Devil May Cry 3: Dante's Awakening (2005)

Teleurstellend.

Mijn verwachtingen waren niet al te hoog, maar zelfs mijn gematigde verwachtingen wist Devil May Cry 3 niet waar te maken. Dat de muziek klote is (ik haat metal) wist ik al (maar het blijft een flink nadeel, want muziek maakt games een stuk levendiger, en nu heb ik de muziek uit moeten zetten), en hetzelfde geldt voor de slechte graphics, maar de gameplay heeft hij mij erg teleurgesteld. Het belangrijkste minpunt is zonder twijfel de besturing. Ik heb het met een toetsenbord proberen te spelen, en dat werkt echt voor geen meter. De cameravoering is dramatisch (die moet je controleren met de pijltjestoetsen, waarvoor je handen van positie moeten veranderen) en de toetsen zijn niet bijzonder intütief (de muis kan niet eens worden gebruikt), waardoor ik nooit het idee had Dante goed onder controle te hebben, en dat is ergerlijk. De gameplay ervoer ik bovendien als zeer repetitief, en de stukken die de actie onderbraken slaagden er eigenlijk alleen in om het tempo uit het spel te halen: voor leuke variatie zorgden ze niet.

Een matig spel maw (zeker als je het met een toetsenbord probeert te spelen). De muziek is verschrikkelijk, de graphics zijn slecht, de besturing is rampzalig en de gameplay weinig bevredigend. Ik ben er na acht missies uit verveling mee opgehouden, dus meer dan 2* kan ik aan DMC 3 niet kwijt.

Jammer dat het je zo is tegengevallen Animosh. Ik kan nog wel begrijpen dat de muziek niet je ding is, maar grafisch had ik er toch niet veel op aan te merken. Ik heb zelf de HD remake versie op de Xbox 360 en voor een game uit 2005 ziet het er nog best aardig uit. Ik hoor van meer mensen dat de besturing met toetsenbord en muis verschrikkelijk is, maar ik moet wel even kwijt dat dit soort games toch echt gemaakt zijn voor een controller. Daarnaast heeft DMC 3 gewoon een slechte pc port.

Met zulke problemen met de besturing kan ik ook wel begrijpen dat je de gameplay niet bevredigend vindt.

Ja, een HD-remake - zo kan ik het ook. Ik vond de reguliere versie van het spel in grafisch opzicht in ieder geval zeer verouderd aandoen. Ik ben gisteren aan Devil May Cry 4 begonnen, en dat spel ziet er echt véél beter uit (ondanks slechts drie jaar verschil). En besturing met toetsenbord en muis? Het probleem is nu juist dat de muis helemaal niet in de besturing betrokken wordt (no offense uiteraard, want ik begrijp wat je bedoelt), waardoor het aanpassen van camerastandpunten ontzettend moeizaam verloopt. Dit spel is inderdaad echt voor consoles gemaakt, en bij het porten naar de PC hebben ze geen enkele moeite gedaan om de besturing aan te passen aan de reguliere PC-besturing. Overigens ben ik het niet met je eens dat dit *soort* games echt gemaakt zijn voor een controller. Hack and slash-games zijn prima speelbaar met muis en toetsenbord, maar dit spel is daar gewoon niet aan aangepast.

Maar anyway, Devil May Cry 4 bevalt me alvast een stuk beter (al voelen de wapens vooralsnog wel erg ongebalanceerd aan: die arm is véél sterker dan de andere wapens), dus misschien ga ik toch nog wat plezier ontlenen aan de DMC-serie! De gameplay van de reboot ziet er ook best tof uit (en het heeft mouse support!), maar die lijkt me wel erg puberaal (veel gescheld, veel gore).

Hehe, ooit ook een keer geprobeerd, maar DMC3 is een van de slechtste ports ooit. Controllertje inpluggen en 50% van je frustratie is al verdwenen.

Misschien wel, maar ik heb geen gamepad. Misschien zou ik die inderdaad een keer aan moeten gaan schaffen met al die platformers en arcade-games die ik nog moet spelen, maar er zijn mijns inziens maar weinig games (zeker nieuwere) waarbij een gamepad echt een enorme vooruitgang is.

Waarom beviel DMC 4 jou trouwens zoveel slechter (2.5* vs 5* voor deze)?

Tweede kansen!

