The Legend of Zelda: The Wind Waker (2002)

Niet persé te kort, maar de pacing word een beetje verkloot omdat er overduidelijk twee dungeons uit het spel geknipt zijn. Je moet op een bepaald moment bijvoorbeeld naar de achterkant van Outset island, waar je na een set-piece met een grote draaikolk, die rots binnen gaat. Daar had normaal gesproken een kerker gezeten met als beloning het voorwerp dat je nu direct in je handen gedrukt krijgt van de grote vis die er zit. De flow van het spel wordt daar nogal door verstoord.

Maar goed, kerkers zijn toch niet het allersterkste punt van deze game, gezien de vele gerecyclede ideeën uit Ocarina of time en de net wat minder geniale opzetten. Waar in de Zelda's met de beste dungeons de puzzels meestal betrekking hebben kamers of ruimtes als onderdeel van een groter geheel, zijn de puzzels in Wind Waker meer op zichzelf staande uitdagingen die zich beperken tot de kamer waar je je in bevindt. Net wat minder complex en ambitieus dus. De lage moeilijkheidsgraad van de meeste eindbazen stoorde me juist niet. Zo'n laatste gevecht is altijd een visueel spektakel als beloning voor het werk dat je verzet hebt om tot het einde te komen.

Verder een zeer, zeer goede Zelda met een schitterend tijdloos tekenfilmuiterlijk. Het gevoel op ontdekkingsreis te zijn wordt enigszins ondermijnd door het voorspelbare één-eiland-per-grid principe, maar het zeilen is heerlijk rustgevend en het is het uitpluizen wat ieder eiland te bieden heeft is een typische Zelda bezigheid. Zeemeeuwen volgen je boot en de begeleidende muziek is prachtig.

4,5*

Mooi spel, maar onbegrijpelijk dat dit de nr 11 uit de top 250 is...

Ik vond het grafische stijltje wel aardig, maar meer ook niet. Ik heb meer wat met de oude Zelda stijl van de N64 games.

Wel was deze game uitdagend en grappig.

3,5*

Nou duidelijk niet het beste Gamecubespel dat ooit gemaakt is vind ik, dat is en blijft Metroid Prime, maar daar moet je ook een beetje van houden.
Deze Zelda is vrij aardig en de leuke herinneringen blijven, maar hoe erg heb ik me gefrustreerd aan stukken in het begin als je je onder die tonnen moet verschuilen voor die bewakers. Zo kan ik me meerdere vreselijk irritante stukjes voor de geest halen. The Deku Leaf is niets meer dan een aardige gimmick en sommige baasgevechten stoorde ik me ook gigantisch aan. Soms is het ook even zoeken wat je nou precies moet doen.
Begrijp me niet verkeerd, het is zeker een goed spel, maar misschien is ie in de herinnering leuker dan tijdens het spelen zelf....

Dé reden voor mij om een GameCube in huis te halen was deze titel. Vanaf het begin was ik verkocht. Na twee geweldige N64 titels gooide Nintendo het roer om en kwam met de omstreden shell-shaded graphics.

Het gaf het spel een compleet andere sfeer en het grafisch vervolg op met name de handhelds onderstrepen het gelijk van Nintendo. Vanaf het begin is The Wind Waker een waanzinning leuk spel. Niet alleen de kerkers, ook het varen en de eilandbewoners zijn scherp bedacht.

Er staan mij een aantal puzzels bij die van een sterk staaltje creativiteit getuigen. Kritiek is er ook. Zo is de 'gevechtentunnel' op het begineiland sterk over de top. In kerkers waren er aantal irritante stukken maar noem ze 'uitdagend'.

Over het algemeen ligt de moeilijkheidsgraad een stukje lager als bij de voorgangers. Toen ik het spel voor de tweede keer uitspeelde ging dat vrijwel op de automatische piloot. Ook de hartstukjes zijn redelijk goed te halen. Ik herrinner me dat er enorm veel te vinden waren op het hoofdeiland.

Verdere pluspunten zijn de landkaarten, originele vijanden en een doeltreffend menu. Omdat ik Super Smash Bros. Melee met vrienden plat gespeeld heb nét niet mijn favoriete GamCube titel maar het blijft een juweeltje. Ondanks de paar minpuntjes kan ik niet anders dan de maximale score van 5* toekennen.

Het nieuws dat Nintendo cell-shaded graphics ging gebruiken bij de nieuwe Zelda sloeg toendertijd bij mij in als een bom. Ik was helemaal weg van de prachtige kleuren en schattige Link. Kon het wel waarderen dat ze weer eens wat anders gingen doen.

Nu 8 jaar later is dat niks veranderd, The Wind Waker scoort bij mij nog steeds erg hoog qua eye-candy. Wel ben ik na een uitgebreide (en vermoeide) speelsessie erachter gekomen dat deze Zelda weinig inhoud heeft. De dungeons zijn veel te makkelijk en ongeinspireerd en het verhaal is op een bepaalde manier ook maar weer een her-vertelling van Ocarina of Time. Wat betreft de quest-items valt er ook niet veel te juichen, voor je het weet heb je het allemaal bij elkaar en de functies zijn vaak simpel en een-dimensionaal. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Majora's Mask en Ocarina of Time, waar je alle items echt vaak nodig hebt, op verschillende manieren.

