeeld geen cutscenes overslaan, er is geen ondertiteling of soms wanneer je de tijd terugdraait stopt een dialoog abrupt. Er waren momenten dat ik mezelf liet doodgaan zodat ik de dialoog van begin tot eind kon luisteren, want ik anders miste ik onderdelen van het verhaal. Ook kwam ik tijdens één belangrijke cutscene een geluidsglitch tegen die de scene verpeste. Ik kan er overheen kijken omdat ik de game onderhand kan dromen, maar om een geluidsglitch tijdens een belangrijke scene te ervaren is iets wat zeker niet kan. Ik zei eerder de boss battles leuk te vinden, met uitzondering van de vrouwelijke boss battle waarbij je letterlijk eindeloos rondjes rent, haar vervolgens wat meppen geeft en je het proces herhaalt zonder afwisseling. Het laatste wat ik zou kunnen zeggen is dat je, op gegeven moment, zo dusdanig sterk word dat vijanden je niets meer kunnen doen. Op het eerste gezicht is dit grappig om het verschil te zien in hoe sterk je bent geworden, maar de game blijft alsnog vijanden op je afgooien wat een beetje zinloos voelde.

Dus nee, een perfecte game zou ik het niet noemen. Maar ik heb, om eerlijk te zijn, nog nooit een perfecte game gespeeld. Bij iedere game die ik heb gespeeld, zelfs mijn meest favorieten games allertijden, is er op zijn minst één aspect die ik anders had willen zien. Voor mij is het belangrijkste dat de mindere aspecten niet van de totaalervaring ontnemen en in het geval van The Two Thrones deed de game dat niet. Daarom wil ik Two Thrones bekronen met het meest positieve eindoordeel:

Een dikke
5*

avatar van Fonzzz002
4,0
Fonzzz002 (crew)
Nadat Warrior Within (ondanks dat het een leuke game is) niet meer de punch bleek te hebben die het ooit had, was ik bang dat Two Thrones ook aanzienlijk minder zou zijn. Hoewel het niet meer de 10/10*- één van mijn favorieten games allertijden is, is het nog steeds een verrassend sterke game!. Het pakt de beste aspecten van zijn voorganger, voegt leuke nieuwe dingen toe en geeft niet meer dan nodig is. Ieder level bevat een leuke nieuwe indeling, er is genoeg afwisseling en het verhaal is heel vermakelijk.

De dialogen tussen de Dark Prince, Prince en Farah zijn goed geschreven. Deze weten een juiste balans tussen humor en drama te vinden. Farah houdt geen klappen in en is niet bang de Prins aan te spreken op zijn fouten, wat soms voor grappige momenten zorgt, maar ook effectief werkt in scenes waarin de Prins daadwerkelijk twijfelt over zijn doelen.

Wat interessant is aan de Dark Prince is dat hij niet één of ander willekeurig monster is dat uit het niets opduikt, maar het is een onderdeel van de Prins. Al zijn slechte daden, boze gedachtes en pessimisme wereldbeelden hebben een letterlijke vorm gekregen. Alle dingen die de Dark Prince zegt komen overeen met slechte dingen die de Prins in het verleden heeft gedaan en staan in contrast met hoe hij nu naar de wereld kijkt. De Dark Prince is ook niet ééntonig kwaadaardig, maar heeft soms ten oprechte goede punten: hij heeft het door wanneer de Prins in de val wordt gelokt, kan handige tips geven tijdens gevechten en zijn hoofddoel is om de Vizier te doden voordat hij meer schade doet. Het verschil met de Prins is dat hij het doet uit persoonlijke wraakintenties, een kick krijgt uit vijanden neersteken en niet vecht uit bestwil voor zijn volk. Dit is precies hoe de Prins zich in Warrior Within gedroeg, in tegenstelling tot deel 1 waarin hij meer een heldenrol had.

De gameplay voegt wat nieuwe dingen toe zoals de Dark Prince, stealth, paardrijden of nieuwe platform mogelijkheden. Voornamelijk stealth was een fijne toevoeging. Ik heb nog nooit stealth gezien zoals het hier is gedaan: door vlugge quitcktime events uit te voeren kun je een vijand meteen doden. Zeker op hard mode (en in de latere levels) was het haast een noodzaak een paar vijanden eerst te stealth-killen om een goede kans te maken. Dit is niet stealth gameplay die lang leuk zou blijven dus hielden ze het bij optionele stukken in en korte game. Een verstandige keuze en het bood daardoor een fijne afwisseling.

Zelfs de bosses is iets waar dit deel aanzienlijk beter in presteert dan zijn voorgangers. Niet meer de copy-paste bosses van zijn Warrior Within (of Forgotten Sands, wat dat betreft) of de kak bosses van deel 1, maar daadwerkelijk interessante gevechten die op leuke manier de mechanics van de game gebruiken. Je moet platformen, zwaardvechten, je sand powers gebruiken en QTEs uitvoeren. Niet meesterwerk bosses ofzo, maar voor een reeks die altijd moeite op dit front leek te hebben presteert Two Thrones hier verrassend goed in.

Combineer dat met graphics die nog steeds fijn zijn om naar te kijken, een juiste balans in zijn moeilijkheidsgraad, mooie muziek en dit deel houdt nog steeds goed stand. De minpunten die ik heb zijn dat de combat nog steeds niet je-van-het is en je kunt weer de slow motion knop misbruiken. De puzzels zijn te traag en een manier om cutscenes te skippen was heel fijn geweest. Mits er een port komt van deze games hoop ik dat ze deze minpunten eruit halen. Ondanks dat is het nog steeds een sterke titel in het genre die ik met veel plezier doorspeelde.

4/4,5*

Gast
geplaatst: vandaag om 13:42 uur

geplaatst: vandaag om 13:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.