Dit is één van die nostalgische games die helaas minder goed standhoudt op volwassen leeftijd. Het is eigenlijk een interessant voorbeeld van hoe je niet op de gameplay moet bouwen.
Een jack of all trades, master of none. I-Ninja kiest zoveel mogelijk variatie boven één sterk uitgewerkt onderdeel. Het ene moment ben je aan het racen tegen de klok door te springen, slingeren, surfen en obstakels ontwijken. Het andere moment speel je monkey ball. Dan een paar turrent missies. Dan punch out. Dan langzame stealth missies. Dan een button-mash hack and slashgame. En eigenlijk vond ik alleen het platformen (en de punch out boss) leuk om te doen. De turrent missies waren saaitjes en de stealth was ronduit bagger, tenzij je herhaaldelijk wachten totdat trage robots je voorbij zijn gelopen leuk vindt.
De eerste twee worlds draaide grotendeels om het leuke platformen. Deze levels waren binnen 2 a 4 minuten uitgespeeld, hadden leuke obstakels of bevatte een pittige time trail missie. Hierna gooit I-Ninja maar van allerlei andere dingen op je bord en worden die obstakels, die eerst leuk waren, nooit meer op een interessante manier gebruikt. In plaats daarvan worden obstakels uit world 1 een paar keer gekopieerd zonder vernieuwing, en moet je het zien te redden met vervelende gimmicks.
Het had wat leuke ideeën, maar wist niet goed wat ermee te doen. Na de eerste twee leuke worlds brokkelde het af, tot ik halverwege world 4 helemaal geen zin meer had en daar ook ben gestopt. Niet een game waarbij je iets bijzonders mist als je het overslaat.