Een jaar of vijf geleden vertelde een vriend dat hij een moord zou doen om ooit nog eens Klonoa te spelen. Ik weet niet meer of het de PSX game of deze game betrof, maar sinds die tijd wilde ik deze game ook nog eens spelen. Kort geleden heb ik hem gelukkig goedkoop op de kop kunnen tikken, een wonder gezien het feit dat deze game bijna niet meer vindbaar is. Ik was benieuwd of het die moord waard was...
Klonoa. Wat is het nou eigenlijk voor een ding? Misschien werd het in het eerste deel op de PSX duidelijk maar het lijkt mij dat een kat en een konijn hebben lopen krikken op een nat zebrapad en dat hij er uit is voortgekomen. Klonoa betekent vermoedelijk ook 'clown' wat niet gek is gezien zijn rode neus, enorme oren en rare uiterlijk. Gelukkig komt deze vergissing van de natuur goed van pas, want het is tijd om de wereld te redden! De kwade negerin Leorina wil namelijk de balans verstoren en onheil over de wereld verspreiden.
Al snel blijkt de game op het jongere publiek gericht. Niet alleen de graphics doen dat vermoeden, zo ook de gameplay maar daarover later meer. De graphics zijn cell-shaded, iets wat ik altijd wel kan waarderen. Voordeel is dat het minder snel dateert. Zoals de plaatjes deden vermoeden is de game ook enorm kleurrijk en kent het een zoet verhaaltje. Klonoa ontmoet nog wat andere personages die er even vaag uitzien en die blijkbaar hetzelfde brabbeltaaltje praten als onze held. Ik heb trouwens zelden zulke lieve slechteriken gezien. De game straalt een en al vrolijkheid uit.
De gameplay is in ouderwets 2D wat ik zeker waardeer. Het maakt het allemaal veel dynamischer doordat je speelt in een 3D wereld. Zo kun je naar de achtergrond en voorgrond schieten of worden afgeschoten wat mooie cutscenes als gevolg heeft. Zo is de wereld voortdurend in beweging en wordt het voorzien van aanstekelijke muzikale deuntjes. Zelfs het schieten en springen op zich heeft een nieuwe insteek. Zo zijn er diverse vijanden - of eigenlijk hulpjes, want de helft doet je niet eens kwaad - die je nodig hebt om voorbij een kleine puzzel te komen. Zo moet je af en toe vijanden naar een ander platform smijten en vijanden combineren. Ik ga het niet preciezer uitleggen, maar nadat ik zo'n puzzeltje voltooid had dacht ik altijd; leuk, leuk. Ook zijn er sterren en Dream Stones te verzamelen, vergelijkbaar met geld eigenlijk.
Maar ook nu weer blijkt snel dat dit een game voor de minder goede gamers is. Zo zorgen de levels op zich voor niet al te grote problemen, zijn er ongelofelijk veel checkpoints per level en zijn de eindbosses zo slap als een natte dweil. Bovenal, het is ontzettend knap als je game over gaat ( het is mij 1x gelukt!

- tijdens de laatste boss). Maar als je nog een paar credits hebt en je herstart bij het laatste checkpoint wordt er gewoon een vracht extra levens voor je neus gedropt. Kassa! Ook bulken de levels uit van de extra hartjes. Ik dacht soms even dat er een zooitje hartpatiënten aan het einde van het level stonden te wachten. Kortom; geen uitdaging. Helemaal niks.
Maakt niet zo heel veel uit, want het speelt allemaal extreem lekker. Zo lekker dat het vroege einde je alleen maar een grotere klap in je smoel geeft. De game is schandalig kort. Er zijn zestien levels, de langste duurt ongeveer een half uurtje, de kortste 10 minuten. Reken maar uit. Ik deed er naar schatting 5-6 uur over. Nadat je de laatste boss hebt verslagen kun je levels nog opnieuw gaan doen om alle objecten te verzamelen. Maar dat vind ik nooit zo interessant. Misschien dat ik het ooit nog eens doe, want Klonoa is naast de kleine minpunten een unieke 2D platformgame die enorm lekker weg speelt.