Niet echt boeiend en de vervolgen zijn in elk opzicht superieur, maar het is moeilijk om het “slecht” oid te noemen. Dit was immers één van de eerdere fighting games en in dat opzicht deden ze het beste wat mogelijk was (voor zijn tijd). Je hebt een redelijke selectie aan gevarieerde characters, voor zijn tijd prima graphics en passende sound design. In tegenstelling tot bepaalde andere fightinggames van de tijd kun je kleine nieuwe snufjes vrijspelen zoals een mogelijkheid de ring aan te passen, nieuwe kostuums of twee nieuwe extra characters. Om dit te doen zal je met iedereen arcade moeten doen.
Het is echter een behoorlijk moeilijk spel en buiten arcade mode is er niets opmerkelijks te doen. Dit deel heeft geen analog stick ondersteuning, waardoor ik alles moest proberen met de directional buttons. Dit werkte totaal niet lekker. Ook had ik onnodig grote moeite met tegenstanders grabben: het leek alleen te werken als ik pal voor de tegenstander stond, grab inklikte (zonder iets anders in te klikken), en maar hopen dat de tegenstander niet in een aanval zat. Hierdoor werd dit spel snel frustrerend en ging de lol er vanaf.
Waarschijnlijk had ik dit toen de tijd heel gaaf gevonden. In tegenstelling tot Virtua Fighter, de reeks waarop het gebaseerd is, bied het wel degelijk allerlei beloningen voor wie door blijft spelen. Het is vandaag de dag echter heel verouderd. Voor een kort stukje plezier over hoe deze reeks begon kan het grappig zijn, maar niet een gemis als je er geen tijd aan besteed.
2,5*