TimeSplitters: Future Perfect (2005)

Deze voor een tientje opgepikt en ik moet zeggen dat ik me er erg mee heb vermaakt. Ben normaal niet zo'n fan van FPS''en en al helemaal niet van onrealitische (muv Halo). Timesplitters: Future Perfect is echter gewoon onwijs leuk om te spelen en zeker geen standaard FPS. In eerste instantie lijkt het een komisch spel maar met toch een geweldadig randje (of is het andersom?).

De levels zijn erg leuk ontworpen, heel authentiek en met veel gevoel voor detail. De 2e level, Scotland the Brave, is zo'n level. Terwijl je al schietend een oud kasteel moet bestormen zie je boven je allemaal vliegtuigen heen en weer vliegen. Het voelt als een kleine oorlog en je bent bijna verplicht om af en toe even naar boven te kijken om te genieten van dat schouwspel. Daarna volgen nog een paar van dit soort levels. Degene op de trein en in het spookhuis mogen er zijn maar mijn echte favoriete level is wel Breaking and Entering. Een level dat zich af speelt in 2052 en een soort Metropolis old scool level is. Deed me op de een of andere reden heel erg denken aan Duke Nukem. Geen level is hetzelfde. Elk level heeft zijn eigen wapens, personages en leuke dingetjes. Dit is wat mij betreft ook de grote kracht/charme vand deze game. Het is daarom ook zo jammer dat de laatste paar levels zo op elkaar lijken en wat ongeinspireerder overkomen.

Ook jammer vind ik dat de singleplayer zo kort is. Na iets meer dan 6,5 uur rolde de eindcredits al over het scherm. Tuurlijk, je kunt je nog dagen, weken, misschien wel maanden vermaken met de multiplayer maar 6,5 uur in de singleplayer vind ik toch wel erg weing.

Maar goed tot die tijd is TFP een grote achtbaan, vol met actie, avontuur, komedie, leuke levels en doldwaze personages (die ook eens een keer echt mee helpen voor de verandering). Een korte game, maar wel erg leuk! 3,5*

Ik heb de multiplayer niet gebruikt omdat ik kort nadat ik deze game haalde de Xbox verkocht (en een 360 kocht) dus ik kan daar niet over oordelen.

Wel vond ik de singleplayer erg karig. Het boeide allemaal niet, het was cliche...ik kende alles al wel.

3*

Zeer leuke actieshooter, het is nogal druk de vijanden rollen op de grond en zijn zeer snel. De wapens zijn ook goed.

De meest complete game voor de Gamecube verkrijgbaar. De singleplayer is heel erg goed; de variatie aan levels en de vele verschillende wapens maken de lineare structuur van het spel ruimschoots goed. Bovendien zijn de humor en de talloze verwijzingen naar films en games geniaal. De multiplayer is zohaast nog leuker (al die characters en wapens! ) en de optie om nieuwe levels te maken is prima uitgewerkt. Ik heb met deze game echt ontzettend veel uren gameplezier beleefd en hij verdient met recht een plaatsje in mijn Top 10 allertijden.
5*

Links en rechts ingehaald door andere shooters, maar desalniettemin heeft het de tand des tijds best aardig doorstaan. Het speelt nog steeds lekker weg en ziet er zeer behoorlijk uit.

Ik heb besloten er maar een Review over te schrijven

Je hebt een groot aantal games die je met veel plezier in het verleden gespeeld hebt, en na verloop tijd besluit je zo'n game op te pakken voor een tweede playsessie. En kunnen dan 2 dingen gebeuren , of het spel straalt nog steeds als een diamantje of het heeft de tand der tijd simpelweg niet doorstaan. In welke categorie bevat deze Timesplitters ? Dat lees je hier onder.

Timesplitters is een serie die voornamelijk schitterde op de vorig generatie console, het spel liet zich kenmerken door maffe personage en een goede multyplayer. In Future Perfect is dit niet anders. In de singelplayer speel je met Cortez, een kale spierbundel die nodige one-liners over je beeldscherm heen gooit. Een kwade wetenschapper heeft met de tijd lopen knoeien, en het is aan jou cortez om dit recht te zetten, klinkt misschien niet dieper dan een plasje water, maar door de maffe personages is dat al snel vergeven. Zo kom je in deze game onder andere robots en een hippie tegen die aan jou kant strijden. Ook komt vaak jou verleden cortez , en de toekomst cortez jou helpen. Klinkt erg verwarrend allemaal, maar dat went en je zult het prima begrijpen als je dit zult spelen. De omgevingen zijn ook heel divers zo kom je onder andere in een spookhuis achtige setting en een kasteel in Schotland. Dit avontuur is niet moeilijk,integendeel ik vond dit een zeer makkelijk game en zeker in de co-op mode kan je als shooterplayer en makkelijk doorheen lopen.