Voordat ik begin over de kwaliteiten van dit tekenfilmfestijn wil ik het nog even hebben over de eindbazen. Wat een slap zooitje zeg... Geen enkele baas is echt pittig met als dieptepunt de tweede baas in het Deku gedeelte. In het algemeen is de moeilijkheidsgraad niet hoog, zeg maar gerust zeer laag. Geen enkele keer ben ik doodgegaan tijdens de weken dat ik bezig was met deze Zelda.

Wat is dan wel goed? Het uiterlijk. Alles is prachtig vormgegeven en tovert een glimlach op je gezicht. Ook het varen vind ik geweldig (al is het een uit de kluiten gewassen laadscherm) lekker zonder zorgen over de zee zeilen en ondertussen octopussen neerknallen. Wat schatkisten opzoeken voor rupees die je niet nodig hebt, ach heb toch niks te doen... Die suffe vijanden komen me de keel uit. Kan zelfs gerust zeggen dat ik het varen iets leuker vind dan het rijden op Epona (Epona heeft geen grijphaak en kanon). De muziek is trouwens ook aardig te pruimen, behalve die suffe wind waker tunes dan...

Uiteindelijk zijn de side-quests een stuk leuker dan het daadwerkelijke verhaal. Maar het allerleukste is het niks-doen. Van een eiland met je deku-leaf de zee in zweven geeft een machtig gevoel. Of wat varkentjes het water in flikkeren is ook altijd leuk. En laten we oma af en toe ook maar met een bezoekje vereren, die is daar ook maar aan het wegkwijnen.

*3 sterren voor dit kleurrijke play-doh avontuur.

Uiteindelijk toch uitgespeeld en heb me meer dan prima vermaakt. Ik vond hem echt goed beginnen met die intro en de eerste twee dungeons daarna ook. Daarna daalde het tempo best erg veel. Op de meeste gebieden gewoon een echte Zelda met een lekker sfeertje en de gewoonlijke goede punten. Vind hier i.t.t. Skyward Sword ook echt veel betere melodieën hebben voor de Songs. Vooral Earth God's Lyric van Medli, niet de aangepaste main theme. Ook heel tof om het Hyrule Castle van diep onder 't water te zien, met portretten van de OoT sages. Vond ik leuk. Desondanks toch enkele grote nadelen om geen 5* van mij te krijgen.

Het grootste nadeel vond ik wel de sfeerloze, lege zee. Je kan minuten ronddwalen zonder maar letterlijk één ding te zien, op eilandjes in de verte na. De eerste Zelda die mij niet uitnodigde om verder te verkennen en meer dingen te doen dan de main missies. Daarnaast zijn de dungeon bosses eigenlijk best bizar makkelijk. Ik bedoel, ik wil geen Dark Souls taferelen hebben maar dit vond ik echt a walk in the park. Op zich vind ik 't geen echt nadeel, maar toch een klein smetje op de anders feilloze gameplay.

Wat ik ook erg jammer vond, was het onnodig rekken van speelduur op sommige momenten. Ik bedoel, je moet op een gegeven moment dus de acht Triforce deeltjes vinden. Oké prima, maar dan zoek je ze en blijkt dat je dus een kaart krijgt die jou naar de uiteindelijke plek brengt i.p.v. meteen dat stukje... Maar als dat niet genoeg is, moet Tingle hem ook voor je gaan vertalen... voor 400 rupees per stuk. En nog maar te zwijgen over 't feit dat je die 20 Joy Pendants moet hebben om toegang te hebben tot het huis van die mevrouw, waar nog zo'n Chart zit. Kwam bij mij echt over als een goedkope manier om speelduur te rekken, ik weet niet hoe dat bij jullie dat hebben ervaren?

Ten slotte vond ik Earth en Wind Temple op een gegeven moment echt frustrerend, telkens Command Melody om Medli of Makar een half metertje te laten bewegen, weer de cutscene, weer Command Melody, weer cutscene, weer paar cm's bewegen en zo gaat 't verder. Ik weet niet hoe 't met jullie zat, maar ik werd telkens uit m'n flow gehaald. Ik had liever gezien dat daar gewoon een knop voor was of zo, i.p.v. weer dat hele gebeuren. Dit is eigenlijk de enige Zelda waarbij ik meteen een walkthrough opzocht als ik er heel eventjes niet uitkwam, in tegenstelling tot de andere delen waarbij ik het door en door bleef proberen tot ik gewoon niet meer kon (gebeurt zelden dat ik dan alsnog walkthrough bekijk).

Eigenlijk 't minst goede Zelda wat ik heb gespeeld, met de nadruk op 'minst goede' want slecht is dit deel zeker niet. Ik twijfel tussen een 3,5 en 4*, toch het voordeel van de twijfel (3,75*).

Uniek Zelda avontuur
De kleurrijke vrolijke beelden en prachtig ontworpen wereld zorgen voor een unieke sfeer.
Gameplay is van hoog niveau,en met je bootje diezelfde wereld verkennen is spannend en leuk.
Wat mij betreft dus echt een geweldig deel in de Zelda reeks