Nadat Devil May Cry 4 me wél beviel heb ik besloten om Devil May Cry 3 een tweede kans te gunnen, en vraag me niet waarom, maar dit keer beviel het me véél beter. Misschien was ik de vorige keer te moe en had ik daardoor het geduld niet om haar gebreken te aanvaarden; misschien had het ermee te maken dat ik net Batman: Arkham Asylum had gespeeld, dat een veel betere besturing heeft dan DMC 3; en misschien had het ermee te maken dat mijn verwachtingen dit keer realistischer (lees: een stuk lager) waren. Maar één ding is zeker: om wat voor reden dan ook heb ik me er dit keer meestal wél mee vermaakt.

De bovengenoemde minpunten blijven uiteraard volledig intact: de brakke camera (nog steeds de grootste irritatie) en in mindere mate besturing, de verschrikkelijke muziek (die ik via een omweg heb uitgezet), de slechte, korrelige graphics, de zeer onafgewerkte port en de repetitieve gameplay. Maar dit keer slaagde ik er wél in om die gebreken te aanvaarden en slaagde ik er, ondanks DMC 3's vele handicappen, vaak redelijk tot goed in om in het spel te komen. En omdat je in dit spel niet het ongebalanceerde wapensysteem hebt van Nero (DMC 4) is de gameplay in veel opzichten zelfs beter: minder button bashen, meer strategisch wisselen tussen de verschillende wapens. De baasgevechten vond ik weinig memorabel (en missie 18 vond ik daarom vrij ergerlijk, mede ook door de foeilelijke "negatieve" graphics - en door die bloedirritante heks die vrijwel al je leven opzuigt en aan haar eigen gezondheid toevoegt), maar dat had er misschien ook mee te maken dat ik de moeilijkheidsgraad op easy had gezet (daardoor was tactiek vaak niet cruciaal).

DMC 3 is en blijft een spel met serieuze gebreken, maar als je die gebreken kunt accepteren en je kunt richten op haar sterke punten is DMC 3 best een vermakelijk spel. Zeker niet geweldig, wel leuk. 3*

Ik denk dat je vergeet dat deze game uit 2005 (!!) is.... bijna 10 jaar oud. De gameplay en combat in deze game werden destijds geprezen, en ook toen ik onlangs de HD versie speelde merk je nog steeds dat deze game meekan met huidige games, al merk je zeker dat de huidige games soepeler en gestroomlijnder aanvoelen. Echter, zonder deze game (en game serie) hadden games als Bayonetta, God of War, Metal Gear Rising: Revengeance, om maar een paar geweldige games in dit genre te noemen, niet bestaan.

Ik neem historische context bewust niet mee in mijn beoordeling. Ik beoordeel games op de ervaringen die ze mij brengen, niet op het feit of ze vernieuwend waren op het moment dat ze uitgebracht werden. Als een spel in de huidige omstandigheden verouderd aanvoelt beschouw ik dat dus gewoon als een nadeel.

Beetje zinloos om reviews te schrijven dan. Op het moment dat je een game gaat beoordelen terwijl je niet alle info in acht neemt, in dit geval historische context, dan is dat een beetje nutteloos. Games zijn nu eenmaal gebonden aan de hardware beperkingen van hun tijd. Dat is een vrij belangrijk punt dat je buiten beschouwing laat.

Nee hoor, mijn reviews zijn gewoon uitgesproken subjectief. Ik neem alle informatie in acht die relevant is voor de kwestie in welke mate het spel mij beviel, en de historische context behoort daar niet toe.

Animosh: Zou eigenlijk niet meer precies weten waarom ik DMC 4 zo veel minder vond dan deel 3. Ik weet nog wel dat DMC 3 mijn echte eerste beat m up was en mede dankzij de toenmalige knijter hoge moeilijkheidsgraad mij enorm wist te boeien.

Was bovendien een periode toen ik heel anders tegen games aan keek, dus zou er niet raar van op kijken als DMC 4 nog wat omhoog gaat in mijn beoordeling na een herspeelbeurt.

Overigens is het natuurlijk ook moeilijk om de historische context mee te nemen wanneer je de game 10 jaar na dato voor het eerst speelt dus dat zal ik je niet kwalijk nemen. Al moet ik wel zeggen dat ondanks dat het grafische allicht wat tegen valt, de game mechanics en game-play mijn inziens nog steeds mee kunnen met vele beat em ups van vandaag de dag.