En dan?

Mocht je uitgekeken zijn met de story mode,of je hebt de story mode tot een goed einde gebracht hoef je deze game niet te laten stoffen in je kast, nee integendeel, vervolgens kan je nog volop genieten van een offline multyplayer game. Met diverse modes zoals Capture the flag en deathmatch , team deadmatch, deze mode is zeer vermakelijk met een groepje vrienden op de bank, ik zou zeggen zet de bier maar in de koelkast en probeer het uit, er zijn talloze personages beschikbaar, en ook heb je hier diverse wapens tot je beschikbaar. Als Slagroom op de taart kan je ook nog je eigen maps maken. Dus voor de creatieve speler is ook een fixe uitdaging om een eigen map te maken. Kortom het totaal pakketje is zeer uitgebreid en ook hederdaags genietbaar. Met recht 1 van de betere games die ik tot op heden gespeeld hebt.

Tussen 1998 en 1999 namen de beste medewerkers van Rare afscheid en richtte Free Radical Design op. Het eerste wapenfeit was Timesplitters, exclusief voor de Playstation 2. Hoewel deze game zich voornamelijk richtte op multiplayer, was het een briljante game met een zeer onderscheidend gevoel wat deed denken aan eerder succesvolle shooters uit de tijd bij Rare (Goldeneye en Perfect Dark), maar ook aan de humoristische games als de Donkey Kong County reeks. Timesplitters 2 borduurde hier verder op voort, maar de mogelijkheden binnen het multiplayer gedeelte breidde zich verder uit, naast een voor die tijd traditionele, aanstekelijke doch karige storymode.

TimeSplitters: Future Perfect is in alle opzichte groters als diens voorgangers en borduurt voort op ideeën die in de tijd van Rare ook al zo sterk werkte. De storymode is, in vergelijking, met deel 2, meer in lijn met andere games uit die tijd. Andere 'radicale' wijzigingen zijn te vinden in graphics die met andere games van dezelfde generatie niet perse het allerbeste zijn, maar uitstekend volstaan. Ook is er voor het eerst werkelijk bloed en de hand van een personage is zichtbaar.Van de drie delen zorgen in dit deel de grafische toevoegingen voor de meest intense ervaring, waarbij sommige verbeteringen, hoe klein ook, hieraan bijdragen. Het hangt erg samen met vooral de gameplay, de hoofdmotor van de gehele game.

Er zijn ook de vele referenties en onbenullige toevoegingen, weliswaar niet hoogstaand, maar deze klucht werkt uitstekend en is iets wat vooral in huidige tijden grotendeels ontbreekt. Je zou het een zorgeloze, onzinnige wijze van presentatie kunnen noemen die maar weinige (goed) kunnen produceren, maar ook een game die dit uitstekend combineert met een vorm van ongekende intensiteit. Veel shooters concentreren zich nu op een ´standaard´ online multiplayer en gebrek aan creatieve onbenulligheid en te veel beperkingen. Dat maakt dat deze game nog steeds niet verouderd aanvoelt. Het is zelfs zo dat in alle opzichten, behalve dan misschien grafische verbetering, geen enkele andere moderne game is zoals deze, mede dankzij de algehele toon en de briljante, gevarieerde multiplayer. Toegegeven, ten tijden van uitgaven, was deze game al een uitstervend ras. Een zoektocht naar vergelijkbare games was toen al vrijwel onmogelijk, wellicht dat enkel Serious Sam enigszins vergelijkbaar is.

Dan de onovertroffen multiplayer en de vele modes.... Doorgaans moet een game in dit genre zich in de eerste plaats bewijzen in de singleplayer, maar toentertijd was deze persoonlijk opvatting waarschijnlijk al een zeldzaamheid. Horde games met een gebrekkige gameplay en tal van kritiekpunten kwamen vaak nog redelijk tot uitstekend uit de verf in zowel een online als offline multiplayer. In het meest ideale scenario is de single- en multiplayer gelijkwaardig aan elkaar, maar dat komt zelden voor. Bij een game als Goldeneye was de herspeelbaarheid van de singleplayer relatief gezien hoger als de multiplayer, waarbij niet gezegd is dat het tegen andere spelers niet memorabel was, integendeel. Maar de verfijning van een offline multiplayer zoals Rare deed met de onder anderen de bots in Perfect Dark, is iets wat nog verder verfijnd en uitgebreid is voor de Timesplitters reeks. Niet 1-op-1 te vergelijken, aangezien Timesplitters hoofdzakelijk juist om de multiplayer en een variaties aan modes draaide. De normale missies van Fuiture Perfect enkele malen gespeeld; een wereld van verschil met een game als Goldeneye.

