Een tijdloze vechtgame waar ik stiekems meer plezier aan beleef dan de recente vervolgen. Deels vanwege nostalgie, deels door inhoud en de presentatie. DOA was voor mij een introductie aan vechtgames met een verhaal: ieder character heeft zijn eigen redenen om mee te doen met het vechttoernooi, en er zitten meerdere cutscenes waar ze korte interacties hebben die hun persoonlijkheid goed onderstreepte. Natuurlijk, nu is het “verhaal”, voor zover daar spraken van is, lachwekkend slecht en mager. Maar toen die tijd was het iets dat ik nooit gezien had. Zelfs nu kan ik alle opening/ending uitspraken of cutscenes nog quoten.
Vroeger had ik deze game grijsgespeeld; Uren en uren met vrienden gamen of in mijn uppie tegen de CPU. Ondanks dat dit deel 2 is voelt het qua besturing heel soortgelijk als 5 en 6. De grote verschillen zijn vooral dat dit deel nog geen gimmicks heeft (zoals power blows etc), en combo’s kunnen niet lang worden omdat tegenstanders niet stuiteren of in de lucht blijven hangen. Een ander opmerkelijk punt is dat je ditmaal ook kick aanvallen met dezelfde hold kunt counteren als punch aanvallen, wat in de latere delen twee losse inputs zijn. Hierdoor is iemand counteren aanzienlijk makkelijker waardoor er minder vaardigheden voor nodig zijn om goed te presteren. Persoonlijk vind ik deze simpelere variant van het vechtsysteem fijner werken omdat ik het met mijn vaardigheden nog kan bijhouden.
Op het gebied van modes doet deze fightinggame niet veel bijzonders, al was ook dat gebruikelijk voor de tijd waarin het uitkwam. Toch weten ze je redelijk wat te doen te geven met deze ervaring zoals 2 hidden characters proberen vrij te spelen. Ieder character heeft ook meerdere hidden costumes die gekoppeld zijn aan verschillende uitdagingen zoals arcade halen zonder een continue, hoge score bij survival mode of een x aantal wins hebben. Hier betekende het hebben van bepaalde kostuums dat je extra moeite erin had gestoken, pittige dingen had gehaald. Tegenwoordig vragen ze geld ervoor of kun je kostuums grinden door dezelfde mode op lage moeilijkheid te blijven doen. Echt jammer. Dat aspect mis ik bij moderne games.
Qua presentatie is dit een tijdloze game. De characters ogen nog steeds goed, de levels zijn levendig en er zijn een paar goede muziekdeuntjes. De sound effects geven een heerlijke punch aan het vechten en de laadtijden zijn prettig kort. Als er een game is waarvan ik graag hoop dat ze het terugbrengen met een online functie dan is het dit spel. Na alle jaren speelt en oogt DOA2 nog steeds heerlijk en krijgt daarvoor een welverdiende:
4*