Al zullen Killer is Dead, Metal Gear Rising en Shadow Warrior dat waarschijnlijk wel tegen spreken.

De gameplay (de snelle actie met veel gewissel tussen wapens) is inderdaad nog steeds erg leuk, maar dat de camera en in mindere mate de besturing zo houterig zijn vond ik écht een groot minpunt. Bij 3D-spellen is het mijns inziens cruciaal dat de camera goed staat, en dat was hier te vaak niet het geval (en dat lag ook echt niet alleen aan mijn toetsenbord, want in veel gevallen kon het niet eens worden aangepast). Maar misschien stoor ik me daar gewoon meer aan dan anderen (ik ben niet voor niets een 2D-fan ).

Veruit het beste deel tot nu toe. De gameplay is erg vloeiend en tof om tijdens combo van wapens en zwaarden te kunnen switchen. De graphics zien er uit als een goede ps2 game in plaats van een van een opgepoetste ps1 game. Er zit daarnaast ook een tof verhaal in. Eindelijk begint de serie een beetje zijn eigen identiteit te vinden en wordt het hoe ik het me van vroeger herinnerde.

Het deel dat Devil May Cry van een aardige titel uit het hack and slash genre veranderde naar één van de grote namen. Dit voelt als het ‘echte’ vervolg op de eerste Devil May Cry, die logisch uitbreidt op alle zaden die gezet waren in dat deel (en de potentie van ideeën uit deel 2 ten volle benut). Erop los hakken bestuurt nog fijner dan ooit, vijanden zijn prettiger en gevarieerder, de bosses zijn uitdagender en spectaculairder, verhaal is veel leuker en grafisch probeert dit het meeste uit de PS2 te halen.

Ditmaal kan Dante 2 zwaarden en 2 geweren naar keuze vasthouden, en hier mid-combo tussen wisselen. De meeste wapens hebben hun eigen nut, wat zowel handig is voor stylish combo’s als dat bepaalde technieken beter werkte tegen bepaalde vijanden. Het is dus een kwestie aan experimenteren met wat je kunt, kijken hoe de vijanden werken en goede tegenreacties verzinnen. Met button mashen ga je het zeker niet redden; dit is een moeilijke game. Zelfs op normal mode moet je de kop er goed bijhouden. Het lukte me na meerdere pogingen altijd om levels te halen zonder items te gebruiken, met uitzondering van de laatste 2 missies waar ik letterlijk al mijn opgespaarde items voor nodig had (moet er niet aan denken dit op hard mode te proberen!). Gelukkig maakt Devil May Cry 3 gebruik van een fijn checkpoint systeem, waardoor je meestal geen lange stukken opnieuw moet doen bij het verliezen.

Upgrades en items kopen is noodzakelijk om goed te presteren, maar deze dingen zijn pittig duur. Om dit haalbaar te maken zit de wereld vol met verborgen hoekjes waar je extra orbs, items of andere handigheden kunt vinden. Verkennen word dus goed aangemoedigd. Mits dit onvoldoende blijkt te zijn dan kun je ook oudere missies opnieuw doen (of missies op een lagere moeilijkheidsgraad) om orbs te verzamelen.
De cutscenes zijn ditmaal aanzienlijk leuker. Het heeft nog steeds een hoog cheesy gehalte, maar het lijkt meer plezier met zichzelf te hebben. Dante gooit allerlei sarcastisch commentaar naar alle monsters of hij doet van allerlei over-the-top stunts om vijanden uit te roeien. Een soort Matrix On Steroids, met humor.

Waar ik me wel nogal aan stoor is het dodge systeem: om vijanden te ontwijken moet je lock-on gebruiken en naar rechts of links springen. Lock-on zorgt er echter regelmatig voor dat ik per ongeluk naar achteren spring ipv links of rechts (omdat de monsters om je heen kunnen draaien, wat met je links/rechts solt). Dit heeft met bepaalde regelmaat voor frustratie gezorgd omdat ik geraakt werd om momenten waarbij ik de dodge timing wel juist had. Sommige wapens zijn niet leuk (het gitaar), bepaalde bosses die niet leuk zijn (het paard) en rond de laatste paar levels werd het iets teveel backtracken voor mijn doen. Uiteindelijk nemen deze minpunten een klein deel van de totaal ervaring in beslag.

Een goed deel die heerlijk wegspeelt. Fijne selectie aan vijanden en wapens, pittige bosses en leuke cutscenes.

4*