Perfect Dark (2000)

Het team van Rare zocht naar een opvolger voor hun gigantische succes van Goldeneye. Ze wilde niet met Tomorrow Never Dies aan de haal gaan en The World is Not Enough werd door andere ontwikkeld. Met de Goldeneye engine en veel science fiction invloeden begon met aan Perfect Dark. De vele gelijkenissen met hunvorige project zijn er in overvloed, net als de invloeden van films als Blade Runner en Kokaku Kidotai. Er is een werkelijk prachtig level dat op onvoorstelbare manier de wereld van Blade Runner benadert, zowel qua sfeer als uiterlijk. Maar mijn enige punt van kritiek is echter haast alleen dat ik liever een niet science fiction getinte game had gehad, hoe goed alles aan de game dan ook is. Een enorme verbetering trouwens is ook de multiplayer waarin je eindelijk het tegen bots kan opnemen. De hoge verwachtingen heeft Perfect Dark in 2000 meer als waargemaakt. 4.5 sterren

Vette game, heel mooi gemaakt.

MAARrrrrr, ze hebben in mijn ogen nooit het Goldeneye niveau gehaald. Daarvoor vond ik het verhaal van PD niet boeiend genoeg en was het me allemaal iets te futoristisch. Neem de multiplayer..Goldeneye leverde de beste MP ooit in mijn ogen, PD kwam hier nooit in de buurt. Waar bij Goldeneye tactiek kon worden gebruikt, was het bij dit spel meer lomp knallen.

Overigens zag PD er erg mooi uit, was het geluid dik in orde en kon je wel zien dat hier heel veel aandacht aan is besteed.

Conclusie is dat het een hele goede knaller is maar dat het geen classic is geworden die ze voor ogen hadden.

4*

Ik heb een poging gedaan om te genieten van Perfect Dark, maar ik kan er niet zoveel mee. Dat de game in 2000 bijzonder was, kan ik wel begrijpen. Anno 2020 is het (voor mij) te verouderd om ervan te kunnen genieten. De gameplay is uitermate frustrerend wat voornamelijk te wijten is aan de verschrikkelijke first-person shooter mechanieken. Zelfs de Xbox 360-versie (in de Rare Replay op Xbox One) doet daar niks aan. Het simpele feit is dat er nu tientallen shooters zijn die alles veel beter doen.

Ik ben echter ook niet gek: toentertijd was Rare gelimiteerd door de Nintendo 64, dus men moest creatief zijn om een first-person shooter te maken voor die console. Hoewel het zeker knap is, kan ik alleen iets zeggen over hoe ik het vandaag de dag beleef. Ik kan niet kan leunen op nostalgie. Daarnaast ergerde ik me ook mateloos aan het het feit dat delen van het verhaal en de missiedoelen achter de hoogste moeilijkheidsgraad zitten. Tijdens het spelen ben ik constant gefrustreerd, dus dan stop ik liever mijn tijd in iets anders.