Er zijn nu nog meer opties, met weer de nodige nieuwe ideeën en onzinnige humoristische toevoegingen. Zo zijn er enkele ideeën die weinig te maken hebben met de hoofdmoot van de game, net als in de vorige delen, maar sterk bijdragen aan een bredere ervaring, zich afspelend in een wereld die vooral met een knipoog bekeken moeten worden. Het racen met een kat is een illustratief voorbeeld. Voor een ontwikkelaar was het voorheen vaak niet lucratief om veel tijd te besteden aan een afwijkend stuk van de game, zoals een het besturen van een kat in een shooter. Het functioneerde meestal niet. Echter, Free Radical maakte bewust de keuze om deze toegevoegde mode dusdanig matig re presteren, daarmee aansluitend bij het gevoel van de gehele game. Bij iedere andere game was ik kritisch geweest en had het überhaupt niet langer als een minuut willen spelen,maar hier niet. De optie om zelfs een map te creëren was dermate goed uitgewerkt, al heb ik het zelden gebruikt.

Het is vooral de intensiteit, snelheid, de variatie aan opties en ideeën, overgoten met een algemene idioterie die deze game tot een geweldige ervaring maakte. In alle opzichten nog steeds erg relevant en niet vergelijkbaar met enig andere game.

Naast de vertrouwde spelervaring van de Gamecube de versie de Xbox en Playstation ook geprobeerd. Er zijn wat minimale verschillen, maar ze zijn allen gelijk in de gameplay. De Xbox versie bevat een iets betere framerate, graphics en geluid, maar echt onderscheidend is het niet. Al boden zowel de Playstation 2 alsmede de Xbox een online multiplayer, de Gamecube niet.

In eerdere delen werd componist Graeme Norgate, die eerder verantwoordelijk was voor muziek en geluid in brede zin bijgestaan door Ross Tregenza en Christian Marcussen. Voor dit derde deel nam Marcussen die meeste muziek van de singleplayer voor zijn rekening nam, terwijl Norgate zich richtte op de multiplayer. Dat Marcussen voor de singeplayer een meer filmische en meer interactief te werk moest gaan was onvermijdelijk. Het maakte de muziek meteen wel een stuk minder interessant. Van mij had gerust ook de singleplayer veel meer oubollige, of onzinnige aanstekende, weinig relevante muziek in loopmodus mogen hebben. De insteek van de singleplayer mag dan wel grootser zijn, de onderliggende humor is nog steeds aanwezig, maar de muziek snijdt nu aan twee kanten; aan de kant even clichématig en groots als dito andere game scores, maar tegelijkertijd is het daar ook weer deels een parodie. Het werkt niet helemaal op die manier. Voor de multiplayer was er de keuze om zelf muziek te selecteren wat een fijne toevoeging is, vooral gezien de kritiek op de muziek van de singleplayer, die er nu uitgefilterd kon worden.

Nostalgie en sentiment speelt vaak een rol bij het waarderen van een oudere game. Deze gehele Timesplitters reeks heb ik echter met een terugwerkende kracht tot mij genomen. Het is begrijpelijk dat huidige bedrijven niet meer investeren in grootse offline multiplayer, maar het is onbegrijpelijk dat geen een probeert om een niet al te serieuze game te ontwikkelen zoals Timesplitters.

Ik vind TS2 toch beter dan dit vervolg. Betere graphics, muziek en vooral missies. Ook de split screen multiplayer is leuker, vooral om samen te co-open. Ik vind de cartoony stijl van TS2 juist erg leuk. Het is wat kleurrijker. Ik vind het sowieso moeilijk om de vijanden van je vrienden te onderscheiden in de TS games, door het gebrek aan kleurverschil. Hoewel ik moet bekennen dat de besturing in TS2 wat moeilijker is, omdat je gun steeds op en neer zwalpt. Wel leuk dat je deze keer wat voertuigen kunt besturen, hoewel de besturing nogal slecht is. De online multiplayer heb ik niet geprobeerd maar ik veronderstel dat deze niet meer ondersteunt wordt.

Inderdaad, TS2 heeft meer afwisseling en leukere levels.