
Metroid Prime (2002)
Alternatieve titel: Metroid Prime Remastered
Nintendo GameCube / Nintendo Wii / Nintendo Wii U / Nintendo Switch
Shooter / Adventure
single player
Ontwikkeld door Retro
Uitgegeven door Nintendo
Het kwaad schuilt onder de oppervlakte... Sinistere krachten roeren zich in het binnenste van de planeet Talon IV. De Intergalactische bonusjaagster Samus Aran is de enige die dit kwaad kan vernietigen... maar eerst moet het gevonden worden.
- nummer 123 in de top 250
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=kLfkkSD15zQ
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.
Mooi voorbeeld van deze afwerking is het springen/vallen. De eerste keer dat ik sprong/viel in deze game had ik meteen het gevoel dat ik ook echt sprong/viel. Als ik spring in Half life of Quake heb ik het idee dat ik zweef of glij. In Metroid is dat dus niet en zo geldt het voor alle afspecten uit deze game. Dikke 5*
In het begin best tof, maar na een tijd ging het vervelen. Overigens wel uitgespeeld en damn die eindbaas is een van de moeilijkste waarmee ik ooit 'gevochten' heb.

wwarschijnlijk werd deze game zo geprezen doordat er gewoon geen betere shooters waren op de cube.
3.0

na een tijdje heb ik t opnieuw opgepakt en die keer beviel het me stukken beter en heb het spel toen snel doorspeelt.
ook niet echte een game voor mij.
wwarschijnlijk werd deze game zo geprezen doordat er gewoon geen betere shooters waren op de cube.
3.0
De game werd geprezen door zijn eigenzinnige speelstijl. Het back-tracken, de claustrofobische sfeer en de afwijkende besturing ten opzichte van de standaard shooters. Daarnaast was Metroid Prime ook geen shooter maar een First Person Adventure. Op shooter gebied was er natuurlijk minder als op de Xbox maar de games die er waren vond ik fantastisch. Zowel Timesplitters 2 als Timesplitters: Future Perfect heb ik helemaal grijs gespeeld.
En ik was ook één van die mensen die geen heil zag in de stijl van Metroid Prime. Het begin op dat moederschip was wel interessant maar vanaf het moment dat ik op die planeet Tallon VI terrecht kwam werd het wat langdradig. Het constante heen en weer dwalen en zoeken naar een item die bijna onberijkbaar leek. Het kon mij niet zo bekoren eerlijk gezegd. Dan kijk ik weer wel erg uit naar Metroid Prime 3 op de Wii met een meer epische sfeer, voice-acting, rechtlijnige gameplay en aanzienlijk minder backtracken.
Oftewel: Metroid neigt meer naar Halo zoals het lijkt. Voor mij een pluspunt. Voor de Die-Hard Metroid fans een ietwat lichte teleurstelling. Maar dat moet geen reden zijn om deze over te slaan. Kijk naar de tussenfilmpjes van Corruption, de graphics, de Wii-besturing en de epische sfeer waarin Space Pirate vloten de federatie aan vallen. Een Sci-Fi spectakel van de bovenste plank en een indruk die iets doet denken aan Halo. Vooral het begin dus van beide games is vrij identiek.

Heb deze game gespeeld met een goede walkthrough, vond dat echt meerwaarde bieden aan de spelervaring. Je weet waar je naar toe moet (loopt niet zo te dralen, anders haken veel gamers gauw af), waar alles ligt en het speelt weg als een boek. Kan me voorstellen dat veel gamers dat 'cheaten' vinden, maar ik had er echt veel aan.
Grafisch zeer goed, zeker voor die tijd. Sound misschien nog wel beter, zuigt je echt op in de omgeving (vooral de Phenandra Drifts). Deel 2 (Echoes) ook goed.

Ik zit in het eerste level/begin vast want ik snap dat Scan Visor gedoe totaal niet, k' zit steeds de L knop in te drukken (ingedrukt/vasthouden) maar niks gebeurt, k'heb het boekje er al bij gepakt maar snap er echt niks van.
Je moet toch gewoon richten op het blauwe symbool/teken dat veranderd in een oranje of rode symbool/teken wanneer je in scan visor mode zit en vervolgens de L knop indrukken?
En zo ja dan zit ik met een glitch of we doen het gewoon fout.
Ik zou het erg op prijs stellen als iemand mij zou kunnen helpen.

gaan we die discussie nou weer voeren, waarschijnlijk word je gebant als je zo door gaat...
Ach het is maar een klein grapje. Ik zeg toch niets verkeerds, ik scheld toch niet? Je moet het gevoel voor humor maar hebben.
Je moet die L-knop vasthouden tot ie volledig ingescand is. Deze game heeft voor zover ik weet geen glitches.... succes, hij is het waard.
Edit: O dat heb je al gedaan zie ik...hmmm dan weet ik het ook niet?!
Alles in deze game is zo goed uitgewerkt van de ongeëvenaarde controls, de wapens en upgrades, tot het first person gezichts veld en ook de puzzles voelen erg lekker aan.
Er is geen enkele game die zo'n goed gevoel kan geven om de hele game uit te spelen en alle upgrades en expansions te vinden. Het gevoel van macht is dan namelijk erg groot (soms kan het ook vereist zijn om zoveel mogelijk te vinden om voorbij een bepaalde baas te komen).
Als je de game uitgespeeld hebt ontvouwd er zich een hele wereld van replay value voor je ogen waarin zoveel verschillende mogelijkheden worden gegeven om het spel op een andere manier uit te spelen. Voor de hardcore fans onder ons is dit spel een must. er zijn zoveel dngen te ontdekken om de game met zo min mogelijk uit te spelen, wat een ware kick geeft.
al met al alleen lof over dit spel en ook mijn nummer 1
Samus weet de planeet Zebes uiteindelijk achter zich te laten met de nodige gevechten en epische explosies. Hierna ging ze een lange tijd op vakantie. Want naast dat ze zich klaar moest maken voor een nieuw avontuur moest ze een kleine transformatie ondergaan om Mario en Link op de N64 bij te staan. Helaas kwam daar niet veel van terecht, Miyamoto schrapte het project en stond erop dat de game in First-Person moest zijn. Ondertussen was de paarse kubus al uit en fans zaten nog steeds te wachten op de 3-d Metroid... met de tech demo in hun achterhoofd.
In 2002 was het eindelijk zo ver. Spelers konden de helm van Samus opdoen en deelnemen aan een nieuwe ontdekkingstocht door de ruimte. Als je eenmaal de helm op had was je ook echt samus. Doordat het vizier iets gebogen was en er slijm/water op kon spatten gaf het steeds meer het gevoel dat je echt deelnam aan de ontdekkingsreis. Een display gaf aan wat je huidige gezondheid is en hoeveel missiles je nog hebt.
In het begin van de game heb je een heel klein stukje tekst opgevangen wat aanleiding kan zijn voor een verhaal. Een noodoproep stuurt Samus naar een verlaten ruimtestation waar niet alles pluis lijkt te zijn... Dit is vrijwel het enige wat je weet, en dat is ook gelijk 1 van de briljantste punten van de game. Je kan ten alle tijden alles te weten komen van de omgeving, pak je scan-visor erbij en begin maar te scannen. Vrijwel alles in het spel wat beweegt of belangrijke functies heeft kun je scannen. Zo kan je er voor kiezen alles te scannen of er gewoon snel doorheen te rennen op zoek naar wat je nodig hebt. Het is voor mij persoonlijk de allerbeste manier om een verhaal in een game te verwerken. Kies je ervoor alles te scannen? Dan ontvouwt zich 1 van de meest gedetailleerde verhaallijn ooit. Ga je alleen voor de noodzakelijke power-ups/scans? Dan ontvouwt zich er een verhaal vol met mysterie en verrassingen.
Alles in de game word uitgelegd, wat het sneeuwmonster doet in Phendrana drifts, waarom de Chozo zijn weggevaagd van de planeet Tallon IV en wat de Space Pirates hier eigenlijk komen doen. Je ontdekkingsreis brengt je naar de meest sfeervolle plekken, met verschillende klimaten en vijanden. In elke wereld wacht een grote eindbaas op je die meestal slim nadenken en flink wat behendigheid vereisen om verslagen te worden. Ook dien je heel wat puzzels en ander nadenkwerk te verrichten om nieuwe gebieden te openen. Elk nieuw gebied levert een power-up op en power-ups leveren weer nieuwe gebieden op. Een eeuwenoud systeem waar Zelda ook al heel lang gebruik van maakt.
Uiteindelijk kom je zwaar bewapend en met een hypermodern pak bij de kern van je probleem aan. Een grote nachtmerrie die luistert naar de naam Metroid Prime. Hier nadert de game een climax waar je alles uit de kast dient te gooien om het avontuur tot een goed einde te brengen.
De opbouw naar deze climax is overweldigend,, ik heb een zwak voor games die hier goed aandacht aan schenken. Maak de speler benieuwd naar wat er komt, en als het zover is laat het dan heftiger zijn dan wat er voorheen is geweest. Metroid Prime doet dit perfect en lijkt het zo uit zijn mouw te schudden. Ook de ondersteuning van Kenji Yamamoto's prachtige muziek geeft de game een gevoel mee waar je U tegen zegt. Of het nou de hysterische techno bij een eindbaas is of een zacht piano deuntje in een ijswereld, Yamamoto laat de omgevingen en gebeurtenissen leven.
En als een game leeft weet je dat het goed is. Sommige mensen vinden het Backtracken in de game vervelend, ik geef toe dat zit er zeker in. Maar vergeet niet dat je op ontdekkingsreis bent en misschien zijn er nog genoeg dingen die je niet gezien hebt...
Een episch meesterwerk.
*5,0
De muziek is zeker fantastisch en brengt het hele spel naar een ongekend hoogtepunt. Alles wordt inderdaad goed uitgelegd, zonder dat het irritant of langdradig wordt. Echt een spel om keer op keer te spelen. Ik kan het alleen maar eens zijn met Glimlicht (en Maxananz). Vond de sfeer in deel 2 zo mogelijk nog beter, maar qua ervaring prijkt deze absoluut bovenaan bij mij. Eigenlijk zou iedereen die zich gamer noemt deze game bij de horens moeten vatten en niet meer loslaten. Helaas worden ze tegenwoordig niet meer zo gemaakt....
Misschien één heel klein minpuntje - het respawnen van de tegenstanders vond ik ideaal, zodat het nooit saai werd. Maar het respawnen van die irritante vliegende ghosts in de Chozo Ruins (ff vergeten hoe die heetten, Chozo Ghosts of zo?) vond ik minder. En dat terwijl je soms meerdere malen die ruimte door moest. Verder dan dat als negatief punt kom ik niet.
Zonder meer beste game ooit.

Zelfs met de GC-controller is het echt een uitdaging; The Omega Pirate, Meta Ridley of Quadraxis uit deel 2, pfffff.....slapeloze nachten!

De GameCube controller was volgens mij speciaal gemaakt voor dit spel. Is natuurlijk onzin, maar je voelde je echt één met Samus met die controller; het benaderde de perfectie (denk maar eens aan die supermissile die zó lekker aanvoelde en perfect bij elkaar zat - A ingedrukt en dan getime'd de Y erachteraan, heerlijk!)
Toen ik Corruption speelde met die nieuwe 'controller' van de Wii kwam ik van een koude kermis thuis.
Er zit natuurlijk ook wel iets leuks aan het richten met dat ding, maar ik kon het maar niet onder controle krijgen. Kan natuurlijk ook aan mij liggen

De GameCube-controller deed het, in mijn herinnering althans, inderdaad perfect voor deze game. Maar ik denk dat ik wel kan wennen aan de Wii-besturing - zolang de frustratie bij het volgende baasgevecht tenminste niet al te hoog oploopt

Ik denk zelfs dat het vrijwel onmogelijk is om Meta Ridley (deel 1) te verslaan als je niet één bent met je controller.
Bij zulke bossfights (vergeet Amorbis en Chykka niet uit deel 2) moet je gewoon blind kunnen vertrouwen op je controls en niet steeds nadenken welk knopje je moet indrukken.
Ik weet nog na de eerste boss uit deel 3 dat ik twee dagen een lamme hand had

Het is een soort action-adventure. Je kunt het ook een shooter noemen, maar dat is toch iets te weinig eer. Je moet veel schieten, maar dat is niet de basis van het spel. De basis is het ontdekken van een planeet en van de verschillende werelden en wezens. Met het ontdekken krijg je steeds power-ups, dus verschillende soorten wapens en vizieren, waarmee je steeds weer een stukje dieper de wereld in kan gaan.
Het rondtrekken vereist helaas (voor jou) wel wat backtracking af en toe en het is niet makkelijk om steeds weer uit te pluizen waar je naartoe moet.
Ik zal je eerlijk zeggen; de eerste keer dat ik dit spel speelde vond ik het niet zo heel leuk en ben ook afgehaakt. De 2e keer heb ik het met een (uitstekende) walkthrough gespeeld en dat had voor mij echt meerwaarde! Je wist waar je heen moest, de zwakke plekken van de eindbazen en een beetje wat je kon verwachten. Zo kon je het ook als een boek spelen door steeds een hoofdstuk af te ronden.
De graphics waren voor die tijd (en nog steeds wel) heel keurig. Alles klopt en de werelden komen echt tot leven. De muziek is prachtig (Phenandra Drifts

Zo, daar heb je je mini-review
